บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1018
“คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก ผมดีใจที่ได้เป็นคนที่คุณพึ่งพาได้นะ”
แววตาของเขาทำให้ค่ำคืนนี้ดูอ่อนโยนและลึกซึ้งขึ้นมา
“ผมอยากเป็นคนแรกที่คุณนึกถึง เวลาที่คุณตกอยู่ในอันตรายและต้องการความช่วยเหลือ”
“…”
เมเดลีนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร แต่แววตาของเขานั้นจริงใจ
เห็นได้ชัดว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอนั้นมากกว่าแค่คำว่า ‘เพ้อฝัน’
ถึงอย่างนั้นเมเดลีนก็ไม่คิดว่าไรอันจะเหมาะสมกับตัวเอง เธอมีลูกสามคน แต่งงานแล้วสองครั้ง แล้วก็หย่าร้างทั้งสองครั้ง
ราวกับสัมผัสได้ถึงความอึดอัดใจที่เมเดลีนรู้สึก ไรอันจึงยิ้มและเปลี่ยนเรื่อง
“ไปทานข้าวเย็นกัน ผมจองร้านไว้แล้ว”
เมเดลีนพยักหน้าขอบคุณ ในใจก็ยังคงนึกขอบคุณที่ไรอันตระหนักและเปลี่ยนหัวข้อไป
ในอีกด้านหนึ่งลาน่าโยนโทรศัพท์ของเธอให้นาโอมิดู เมื่อเห็นรูปที่เพิ่งได้มา
ภาพของไรอันที่กำลังประคองเมเดลีนซึ่งกำลังตื่นตระหนกเมื่อครู่นี้ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาของนาโอมิ
เธอจำได้ชัดว่า เธออยากจะฆ่ายัยโง่คนนี้มากแค่ไหนในตอนที่เจเรมี่เกือบจะเผาเธอทั้งเป็น ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่าตอนนี้เธอจะยอมปล่อยอีกฝ่ายไปง่าย ๆ โดยไม่ได้ใช้ประโยชน์เพื่อเป้าหมายของเธอ
ลาน่าจุดบุหรี่แล้วพ่นควันออกมา ก่อนที่จะเริ่มเหน็บแนม
“เห็นหรือยัง? ว่าไรอันกับยัยนั่นอยู่ด้วยกันมานานแล้ว เขาไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรก ฉันให้คนไปตรวจสอบเรื่องนี้และพบว่าไรอันรักเอวลีนมาตลอดตั้งแต่แรกพบ มันเป็นรักแรกพบก่อนที่เขาจะเข้ามหาวิทยาลัยด้วยซ้ำ”
“ว่าไงนะ? จริงเหรอ?” นาโอมิโกรธมาก
ลาน่ากลอกตาราวกับจะบอกว่า ‘แน่นอน’ “หรือเธอคิดว่าไรอันไม่ใช่ผู้ชาย? เธอเป็นผู้หญิงที่สวยนะนาโอมิ แต่ตลอดระยะเวลาสองปีที่คบกันมา เขาเคยจูบเธอหรือเปล่าล่ะ?”
“…”
“ไม่ใช่ว่าเขาทำไม่ได้ แต่เขาแค่ไม่ได้สนใจเธอ”
“…”
“ผู้หญิงที่เขาสนใจคือเอวลีนมาโดยตลอด เขามารับเธอทุกวันหลังเลิกงาน พวกเขาแอบคบกันมาได้ระยะหนึ่งแล้ว”
“ยัยนั่น!” นาโอมิใช้กำปั้นทุบโต๊ะด้วยความโกรธเกรี้ยว “เป็นยัยเอวลีนที่พยายามล่อลวงไรย์! ฉันคงเป็นภรรยาของเขาไปนานแล้วถ้าไม่ใช่เพราะนาง! ฉันไม่มีทางปล่อยมันไปแน่!”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของนาโอมิ ลาน่าก็ขยับริมฝีปากสีแดงของเธอด้วยความพอใจเงียบ ๆ
…
หลังจากการเตรียมงานอย่างหนักของเมเดลีน ในที่สุดก็ถึงวันงานกาล่าการกุศลประจำปี
คนดังจากเกลนเดลและที่อื่น ๆ ต่างก็มาร่วมงาน รวมถึงนักธุรกิจชั้นนำและเหล่าผู้ใจบุญที่มีชื่อเสียงซึ่งร่ำรวยหลายคน
บางคนเป็นเพื่อนของเอโลอิสและฌอน พวกเขาเข้ามาถามเมเดลีนว่าเธอเป็นอย่างไรบ้างและให้กำลังใจรวมทั้งสนับสนุนเธอ
หลังจากขอบคุณแต่ละคนแล้ว เมเดลีนก็เดินไปหลังเวที เพื่อขจัดความเครียดในเลานจ์
เธอแบกรับภาระต่าง ๆ ไว้มาก
นี่เป็นงานการกุศลที่ฌอนและเอโลอิสสร้างขึ้นด้วยสองมือของพวกเขาเอง เธอกลัวว่าจะทำพลาดและโยนทุกอย่างที่พวกเขาทำทิ้งไปเฉย ๆ
หญิงสาวดึงรูปพ่อและแม่ออกมาและจ้องมองอยู่อย่างนั้น
“หนูจะทำให้พ่อและแม่ภูมิใจนะคะ”
“คุณโอเคไหม เอวลีน?” ไรอันเข้ามาถามไถ่เธอ
เมเดลีนเช็ดน้ำตาแล้วหันไปหาชายหนุ่มในชุดสูท พลางยิ้มตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “ฉันแค่คิดถึงพ่อกับแม่น่ะค่ะ ฉันกลัวว่าจะทำได้ไม่ดีเท่าที่พวกท่านทำ ฉันไม่อยากจะทำให้สิ่งที่พวกท่านพยายามมาอย่างหนักพังลง”
ไรอันยิ้มเล็กน้อย “คุณทำได้ดีมากแล้วครับ บรรยากาศภายนอกก็ค่อนข้างดี ผมแน่ใจว่าคุณจะทำได้ดี”
เมเดลีนพยักหน้าและออกจากเลานจ์ไปกับเขา “ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างฉันมาตลอดนะคะ แล้วยังช่วยฉันจัดการเรื่องต่าง ๆ อีก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะขอบคุณคุณยังไงดี”
“อยากขอบคุณผมจริง ๆ เหรอครับ?” ไรอันถามอย่างมีเลศนัย
เมเดลีนผงะด้วยความตกใจ แต่ก็พยักหน้า “ค่ะ ฉันอยากขอบคุณคุณ”
จากนั้นไรอันก็จ้องมองมาอย่างจริงใจด้วยดวงตาสีเทาที่พร่างพราวของเขา ขณะยื่นแขนออกมาหาเธอ “ถ้าอย่างนั้น คุณเต็มใจไหมครับ?”