แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1071
ชาติก่อน เฉินโม่เพิ่งรู้ความคิดของเจี่ยงหยาวในตอนสุดท้ายแล้ว ชาตินี้เฉินโม่จะไม่รู้ถึงความรู้สึกที่เจี่ยงหยาวมีต่อเขาได้อย่างไร
แต่ชาตินี้ เขาต้องทำเรื่องที่ทำลายกฎของธรรมชาติต่อไป หนักแน่นกับเส้นทางบำเพ็ญเซียน ยิ่งไปกว่านั้นศิษย์น้องหญิงยังรอให้เขาตามหาอยู่
ส่วนความรู้สึกที่เจี่ยงหยาวมีต่อเขา เฉินโม่ทำได้เพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้
“ผู้ชายไม่อาจรับบุญคุณของหญิงงามได้ คิดไม่ถึงเหมือนกับเกิดใหม่ แต่ท้ายที่สุดก็ทำให้ผู้หญิงคนนี้ผิดหวัง!”
นี่คือเหตุผลที่เฉินโม่ทะนุถนอมเจี่ยงหยาวมาก เฉินโม่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยให้เธอในด้านอื่น
เฉินโม่พยักหน้าพูดว่า “โอเค ในเมื่อเธออยากเรียนเงียบๆ งั้นฉันจะเป็นโล่กำบังให้เธอเอง!”
“ดีจังเลย ขอบคุณนะพี่เฉินโม่!” เจี่ยงหยาวดีใจจนเกือบกระโดดขึ้นมา
หลินเหม่ยหลิงที่อยู่อีกด้านอดเบะปากออกมาอีกรอบไม่ได้ เธอพึมพำว่า “ยัยผู้หญิงโง่ อยากหาโล่กำบังเธอก็แค่ไปบอกในโรงเรียน รับประกันเลยว่าคนที่ยินดีช่วยเธอคงต่อแถวยาวเป็นพรวน จำเป็นต้องไปขอร้องเขาไหม”
“ยังพูดว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับเขา คนโง่ยังดูออกว่าเธอมีความรู้สึกกับเขา!” หลินเหม่ยหลิงใบหน้าหมดคำพูด มองเฉินโม่อย่างอิจฉาริษยา
เจี่ยงหยาวใจเย็นลง จากนั้นพูดว่า “พี่เฉินโม่ วันมะรืนมีงานเลี้ยงรุ่น เมื่อถึงตอนนั้นแค่พี่แอบอ้างว่าเป็นแฟนฉัน ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเพื่อนสักครั้ง เชื่อว่าต่อไปต้องไม่มีใครมารบกวนฉันอีก!”
“ได้ งั้นสองสามวันนี้ ฉันจะพยายามเป็นแฟนที่ดีตามมาตรฐานนะ” เฉินโม่พูดแล้วยิ้มบางๆ
ใบหน้าเล็กของเจี่ยงหยาวแดงระเรื่อ แม้รู้อยู่แก่ใจว่าเป็นเพียงการโกหก แต่ในใจก็ยังรู้สึกหวานซึ้ง
“ขอบคุณนะพี่เฉินโม่!” นัยน์ตาทั้งสองข้างของเจี่ยงหยาว เป็นประกายระยิบระยับ
“จะเกรงใจฉันทำไม” เฉินโม่พูด ใช้มือลูบผมที่ปรกหน้าผากเจี่ยงหยาวด้วยความเคยชิน เจี่ยงหยาวยังเป็นเหมือนเมื่อก่อน หรี่ตาลงอย่างเคลิบเคลิ้ม ทำให้หลินเหม่ยหลิงกลอกตามองบนอีกครั้ง
“ใช่สิพี่เฉินโม่ สองสามวันนี้พี่พักที่ไหนเหรอ” จู่ๆ เจี่ยงหยาวนึกเรื่องนี้ขึ้นได้ แม้หอพักของพวกเธอมีที่ว่าง แต่นั่นเป็นหอพักหญิง เฉินโม่เข้าไปไม่ได้แน่นอน
“ฉันไปหาโรงแรมพักข้างนอกก็ได้ สองสามวันนี้เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก” เฉินโม่พูด
“งั้นโอเค ทำให้พี่ลำบากแล้ว” เจี่ยงหยาวรู้สึกผิดมาก เชิญเฉินโม่มาช่วยตั้งไกล ยังให้เฉินโม่จ่ายเงินพักที่โรงแรมอีก ความซาบซึ้งใจที่หญิงสาวมีต่อเฉินโม่เพิ่มขึ้นอีก
“พี่เฉินโม่ กว่าจะได้มาสักครั้ง ฉันพาพี่ไปดูมหาวิทยาลัยซีเป่ยของเราดีกว่า!” สีหน้าเจี่ยงหยาวอยากพาไปเป็นอย่างมาก
“ได้สิ ฉันก็กำลังอยากเห็นว่ามหาวิทยาลัยซีเป่ยในตำนานเป็นยังไง!” เฉินโม่พูดด้วยรอยยิ้ม
หลินเหม่ยหลิงใบหน้าดูหมิ่น ไม่ว่าเฉินโม่พูดอะไร เธอมักจะรู้สึกว่าเฉินโม่จงใจประจบเจี่ยงหยาว
“คนเสแสร้งแบบนี้ จะแฉเขายังไงดี หยาวหยาวเชื่อใจเขาขนาดนี้ จะหาโอกาสลงมือก็ยากมาก!” หลินเหม่ยหลิงแอบคิดจัดการเฉินโม่ อันที่จริงเฉินโม่ไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับโดนเพื่อนรักของเจี่ยงหยาวคนนี้ใส่ลงไปในบัญชีดำซะอย่างนั้น
“เราไปกันเถอะ!” เจี่ยงหยาวพูดด้วยรอยยิ้มมีความสุข เมื่อคิดว่าจะได้เดินเล่นกับเฉินโม่ ในมหาวิทยาลัยที่เธอใฝ่ฝัน เจี่ยงหยาวอดตื่นเต้นขึ้นมาในใจไม่ได้จริงๆ
“ได้” เฉินโม่ไม่มีความคิดอื่น ราวกับว่าไม่ว่าเจี่ยงหยาวขออะไร เขาจะตอบตกลงอย่างไม่ลังเล ไม่ใช่เพราะสิ่งอื่น แค่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยผู้หญิงคนนี้ ที่เขาเป็นหนี้เธอมาสองชาติ
ทั้งสามคนออกจากร้านกาแฟ หลินเหม่ยหลิงจงใจเดินด้านหลัง มองเฉินโม่ที่เดินตามหลังเจี่ยงหยาว ดวงตาโตงดงามกะพริบไม่หยุด