บัญชามังกรเดือด บทที่ 986 สวยและใจดี
ขณะที่ฉินเทียนตั้งใจฝังเข็มให้ซูซู ฝีเท้าที่เร่งรีบคู่หนึ่งก็เดินมาหยุดที่ข้างประตู
คนที่มาคือหลิวหรูยู่ผู้ไม่เคยจากไปไหน เธอยังคงเฝ้าสังเกตซูซูอยู่เงียบๆ ขอพรให้เธออย่างจริงใจ หวังว่าเธอจะหายดีในเร็ววัน
ประตูห้องนอนปิดสนิท หลิวหรูยู่คิดอยากจะลองเปิดประตู
ยื่นมือออกไปสัมผัสบานประตู ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหดมือกลับ
เมื่อกี้เธอเห็นฉินเทียนอุ้มซูซูกลับมาอย่างรีบร้อน เธอเกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับซูซูถึงได้ตามมาด้วยความตื่นตระหนก
แต่หากเธอเปิดประตูเข้าไปแล้วรบกวนพวกเขาล่ะ?
ยังไงซะซูซูกับฉินเทียนก็เป็นสามีภรรยากัน แถมยังรักกันมากอีก
เธอถูกลิขิตไว้เป็นแค่คนที่เดินทางผ่านมาในชีวิตฉินเทียน การที่สามารถมองเห็นเขาในบางครั้งก็โชคดีมากๆแล้ว
เมื่อคิดดูอย่างจริงจัง หลิวหรูยู่จึงย้ายม้านั่งมานั่งเฝ้าหน้าห้องนอนเงียบๆ
รอหลังจากเปิดประตูจะได้ถามถึงอาการของซูซูทันที
เธอพึ่งจะนั่งลงไม่นานก็เห็นหยางยู่หลันและหม่าเซวี่ยเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ
“หรูยู่หม่าเซวี่ยบอกว่าเห็นฉินเทียนอุ้มซูซูกลับไปในห้องนอน แถมยังดูเหมือนจะรีบร้อนมากด้วย เกิดอะไรขึ้นกับซูซูอีก?”
หยางยู่หลันร้อนใจจนไม่ไหวแล้ว เพราะเดินไวเกินไปจึงทำให้ตอนพูดหอบเล็กน้อย
หม่าเซวี่ยพยักหน้าตาม “ใช่พี่หรูยู่ เมื่อกี้พี่เห็นพี่เทียนอุ้มพี่ซูซูเข้าไปไหมคะ?”
“ฉันกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ซูซู ถึงได้รีบพาแม่บุญธรรมมา”
พูดตามตรงหลิวหรูยู่ก็ไม่รู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น
แต่เธอรู้ว่าตัวเองจะต้องห้ามไม่ให้หยางยู่หลันและหม่าเซวี่ยเข้าไปข้างในห้องนอน
ไม่มีใครรู้ว่าข้างในเกิดอะไรขึ้น ถ้าหากฉินเทียนกำลังใช้สมาธิฝังเข็มให้ซูซู ความบุ่มบ่ามของพวกเธออาจทำให้งานเสียหายได้!
มีความไปได้แม้กระทั่ง อาจอันตรายต่อชีวิตของซูซูได้!
ดังนั้นต่อให้ในใจหลิวหรูยู่จะร้อนใจแค่ไหน ก็จะยังคงพยายามรักษาระดับเสียงให้สงบ
“คุณป้า เสี่ยวเซวี่ย พวกคุณอย่าร้อนใจกันเกินไป ซูซูเธอไม่เป็นไรค่ะ ฉินเทียนกำลังอยู่ข้างในนวดให้เธออยู่”
“ที่แท้ก็นวดนี่เอง งั้นฉันก็วางใจแล้ว ตกอกตกใจหมด” หยางยู่หลันถอนหายใจด้วยความโล่งอก เตรียมจะไปผลักประตูห้องนอน “ฉันเข้าไปดูหน่อยว่ามีอะไรให้ช่วยไหม?”
“คุณป้าคะ!”
หลิวหรูยู่รีบปรี่เข้ามาขวางหน้าหยางยู่หลัน “เข้าไปไม่ได้นะคะ ฉินเทียนบอกว่าตอนที่เขานวดให้ซูซู ไม่ให้ใครเข้าไปรบกวน”
หยางยู่หลันพูดพลางหัวเราะเฮอะๆ คิดจะเดินอ้อมทางด้านข้างของหลิวหรูยู่
ตอนที่เพิ่งมาถึงนั้นเธอกังวลมากเกินไป ตอนนี้เธอต้องเข้าไปดูว่าซูซูปลอดภัยไม่เป็นไรถึงจะวางใจได้จริงๆ
“ไม่ได้ค่ะคุณป้า เข้าไปไม่ได้” หลิวหรูยู่คิดว่าตัวเองเดาไม่ผิด ถ้าหากพวกเธอบุกเข้าไป จะทำให้ความหวังดีเปลี่ยนกลายเป็นทำเรื่องให้แย่ลงแทน
วิชานี้นอกจากจะเปิดจากข้างใน ตราบใดที่เธอเฝ้าอยู่ตรงนี้ ใครก็อย่าคิดจะได้เข้าไป
หยางยู่หลันที่ถูกขวางอีกครั้ง บวกกับในใจกำลังกังวลอยากจะเห็นซูซู เธอจึงหน้าเสียทันที
เธอขมวดคิ้วมองหลิวหรูยู่ “คุณหลิว ฉันเห็นว่าคุณเป็นดาราดัง ถึงได้สุภาพต่อคุณ”
“แต่ช่วงนี้คุณอยู่บ้านเรานานเกินจนลืมไปแล้วรึเปล่าว่าตัวเองเป็นแค่แขก?”
“หรือยังคิดว่า ในอนาคตตัวเองยังจะมีโอกาสว่าจะมาแทนที่กลายเป็นนายหญิงคนใหม่ของอุทยานมังกร?”
ในวัยอย่างนี้ของหยางยู่หลัน มีอะไรบ้างที่เธอไม่เคยเห็น?
ความรู้สึกที่หลิวหรูยู่มีต่อฉินเทียน เธอมองออกอย่างชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว
โดยปกติแล้วความประทับใจของเธอที่มีต่อหลิวหรูยู่นั้นดีมาก ถ้าวันนี้เธอไม่ถูกขวางครั้งแล้วครั้งเล่า ก็จะไม่มีทางที่จะเลือกพูดแบบนี้ออกมา
หลิวหรูยู่ผู้หยิ่งในศักดิ์ศรี ไม่เคยถูกใครประณามเช่นนี้มาก่อน
เธออดที่จะเสียใจไม่ได้ น้ำตาปริ่มที่ขอบดวงตา แทบจะร้องไห้ออกมาในตรงนั้น
โชคดีที่ความสามารถในการควบคุมตัวเองของเธอนั้นสูง จึงรีบควบคุมอารมณ์ตนแล้วพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า “คุณป้าคะ วันนี้ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ฉันก็จะไม่ยอมให้คุณเข้าประตูนี้ไป”
“เว้นแต่ฉินเทียนและซูซูจะออกมาจากข้างใน ไม่อย่างนั้นจะไม่มีใครเข้าไปรบกวนพวกเขาได้”
ตอนนี้เองหยางยู่หลันสงบลง เธอรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เธอพูดและทำไปเมื่อกี้
เธอรู้ว่าสิ่งที่หลิวหรูยู่พูดนั้นถูกต้อง แม้ว่าเธอและหม่าเซวี่ยจะเข้าไปในห้องนอนแล้วจะทำอะไรได้ ไม่สามารถช่วยอาการป่วยของซูซูได้เลย
วิธีที่ถูกต้องที่สุดคือรอผลอยู่ข้างนอกเงียบๆ
เธอมองหลิวหรูยู่ที่ขอบตาแดง ยอมรับผิดอย่างตรงไปตรงมา “คุณหลิว เมื่อกี้ฉันแก่เลอะเลือนไปเอง พูดไม่คิด ฉันไม่ควรพูดคำพูดโจมตีอะไรโง่ๆเช่นนั้นกับคุณออกไป”
“คุณเป็นดาราดัง มีผู้ใหญ่มากมาย ไม่สนใจคำพูดฉันเลยนะ คิดว่าฉันแก่แล้วโง่เขลาละกัน”
คำขอโทษของหยางยู่หลันนั้นจริงใจ แต่คำพูดที่พูดออกไปเหมือนน้ำที่สาดมา เหมือนกันได้ลงมือทำร้ายไปแล้ว จะเก็บกลับคืนได้อย่างไร?
หลิวหรูยู่บังคับตัวเองให้รักษารอยยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณ”
“ฉันยอมรับว่าจริงอยู่ที่ฉันชอบฉินเทียน แต่ฉันไม่เคยคิดที่จะทำลายการแต่งงานของซูซูกับเขาเลย ฉันอวยพรให้พวกเขามีความสุขจากใจจริง”
“คุณจะเหยียดหยามความชอบของฉันก็ได้ แต่โปรดอย่าสงสัยในความหวังดีของฉันที่มีต่อพี่ซูซูเลย”
“ฉันขอโทษจริงๆ เมื่อกี้ฉันรู้สึกเหมือนสมองลัดวงจร จู่ๆก็โจมตีคุณอย่างน่าประหลาด”
หยางยู่หลันมีสีหน้าละอายใจ เธอไม่เคยทำตัวเดาไม่ถูกแบบนี้กับใครมาก่อนในชีวิต
ตอนนี้รู้สึกเสียใจที่ได้ทำลงไปสุดๆ ทำได้เพียงพยายามขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า
“คุณหลิว โปรดยกโทษให้กับความหยาบคายรู้เท่าไม่ถึงการของฉันด้วย เมื่อกี้ฉัน กังวลมากจริงๆ หรูยู่ถึงได้พูดอะไรโง่ๆออกไป”
หยางยู่หลันยิ่งรู้สึกผิดมากเท่าไหร่ หลิวหรูยู่ก็ยิ่งกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
เธอเติบโตมาในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ประสบกับความโศกเศร้าและความเหงามาทุกรูปแบบ
ต่อมาเธอโชคดีที่อานกั๋วดูแลเธอราวกับเป็นหลานสาวของตนเอง ถึงได้มีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิต
เธอไม่หยุดที่เข้มงวดกับตัวเองอย่างหนัก พยายามเปลี่ยนตัวเองให้สมบูรณ์แบบอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง และในเส้นทางที่พัฒนาตน เธอค่อยๆเติบโตเป็นดวงดาวที่พร่างพราวสะดุดตา
แต่ใครจะรู้ว่าในใจเธอนั้นโหยหาความรักจากครอบครัวมากแค่ไหน!
ก่อนหน้านี้เธอเคยอิจฉาซูซูที่รู้จักฉินเทียนเร็วกว่าตน แต่ตอนนี้เธอกลับอิจฉาที่ซูซูมีแม่ที่รักเธอมากเพียงนี้
เป็นเพราะความกังวล ถึงทำให้หยางยู่หลันผู้ใจดีมาตลอดพูดโดยไม่คิดกับเธอเช่นนี้
ความรักแบบนี้ของแม่เป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถหวังเพ้อฝันได้ว่าจะมีในชีวิตชาตินี้ของเธอ…
หยางยู่หลันยังคงขอโทษเสียงเบา หลิวหรูยู่ส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า เรื่องพวกนี้ฉันเข้าใจดี และเข้าใจความรู้สึกของคุณ”
“เมื่อกี้ฉันพูดอะไรผิดไป ไปทำร้ายจิตใจของคุณ แต่คุณยังเต็มใจที่จะให้อภัยฉัน คุณหลิว คุณช่างสวยใจดีจริงๆ”
หยางยู่หลันรู้สึกละอายใจจนแทบจะเงยหน้าไม่ขึ้น “ได้โปรดลืมสิ่งที่ทำให้รู้สึกไม่ดีเมื่อครู่ ไม่ว่าเมื่อไรอุทยานมังกรก็ยินดีต้อนรับคุณเสมอ”
หลิวหรูยู่พยักหน้าเบาๆ แต่ในใจกลับรู้ดีว่าเธอควรจะไปได้แล้ว
เธออาศัยอยู่ในอุทยานมังกรมานานมากแล้ว คนที่รู้สึกลำบากใจคงจะไม่ใช่หยางยู่หลันคนเดียวอย่างแน่นอน
ในตอนนั้นเอง ในที่สุดประตูห้องนอนที่ปิดสนิทก็เปิดออก
ฉินเทียนเดินออกมาจากข้างในด้วยสีหน้าเคร่ง