GG: บทที่ 187 – แม่ลืมฉันเถอะ
ถึงแม้ว่าผู้หญิงสองคนนี้จะไร้สาระ แต่พวกเธอโดนฆ่าแน่นอน! สิ่งที่น่าขันคือพวกเธอยังกล้าที่จะหลอก ฉันโง่จริง ๆ !
หยิงคังซีคุกเข่าต่อหน้าพ่อของเขาและตะโกนด้วยความโกรธ “พ่อ! หยิงฮาว ละเมิดกฎของบ้าน และเขายังคิดจะให้พ่อจัดการเก็บกวาดมัน!”
เมื่อหยิงคังซีพูดเช่นนั้นญาติทุกคนก็ยืนขึ้นและตะโกน “พวกเราหวังว่าท่านเจ้าบ้านจะจัดการกับเขาตามกฎของตระกูล!”
หยิงฮาวทราบดีว่าจุดจบนั้นจะเป็นอย่างไร ดังนั้นการวิ่งหนีจึงดีกว่าที่จะนั่งอยู่เฉย ๆ!
หยิงฮาวนั้นรีบวิ่งออกไปในทันที ความคิดดังกล่าวเป็นสิ่งที่ดูปัญญาอ่อนก็จริง แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้มันไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้เลย
เหล่าคนในตระกูลจับตัวหยิงฮาวได้อย่างง่ายดายและให้เขานั่งคุกเข่าลงข้างชิงหยูตงกับเย่จีจี้
หยิงฮาวจ้องมองผู้หญิงสองคนที่ด้านข้างของเขา เย่จีจี้ก็ทำหน้าทำตาเยาะเย้ยหยิงฮาว “แบร่ ~”
การกระทำนี้กระตุ้นหยิงฮาวได้ในทันที เขาต้องการที่จะฆ่าผู้หญิงสองคนนี้ แต่ผลที่ได้คือมันทำให้เขาดูแย่และพิสูจน์ว่าเรื่องั้งหมดนั้นจริงมากขึ้น
“ฉันจะฆ่าคุณ! ฉันจะฆ่าคุณ!” ใบหน้าของหยิงฮาวบิดเบี้ยว ตาของเขาทอประกายดุร้าย เขาคำรามใส่ผู้หญิงสองคนที่ข้างตัวเขา
หยิงจิงซานยังคงนิ่งเงียบไม่มีความเจ็บปวดอยู่ในใจเขา คำพูดของจักรพรรดินีทำให้พี่น้องตระกูลหยิงทำลายกันเอง และให้ตระกูลกดดันเจ้าบ้านให้ฆ่าลูกของตัวเอง !
มันช่างแดกดัน! และเป็นการประชดที่ยอดเยี่ยม!!!
วันที่ผ่านมาญาติพี่น้องอิจฉาลูกชายคนโตที่ได้เป็นหัวหน้าตระกูลละลูกชายคนเล็กที่ได้แต่งงานกับจักรพรรดินี ช่างเป็นวันที่รุ่งโรจน์ แต่วันต่อมาลูกชายคนเล็กกลับถูกเหยียบย่ำและลูกชายคนโตอยากจะฆ่าน้องชายของเขา
จุดเปลี่ยนแบบนี้ทำให้ทั้งตระกูลประหลาดใจ แต่มันก็ตลกและเป็นโอกาสที่หายาก!
อันที่จริงผู้ร้ายตัวจริงกำลังนั่งอยู่ในห้องโถง แต่พวกคุณกลับกลายเป็นคนตาบอดที่มองไม่เห็น
แต่ก็ต้องบอกว่าชิงหยูตงกับเย่จีจี้นั้นช่วยชีวิตหยิงคังซีไว้ได้จริง ๆ ไม่เช่นนั้นจิ่วเย่ก็คงจะวางยาพิษใส่เขาได้สำเร็จ
“ฮาวเอ่อร์ คังเอ่อร์ … ” หยูเหอที่ดูอ่อนล้าวิ่งเข้ามาทางประตู มองลูกชายทั้งสองที่คุกเข่าอยู่บนพื้นแล้วก็ร้องไห้ออกมา
“คุณกำลังทำอะไร ลุกขึ้น มันมีความเข้าใจผิดอะไรที่ไม่สามารถแก้ไขได้กัน!” หยูเหอกรีดร้อง
หยิงเจียงพูดเบา ๆ “พี่สะใภ้ลูกชายคนโตของคุณต้องการฆ่าน้องชายของเขาและฝ่าฝืนกฎของตระกูล!”
“อะไรนะ! เป็นไปไม่ได้ ฮาวเอ่อร์จะฆ่าคังเอ่อร์ได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้ ฮาวเอ่อร์! พูดกับแม่สิ!” หยูเหอเขย่าลูกชายของเธอ เสียงร้องของเธอแหบแห้งเพราะเธอร้องไห้เรื่องลูกชายคนเล็กอยู่นาน
แต่ตอนนี้กลับมีคนมาบอกเธอว่าลูกชายคนโตของเธอต้องการฆ่าน้องชายของเขา มันเหมือนกับมีสายฟ้าผ่าลงมากลางฟ้าใส!
หยิงฮาวคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่ได้หันมาเผชิญหน้ากับแม่ของเขาและก้มศีรษะของเขาลงต่ำ
หยูเหอวิ่งเข้าไปหาลูกชายคนเล็กของเธอแล้วร้องไห้ “คังเอ่อร์ ฟังคำแม่นะลูก พี่ชายของลูกจะอยากฆ่าลูกได้อย่างไร นี่จะต้องเป็นความเข้าใจผิดอย่างแน่นอน เร็วเข้ารีบคุยกับพ่อของลูกสิ”
หยิงคังซีไม่ได้มองไปที่แม่ของเขา แต่ก้มหัวลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “หยิงฮาวสมควรได้รับมัน! กฎตระกูล!”
หยูเหอทรุดตัวลงบนพื้นอย่างไม่เชื่อ คนพี่ต้องการจะฆ่าน้องชายของเขาและคนน้องขอให้กฎของตระกูลจัดการกับพี่ชายของเขา ทำไม! ทำไมเพียงแค่วันเดียวถึงได้เปลี่ยนแปลงตระกูลดี ๆ ให้กลายเป็นแบบนี้ไปได้กัน!
“จินซานคุณพูดอะไรสักอย่างสิ! คุณไม่สามารถฆ่าฮาวเอ่อร์ได้นะ เขาเป็นลูกของเรา!!!” หยูเหอคุกเข่าลงต่อหน้าสามีของเธอและขอร้อง
ไม่มีใครพูดอะไรเพราะถูกภาพตรงหน้าตรึงไว้
ฟังภรรยาของเขาอ้อนวอน ทำไมหยิงจิงซานถึงจะไม่อยากช่วย แต่ด้วยตำแหน่งที่เขานั่งอยู่นี่ เขาจะช่วยอย่างไร! จะช่วยยังไง!
“จินซาน ฉันขอร้องคุณ ถ้าคุณต้องการที่จะฆ่าฮาวเอ่อร์ ก็ให้ฉันตายแทนลูกชายของฉัน!” อย่างไรก็ตามหยูเหอไม่ได้ทำอะไรผิด เธอแค่ต้องการช่วยลูก ๆ ของเธอเท่านั้น
การแต่งงานกับตระกูลแบบนี้สามารถเพลิดเพลินไปกับความสุขที่เกิดจากอำนาจได้มากมาย แต่ในเวลาเดียวกันก็ยังคงต้องสูญเสียไปมากมายเช่นกัน
“แม่!”
เมื่อหยูเหอได้ยินเสียงเรียกของลูกชายคนโตใจของเธอก็แตกสลาย
ตระกูลหยิงไม่เหมือนตระกูลทั่วไป พวกเขามีกฎในการเรียกชื่อและนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินลูกชายของเธอเรียกแม่
หยูเหอเข้าไปหาลูกชายคนโตและจับมือของเขาไว้ “ฮาวเอ่อร์ แม่จะช่วยลูกเอง ลูกวางใจแม่นะ”
ผู้ชายจะต้องไม่ร้องไห้ นี่คือการสั่งสอนที่หยิงฮาวได้รับมา ดวงตาของเขาแดงแต่เขาก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา
“แม่ ในที่สุดลูกชายก็ได้เรียกคุณว่าแม่แล้ว! อย่าขออะไรอีกเลย … ” หยิงฮาวรู้ว่าการวิงวอนทั้งหมดนั้นไม่สามารถช่วยอะไรได้อีกแล้ว ฟังเสียงกรีดร้องของแม่ ใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด นี่อาจเป็นบทลงโทษสำหรับเขา!
“พวกเขาทั้งหมดพูดถูกฉันต้องการที่จะฆ่าน้องชายของฉัน ฉันสมควรที่จะได้รับมัน ลืมลูกชายคนนี้ของคุณไปเถอะ ลูกชายไม่กตัญญูฉันไม่มีหน้าที่จะไปสู้หน้าคุณได้ ฉันไม่คู่ควรกับตระกูลหยิง โปรดรับการคำนับ3ครั้งจากลูกชาย ขอบคุณสำหรับการเลี้ยงดูของคุณ แม่!”
หยิงฮาวแกะมือจากแม่ของเขา ขยับไปข้างหลังแล้วบอกลาแม่ของเขา!
ปัง!
หน้าผากของหยิงฮาวกระแทกลงบนพื้นอย่างรุนแรง หินพื้นแตกทันทีและทั้งห้องโถงก็สั่นเล็กน้อย
ปัง!
พื้นหินไม่สามารถทนได้มันทรุดตัวลง รอยแตกร้าวกระจายออกไปไม่หยุด
ปัง!
เศษพื้นกระเด็นออกจากหลุมเล็ก ๆ ใบหน้าของหยิงฮาวที่ปกคลุมไปด้วยเลือดสั่นสะเทือนทุกคน
แม้แต่ชิงหยูตงกับเย่จีจี้ก็ตกตะลึง พวกเธอไม่ได้คิดว่าหยิงฮาวจะทำเช่นนี้ พวกเธอคิดว่าเขาจะตายโดยไม่ยอมรับมัน
“แม่กลับไปเถอะ คุณไม่มีลูกชายอย่างฉัน”
หยูเหอมองลูกชายที่ใบหน้าของเขาเปื้อนเลือด หัวใจของเธอรู้สึกราวกับถูกมีดกรีด เธอกอดลูกชายเอาไว้ในอ้อมแขนของเธอเหมือนตอนที่เขายังเป็นเด็ก “แม่จะไม่ไป แม่จะอยู่กับคุณ”
หยิงฮาวหายใจออกลึก ๆ และเพลิดเพลินไปกับความอบอุ่นครั้งสุดท้าย จากนั้นเขาก็ลูบหน้าผากของแม่อย่างอ่อนโยนแล้วทำให้เธอหลับไป
สาวใช้รีบพาหยูเหอที่หลับลงออกไป ทั้งห้องโถงเงียบลงอีกครั้ง ตอนนี้หยิงคังซีก็ยังคงคุกเข่าต่อหน้าพ่อของเขาและก้มหัวลงวิงวอน ไม่มีความตั้งใจที่จะให้อภัย
หยิงจิงซานพูดด้วยเสียงต่ำ “หยิงฮาว! ละเมิดกฎของตระกูล ตัดมือเท้าและลงโทษจองจ้ำในถ้ำฝุ่น!”
เมื่อได้ยินคำประกาศดังกล่าว เหล่าคนในตระกูลก็ถอนหายใจ ตราบเท่าที่เข้าไปในถ้ำฝุ่นมันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะออกมา
หยิงคังซีได้ยินบทลงโทษเช่นนี้ ในที่สุดก็รู้สึกได้รับการชดเชย!
หยิงฮาวที่ได้ยินบทลงโทษจากพ่อของเขา ไม่ได้แสดงอะไรออกมากมาย เขาเดาเรื่องนี้ไว้แล้ว
แต่ชิงหยูตงกับเย่จีจี้กำลังสงสัยว่าถ้ำฝุ่นนี้คืออะไร
“สำหรับคุณสองคน” หยิงจิงซานจ้องมองไปที่ชิงหยูตงกับเย่จีจี้ หากทั้งคู่ไม่ปรากฏตัวมามันก็คงไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น!
“ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะจัดการอย่างไร ทำให้ลูกชายของหัวหน้าตระกูลเป็นหมัน ลงโทษให้เข้าถ้ำฝุ่น!” สำหรับการลงโทษนี้ไม่มีใครให้ความสำคัญนัก ถึงแม้ว่าผู้หญิงสองคนนี้จะช่วยชีวิตของหยิงคังซีไว้แต่พวกเธอก็ทำให้ชีวิตเขาพัง แน่นอนว่ามันไม่สามารถชดเชยได้
แต่การลงโทษให้เข้าถ้ำฝุ่นนั้นค่อนข้างจะดูแรงไปหน่อย การลงมือตรง ๆ เลยมันคงจะดีกว่า
ความโกรธของหยิงจิงซานนั้นไม่มีที่ให้ลง ความซวยจึงมาตกที่ชิงหยูตงกับเย่จีจี้
แต่นอกจากความกลัวแล้ว พวกเธอทั้งสองอยากรู้เกี่ยวกับถ้ำฝุ่นและต้องการดูว่ามันคืออะไร พวกเขาถึงดูหวาดกลัวและให้ความเคารพ
ญาติบางคนอดถอนหายใจไม่ได้เมื่อพวกเขาเห็นว่าผู้หญิงสองคนกำลังจะหายไป น่าเสียดาย …
ขอทีเถอะ