ซินห้าวและซินเหลยกลับมาด้วยกัน เดิมทีฝั่งนั้นต้องการให้ซินเหลยอยู่ต่อ แต่ซินเหลยรู้สึกว่าจำเป็นต้องกลับมารอบหนึ่งเพื่ออธิบายเรื่องนี้ให้ครอบครัวเข้าใจก่อน
ดังนั้นเขาเลยแจ้งทางนั้นว่าอีกครึ่งเดือนจะมารายงานตัว
ไม่อย่างนั้นสองพี่น้องออกจากบ้านมาด้วยกัน มีแค่ซินห้าวที่กลับมา ส่วนเขาไม่ได้กลับมา ไม่รู้ครอบครัวจะคิดยังไง
โดยเฉพาะแม่เขาไม่แน่อาจจะโทษพี่ชาย ซินเหลยคิดว่าเขาไม่สามารถให้ซินห้าวรับผิดแทนได้
ซินห้าวกลับมาที่หมู่บ้านเกษตรกร ซินเหลยกลับไปบ้านซินในเมือง เขาจะบอกซุนหม่านเซียงยังไง ซุนหม่านเซียงไม่พอใจเช่นไร นั่นเป็นเรื่องของซินเหลยแล้ว
ซินห้าวไปบ้านเฉิน เจอเฉินเยี่ยน สายตาสองคนประสานกัน จะไม่แยกจากกันอีกแล้ว
“ซินห้าวกลับมาแล้วหรือ เร็ว รีบเข้ามาในบ้าน”
หวางนิวกลับแยกสายตาทั้งคู่ออกจากกัน เรียกให้ซินห้าวเข้ามาในบ้าน
เฉินฉือหลิวและเฉินเฟยก็ดีใจ เฉินเฟยยังปีนขึ้นไปบนขาซินห้าวอีกด้วย
ซินห้าวเอาของฝากออกมา
ของฝากไม่ใช่ของแพง แต่เป็นของที่แปลกใหม่ ที่นี่ยังไม่มี ทุกคนในบ้านเฉินต่างดีใจมาก
กลับมาที่บ้านซิน ทุกคนในบ้านซินดีใจแน่นอนอยู่แล้ว แต่ละคนได้ของฝาก ฟังซินห้าวเล่าเรื่องประเพณีต่างถิ่น ทุกคนรู้สึกแปลกใหม่
“จริงหรือ? คนที่นั่นพูดสำเนียงท้องถิ่นขนาดนั้นเลยหรือ?”
ซินต้าฉุยถามอย่างสงสัย
“จริงครับ พวกเขาพูดจาฟังไม่รู้เรื่องเลย พวกเราพูดพวกเขาก็ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน บางครั้งคุยกันตั้งนาน ยังไม่รู้ความหมายเลย แต่ก็มีบางคนที่ไม่ได้พูดสำเนียงถิ่นขนาดนั้น พูดช้าหน่อยก็ฟังเข้าใจ เพียงแต่เหนื่อยหน่อย คนต่างถิ่นไปที่นั่นทำธุรกิจ หาความเจริญก็ไม่น้อยเลย ทุกคนพูดช้าๆ ก็เข้าใจกัน”
ซินห้าวพยักหน้า ตอนแรกเฉินเยี่ยนบอกเขาว่าเวลาที่ไป ถ้าฟังไม่รู้เรื่องก็หาคนมาช่วยแปลได้ เขายังคิดว่าจะมีภาษาอะไรที่ฟังไม่เข้าใจ ปรากฏว่าฟังไม่เข้าใจจริงๆ สองวันแรกเขากับซินเหลยสูญเสียพลังไปมาก
“แล้วเป็นภาษาแบบไหนล่ะ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”
ซินต้าฉุยนึกภาพไม่ออก
“ที่นั่นทุกบ้านมีไฟหรือเปล่า? ตอนกลางคืนสว่างหมด?”
ซินฉุ่ยก็ถาม ซินห้าวเล่าให้เขาฟังถึงโลกที่เขาไม่เคยนึกฝันมาก่อน
“อืม ตอนกลางคืนมีไฟถนน สว่างหมด ถึงแม้จะไม่ได้สว่างเหมือนตอนกลางวัน แต่ก็มองเห็นได้”
ซินห้าวพยักหน้า เขาก็รู้สึกทอดถอนใจ แต่เขาได้ยินเฉินเยี่ยนบอกว่า พัฒนาจนเจริญต่อมา ในหมู่บ้านเกษตรกรทุกหลังมีไฟหมด และมีไฟถนนด้วย
อีกทั้งยุคหลังไม่สนใจโทรศัพท์บ้านกันแล้ว สนใจมือถืออะไรนั่น สามารถคุยได้ตลอดเวลา พูดคุยได้ แล้วยังสามารถเห็นฝ่ายตรงข้ามได้ตลอดเวลาอีก เขานึกไม่ออกว่ามันจะเป็นยังไง แต่เขาหวังจะให้วันนั้นมาถึง เขาหวังจะเห็นยุคที่มีความเจริญ
เฉินเยี่ยนฟังเงียบๆ ฟังซินห้าวเล่า ฟังทุกคนถาม รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่กระตือรือร้น ถึงแม้ว่าที่ซินห้าวเล่าเธอจะรู้แล้ว แต่เธอก็ชอบฟัง
กลับมาที่บ้านของพวกเขา นอนอยู่ในอ้อมกอดซินห้าว เฉินเยี่ยนค่อยรู้สึกมั่นคง
ทั้งสองคนใช้การกระทำแสดงออกถึงความคิดถึงซึ่งกันและกัน แน่นอน เพราะเฉินเยี่ยนท้องอยู่ ซินห้าวเลยไม่กล้ารุนแรงมาก
จนแสดงออกเสร็จเรียบร้อย ซินห้าวค่อยถอนหายใจยาวออกมา ตั้งแต่เฉินเยี่ยนท้องเขาอดกลั้นมาตลอด
ซินห้าวบอกเฉินเยี่ยนว่าหลายวันนี้เขากำลังพิจารณาอยู่ ธุรกิจที่นั่นมีไม่น้อย แต่ไม่ใช่ว่าทำได้ทั้งหมด มีหลายอย่างที่พวกเขาทำไม่ได้
ซินห้าวเล่าว่าเขาช่วยคนหนึ่งชื่อเอ้อร์ฉู่ จากนั้นได้ร่วมมือกับคนนั้นเปิดแผงขายของเล็กๆ
เขาบอกว่าเอ้อร์ฉู่นิสัยดี แต่เงินทุนไม่มากพอ ซินห้าวตรวจสอบอยู่หลายวัน สุดท้ายตัดสินใจออกเงินลงทุนครึ่งหนึ่งเปิดร้านกับเขา ได้เงินมาแบ่งสี่ส่วนและหกส่วน ซินห้าวสี่ส่วน เขาหกส่วน เพราะเอ้อร์ฉู่สามารถอยู่ที่นั่นระยะยาวได้ ส่วนซินห้าวไม่ต้องอยู่
เอ้อร์ฉู่สมองปราดเปรียว สายตาก็ไม่เลว ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกัน แต่ซินห้าวคิดว่าถ้าจะหาเงินก็ต้องใจกล้าหน่อย ตัวเขาเองไม่มีเวลาอยู่ที่นั่น ได้คนแบบนี้ก็ไม่แย่แล้ว
อีกอย่างเขาอยู่ที่นั่นเห็นสินค้าหลากหลายประเภท แต่ไม่ใช่ว่าสินค้าทุกอย่างจะเหมาะให้เขาทำ
เขาอยู่ที่นั่นก็ไปดูโรงงานต่างๆ เขารู้ว่าที่นั่นมีแนวโน้มจะเจริญเติบโต
ถ้าไม่มีเฉินเยี่ยน บางทีเขาอาจจะเลือกเติบโตอยู่ที่นั่นก็ได้ เขาเชื่อว่าเขาต้องทำอะไรออกมาได้สักอย่าง
เหมือนที่ซินเหลยถามเขา: พี่ชาย เมืองแบบนี้ พี่อาลัยอาวรณ์ไหม? พี่คิดอยากจะทำธุรกิจของพี่ให้สำเร็จที่นี่ไหม?
เขาไม่ได้คิด เขาส่ายหน้า เขาไม่อาลัยอาวรณ์ เขาอยากจะทำธุรกิจของตัวเองให้สำเร็จ แต่เขาอยากจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมากกว่า เขาปรารถนาญาติมิตร ความรัก แต่สิ่งพวกนี้ไม่ได้อยู่ในเมืองที่มีสีสันนั้นเลย ดังนั้นเขากลับมาโดยไม่ลังเล
เขาเชื่อว่าถึงแม้จะไม่อยู่ที่นั่น เขาก็สามารถเจริญเติบโตที่นี่ได้ ถึงแม้จะไม่ได้ทำธุรกิจประสบความสำเร็จยิ่งใหญ่ แต่สามารถเลี้ยงดูภรรยาและลูก เลี้ยงดูครอบครัวได้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว
ซินห้าวบอกเฉินเยี่ยน สุดท้ายเขาเลือกทำเสื้อผ้าและรองเท้า เพราะเป็นของจำเป็นของทุกคนในชีวิตประจำวัน แล้วยุคสมัยที่พัฒนา คุณภาพชีวิตของคนจะยิ่งดีขึ้น การเรียกร้องของแต่ละคนจะยิ่งสูงขึ้น ตอนนี้เด็กหนุ่มและหญิงสาวไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ต่างรักสวยงาม เขาเชื่อว่าแนวโน้มของเสื้อผ้าพวกนี้จำต้องทำให้พวกเขายอมรับ
เฉินเยี่ยนรู้สึกตกใจมองไปที่ซินห้าว พูดตามจริง ก่อนซินห้าวไปเฉินเยี่ยนเคยคิดว่าจะบอกซินห้าวดีไหมว่าตอนนี้ทำอะไรที่ได้เงิน แต่สุดท้ายเธอไม่ได้พูด ไม่ได้ชี้แนะซินห้าว เธอคิดว่าให้ซินห้าวดูด้วยตัวเองจะดีกว่า ซินห้าวชอบอะไรก็ทำอย่างนั้นดีแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องเข้าไปมีส่วนร่วม
ถึงแม้ที่ซินห้าวเลือกจะไม่ทำเงิน ก็ไม่เป็นไร เพราะขั้นตอนนี้ทำให้คนเติบโต ได้ประสบการณ์ และต้องมีประสบการณ์ถึงจะเข้าใจ คนอื่นบอกก็จะเป็นคนอื่นบอกไปตลอดกาล แต่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายซินห้าวจะเลือกเสื้อผ้า
“เยี่ยนจื่อ ครั้งนี้ผมรู้จักเอ้อร์ฉู่ คุณเป็นคนฉลาด คุณเดามาเขาบอกว่าหาเงินกับคนแบบไหนดีที่สุด?”
ซินห้าวเล่าเรื่องเอ้อร์ฉู่คนนี้ให้เฉินเยี่ยนฟังด้วยความสนใจ
“อะไรคะ?”
เฉินเยี่ยนถามอย่างไม่ได้ใส่ใจมาก ฟังซินห้าวอธิบายถึงคนที่ชื่อเอ้อร์ฉู่อายุสามสิบกว่า รูปร่างไม่สูง ไม่ถึง 170 เซนติเมตรเลย ดวงตาเล็ก มีหนวดเล็กๆ สองฝั่ง สมกับชื่อของเขา เหมือนหนูเลย
คนแบบนี้ฉลาดหลักแหลมก็จริง แต่ยากที่จะทำให้คนรู้สึกดีด้วย
“เขาบอกว่าหาเงินกับผู้หญิงง่ายที่สุด เพราะผู้หญิงรักสวยรักงาม ส่วนผู้ชาย? อยากจะแต่งงานหรือคบกัน ก็ต้องเอาใจผู้หญิง จ่ายเงินให้ผู้หญิง ดังนั้นหาเงินกับผู้หญิงง่ายที่สุด ผมคิดว่าที่เขาพูดก็มีเหตุผล ดังนั้นเลยปรึกษากับเขา ทำเสื้อผ้าผู้หญิงด้วยกัน เขายังบอกผมว่าให้ผมขายพวกครีมทาหน้าของผู้หญิง อย่าดูถูกพวกของเล็กๆ พวกนี้นะ ขายดีหาเงินได้เยอะเลย ผมลองคิดดู ก็ทำได้ แต่จะทำเสื้อผ้าก่อน จากนั้นค่อยๆ ขยับขยาย คุณคิดว่ายังไง?