มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 979
“เอาล่ะ จากสิ่งที่ฉันได้ยินมานะ คุณมาร์จอรีดูเหมือนจะสนใจในตัวคุณเจอรัลด์มาก ตอนที่คุณควินแลนและเขามาที่มหาวิทยาลัยเป็นครั้งแรก แต่อย่างไรก็ตาม คุณมาร์จอรีกลับมีความสนใจในตัวคุณควินแลนขึ้นมาฉับพลัน นาทีที่เธอรู้ถึงภูมิหลังของเขา! จึงเป็นผลให้ เธอปฏิบัติกับคุณเจอรัลด์เหมือนกับคนแปลกหน้าอย่างสิ้นเชิงนับตั้งแต่นั้นมา!” นิโคลอธิบาย
“ฮ่า! ช่างเป็นผู้หญิงชั่วร้ายอะไรอย่างนี้! เธอมีดีอะไรขนาดนั้นกัน?” ทิวลิปบ่นอย่างไม่พอใจ
มาร์จอรีและควินแลนเองก็เดินผ่านกลุ่มนั้น ด้วยการจับมือกันไว้ โดยไม่ได้ทักทายทิวลิปและคนอื่น ๆ เลย อย่าลืมว่า พวกเขาก็มาที่นี่ในฐานะแขกในวันนี้ แทนที่จะเป็นอาจารย์ของพวกเขา
ขณะที่พวกเขายังคงเดินต่อไป มาร์จอรีก็สังเกตเห็นเจอรัลด์ที่ยังคงนั่งอยู่ในมุมหนึ่ง
เมื่อตอนแรกเธอรู้ว่าเจอรัลด์ได้แต่งงานกับคุณหนูคนโตของตระกูลโยเวลล์ได้สักพักแล้ว มาร์จอรีก็รู้สึกกระวนกระวายใจมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่อย่างไรก็ตาม ไม่นานเธอก็สงบสติอารมณ์ลงได้เมื่อเธอรู้ว่าเขาเป็นเพียงลูกเขยที่อาศัยอยู่ในบ้านเท่านั้น
เธอส่ายหัวของเธอด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ บนใบหน้าของเธอ จากนั้นมาร์จอรีก็หันไปมองทางอื่น ขณะที่เธอและควินแลนเดินต่อไป เธอไม่จำเป็นต้องทักทายลูกเขยประจำบ้านของโยเวลล์ในวันแบบนี้อยู่ดี
ไม่นานก่อนที่ทุกคนจะนั่งประจำที่ และการประมูลก็เริ่มดำเนินไปด้วยรูปแบบที่เป็นไปด้วยความสงบ
ทันทีที่ราชาโสมทำการปรากฏตัวขึ้น ก็สามารถตรวจจับความตื่นเต้นเล็กน้อยได้จากผู้ชม ขณะที่สายตาของทุกคนเปล่งประกายขึ้น ในขณะที่มองสมุนไพรในตำนานที่ถูกจัดแสดงอยู่ภายในตู้กระจก
เจอรัลด์เองก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองราชาโสมอยู่หลายครั้ง
‘การเยียวยาบำบัดด้วยพลังธรรมชาติของราชาโสมนั้นน่าสนใจมาก… มันชัดเจนจากการมองแวบเดียวว่ามันมีความสามารถที่จะเพิ่มประสิทธิภาพและฟื้นฟูร่างกายของบุคคลได้จริง!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเองก่อนจะถอนหายใจ
ในตอนนั้น เจอรัลด์ก็เริ่มรู้สึกทั้งกระสับกระส่ายและใจร้อนขึ้นมาแล้ว ไม่ใช่เขาคนเดียวที่เป็น
ก็เหมือนคนอื่น เจอรัลด์ปรารถนาจริง ๆ ว่าเขาจะสามารถคว้าราชาโสมไปได้ และนำมันกลับบ้านไปกับเขา
“ราชาโสมเป็นของมีค่าที่ประเมินค่าไม่ได้ ไม่ว่ามันจะมีราคาแพงมากแค่ไหน ผม ไทโต้ มาโฮน จะเป็นคนนำกลับไปกับผมในวันนี้ให้ได้! ใครก็ตามที่ตัดสินใจจะต่อต้าน นั่นจะหมายความว่าคุณปฏิเสธที่จะไว้หน้าผมอย่างแน่นอน!” ผู้ชายวัยกลางคนผิวคล้ำคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาฉับพลัน
“ตายจริง! ช่างบังเอิญอะไรอย่างงี้! มันบังเอิญว่าผมก็จะนำมันกลับไปกับผมแทน!” กองกำลังอื่นโต้กลับ
“คุณกำลังท้าทายผมอยู่ใช่ไหม? คุณเชื่อไหมว่าผมมีความสามารถที่จะทำให้แน่ใจได้ว่าคุณจะไม่สามารถมีชีวิตรอดออกไปจากเมืองเฮฟเวินลีได้?”
“ฟังดูค่อนข้างไม่น่าเป็นไปได้สำหรับผมนะ!”
ขณะที่สองกองกำลังยังคงทะเลาะกันต่อไป การต่อสู้ก็ดูเหมือนจวนจะใกล้เกิดขึ้นแล้ว
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่สิ่งใดอื่นจะทันได้เกิดขึ้น ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมาจากประเทศเอ็มก็ก้าวขึ้นไปบนเวทีก่อนจะพูดขึ้น “คุณทั้งคู่ไม่ใจร้อนกันมากเกินไปหน่อยเหรอ คุณผู้ชาย? มาว่ากันตรง ๆ ที่นี่เถอะ ทุกคนที่นั่งอยู่แถวหน้าอาจจะเป็นคนที่ร่ำรวยมหาศาลกันอยู่แล้ว ด้วยเหตุนั้น ไม่ว่าพวกเราจะประมูลราชาโสมกันราคาสูงแค่ไหน แต่สุดท้าย มันก็จะยังคงไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ดังนั้นมันเปล่าประโยชน์ที่คุณทั้งคู่จะเริ่มทะเลาะกันตอนนี้!”
เนื่องจากชายหนุ่มคนนั้นพูดภาษาอังกฤษ ผู้แปลคำพูดของเขาจึงอธิบายสิ่งที่เขากำลังพูดคำต่อคำ
“ฮ่า! คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน เจ้าหนุ่มตาฟ้า? คุณจะแนะนำให้พวกเราทำไงล่ะถ้าอย่างนั้น?” มาโฮนตะคอกกลับ
“โดยส่วนตัวแล้ว ผมจะบอกว่ากองกำลังที่แข็งแกร่งทั้งหมดก็ควรจะแค่ต่อสู้กันจนกว่าจะมีผล ท้ายที่สุดแล้ว เนื่องจากเงินก็ไม่สามารถใช้เป็นมาตรฐานที่จะให้ได้สิ่งที่พวกเราต้องการ งั้นการต่อสู้ก็เป็นทางเลือกรองที่ดีที่สุดของเรา! คนสุดท้ายที่ยืนหยัดได้อยู่จะได้ราชาโสมไป! เรียบง่ายและง่ายดาย!” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“การวิวาทงั้นเหรอ? พูดตรง ๆ คุณคิดว่าเด็กหนุ่มอย่างคุณคู่ควรพอที่จะเป็นคู่แข่งของผมเหรอ? ถ้าพวกเราจัดเต็มกัน งั้นก็ไม่มีใครจะสามารถชนะผม มาโฮนผู้ยิ่งใหญ่คนนี้ได้หรอก! ลงมาจากเวทีเดี๋ยวนี้ เด็กหนุ่มจากประเทศเอ็ม!” มาโฮนตะคอกใส่อย่างเย็นชา
“คุณพูดว่าอะไรนะ?” ชายหนุ่มคนนั้นกล่าว ขณะที่เขาล็อกสายตาไว้ที่มาโฮน ตาฟ้าของเขาเฉียบแหลมเหมือนกับเหยี่ยว พวกมันดูเหมือนจะมีความหมายที่ยิ่งใหญ่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง
ครู่ต่อมาเท่านั้น เมื่อใบหน้าของมาโฮนกลายเป็นซีดเซียว และเหงื่อก็เริ่มหลั่งไหลออกมาจากหน้าผากของเขาด้วยความกลัว สายตาของเขากลายเป็นขุ่นมัวและทันใดนั้น ผู้ชายที่โอหังคนนั้นก็คุกเข่าลงด้วยเสียงดัง ‘ตุ้บ’!
“บ บอส!” ลูกน้องของมาโฮนทั้งหมดตะโกนขึ้นในเวลาเดียวกัน พวกเขารู้สึกตกตะลึงอย่างที่สุด
อย่างไรก็ตามการแสดงออกของมาโฮนก็แทบจะไม่เปลี่ยนไปเลย มันเกือบจะเหมือนราวกับว่าผู้ชายคนนั้นถูกครอบงำทางจิตใจอยู่
ตามที่คาดไว้ ฉากนั้นก่อให้เกิดความโกลาหลอย่างใหญ่หลวงในหมู่ฝูงชนทันที
“อะไรเนี่ย?! ไทโต้ มาโฮน คนที่มีชื่อเสียง ที่เป็นที่รู้จักกันดีถึงความโหดเหี้ยมของเขาจริง ๆ แล้วจะคุกเข่าลงหลังจากได้รับการจ้องมองเพียงครั้งเดียวจากชายหนุ่มคนนั้นงั้นเหรอ?!”
“จริง ๆ แล้ว เดี๋ยวนะ! พวกคุณไม่รู้เหรอว่ามีบางอย่างผิดปกติอย่างชัดเจนเกี่ยวกับชายหนุ่มจากประเทศเอ็มคนนั้น? จากท่าทางในสายตาของเขาอย่างเดียวก่อนหน้านี้ มันเกือบจะเหมือนราวกับว่า การเพ่งมองของเขาสามารถแทงทะลุจิตวิญญาณของคน ๆ หนึ่งได้เลยนะ!”