ตอนที่ 278.2
Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผู้เชียวชาญ
“ บ่าวไม่รู้เจ้าค่ะ บ่าวรู้แค่ว่าจู่ๆ ฮูหยินชราก็หมดสติไป จากนั้นร่างกายครึ่งหนึ่งของฮูหยินชราก็ขยับไม่ได้เจ้าค่ะ”หญิงสาววิ่งมาตลอดทางดังนั้นนางจึงหอบ
หลิน ชูจิ่ว หันไปหาคนรับรถม้าและพูดขึ้น“ ไปที่จวนกั่วกงฟู”
เนื่องจากได้ฟังอาการของฮูหยินชรา หลิน ชูจิ่ว จึงช่วยไม่ได้ที่จะสั่งให้คนรับรถม้าเร่งม้าให้เร็วขึ้น เมื่อคนรับม้าถูกหลิน ชูจิ่วเร่ง เขาก็ตีแส้ของเขาอย่างต่อเนื่อง หลังจากนั้นไม่นานพวกเขามาถึงจวนกั่วกงฟู
เมื่อรถม้าหยุด หลิน ชูจิ่ว ก็รีบกระโดดลงทันที จากนั้นเธอก็รีบเดินออกไป
หวางเฟย ทำไมท่านถึงได้ทำกิริยาไม่งานเช่นนี้? ท่านไม่กลัวหวางเย่จะทิ้งขว้างท่านเลยหรือ?
*ปัง ปัง ปัง*
ทหารคุ้มกันของตำหนักเสี่ยวหวางฟู่เคาะประตูขึ้นเสียงดัง เมื่อผู้คนในตระกูลเหมิ่งที่กำลังรอคอย หลิน ชูจิ่ว อยู่ได้ยินเสียง พวกเขาก็รีบออกมาเปิดประตูทันที
เมื่อประตูถูกเปิดออก หลิน ชูจิ่ว ก็ก้าวเข้าไปข้างในและรีบพูดขึ้นทันที“ พาข้าไปพบท่านยายของข้า”
เท้าของ หลิน ชูจิ่ว ไม่ได้หยุด เธอเดินอย่างรีบร้อนไปที่เรือนของฮูหยินชรา พี่น้องตระกูลเหมิ่งทั้งสามคนและฮูหยินของพวกเราต่างก็รออยู่ในห้องโถงแล้ว ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นหลิน ชูจิ่วเดินเข้ามา ดวงตาของพวกเขาก็สว่างขึ้นราวกับว่าพวกเขาเห็นผู้ช่วยชีวิต พวกเขาไม่ได้รีบรออีกต่อไป ก่อนจะรีบเดินมาข้างหน้าแล้วพูดขึ้น “ชูจิ่วเร็วเข้าท่านแม่กำลังรอเจ้าอยู่”
“เจ้าค่ะท่านลุง” หลิน ชูจิ่วไม่แม้แต่จะแสดงความเคารพ ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องทันที
ข้างในห้องนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นยา นอกจากหญิงชราแล้วก็ยังมีแม่นมอยู่อีกคน เมื่อแม่นมเห็นหลิน ชูจิ่วเดินเข้ามา แม่นมก็ทักทายหลิน ชูจิ่วขึ้นทันที“ คุณหนู ฮูหยินชรากำลังรอท่านอยู่”
“ท่านยาย เกิดอะไรขึ้น?” หลิน ชูจิ่วก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าอยู่ต่อหน้าฮูหยินชรา แล้วเวลาไม่นานผลการวินิจฉัยจากระบบการแพทย์ก็ออกมา: โรคหลอดเลือดอุดตัน
โรคหลอดเลือดอุดตัน ผู้ป่วยจะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ แต่จะไม่ตาย
“ ท่านยาย…” น้ำตาของหลิน ชูจิ่วไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้
สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ทำไมจู่ๆ ฮูหยินชราถึงได้เกิดโรคหลอดเลือดอุดตันขึ้นได้ ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาพบกัน นางยังมีสุขภาพที่ดีมาก……
“ชู…จิ่ว…” ร่างกายครึ่งหนึ่งของฮูหยินชรา ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ มีเพียงปากอีกครึ่งหนึ่งเท่านั้นที่ยังขยับได้ ดังนั้นนางจึงไม่สามารถคายคำพูดออกมาได้อย่างสมบูรณ์ และทุกครั้งที่นางจะอ้าปากน้ำลายของนางก็จะไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
“ ท่านยาย ข้าอยู่นี่แล้ว ข้าอยู่นี่ ท่านจงทำใจให้สบาย ข้าจะรักษาท่านเอง ” ครั้งแรกที่หลิน ชูจิ่วรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในยุคนี้มันเป็นเพราะหญิงชราคนนี้
หญิงชราผู้นี้มอบความรักที่ไม่มีความเห็นแก่ตัวและไม่มีเงื่อนไขใดๆ ให้กับเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถทนหาผลประโยชน์จากนางและคำนวณถึงแต่ผลได้ เมื่อเห็นว่าหญิงชรานอนอยู่บนเตียงแบบนี้ หลิน ชูจิ่วก็รู้สึกเศร้ามาก
“กล่องยาของข้า ข้าจะกลับไปเอากล่องยาของข้า ท่านยายรอข้าอยู่ที่นี่ ก่อน” หลิน ชูจิ่วปล่อยมือของฮูหยินชราและกำลังจะออกไปข้างนอก แต่ฮูหยินชราก็ปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไป
“ อ่า…อ่า…” ฮูหยินชราเปิดปาก แต่นางก็ไม่สามารถคายคำพูดแม้แต่คำเดียวออกมาได้ ดังนั้นนางจึงมองไปที่แม่นมแทน
แม่นมคือคนสนิทของฮูหยินชรา นางจึงสามารถเข้าใจฮูหยินชราได้เพียงแค่มองตากัน ดังนั้นนางจึงพยักหน้าแล้วหันไปทางโต๊ะเครื่องแป้ง ก่อนจะหยิบกล่อนที่อยู่ข้างในออกมา
ฮูหยินชรากะพริบตาแล้วแม่นมก็ส่งกล่องให้ หลิน ชูจิ่ว“คุณหนู นี่คือสิ่งที่คุณหนูใหญ่ทิ้งไว้ให้กับท่าน มันเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ฮูหยินชราต้องการจะมอบสิ่งนี้ให้แก่ท่านเมื่อหนึ่งร้อยปีผ่านไปแล้วเท่านั้น แต่ฮูหยินชราก็มาล้มป่วยในวันนี้ ฮูหยินชรากลัวว่านางจะไม่สามารถทนต่อโรคภัยของนางได้ นางจึงวิตกกังวลและอยากจะมอบมันให้กับท่าน”
“ท่านแม่ทิ้งบ้างอย่างไว้ให้ข้าด้วยหรือ?” หลิน ชูจิ่วรู้สึกประหลาดใจมาก แต่ความประหลาดใจนี้ก็มาพร้อมกับความไม่สบายใจ
อะไรคือสิ่งที่หญิงชราต้องการจะมอบให้เธอหลังจากผ่านไปแล้วถึงหนึ่งร้อยปี?