องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 800 สูญเสียสติ
หนานกงเย่ถามนางว่า “อวิ๋นอวิ๋นล่ะ?”
“นางพักผ่อนสองวัน คงจะโกรธกระมัง” เจ้าของร่างเดิมหลอกหนานกงเย่
“ข้าไม่เห็นจะโกรธ นางโกรธอะไรของนาง?” หนานกงเย่ทำสีหน้าไม่พอใจ เจ้าของร่างเดิมยื่นดอกไม้มาที่หน้าอกของเขา แต่หนานกงเย่ไม่สนใจ
“เจ้ารับไว้” เจ้าของร่างเดิมออกคำสั่ง จากนั้นหนานกงเย่จึงฝืนรับดอกไม้ไว้
เจ้าของร่างเดิมจึงพูดว่า “หากเจ้าต้องการฆ่าหนานกงเซวียนเหอ จึงทำให้นางรู้สึกไม่ดี”
“ข้าไม่ควรฆ่าเขาอย่างนั้นหรือ?” หนานกงเย่สีหน้าเย็นชา เจ้าของร่างเดิมหัวเราะขบขัน
“เจ้าหัวเราะอะไร?”
“ข้าหัวเราะที่ท่านฉลาดเช่นนี้แล้ว แต่กลับทำเป็นไม่รู้กับเรื่องนี้ อวิ๋นอวิ๋นและเฟยอิงอยู่กับหนานกงเซวียนเหอที่นั่น ถึงแม้จะเคยช่วยหนานกงเซวียนเหอ แต่หนานกงเซวียนเหอก็ไม่ฆ่านางและเฟยอิง เช่นนี้ก็พอจะเห็นได้ว่าหนานกงเซวียนเหอเป็นคนเช่นไร
อวิ๋นอวิ๋นไม่มีทางฆ่าหรือทำร้ายคนเช่นนั้น นางเป็นหมอและรักษาชีวิตผู้คนมาโดยตลอด และไม่ใช่ว่าท่านจะไม่รู้ แต่ทำไมถึงต้องฆ่าหนานกงเซวียนเหอ?
หรือจะพูดอีกอย่างหนึ่งว่า ทำไมท่านต้องฆ่าเขาต่อหน้าอวิ๋นอวิ๋นด้วย?
ท่านฆ่าตอนที่อวิ๋นอวิ๋นไม่อยู่ไม่ได้หรือ?”
หนานกงเย่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าไม่สนยุ่งเรื่องของข้า แต่เจ้าเถอะ เมื่อไรจะกลับไป ที่นี่ไม่มีพ่อของเจ้า เจ้าอยู่ต่อเพื่ออะไรหรือ? ทำไมอวิ๋นอวิ๋นไม่ออกมา หรือว่าจะโกรธจริงๆ หรือ?”
“ข้าจะโกหกท่านไปเพื่ออะไร คนอย่างท่านเย่อหยิ่งอวดดีเช่นนี้ ข้าชอบท่านไปได้อย่างไร?” ตอนนี้เจ้าของร่างเดิมรู้สึกไม่เข้าใจและอธิบายไม่ได้ หนานกงเย่ถูกเจ้าของร่างเดิมพูดเช่นนี้ก็กลับเงียบขรึมลง
หลังจากลมพัดมาสักครู่ หนานกงเย่ก็หันหลังกลับไป จากนั้นเจ้าของร่างเดิมก็เดินตามไป ทั้งสองไม่พูดคุยกันระหว่างทาง เจ้าของร่างเดิมก็อารมณ์ดี นางพูดตัวตัวเอง “อันที่จริงหนานกงเซวียนเหอเป็นคนดีมาก หากรู้จักเร็วกว่านี้ เช่นนั้นก็อาจไม่ต้องถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม”
หนานกงเย่หยุดเดินและหันหลังไปมองเจ้าของร่างเดิม ดวงตาของเขาเย็นชาไปหมดแล้ว
เจ้าของร่างเดิมกลับไม่กลัวเขาและเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยรอยยิ้ม “หากข้ารู้ว่าท่านคิดจะฆ่าข้าในวันที่ท่านแต่งงานวันนั้น เช่นนั้นข้าก็ควรไปกับอวิ๋นเจี๋ยเสีย ลูกสาวของท่านแม่ทัพ ลูกชายของเสนาบดี ช่างเหมาะสมกันดีเหลือเกิน ทำไมตอนนั้นข้าถึงโง่เขลาเช่นนี้นะ ที่ตกหลุมรักท่านอ๋องที่สูงส่งและอำมหิตโหดเหี้ยมเช่นนี้
หากท่านเป็นเพียงก้อนหิน ข้าตกหลุมรักและชื่นชมเจ้ามานับครั้งไม่ถ้วน เจ้าก็คงจะมีใจให้บ้างเล็กน้อย แต่……ท่านกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
วันนั้นที่อวิ๋นเจี๋ยจากไปได้พูดกับข้าว่า “หากท่านไม่ชอบข้า ไม่รักข้า หากท่านเกลียดข้า โกรธข้า ให้ข้าไปหาเขา และยังบอกกับข้าว่า เขาจะรอข้า
เขาสัญญาว่าจะไม่ทำให้ข้ามีความทุกข์ความกังวลใดๆ และท่องเที่ยวไปทั่วอาณาจักร เขาสัญญาว่าจะอยู่กับข้าไปตลอดชีวิต และไม่แยกจากกัน เขาบอกว่า……เพียงแค่ข้าตอบตกลง เขาก็จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้!
แต่ข้าบอกว่า ข้าตกหลุมรักมาแล้วสิบปี ข้าจะยอมแพ้ไปง่ายๆ เช่นนี้ได้อย่างไร
เขาบอกว่าท่านเป็นคนอำมหิตเหี้ยมโหด หากจะแต่งงานกับเจ้าจริง ท่านจะฆ่าข้า แต่ข้าบอกว่า หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะยอมรับและยอมแพ้!
ทำไมถึงได้เอาชีวิตนี้ลอยน้ำและฝังไปกับท่าน และท่านก็เป็นคนที่อำมหิตโหดเหี้ยมจริงๆ
ท่านอ๋องไม่ใช่คนดีอะไร รู้ตอนนี้ก็ยังไม่สาย และข้าก็อยากไปหาอวิ๋นเจี๋ย
ท่านปล่อยหนานกงเซวียนเหอไป ข้าสัญญากับท่านเรื่องที่ข้าจะจากไป และให้ข้าเห็นอวิ๋นเจี๋ยจากนั้นข้าก็จะจากไป ได้หรือไม่?”
หนานกงเย่จ้องมองเจ้าของร่างเดิมด้วยความรู้สึกตกใจเล็กน้อย นี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่อยู่ในความทรงจำของเขา เขารู้ว่าเจ้าของร่างเดิมมีอำนาจครอบงำและมีความโง่เขลาอย่างป่าเถื่อน
แต่หญิงผู้สง่างามที่อยู่ข้างหน้าเขา ผู้หญิงที่มีจิตใจบริสุทธิ์และฉลาดหลักแหลม กลับต่างจากที่เขารู้จักมากเหลือเกิน
หนานกงเย่สังเกตเจ้าของร่างเดิมที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างละเอียดอยู่เป็นเวลานานก่อนจะพูดว่า “ถึงแม้ข้าจะไม่ชอบเจ้า และเจ้าก็เป็นส่วนเกิน แต่การจะอยู่หรือไปของเจ้า ข้าไม่อยากพูดอะไรมาก รอให้อวิ๋นอวิ๋นตัดสินใจ แต่หากเจ้าต้องการไปพบเฉินอวิ๋นเจี๋ย ข้าก็สามารถทำให้เจ้าพบเขาได้ เพียงแต่ข้าหวังว่าเจ้าจะทำอะไรที่มันเกินเลยไปมากกว่านี้”
“อืม”
เจ้าของร่างเดิมตอบตกลง จากนั้นจึงมองไปข้างหน้าและไม่นานก็จากไป
หนานกงเย่เดินตามนางไป เมื่อสังเกตอย่างละเอียดก็รู้สึกใจร้อนกระวนกระวายขึ้นมาเล็กน้อย
ไม่รู้ว่าเมื่อไรอวิ๋นอวิ๋นจะกลับมา อีกทั้งเจ้าของร่างเดิมที่อยู่ตรงหน้า กลับทำให้เขารู้สึกสงสารขึ้นมาเล็กน้อย
เมื่อกลับไปถึงที่พัก หนานกงเย่ก็ทำการจัดที่นอน จากนั้นก็นอนหลับไป เจ้าของร่างเดิมมองไปที่เตียงอย่างเหม่อลอยอยู่นานก่อนจะพูดขึ้นมา “เจ้าและข้านอนร่วมกันไม่ได้ แต่ที่นี่ไม่มีผ้าปูที่นอนอื่นอีกเลย ต่อให้มี หากให้เจ้าไปนอนที่นอนแข็งๆ ข้าก็รู้สึกไม่ดี หากอวิ๋นอวิ๋นรู้เข้าจะต้องเสียใจอย่างมาก ข้านอนข้างใน เจ้านอนข้างนอก แต่เจ้าห้ามล้ำมาที่เส้นตรงกลาง และเจ้าห้ามปลดเสื้อผ้าออก หากเจ้าตอบตกลงข้าถึงจะนอนลงได้”
หนานกงเย่ทำปากบิดเบี้ยว “เจ้าวางใจได้ ข้าไม่ใช่คนเช่นนั้น”
จากนั้นเจ้าของร่างเดิมจึงขึ้นมาบนเตียง เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้วก็นอนลงและนำผ้าห่มห่อตัวไว้ อาจจะเป็นเพราะเหนื่อย ไม่นานนางก็หลับไป
จากนั้นหนานกงเย่จึงเดินไปที่ขอบเตียงและนั่งลง แต่เขากลับไม่ได้นอนลงและไม่ได้นอนเลยทั้งคืน เจ้าของร่างเดิมนอนอยู่เช่นนั้น เขาจึงไม่กล้านอนลง เมื่อเห็นเจ้าของร่างเดิมหลับสนิท กลับรู้สึกต่างไปจากฉีเฟยอวิ๋น ตอนนอนฉีเฟยอวิ๋นมักไม่ระมัดระวังเรื่องท่าทาง บางครั้งก็กอดเขา บางครั้งก็ทับตัวเขา เป็นไปได้ทุกอย่าง
หนานกงเย่คิดว่าตื่นขึ้นมาก็คงจะกลับมา แต่เมื่อรอจนฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมา ก็ยังเป็นคนนั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
เมื่อลุกขึ้นมาก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งหน้าแต่งตัว ลักษณะของเจ้าของร่างเดิมและฉีเฟยอวิ๋นนั้นแตกต่างกันมากอย่างเห็นได้ชัด
ใบหน้าของหนานกงเย่รู้สึกหดหู่และโศกเศร้า ใบหน้าของเขาไร้ความรู้สึกขณะรับประทานอาหารเช้า
แต่จวินโม่ซ่างกลับพูดไม่หยุด แต่เจ้าของร่างเดิมไม่ชอบจวินโม่ซ่าง แต่กลับรู้สึกสงสัยในซูมู่หรงมากขึ้น ทั้งสองพูดคุยกันสักพัก แถมยังพูดถึงอาการป่วย
ซูมู่หรงเป็นคนฉลาด เพียงทานอาหารด้วยกันมื้อเดียวเขาก็รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ฉีเฟยอวิ๋น แต่เป็นอีกคนหนึ่ง
“เจ้าเป็นใคร?” หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ซูมู่หรงตั้งใจหาสถานที่ที่ไม่มีคนและไม่ถามเจ้าของร่างเดิม เจ้าของร่างเดิมยืนอยู่หน้าประตูและมองซูมู่หรงด้วยความขบขัน
“เจ้าเป็นอาจารย์ที่น่าแปลกนัก ตอนที่อวิ๋นอวิ๋นชอบเจ้าบ้างเล็กน้อย แต่เจ้ากลับรังแกนาง ในความทรงจำของนางนั้น เจ้าทั้งเย็นชาและน่ากลัว เจ้าทำเพื่อให้ทำลายความหวังของนาง แต่ตอนนี้เจ้ากลับตามนางมาอย่างแสนไกล เพื่อที่จะทำให้นางแยกแตกกับคนรัก ปากบอกว่าเจ้ารักนาง แต่สิ่งที่เจ้าทำอยู่ตอนนี้ก็แค่เห็นแก่ตัวและไม่รู้จักยอมแพ้ก็เท่านั้น
ถ้าข้าเป็นอวิ๋นอวิ๋น ข้าก็ไม่มีทางชอบเจ้าหรอก”
เจ้าของร่างเดิมพูดจบก็เตรียมที่จะเดินจากไป เมื่อหันไปก็พบกับหนานกงเย่ที่เดินออกมาจากประตู เมื่อเห็นหนานกงเย่เจ้าของร่างเดิมก็ก้มตัวโค้งคำนับ “ท่านอ๋อง”
หนานกงเย่สีหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ดูเหมือนเขาจะไม่รังเกียจเจ้าของร่างเดิมเท่าไรแล้ว แต่ก็ไม่ชอบที่เจ้าของร่างเดิมพูดคุยกับซูมู่หรงตามลำพัง
“ห้ามออกมาคนเดียว หากเกิดอะไรขึ้น เรียกข้า ข้าจะพาเจ้าไป”
หนานกงเย่พูดจบก็คว้าข้อมือของเจ้าของร่างเดิม จากนั้นหันหลังพาเจ้าของร่างเดิมกลับไป เจ้าของร่างเดิมก้มหน้ามองข้อมือที่ถูกคว้าไป จากนั้นจึงหัวเราะออกมา
หนานกงเย่หันไปมองใบหน้าราวกับน้ำแข็ง แต่เจ้าของร่างเดิมกลับไม่กลัวเขาและกล่าวว่า “ท่านอ๋องโกรธหรือ?”
“เจ้าเห็นว่าข้าเหมือนมีความสุขกับเจ้าอย่างนั้นหรือ?”
“ไม่เหมือน!”
เจ้าของร่างเดิมตอบอย่างคล่องแคล่วและหันไปมองเฟิงอู๋ชิงและจวินโม่ซ่าง และยังมีเฟยอิง สำหรับเฟิงอู๋ชิงและจวินโม่ซ่างนั้น เจ้าของร่างเดิมไม่ได้รู้ดีด้วย แต่กับเฟยอิงนั้น นางรู้สึกว่าเขาคนนี้น่าสนใจ
เฟยอิงมองตรงไปและจดจ่ออยู่ที่เจ้าของร่างเดิม เจ้าของร่างเดิมเดินมาที่เฟยอิงและถามว่า “เจ้ามองข้าทำไมหรือ?”
“เจ้าเป็นอะไรไป หรือหนานกงเซวียนเหอให้เจ้ากินอะไรเข้าไป? ทำให้เสียสติไปหรือ?”
เจ้าของร่างเดิมหัวเราะ “ไม่ใช่หรอกหรือ เขาสัญญากับข้าว่าจะปล่อยเจ้า แต่กลับให้ข้ากินยาคลายสติ เช่นนี้ข้าก็เลยสูญเสียความเป็นตัวเอง จึงแตกต่างไปจากเมื่อก่อน”
เจ้าของร่างเดิมเพียงแค่พูดด้วยความสนุก ไม่คิดเลยว่าเฟยอิงจะคิดจริง!