ตอนที่ 340: ทางเลือก (4) Ink Stone_Romance
เหมือนตอนที่เธอเป็นห่วงเวลาตัวเองเกิดเรื่อง เหมือนตอนที่เธอพูดว่ายอมติดคุกแทนตัวเอง ยอมใช้ชีวิตของเธอมาแลกกับชีวิตของตัวเอง เขาเชื่อว่าแม่ไม่ได้แค่พูด แต่ทำจริง
มองดูซินเหลย ซุนหม่านเซียงลูบใบหน้าเขา น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด
เฉินเยี่ยนถอนหายใจ ความโกรธเมื่อกี้จางหายไปแล้ว เวลานี้ ซุนหม่านเซียงเป็นแค่แม่คนหนึ่งที่ไม่อยากจะให้ลูกตัวเองจากไปไกล แต่เธอและซินห้าวก็แค่โดนระบายความโกรธ
ซินห้าวโอบไหล่เฉินเยี่ยน ซุนหม่านเซียงไม่มีวันทำแบบนี้กับเขาเหมือนที่ทำกับซินเหลย แต่เขามีเฉินเยี่ยน เขาเพียงพอแล้ว
เห็นท่าทางน่าสงสารของซุนหม่านเซียง ซินต้าฉุย คุณย่าและซินชานไม่ได้พูดอะไรอีก
จะพูดอะไรได้เล่า
ลูกจากไปไกลแม่เป็นห่วง ถึงซุนหม่านเซียงจะไม่ดียังไง เธอก็ยังเป็นแม่
“แม่ไม่อยากได้บ้านหลังใหญ่ เสื้อผ้าใหม่อะไร แม่แค่อยากให้ลูกอยู่ข้างๆ แม่ เห็นลูกอยู่ดีแม่ก็ดีใจแล้ว แม่ไม่อยากให้ลูกไป”
ซุนหม่านเซียงโอบศีรษะซินเหลย ร้องไห้เหมือนสิ้นหวัง
นัยน์ตาซินเหลยก็แดง
“แม่ ผมเซ็นสัญญากับเขาไว้แล้ว ถ้าไม่ไปก็ต้องชดใช้ค่าเสียหาย”
ซินเหลยก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
“ชดใช้ก็ชดใช้ พี่ชายลูกมีเงิน แม่จะไปบอกพี่ชายลูกให้เขาเอาเงินออกมา พวกเราจ่ายเขาไป ขอแค่ลูกไปจากแม่ไป อะไรก็ได้ทั้งนั้น”
ซุนหม่านเซียงมีพลังขึ้นมา
ตอนนี้มาคิดถึงซินห้าวอีกแล้ว เหมือนซินห้าวเป็นเครื่องกดเงิน จะใช้เงินก็คิดถึงซินห้าว อยากจะทำยังไงก็ทำ อย่าว่าแต่ซินเหลยจะเป็นนายแบบเลย ถึงแม้ไม่เป็น เงินนี้ใครอยากออกก็ออก อย่ามาหาพวกเธอ
คิดถึงตรงนี้เฉินเยี่ยนก็กุมมือซินห้าว ซินห้าวกุมกลับ เขารู้ความหมายของเฉินเยี่ยน
“แม่ จะใช้เงินก็หาพี่ผมไม่ได้แล้ว พี่ก็ไม่ได้ติดหนี้ผม เป็นผมที่ติดหนี้เขา อีกอย่าง เงินที่ชดใช้พวกเขานั้นไม่ใช่น้อยเลย ต้องชดใช้ให้เขาตั้งแสนสอง พี่ผมจะไปเอาเงินมากมายมาจากไหน”
ซินเหลยก็รู้จักแม่ตัวเองดี แต่ในเมื่อเขาบอกว่าต้องออกเงิน ก็ต้องพูดจำนวนที่ทุกคนไม่สามารถจ่ายไหว
“ห๋า”
ไม่เพียงแต่ซุนหม่านเซียง คนในบ้านต่างร้องตกใจ เงินนี้เป็นตัวเลขที่มาจากฟ้าชัดๆ
“ทำไมเยอะขนาดนี้? พี่ชายลูกก็เอามาให้ไม่ได้หรอก นี่สัญญาอะไรกัน ลูกโดนเขาหลอกแล้วล่ะสิ?”
ซุนหม่านซียงพูดอย่างไม่อยากเชื่อ
คนในห้องก็มองซินเหลย พวกเขาก็คิดหรือว่าซินเหลยโดนคนเขาหลอกแล้ว
“แม่ ไม่ใช่ พวกเขาจะเลี้ยงดูผม ให้โอกาสผม ให้ผมมีชื่อเสียง ให้ผมหาเงินได้ แต่ถ้าผมละเมิดสัญญา จะต้องชดใช้ให้พวกเขาหลายเท่าตัว สัญญานี้ถูกกฎหมาย ดังนั้นผมเลยไม่ไปไม่ได้”
ซินเหลยไม่ได้บอกซุนหม่านเซียงทั้งหมด ถึงแม้ตอนนี้เขาละเมิดสัญญา ก็ไม่ต้องจ่ายเงินมากมายขนาดนั้น แต่เขาไม่ไปไม่ได้ แล้วก็โน้มน้าวแม่เขาไม่สำเร็จ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องใช้วิธีนี้
“นี่ไม่ใช่ว่าขายตัวให้พวกนั้นหรือไง! ทำไมถึงทำแบบนี้ได้ แบบนี้พวกเราจะไปโต้แย้งได้ยังไง”
ซุนหม่านเซียงโกรธ แต่เธอทำอะไรไม่ได้ เงินมากมายขนาดนี้ ถึงแม้เธอจะบังคับซินห้าว ซินห้าวก็เอาออกมาไม่ได้
“แม่ ผมเซ็นสัญญาไปสามปี สามปีเร็วจะตาย ถ้าไม่สำเร็จ ถึงตอนนั้นผมก็กลับมาดีไหม?”
ซินเหลยก็ไม่อยากหลอกแม่ตัวเอง เขารู้สึกละอายใจมาก เวลานี้สีหน้าเขาอ่อนโยน ดูมีความจริงใจ น่าหลงใหลเป็นอย่างยิ่ง เฉินเยี่ยนคิดว่าถ้าซินเหลยไปเล่นละคร ต้องดังแน่นอน
“ไม่ได้แล้วจะยังไง ลูกขายตัวให้เขาไปแล้ว เงินนี่ก็จ่ายเขาไม่ไหว แต่ลูกตกลงแล้ว ถ้ามีเวลาว่างก็กลับมา หลังสามปีลูกอาจจะไม่ได้ทำแล้ว ก็กลับมาบ้าน”
ซุนหม่านเซียงทำได้แค่ยอมประนีประนอม ถึงแม้ว่าเธอไม่อยากจะยินยอม
“ได้ ผมเชื่อแม่ครับ ไม่ร้องไห้แล้ว”
ซินเหลยยิ้มอ่อนโยน ช่วยซุนหม่านเซียงเช็ดน้ำตา
เฉินเยี่ยนมองซินห้าว เห็นทีจะมีแค่ซินเหลยที่ต่อกรกับซุนหม่านเซียงได้
จนซุนหม่านเซียงหยุดร้องไห้แล้ว ก็ได้เวลากินข้าว เธอคีบกับข้าวให้ซินเหลย แล้วคีบกับข้าวให้ซินห้าวอย่างไม่สบอารมณ์
ซินห้าวอึ้งไป นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนหม่านเซียงคีบกับข้าวให้เขา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว เลยช่วงที่ต้องการความรักจากแม่แล้ว แต่ตอนนี้ที่ซุนหม่านเซียงทำแบบนี้ ถือว่าเป็นการขอโทษและชดเชยให้ใช่ไหม?
“ก่อนหน้านี้ฉันพูดแรงไป ฉันไม่ได้คิดจริงๆ ว่าจะให้แกไปอยู่ข้างนอกไม่ต้องกลับมา ฉันใจร้อน ปากเลยไม่มีหูรูด แก แกก็อย่าเป็นเหมือนฉันแล้วกัน”
ซุนหม่านเซียงไม่กล้ามองซินห้าว คำพูดของเฉินเยี่ยนตอนนั้นยังสะท้อนอยู่ในหู ทำให้เธอรู้สึกละอาย กับลูกสองคนนี้เธอลำเอียง แต่ช่วยไม่ได้ ใครให้เธอคลอดซินห้าวออกมาแล้วไม่ราบรื่น ใครให้ซินเหลยเติบโตมาอยู่ข้างเธอตลอดล่ะ เธอก็แค่รักซินเหลยมากกว่าหน่อย แต่เธอไม่อยากจะให้ซินห้าวไม่สนใจเธอ ซินเหลยอยู่ข้างนอกสามปี ถ้าซินห้าวและเฉินเยี่ยนไม่สนใจเธออีก เธอก็ต้องเหงาแย่เลย
อีกอย่างเฉินเยี่ยนจะคลอดหลานให้เธอแล้ว ถึงแม้จะเป็นหลานผู้หญิง ก็เป็นหลานสาวของเธอ เธอก็ต้องเลี้ยงดูอยู่ดี ถ้ายังแข็งกระด้างกับเฉินเยี่ยนและซินห้าวอยู่ ถึงตอนนั้นไม่ให้เธอดูหลาน เธอคงทรมานน่าดู ดังนั้นเลยคีบกับข้าวให้ซินห้าวเพื่อแสดงเจตนาดี หวังว่าเรื่องนี้จะผ่านพ้นไป
“ไม่เป็นไรครับ”
ซินห้าวตอบกลับ กินอาหารอย่างสงบ จากนั้นเขาคีบกับข้าวให้เฉินเยี่ยน เขาเข้าใจความคิดของซุนหม่านเซียง ดังนั้นเขาไม่ใส่ใจแล้ว
เฉินเยี่ยนยิ้ม คีบกับข้าวให้ซินห้าวเหมือนกัน
จนตอนบ่าย ซินขาน ซุนหม่านเซียงและซินเหลยต่างกลับไป ซินเหลยจะเดินทางในอีกสองวัน สองวันนี้เขาอาจจะอยู่แต่ในเมืองแล้ว ตอนที่ไปเขาให้คุณปู่คุณย่ารักษาสุขภาพ จากนั้นเขาขอบคุณเฉินเยี่ยนอย่างเป็นทางการ บอกว่าเขาจะต้องมีชื่อเสียงให้ได้
เฉินเยี่ยนไม่หวังให้ซินเหลยดังมากมาย ขอแค่เขาไม่เหมือนแต่ก่อนก็พอแล้ว
เฉินเยี่ยนบอกซินเหลย ในเมื่อเลือกทางเดินแล้ว ก็ไม่สนว่ายากเพียงไหนต้องมุ่งมั่นเดินต่อไป อย่าลำบากเพียงนิดเดียวก็ถอย ไม่อย่างนั้นก็จะไปไม่ถึง
ซินเหลยพยักหน้า จากนั้นพวกเขาก็กลับไป
“เฮ้อ คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าซินเหลยจะทำแบบนี้ ข้างนอกมันดีขนาดนั้นเลยหรือ?”
ซินต้าฉุยถอยหายใจ ซินเหลยเปลี่ยนไปแล้ว พวกเขารับรู้ได้ เดิมทีคิดว่าจะเหมือนซินห้าว ให้พวกเขาได้เจอบ่อยๆ ใครจะคิดว่าออกไปรอบเดียวกลับจะไปเป็นนายแบบอะไรนั่น ไม่กลับมาแล้ว
“ขอแค่เขาเปลี่ยนไปในทางที่ดี ขอแค่เขามีชีวิตที่ดี อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน”
คุณย่ากลับเปิดใจ
“ใช่ พวกเราแก่แล้ว จะมาหวังให้พวกเขามาอยู่กับพวกเราทั้งชีวิตหรือ ขอแค่พวกเขามีชีวิตที่ดีก็ดีแล้ว”
ซินต้าฉุยพยักหน้า เขาควรจะพอเพียงได้แล้ว
เรื่องนี้ในบ้านซินถือว่าผ่านไปแล้ว
วันรุ่งขึ้นซินห้าวพาเฉินเยี่ยนเข้าเมือง ไม่ใช่เพื่อไปดูร้าน แต่ไปหาซุนหม่านเซียงและซินเหลย ซินเหลยจะไปแล้ว เขาอยากจะพูดคุยกับซินเหลยมากหน่อย
เฉินเยี่ยนและซินห้าวช่วยซินเหลยซื้อข้าวของ แต่ไม่ได้ซื้อมาก ถือไปไม่สะดวก ถึงแม้ซินเหลยจะซื้อที่นั่นได้ แต่ซื้อไปเลยซินเหลยจะได้ไม่ต้องไปซื้อ ไปลำบากอีก
อีกอย่างซินห้าวยังให้เงินซินเหลยไว้บ้าง ถึงแม้จะรู้ว่าซุนหม่านเซียงก็ให้เงินซินเหลยเหมือนกัน แต่เฉินเยี่ยนรู้ไม่ว่าทำอะไร ตอนแรกมักจะยังไม่ได้เงิน จะลำบาก ซินเหลยอยู่ข้างนอกคนเดียว รอบตัวจำเป็นต้องใช้เงิน
ตอนแรกซินเหลยจะไม่รับ แต่ซินห้าวและเฉินเยี่ยนบอกว่าอยู่ข้างนอก มีเรื่องเหลือไว้หน่อยดีกว่า
ซินเหลยเลยรับไว้ เขาสาบานในใจ อีกหน่อยเขาจะต้องคืนเงินพี่ชายและพี่สะใภ้ เขาจะต้องทำดีกับลูกของพี่ชายและพี่สะใภ้ เขาจะไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง
ภายใต้น้ำตาของซุนหม่านเซียง ซินเหลยไปแล้ว พาปณิธานที่ยิ่งใหญ่ของเขาไป พาความคาดหวังในวันพรุ่งนี้ที่สวยงาม ไปสู่เมืองที่เขาถูกใจ
ซุนหม่านเซียงเอาแต่ร้องไห้ ตาบวมเป่ง และกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว
เฉินเยี่ยนรู้ว่าซุนหม่านเซียงคงยังไม่กลับมาเป็นปกติอีกสักพัก คิดแล้ว เลยให้ซุนหม่านเซียงไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนเธอซื้อของให้ลูก อยากจะให้มีอะไรทำ ซุนหม่านเซียงจะได้ไม่ต้องคิดมาก
ซุนหม่านเซียงค่อยดีขึ้นหน่อย พอมีแรงต่อว่าเฉินเยี่ยนแล้ว
ซินห้าว เจ้าอ้วนและอีกคนหนึ่งเริ่มหาหน้าร้านแล้ว พูดคุยราคา หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ก็ซื้อสองร้าน
หน้าร้านไม่ใหญ่มาก เป็นสองร้านติดกัน เขาหาคนมาตีสองร้านทะลุกัน จากนั้นเริ่มหาคนมาตกแต่ง
หนึ่งเดือนต่อมาเขากับเจ้าอ้วนไปภาคใต้ด้วยกัน จนตอนที่เขากลับมาก็เอาเสื้อผ้าและรองเท้ามากมายมาด้วย ยังไม่ได้เปิดร้าน สินค้าเอามาวางไว้ในร้าน ตอนกลางคืนมีคนเฝ้าอยู่ที่นั่น
ตอนนี้เฉินเยี่ยนท้องได้ประมาณแปดเดือนแล้ว ท้องใหญ่มาก ท่าทางเธอก็เริ่มงุ่นง่าน