ผู้ชี้แนะภูตสัตว์เลี้ยงฝันได้ไหม…จางจื่ออันไม่เคยคิดถึงคำถามนี้เลยจริงๆ ก็เหมือนที่เขาไม่เคยคิดถึงคำถามเจตจำนงเสรีนั่นแหละ
ตามหลักการแล้ว ถ้าผู้ชี้แนะภูตสัตว์เลี้ยงเป็นปัญญาประดิษฐ์จริงๆ ก็เป็นไปได้มากว่าจะฝันได้
ฝันดีของมันจะฝันถึงผู้ชี้แนะภูตสัตว์เลี้ยงอีกตัวหรือเปล่า หรือจะฝันถึงแกะอิเล็กทรอนิกส์
จางจื่ออันจินตนาการภาพความฝันของหุ่นยนต์ไม่ได้ แต่ต้องแปลกประหลาดมากแน่นอน
ถ้าอยากรู้ ก็อาจจะลองถามผู้ชี้แนะภูตสัตว์เลี้ยงสักหน่อย แม้มันจะไม่เคยหลอกใคร แต่จะยอมตอบคำถามนี้หรือเปล่า…และจวงเสี่ยวเตี๋ยตั้งใจใช้วิธีคลุมเครือมาถาม น่าจะไม่ได้หวังให้เขาไปถามผู้ชี้แนะภูตสัตว์เลี้ยง ไม่อย่างนั้นบอกเขาตรงๆ เหมือนคำถามแรกก็ได้แล้วนี่
เขานั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง จี้จุดแรงบันดาลใจที่เต็มไปด้วยจินตนาการท่ามกลางความคลุมเครือ เหมือนจะเข้าใจความตั้งใจของจวงเสี่ยวเตี๋ยแล้ว เธอเป็นผู้ชี้ขาดโลกแห่งความฝัน ถ้าผู้ชี้แนะภูตสัตว์เลี้ยงฝันได้ อย่างนั้น…
เย็น
เหงื่อท่วมตัวระเหยความร้อนจากร่างกายของเขาไป แต่คำถามที่สองของเธอ และความตั้งใจที่เธอซ่อนไว้กลับทำให้เขารู้สึกเย็นวาบไปถึงกระดูก ถึงขนาดตัวสั่นเลยทีเดียว
เธอช่างกล้าคิดจริงๆ เลย…
เขาไม่รู้ว่าเธอซ่อนตัวอยู่ในส่วนลึกของความฝันและใช้เวลากี่ปีในการศึกษาทฤษฎีคณิตศาสตร์และทฤษฎีฟิสิกส์ อาจจะสรุปสูตรคณิตศาสตร์และสมการฟิสิกส์ที่เขาไม่เคยเรียนมากมายออกมาได้แล้ว บวกกับความรู้ที่เขาเรียบเรียงในความทรงจำ ที่สำคัญที่สุดของโปรแกรมก็คือพื้นฐานทางคณิตศาสตร์ เกรงว่าเธอคงจะมีความรู้ขั้นลึกซึ้งในเรื่องโปรแกรมและรหัสแล้ว
ไม่ว่าปัญญาประดิษฐ์เข้าใจยากและแปลกประหลาดขนาดไหน สุดท้ายก็น่าจะสร้างพื้นฐานรหัส เหมือนที่เธอบุกเข้ามาในโลกความฝันของเขาได้อย่างง่ายๆ อาจจะ…
เขาส่ายหน้า ช่างเถอะ เรื่องนี้เกิดขอบเขตการจินตนาการของเขาแล้ว
“เหตุใดเจ้าถึงมีท่าทางเหมือนผีเข้าตั้งแต่เช้าตรู่ เดี๋ยวก็ถอนหายใจ เดี๋ยวก็ส่ายหน้า จะไม่ให้ข้านอนหลับเลยหรือ” ฟีน่าพูดอารมณ์เสียอยู่บนเตียงเจ้าหญิง สีหน้าไม่น่าดูอย่างมาก
ปกติจางจื่ออันจะต้องสอดแทรกมุกตลกเปลี่ยนเรื่องพูด แต่วันนี้เขาไม่มีอารมณ์เปลี่ยนเรื่องพูดเลย จึงถอนหายใจอีก “อย่าให้พูดเลย คืนนี้ฉันฝันร้ายอีกแล้ว”
“แกว๊กๆ! ฝันว่าถูกผู้ชายหลายคนเวียนหยอกเย้าเหรอ” ริชาร์ดก็กระโดดขึ้นมาจากข้างหมอน “ในที่สุดก็เปิดหูเปิดตาแล้ว พ่อหนุ่ม!”
ภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นก็ทยอยกันตื่นนอนอย่างต่อเนื่อง ความจริงแล้วเมื่อครู่พวกมันถูกเขาปลุกแล้วก็นอนไม่ค่อยหลับเท่าไร ประสาทสัมผัสไวเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี
“ถึงถูกผู้ชายหลายคนเวียนหยอกเย้า ก็คงจะดีกว่าฝันถึงเธอ…” จางจื่ออันพูดทั้งที่โมโหแต่ไม่มีแรง
“แกว๊ก?”
ริชาร์ดอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง เขายอมแพ้อย่างนี้เหนือความคาดหมายของมันจริงๆ
“หรือว่าจะเป็น…จวงเสี่ยวเตี๋ย?” เฟยหม่าซือสะดุ้งตื่นขึ้นมา มันก็มีเงาดำในจิตใจที่เธอทิ้งเอาไว้เหมือนกัน ถึงอย่างไรเธอก็แข็งแกร่งเกินไปจริงๆ
จางจื่ออันพยักหน้า “เธอนั่นแหละ”
“เธอไม่ได้ปรากฏตัวในโลกจินตนาการของฉันนานแล้ว ฉันยังคิดว่าเธอหายไปแล้วนะเนี่ย…” เฟยหม่าซือพูดพึมพำ
“เธอปรากฏตัวครั้งนี้ น่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องกลางวันของเมื่อวาน”
เมื่อวานหลังจากจางจื่ออันกลับมาจากโรงน้ำชาอู้อิ่น เขาก็ปรึกษากับเหล่าฉาและฟราเทอร์ ว่าจะไม่เล่าเรื่องของเด็กสาวมัธยมต้นให้ภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นฟัง เพราะเรื่องนี้เหลือเชื่อเกินไป พูดไปก็จะยิ่งสร้างความวุ่นวายใจให้กับทุกคน
แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจไม่ปิดบังอีกแล้ว พูดเรื่องราวเมื่อวานและความฝันเมื่อคืนออกมาทั้งหมด รวมถึงคำถามแรกของจวงเสี่ยวเตี๋ยด้วย ข้ามไปแค่คำถามที่สองของเธอ
ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ในที่สุดเขาก็พูดจบ เหล่าฉากับฟราเทอร์ช่วยเขาพูดเสริม และเป็นพยานให้กับข้อสงสัยของภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นด้วย
โชคดีที่เหล่าฉากับฟราเทอร์ตามเขาไป ไม่อย่างนั้นทุกคนต้องคิดว่าเขาตาพร่าหรือเล่นลูกไม้อีกแล้วแน่ๆ
พวกภูตสัตว์เลี้ยงที่ขัดจังหวะเขาขณะเล่าเรื่องอยู่หลายครั้ง ก็พากันจมสู่ห้วงความคิด นอกจากคิดว่าเด็กสาวมัธยมต้นคนนั้นหายไปได้อย่างไร คำถามแรกของจวงเสี่ยวเตี๋ยก็ดึงดูดความสนใจของพวกมันเช่นเดียวกัน
ใช่ ไม่มีใครอยากกลายเป็นตัวหมากของโชคชะตาหรอก
มีเพียงฟีน่าที่สาวเท้ามาข้างหน้า กระโดดจากเตียงเจ้าหญิงมาที่เตียงของเขา ก่อนจะถลึงตากลมโตคำรามเสียงแหลม “เจ้าพูดว่าอะไรนะ? อยู่ๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็หายไป และหาร่องรอยจากกลิ่นของเธอไม่เจอด้วยหรือ?”
มันทำหน้าตาเ**้ยมโหด น้ำเสียงเฉียบขาดอย่างยิ่ง ดวงตาสีเขียวมรกตสองข้างแทบจะพ่นไฟออกมาอยู่แล้ว กรงเล็บแหลมยื่นออกมา ราวกับว่าถ้าจางจื่ออันตอบช้า มันก็จะข่วนเขาสักครั้ง
“ใช่ เมื่อกี้ก็พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ เธอหายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที…” เขาไม่รู้ว่าทำไมมันถึงฮึกเหิมขนาดนี้ แค่เขาหวังว่าตัวเองจะไม่เจอปัญหาที่ไม่ได้ก่อ
“หรือว่า…หรือว่าจะเป็นนาง…” ฟีน่าหอบอย่างแรง พร้อมกับเดินไปมาอย่างกระวนกระวายราวกับกำลังครุ่นคิดงานยาก
“ใคร เธอรู้จักเหรอ”
จางจื่ออันอยากรู้สถานะของเด็กผู้หญิงคนนั้นก็จริง แต่อีกใจก็ไม่ค่อยอยากรู้ เพราะเมื่อรู้ก็ต้องช่วยจวงเสี่ยวเตี๋ยไปถาม
ภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นต่างก็มองไปที่ฟีน่าเป็นตาเดียว
ผ่านไปพักใหญ่ ฟีน่าก็หยุดเดิน จากนั้นแทบจะพูดคำพร้อมกับหยุดหนึ่งครั้ง “ตอน…อยู่ในพีระมิดสีทอง ข้าก็เจอเด็กผู้หญิงแปลกๆ คนหนึ่ง คล้ายกับที่เจ้าบรรยายลักษณะมาเลย”
ฟีน่าจำเรื่องในวันนั้นได้ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
มันผ่านความยากลำบากมามากมาย ในที่สุดก็ได้เข้าไปในห้องสุสานราชินีของพีระมิดสีทอง ได้เห็นโลงศพหินของเธอ ความรู้สึกฮึกเหิมพุ่งขึ้นมาจนยากจะควบคุม มันอยากจะอยู่เป็นเพื่อนกษัตริย์หญิงในพีระมิดที่กำลังจมลงสู่ทะเลทรายตลอดกาล อย่างนั้นถึงจะเยียวยาความเจ็บปวดและเสียใจของมันได้
มันถึงขนาดอยากสาปแช่งบัญชาเทพที่โอเอซิสซีวา ว่าทำไมต้องให้ความหวังลมๆ แล้งๆ แล้วทำลายทิ้งอย่างโหดร้ายด้วย
แต่ตอนนั้น อยู่ๆ เด็กผู้หญิงวัยรุ่นคนหนึ่งก็มาปรากฏตัวอยู่นอกประตูห้องสุสาน เนื่องจากประตูห้องสุสานเตี้ยมาก มันจึงมองเห็นแค่ขาของเธอ ฟังจากเสียงดูแล้วคิดว่าเธอยังเด็กมาก แต่ความจริงอายุเท่าไรก็ไม่แน่ใจ
เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นมาคำหนึ่ง บอกว่าความปรารถนาของมันจะได้รับการเติมเต็ม มันจะได้เจอราชินีของเธออีกครั้ง แต่ไม่ใช่ที่นี่ เวลานี้
พอพูดจบ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป แน่นอนว่ามันไม่ปล่อยเธอไปอย่างนี้แน่ มันจึงตามออกมาจากห้องสุสานทันที
ถ้าถามตัวเอง มันวิ่งเร็วมากอยู่แล้ว แต่พอไปถึงข้างนอกห้องสุสานกลับว่างเปล่า ไม่มีใครเลยสักคน ทว่าบนพื้นยังมีรอยเท้าใหม่ๆ ของเด็กผู้หญิงคนนั้นอยู่เลย นี่พิสูจน์แล้วว่าที่มันเห็นและได้ยินเมื่อครู่ไม่ได้ประสาทหลอนไปเอง
เป็นเพราะคำพูดของเธอ ทำให้มันละทิ้งความคิดที่จะอยู่กับโลงศพหิน ทั้งโมโห ทั้งประหลาดใจ และคาดหวัง ก่อนหนีออกมาจากพีระมิดสีทองพร้อมกับจางจื่ออัน
หลังจากนั้น หากร้านขายสัตว์เลี้ยงมีผู้หญิงวัยรุ่นเข้ามา มันก็จะจ้องมองขาของพวกเธอเสมอ พยายามตามหาผู้หญิงคนนั้นจากจำนวนคนมหาศาล
แต่มันไม่ได้เห็นขาคู่นั้นอีกเลย และไม่ได้ยินเสียงนั้นแล้วด้วย
เป็นเพราะประหลาดเกินไปเช่นกัน มันจึงไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาและภูตสัตว์เลี้ยงตัวอื่นฟัง ตอนนี้ได้ยินเขาเล่าให้ฟัง มันแทบจะแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าสองคนนี้เป็นคนเดียวกัน!
เธอปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งแล้ว!