พริบตาเดียว
หนึ่งสัปดาห์ก็ผ่านไป
เย็นนี้
ทันทีที่เขากลับมาจากโรงเรียน หมีพูลก็ขังตัวเองอยู่ในห้องของเขา ไม่กินหรือดื่ม
อาคิระนั่งบนโซฟาเหลือบมอง และสั่งลุงเจตว่า “ขึ้นไปดูซิ”
“ครับ”
ลุงเจตรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง
คุณชายรู้จักเป็นห่วงลูกชาย นี่เป็นการเริ่มต้นที่ดี
เขาขึ้นไปชั้นบนแล้วเคาะห้อง
“เข้ามา”
ลุงเจตผลักเปิดประตู
ก่อนจะเห็นหมีพูลนอนอยู่บนเตียง กำลังดูวิดีโอ
ลุงเจตพูดว่า “นายน้อย ได้เวลาอาหารเย็นแล้ว”
หมีพูลส่ายหัว “ลุงเจต ผมจะทำเค้กก่อนค่อยกิน”
“ทำได้หรอครับ” ลุงเจตถามด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ได้ วิดีโอมีสอน ผมจะเรียนตามวิดีโอ”
ลุงเจตพูดว่า “นายน้อย มีพ่อครัวขนมอยู่ที่คฤหาสน์ ผมจะพาคุณลงไปเรียนกับพ่อครัวขนม”
ใบหน้าเศร้าโศกของหมีพูลยืดออกในทันที “ขอบคุณครับลุงเจต”
ทั้งสองลงไปข้างล่าง ลุงเจตส่งหมีพูลไปที่ห้องทำขนม แล้วรายงานกับอาคิระ
เมื่อได้ยินเช่นนี้ อาคิระก็เลิกคิ้วขึ้น “เรียนทำเค้ก”
จากนั้นเขาก็จำได้ว่า หมีพูลเคยพูดก่อนหน้านี้ว่าอีกสัปดาห์จะเป็นวันเกิดของพนาวัน
“ครับ”
“อย่าไปสนใจเขาเลย ปล่อยเขาไปเถอะ”
หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง
หมีพูลเดินตรงไปหาอาคิระ “พ่อครับ วันนี้เป็นวันเกิดแม่ ผมอยากฉลองวันเกิดกับแม่”
อาคิระหูหนวกราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน
ใจมนุษย์มักโลภ ตราบใดที่คุณให้ความหวานเพียงเล็กน้อย มันก็จะไม่รู้จักพอ
คราวนี้เขาจะไม่ใจอ่อน
“ได้โปรดเถอะพ่อ…” หมีพูลก้มศีรษะลง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยการอ้อนวอน
อาคิระยังคงอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
หลังจากรอสองนาที หมีพูลก็ยอมแพ้ หันกลับมาและเดินไปหาลุงเจต
“ลุงเจต วันนี้เป็นวันเกิดแม่ ผมไม่สามารถไปฉลองวันเกิดของเธอได้ คุณช่วยฉันให้เค้กไปให้เธอได้ไหม”
ลุงเจตตกตะลึง และมองไปที่อาคิระโดยไม่รู้ตัว
ก่อนจะเห็นว่าดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเข้มขึ้น และเขาไม่สามารถเดาอารมณ์ข้างในได้
ต่อหน้าอาคิระ ลุงเจตไม่กล้าตกลง ดังนั้นเขาจึงต้องปฏิเสธ “นายน้อย ผมยังทำงานอยู่ คงจะไปไม่ได้”
หมีพูลรีบพูดว่า “ไม่เป็นไร รอให้เลิกงานแล้วเอาไปให้ก็ได้”
ลุงเจตรู้สึกหนักใจมาก ขณะหาข้อแก้ตัว “ผมมีงานอื่นต้องทำหลังเลิกงาน เกรงว่าจะไปไม่ได้”
“ไปไม่ได้จริงๆเหรอ”
ลุงเจตไม่กล้าสบตาที่บริสุทธิ์นั้น จึงหันหน้าหนี
หมีพูลไม่ได้พูด สีหน้าของเขาสลดเป็นอย่างมาก
เขาพึมพำกับตัวเอง “ผมสัญญากับแม่ว่าจะเชื่อฟังพ่อ ดังนั้นถ้าไม่ได้กอนเค้ก เธอคงจะยกโทษให้ผมอย่างแน่นอน…”
ลุงเจตปลอบโยน “คุณพนาวันจะไม่ตำหนินายน้อยอย่างแน่นอน เธอต้องยินดีเป็นอย่างยิ่งที่คุณเชื่อฟังมาก”
“จริงเหรอ” รอยยิ้มกระตุกที่มุมปากของหมีพูล “ทุกปี แม่ของผมจะใช้วันเกิดของเธอกับผม ปีนี้ผมไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ เธอต้องเหงามากแน่ เธอมีผมคนเดียวเท่านั้นที่เป็นญาติสนิท”
ลุงเจตแล้วฟังเศร้า ไม่ตอบอะไร
หมีพูลกล่าวต่อ “มีคนพูดบนอินเทอร์เน็ตว่าการคลอดบุตรเป็นวันที่ยากลำบากของแม่ เพื่อที่จะให้กำเนิดผม แม่ต้องมีรอยแผลเป็นยาวๆไว้ที่ท้องของเธอ แต่ผมไม่สามารถแม้แต่จะฉลองวันเกิดกับเธอ ลุงเจต เธอให้กำเนิดลูกไร้ประโยชน์ ผมไร้ประโยชน์ใช่มั้ย”
อาคิระเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
และลุงเจตมีแรงกระตุ้นเพียงอย่างเดียวในหัวใจ นั่นคือ ไปดึงนายน้อยมากอด
แต่เขาไม่กล้า
จากนั้นร่างเล็กของหมีพูลก็ยืนอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน
เขาจ้องมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความเหงา และความเศร้า
ลุงเจตมองไปทางด้านหลังและรู้สึกลำบากใจมากขึ้น ก่อนจะแอบเช็ดมุมตาของเขา
เมื่อมองไปที่ฉากข้างหน้าเขา อาคิระก็ไม่มีอารมณ์จะอ่านหนังสือพิมพ์อีกต่อไป
เขาสืบทอดสายเลือดของเธอจริงๆ ทักษะการแสดงของเขานั้นยอดเยี่ยมมาก
“มานี่!”
เขาทิ้งหนังสือพิมพ์ และพูดอย่างเคร่งขรึม
……
อีกด้านหนึ่ง
พนาวันปรับตัวเข้ากับประสิทธิภาพการทำงานอย่างสมบูรณ์ และยังวางแผนที่จะหาเงินเพิ่มเพื่อเตรียมรับเคมีบำบัด และการรักษาในโรงพยาบาล
หลังจากเลิกงาน คุณปราณีก็ขอทุกคนในออฟฟิศอยู่ก่อน เดี๋ยวจะไปผับกัน
พนาวันปฏิเสธ “คุณปราณี ฉันค่อยไม่สบาย อยากรีบกลับก่อน”
ขาของเธอมีปัญหา ไม่เหมาะที่จะไปในที่อย่างผับให้คนอื่นเยาะเย้ยเธอ
คุณปราณีส่ายหัว “ทุกคนสามารถเข้าร่วมคืนนี้ได้ มีแค่เธอคนเดียวที่ไม่ได้!”
พนาวันต้องการปฏิเสธ แต่คุณปราณีได้จากไปแล้ว
ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเข้าร่วมเล็กน้อย ก่อนจะแยกออกมา
ไหนๆก็เริ่มทำงาน ต้องปรับตัวสักหน่อย
นอกจากนี้ คุณปราณีก็ปฏิบัติต่อเธออย่างดี เธอต้องไว้หน้าเธอ
ในตอนท้ายของวัน ทุกคนในสำนักงานต่างพากันส่งเสียงเฮ
แต่พนาวันไม่ตอบสนอง
พนักงานหลายคนในสำนักงานมีรถยนต์ ดังนั้นพวกเขาจึงแยกกันไปที่ผับ
เป็นครั้งที่สองที่พนาวันมาที่ผับตั้งแต่เล็กจนโต
คราวที่แล้วเธอมากับเอวา เพราะเธอถูกฉันทัช ปฏิเสธ จึงมาเมาที่นี่
บางทีอาจเป็นเพราะบุคลิกของเธอ พนาวันถึงรู้สึกได้ว่าเพลงรอบตัวของเธอดังและวุ่นวาย เธออยากกลับเร็วๆ
คุณปราณีจองห้องส่วนตัว
พนาวันนั่งลง
ทันใดนั้น “เสียงปรบมือก็ดังขึ้น”
เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับเพลงวันเกิด
เธอหยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่ขยับเขยื้อน
เธอไม่ได้โต้ตอบซักพัก ไม่รู้ว่าสถานการณ์ตรงหน้าคืออะไร
“ลืมวันเกิดตัวเองเหรอ”
คุณปราณียิ้มอย่างเป็นมิตร “ขอให้ส่งมอบต้นฉบับได้อย่างราบรื่นนี่เป็นคำอวยพร วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ และทุกคนจะฉลองมันร่วมกับเธอ”
สำหรับผู้หญิงที่เข้มแข็งเช่นนี้ เธอมักจะดูแล
จนกระทั่งตอนนี้ พนาวันถึงรู้ตัว
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกซึ้งขึ้นจนน้ำตาคลอ “ขอบคุณทุกคนมาก ขอบคุณที่เซอร์ไพร์ซแบบนี้!”
พนักงานทุกคนยิ้มแย้ม
บริกรดันเค้กเข้าไป และทุกคนก็ทาหน้ากันอย่างมีความสุข
พนาวันถูกป้ายมากที่สุดบนแก้ม และหน้าผากของเธอ
แต่เธอก็ยิ้มอย่างมีความสุข อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เธอผ่านวันเกิดมามากมาย เฉพาะวันเกิดนี้เท่านั้นที่มีชีวิตชีวาและสนุกสนานที่สุด และไม่เปลี่ยวเหงาเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป
เมื่อก่อนเธอเคยคิดว่าตัวเองมีปัญหาที่ขา และกลัวว่าจะไม่สามารถวงสังคมได้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะคิดมากไปเอง
ถ้าปิดใจ ใครจะเข้ามาได้
เมื่อคุณปล่อยวาง คุณจะรู้สึกถึงโลกที่แตกต่าง
เธอไม่เคยเข้าใจความจริงข้อนี้มาก่อน
ไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเธอจะได้เล่นกับเพื่อนร่วมงานมากมายขนาดนี้
พนาวันรู้สึกแปลกมาก แต่ก็มีความสุขมาก
ดวงตาของเธอต่างจากอดีต มันสดใสราวกับฤดูใบไม้ผลิ สุกสกาวราวกับฤดูร้อน
ทุกคนเล่นกันถึงเก้าโมงกว่า
เนื่องจากช่วงนี้งานยุ่ง แผนการไปคาราโอเกะเดิมจึงถูกยกเลิก
คุณปราณีพูดอีกครั้ง “วัน วันนี้เป็นวันเกิดของเธอ เราไม่มีทางปล่อยให้เธอกลับไปโดยรถประจำทางแน่ ตรีขับรถไปส่งวันด้วย
พนาวันปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
เธอไม่อยากรบกวนคนอื่น แต่คุณปราณีไม่ฟังเธอเลย
เธอเข้าไปในรถของตรีอย่างหมดหนทาง
เขาถามที่อยู่ ใส่ลงไปในแมพ และสตาร์ทรถ
ตรีอายุสามสิบปี มีรูปลักษณ์ที่หล่อเหลา
ในบริษัท เขาดึงดูดความสนใจของเพื่อนร่วมงานหญิงเป็นอย่างมาก ในรถเขาก็ช่างพูดมาก ปรับบรรยากาศได้ดีมาก ทำให้ทั้งสองคุยกันอย่างมีความสุข