ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 597 ไอ้บ้า คุณจะลูบคลำไปถึงไหน?
ไม่งั้น ก็ตอนที่พวกเขาทั้งสองพักผ่อนอยู่ที่ห้องพักชั้นบนสุด
แต่ภาพภาพนี้ ได้ถ่ายตอนที่พวกเขาทั้งสองพึ่งจะมาถึงบริษัท
ในตอนเช้าตรู่ที่มีหมองบางๆ บนกิ่งไม้ยังมีแม่คะนิ้งเกาะอยู่ ในรูปภาพ หญิงสาวที่ออกมาจากรถยนต์คันสีดำ ยืนขึ้นยังไม่ทันได้ทรงตัวดีเท่าไหร่ ก็ถูกชายหนุ่มที่ออกมาจากอีกด้านหนึ่งเอาเสื้อโค้ตกันหนาวหนาๆตัวหนึ่งมาห่อเอาไว้ โผล่ออกมาเพียงแค่ศีรษะ มองไปที่เขาแล้วยิ้มอย่างเขินอาย
รอยยิ้มนั้น……
ไม่ต้องพูดถึงคณาธิปหรอก แม้แต่เนติเอง ก็กลั้นความอิจฉาเอาไว้ไม่อยู่
เธอเองก็ไม่เคยมีผู้ชายคนไหน จะเห็นว่าให้ความรักความเอาใจใส่เธอขนาดนี้！
“คุณหญิง”
“เออน่ะ ส่งไปให้เขา แล้วก็เอาสิ่งที่อากิโกะ นากาจิมะส่งมานั้นส่งไปให้เขาด้วย จะได้ทำให้สมองของเขาคิดได้ขึ้นมาสักที”
ผู้หญิงคนนี้พูดออกมาอย่างโหดเหี้ยม หลังจากที่พูดตัดบทเธอไป
หลังจากนั้นไม่กี่นาที คณาธิปที่อยู่ไกลออกไปถึงโตเกียว อยู่ในออฟฟิศของบริษัทซาจา ได้รับข้อความทั้งสองแล้ว
“หืม——”
ตอนที่เปิดออกมาดู เขามองเห็นรูปสองรูปนั้น รูปแรก เขามองดูอยู่นิ่งๆอย่างเนิ่นนาน เหมือนรากจะงอกออกมาแล้วยังไงอย่างงั้น อยู่เนิ่นนานดวงตาไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย
พอมาถึงรูปที่สอง เขาเห็นรูปของทั้งสองที่ถ่ายด้วยกัน ทันใด ปากกาที่อยู่ในมือถึงกลับหักครึ่ง ในเวลาสั้นๆไม่กี่วินาที ดวงตาทั้งสองถูกเสียดแทงจนแดงฉานขึ้นมา
แต่ว่า นี่ยังไม่ใช่ท้ายที่สุด
ที่ทำให้เขาสูญเสียการควบคุมก็คือ สิ่งที่สองที่เขาเปิดออกมาตรงหน้า เขามองเห็นเนื้อหาข้างบนนั้น“ถูกตัดสินโทษ2-3ปี”ด้านซ้ายและขวา
ดวงตาหรี่ลง ในที่สุด เขาก็ปัดสิ่งของที่อยู่บนโต๊ะกระจุยกระจาย！
“ท่านประธานใหญ่ คุณ……ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
คนที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงบางอย่างดังออกไป จึงรีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก อยากมาดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นสักหน่อย
แต่ว่า พวกเขาพึ่งจะเข้ามา ก็ได้ยินเหมือนเสียงคำรามของสัตว์ประหลาดที่ดังออกมาจากข้างใน：“ออกไปให้หมด！ออกไป！！”
ผู้หญิงที่เขาชอบกระเง้ากระงอดอยู่ในอ้อมกอดของชายอื่น
ตัวเองกลับต้องเผชิญหน้ากับการติดคุก ต่อให้เป็นคนอื่น ใครก็ต่างรับไม่ได้ทั้งนั้น
ดวงตาของชายหนุ่มคนนี้ ในที่สุดก็ถูกปกคลุมด้วยความเคียดแค้นและแดงฉาน！
——
เส้นหมี่เป็นกังวลอยู่สองวัน
แต่สิ่งที่ทำให้เธอวางใจลงได้คือ สองวันมานี้ ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร ไม่เพียงไม่ได้โทรมาหาเธอ แม้แต่ฝ่ายกฎหมายด้านโน้น ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติแม้แต่น้อย
มองดูแล้ว น่าจะเป็นเธอที่คิดมากไปเอง
ใจดวงนี้ของเธอในที่สุดก็วางใจลงได้แล้ว
“คุณผู้หญิง ใกล้จะถึงวันตรุษจีนเข้ามาแล้ว ฉันคงต้องกลับบ้าน คุณช่วยดูหน่อยว่าทางนี้คุณจะวางแผนอย่างไร”
วันนี้ เส้นหมี่พึ่งจะทานอาหารเช้า ทันใดพี่ภาก็เข้ามาพูดกับเธอ เธอต้องการกลับบ้านเกิด
เรื่องภายในบ้านต่างเป็นสาวใช้เป็นคนรับผิดชอบ ถ้าเธอกลับบ้านแล้ว ทั้งเด็กทั้งคนแก่ที่สติไม่ค่อยดี ในบ้านต้องมีผู้ใหญ่คนหนึ่งอยู่ดูแล
แสนรักนั้นคงจะเป็นไปไม่ได้
เส้นหมี่ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงรอให้แสนรักกลับมาในตอนเย็น ค่อยปรึกษากันอีกที ช่วงเวลานี้เธอจึงอยู่บ้านอย่างชั่วคราวไปก่อน
“ถ้าที่บริษัทมีงานละก็ คุณหาคนมาแทนตำแหน่งของฉันก่อนก็ได้นะ”เส้นหมี่ใจกว้างมาก จึงให้ชายหนุ่มรับสมัครคนเพิ่ม
ผลลัพธ์ เธอพึ่งจะพูดจบ ชายหนุ่มที่คลานขึ้นมาอยู่บนร่างของเธอจึงออกแรงกดลงไป
“อื้อ……”
ทันใดเสียงครางของเส้นหมี่ก็ดังออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ แม้แต่นิ้วเท้ามนที่น่ารักยังสั่นสะท้าน
“ผมมองว่าคุณ……ไม่ใช่ว่าอยากจะอยู่บ้านหรอก ก็แค่……ตั้งใจไม่ไปบริษัท ใช่หรือเปล่า”น้ำเสียงของชายหนุ่มแหบพร่า ครั้งแล้วครั้งเล่าที่กระแทกลงไปหนักๆบนจุดอ่อนไหวบนร่างกายของเธอ
เส้นหมี่จะทนไหวได้อย่างไร?
ทันใด เธอที่อยู่ใต้ร่างของเขาทำได้เพียงโอบเขาไว้ ถูกเขาระดมใส่เข้ามาอย่างหนัก โดยทั่วไปแล้วพูดอะไรไม่ออกสักคำ
หลังจากนั้นสองชั่วโมง ทั้งสองเหนื่อยหอบโอบกอดกันและกันนอนอยู่บนเตียง
“อิ่มแล้ว สามารถคิดทบทวนคำถามในเมื่อสักครู่ได้แล้วหรือยัง”
“คำถามอะไร”
ชายหนุ่มหลังจากอิ่มเอมแล้ว ยังทำเป็นไม่รู้เรื่อง
เส้นหมี่ที่ถูกรังแกจนแม้แต่นิ้วมือยังไม่มีแรงยกขึ้นมา มองเห็นเขาเป็นแบบนี้ จึงยิ้มออกมา：“ก็ได้ ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันอยู่บ้านล่ะก็ งั้นก็หาคนมาแทนพี่ภาคนหนึ่งก็ได้”
“อืม นี่เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยทีเดียว”
นึกไม่ถึงเลยว่า ชายหนุ่มคนนี้กลับพยักหน้าตอบตกลง
เส้นหมี่：“……”
“แม่ของผมสติไม่ค่อยดี เด็กๆทั้งสามก็ยังเล็ก คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวอยู่บ้านจัดการพวกเขาไม่ไหวหรอก ผมได้จัดการเตรียมคนใหม่เอาไว้แล้ว ถ้าคุณไม่วางใจละก็ คุณสามารถเรียกพ่อของคุณมาก็ได้”
ในที่สุดแสนรักก็อธิบายแผนการที่วางเอาไว้อย่างละเอียด
พ่อของเธอ?
เส้นหมี่เบิกตาทั้งสองข้างขึ้นมา ：“เรียกพ่อของฉันมา”
แสนรักพยักหน้างึกๆ：“ใกล้จะตรุษจีนแล้ว หรือว่าคุณไม่อยากให้เขามาอยู่ด้วยกันกับพวกเราเหรอ ปอร์เช่น่าจะกลับบ้านเกิดทางโน้นใช่หรือเปล่า งั้นก็เหลือพ่อของคุณที่อยู่ที่บ้านตระกูลวชิรนันท์แล้ว คุณทำใจได้เหรอ”
เส้นหมี่：“……”
แค่เพียงประโยคนี้ น้ำตารื้นขอบตาขึ้นมา ทันใด ทั้งร่างของเธอจึงซุกเข้าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
“พี่ชาย คุณดีจริงๆ”
“เด็กโง่ ต่างเป็นคนในครอบครัว แต่ว่า ผมอยากถามอะไรคุณสักหน่อย”ชายหนุ่มที่โอบกอดเธอเอาไว้ ทันใดก็พูดประโยคนี้ออกมาบนศีรษะของเธอ
“อะไรเหรอ คุณถามมาสิ”
เส้นหมี่ที่กำลังอยู่ในความรู้สึกของความตื้นตัน ทันใดจึงเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาใสเปล่งประกายที่แฝงไปด้วยความอิ่มเอมยังไม่หายมองไปที่เขา
จะนึกถึงได้อย่างไรว่า คำพูดของเธอหล่นออกมา มือของชายหนุ่ม ก็อยู่ไม่นิ่งลูบคลำไปบริเวณสะโพกของเธอ