เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1667 แสงจันทร์สีขาว
เซี่ยฮันโม่ขึ้นสู่เวทีและตกตะลึง
“เหตุใดเจ้า” นางมองฟางหยวนที่อยู่ข้างๆด้วยความประหลาดใจ
ฟางหยวนขัดจังหวะ “ในฐานะผู้ติดตามของท่าน ข้ามีคุณสมบัติที่จะขึ้นมา”
“ออกไปเร็ว.” เสี่ยฮันโม่เร่งกล่าวแต่ความกังวลอยู่บนใบหน้าของนางเพียงชั่วครู่
“ท่านจะร้องเพลงเดียวกันกับฝ่ายตรงข้ามงั้นหรือ? แม้ท่านจะร้องได้ดีกว่าตงเลย กฏก็จะตัดสิทธิ์ท่าน เชื่อข้า ข้ามีเพลงสําหรับงานนี้” ฟางหยวนขัดจังหวะเซี่ยฮันโม่อีกครั้งและส่งเพลงให้นาง
หัวใจของเซี่ยฮันโม่สั่นสะท้าน
โดยปกติผู้เข้าแข่งขันไม่สามารถเปลี่ยนเพลงได้โดยง่ายเพราะพวกนางต้องเลือกวิญญาณประเภทเครื่องดนตรีที่เหมาะสมและฝึกฝน
หากนางไม่สามารถเปลี่ยนวิญญาณเครื่องดนตรี นั่นหมายความว่าเพลงใหม่ต้องมีจังหวะและท่วงทํานองที่คล้ายคลึงกัน
มันอาจเป็นไปได้หากมีเวลาเตรียมตัวหนึ่งร้อยวัน แต่ในสถานการณ์ที่เร่งรีบเช่นนี้ โอกาสประสบความสําเร็จเกือบเป็นศูนย์
“เพลงไม่เหมือนอย่างแน่นอน แต่อย่าลืมว่าข้ามีส่วนร่วมในการแต่งเพลงของเรา ข้ามีเพลง ที่คล้ายกัน แต่ท่านต้องปรับมันด้วยตนเอง ข้าจะร่วมมือกับท่าน” ฟางหยวนกล่าว “นี่คือเนื้อเพลงและทํานอง
เซี่ยฮันโม่ตกตะลึงก่อนพยักหน้า “ตกลง”
ฟางหยวนสูดหายใจลึก “เช่นนั้นเรามาเริ่มกันเถอะ”
เชี่ยฮันโม่สูดหายใจลึกก่อนจะปิดเปลือกตาลง
ทุกคนเงียบ
พวกเขารอคอยอย่างเงียบๆ
รอ…
และรอ…
“เหตุใดนางยังไม่ร้อง?” บางคนค่อยๆหมดความอดทน
“ฮ่าฮ่าฮ่า นางจะร้องได้อย่างไร? นางไม่มีเพลงให้ร้อง!” หัวหน้าเผ่าคลื่นน้ําแข็งหัวเราะเสียงดังด้วยใบหน้าแดงก่ํา
“โอ้ ขอโทษด้วย มีผู้ใดสามารถให้ข้ายืมวิญญาณพิณหรือไม่?” ฟางหยวนทําลายความเงียบ
ทุกคน “…”
เซี่ยฮันโม่คือผู้เข้าแข่งขัน แต่ในพิธีสําคัญเช่นนี้ นางกลับไม่เตรียมวิญญาณพิณมางั้นหรือ?
“ข้าต้องการวิญญาณพิณระดับสาม ท่านใดสามารถให้ข้ายืมบ้าง?” ฟางหยวนหันหน้าไปทาง กลุ่มผู้อาวุโส
ผู้อาวุโสสูงสุดเข้าใจความนัยของฟางหยวน เซี่ยฮันโม่ประสบอุบัติเหตุและต้องการเว ลาเล็กน้อยดังนั้นผู้อาวุโสสูงสุดจึงสั่งให้บางคนนําวิญญาณพิณไปให้ฟางหยวน
ฟางหยวนได้รับวิญญาณพิณและกล่าว “นี่เป็นเรื่องสําคัญเกินไป ให้เวลาข้าปรับแต่งวิญญาณพิณสักครู่
ทุกคน “…”
กระไรนะ! เจ้าต้องการปรับแต่งวิญญาณพิณในการแข่งขันรอบสุดท้ายงั้นหรือ? จริงจังหรือไม่?
ผู้ใช้วิญญาณมนุษย์ผู้นี้กําลังคิดสิ่งใดอยู่ เขากําลังล้อเล่นกับทุกคนงั้นหรือ?
หัวหน้าเผ่าคลื่นน้ําแข็งออกคําสั่งลูกน้อง หลังจากนั้นเสียงสายหนึ่งก็ดังขึ้น “เจ้าตั้งใจถ่วงเวลา!”
ฟางหยวนตะโกนเสียงดัง “การแข่งขันครั้งนี้มีกฎห้ามปรับแต่งวิญญาณงั้นหรือ? นี่คือการเตรียมความพร้อม เราจะเริ่มหลังจากวิญญาณพิณได้รับการปรับแต่งเรียบร้อยแล้ว!”
ผู้อาวุโสสูงสุดกล่าวเสริม “ไม่มีกฏดังกล่ว ข้าอนุญาต รีบปรับแต่งวิญญาณพิณและเริ่ มต้นทุกคนคิดอย่างไร?”
ผู้อาวุโสคนอื่นๆมองหน้ากัน บางคนต้องการกล่าว บางคนเงียบ
ลูกน้องของหัวหน้าเผ่าคลื่นน้ําแข็งตะโกนอีกครั้ง “พิธีบูชาเทพสมุทรสําคัญมาก เจ้าต้องการให้พวกเราเผ่ามนุษย์เงื่อกรอเจ้าปรับแต่งวิญญาณงั้นหรือ?”
ฟางหยวนตําหนิ “ข้าปรับแต่งวิญญาณพิณเพื่อพิธีบูชาเทพสมุทร แต่พวกเจ้ากลับไม่สามารถรอสักครู่สําหรับพิธีการที่สําคัญนี้งั้นหรือ? ผู้ใดที่ไม่สามารถอดทนต่อเรื่องนี้สามารถก้าวออกมาและจากไปได้ทันที!”
ทุกคนเงียบ
“ปากดีนัก! เมื่อเจ้ามาอยู่ในมือของข้า ข้าจะทุบฟันของเจ้าและดึงลิ้นของเจ้าออกมา!” หัวหน้าเผ่าคลื่นน้ําแข็งเย้ยหยัน
ทุกคนเฝ้ามองฟางหยวนปรับแต่งวิญญาณพิณ
เซี่ยฮันโม่ถูกละเลย
นางยืนอยู่ข้างฟางหยวน นางเคยเข้าร่วมพิธีบูชาเทพสมุทรและกลายเป็นเทพธิดาเงือกมาก่อนนางเคยเห็นพิธีบูชาเทพสมุทรมาหลายครั้งแต่ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น
ความเร็วในการปรับแต่งวิญญาณพิณของฟางหยวนเร็วขึ้นเรื่อยๆโดยเฉพาะเมื่อเขาได้รับความร่วมมือจากเจ้าของวิญญาณพิณ
หลังจากปรับแต่งวิญญาณพิณ ฟางหยวนยืนขึ้นและเดินไปอยู่ด้านหลังเซี่ยฮัน โม่ก่อนกล่าวด้วยความมั่นใจ “เอาล่ะ การแสดงที่แท้จริงกําลังจะเริ่มขึ้น”
“ในที่สุด…” ทุกคนถอนหายใจ
“ร้องออกมา ข้าอยากรูว่าพวกเจ้าจะร้องเพลงใด” หัวหน้าเผ่าคลื่นน้ําแข็งเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน
ผู้อาวุโสสูงสุดและสององค์รักษ์ของเซี่ยฮันโม่มีท่าทีกังวล
เสียงพิณเริ่มดังขึ้น
ฟางหยวนใช้วิญญาณพิณปล่อยเสียงและท่วงทํานองที่ไพเราะออกมา
เซี่ยฮันโม่ที่ปิดเปลือกตาอยู่เริ่มร้องเพลง
แสงจันทร์สีขาวอยู่ในใจข้า
สว่างไสวแต่เยือกเย็นมาก
ทุกคนมีความเศร้าของตนเอง
ยิ่งอยากปิดบังแต่ยิ่งชัดเจน
เสียงอันไพเราะของนางทําให้ทุกคนมีนเมา พวกเขาไม่สามารถหยุดดื่มดํากับความรู้สึกอันน่าหลงใหลและคล้อยตามไปกับบทเพลงของนาง
แสงจันทร์สีขาวทําให้ขอบฟ้าสว่างไสว
อยู่ในใจแต่ไม่อาจอยู่เคียงกาย
ข้าไม่สามารถเช็ดน้ําตาบนใบหน้าของเจ้า
ระยะทางขวางกั้น ข้าไม่อาจทําตามใจปรารถนา
มันเป็นท่วงทํานองที่โศกเศร้า เรียบง่าย และสง่างาม ทุกอย่างดําเนินไปอย่างราบรื่น ความรู้สึกโศกเศร้าทุกข์ระทมเติมเต็มหัวใจของทุกคน
เสียงของเซี่ยฮันโม่ดังกังวานและพุ่งทะยาน อ่อนโยนและอบอุ่น มันเหมือนแสงจันทร์สีขาวที่ดูเย็นชาแต่แฝงไว้ด้วยความอบอุ่นอยู่ภายใน
เปลือกหอยดนตรีเริ่มเปล่งแสงสีขาวออกมา คลื่นสมุทรสงบลงราวกับไม่ต้องการรบกวนการร้องเพลงของนาง
แสงจันทร์สีขาวทําให้ขอบฟ้าสว่างไสว
ยิ่งคิดก็ยิ่งเหงา
ข้าไม่สามารถเช็ดน้ําตาออกจากความทรงจํา
เส้นทางสายนี้ยาวไกลเกินไป ข้าไม่อาจเดินไปหาเจ้า
เซี่ยฮันโม่ตั้งใจร้องเพลงแต่สายตาของนางหันไปทางฟางหยวน
นางคิด “เจ้ามีความเศร้าอยู่ในใจด้วยงั้นหรือ?”
มนุษย์เงือกจํานวนนับไม่ถ้วนหลั่งน้ําตา
ความเจ็บปวดจากความรักและการพลัดพรากทําให้น้ําตาของพวกเขาไหลริน
แสงจันทร์สีขาวอยู่ในใจข้า
สว่างไสวแต่เยือกเย็นมาก
ทุกคนมีความเศร้าของตนเอง
ยิ่งอยากปิดบังแต่ยิ่งชัดเจน
เมื่อเพลงจบลง ทุกคนเงียบ
ในคฤหาสน์วิญญาณ หัวหน้าเผ่าคลื่นน้ําแข็งยืนนิ่งราวกับรูปปั้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ
ทะเลสงบ เมฆสีดํากระจัดกระจายออกไป ดวงจันทร์ที่สว่างไสวส่องแสงลงมายังเปลือกหอยดนตรีและห่มคลุมเชี่ยฮันโม่กับฟางหยวนเอาไว้
ทั้งสองมองหน้ากัน