หัวใจของเฝิงหยู่เต้นแรงเมื่อได้รับโทรศัพท์จากผู้อำนวยการฟาง เขากังวลว่าผู้อำนวยการฝางจะเรียกเขามาดุ ซึ่งนั่นหมายความว่าพวกเขาล้มเหลวในการช่วยชายชรา
เฝิงหยู่ไม่กลัวการถูกดุ แต่กลัวชายชราจากไปก่อนที่เขาจะได้เห็นการคืนเกาะของฮ่องกงมากกว่า
แน่นอนว่าเฝิงหยู่หวังว่าการโทรมาครั้งนี้จะเป็นการแจ้งข่าวดีให้เขาทราบ!
“ฮัสโหล ผู้อำนวยการฟางหรอครับ? ข่าวดีหรือเปล่าครับ?” เฝิงหยู่ถาม
“เฝิงหยู่ ผมโทรมาเพื่อบอกต่อข้อความจากท่านประธานของเรา เขาบอกว่าเขาเป็นตัวแทนของประเทศเพื่อขอขอบคุณคุณ! ยาที่คุณแนะนำทำให้อาการของชายชราคงที่!” ผู้อำนวยการฟางพูด
เฝิงหยู่ดีใจมาก “ยอดเยี่ยมมาก!”
ผู้อำนวยการฝางรู้สึกดีใจที่เห็นเฝิงหยู่ไม่ได้ตื่นเต้นกับเรื่องที่ท่านประธานกล่าวขอบคุณเขา แต่เขารู้สึกตื่นเต้นเพราะอาการของชายชราทรงตัว
“ผมคิดว่าคุณน่าจะได้รับรางวัล แต่คุณไม่ได้ขาดเหลืออะไรเลย และก็คงไม่สนใจที่จะรับราชการ นี่เป็นเรื่องยากสำหรับเรา” ผู้อำนวยการฟางกำลังคิดแทนท่านประธานและเขาไม่สามารถปล่อยให้ท่านประธานจัดการทุกเรื่องด้วยตัวเองได้
“ผมไม่อยากได้รางวัล ก็เหมือนกับที่คุณพูดนั่นแหละครับ ผมไม่ต้องการอะไรเลย และเป็นเกียรติสำหรับผมมากที่ได้ทำอะไรสักอย่างเพื่อชายชรา”
หลังจากที่วางสาย เฝิงหยู่ก็ทำท่าดีใจโดยยกกำปั้นขึ้นมา ในที่สุดเขาก็ทำได้! ชายชราอาจมีชีวิตอยู่ถึงวันที่ 1 กรกฎาคม!
ในตอนกลางคืน ลีน่ากลับบ้านและเห็นเฝิงหยู่ทำอาหารเย็นเป็นครั้งแรก
“นายทำอาหารพวกนี้เองหมดเลยหรอ?”
“ใช่แล้ว ลองชิมดูสิแล้วบอกหน่อยว่าชอบมั้ย? วันนี้ฉันอารมณ์ดี ฉันเลยตัดสินใจที่จะโชว์ฝีมือการทำอาหาร!” เฝิงหยู่ตอบอย่างภาคภูมิใจ เขาทำอาหารเป็นเมื่อชาติที่แล้ว แต่ไม่ได้ทำอาหารอะไรเลยในชาตินี้
“คุณได้ข้อตกลงทางธุรกิจอีกหรอ?”
“จะพูดแบบนั้นก็ได้ แต่ผมต้องไปสหรัฐอเมริกาในอีกไม่กี่วันนี้”
“โอเค อีกไม่นานฉันจะต้องไปเป็นครูสอนแทน ศาสตราจารย์ของฉันแต่งตั้งให้ฉันเป็นผู้ช่วยเพราะว่าผู้ช่วยคนก่อนของเขาสำเร็จการศึกษาแล้ว” ลีน่าตอบอย่างร่าเริง
เฝิงหยู่ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ “มาดื่มฉลองกันมั้ย?”
ลีน่าพยักหน้าและเฝิงหยู่เปิดขวดไซเดอร์ให้เธอและเบียร์หนึ่งขวดให้ตัวเอง
“หืม? อร่อยจัง นายเคยทำอาหารเป็นด้วยหรอ?” ลี่น่าลองชิมอาหารและดวงตาของเธอก็เบิกโต
“แม่ฉันสอนมาน่ะ แต่อาหารที่เธอทำอร่อยกว่านะ” เฝิงหยู่ตอบอย่างสุภาพ
“ต่อไปฉันจะขอให้นายทำอาหารให้กินบ้างละ ทำไมนายดูเป็นกังวลมากจัง?” หลี่น่าหัวเราะ
หลังอาหารค่ำ ลีน่ากำลังล้างจานอยู่ในขณะที่เฝิงหยู่อุ้มเธอขึ้นมา “จานเอาไว้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจัดการให้เอง ฉันยังหิวอยู่เลยและอยากกินเธออ่ะ!”
……
เมื่อเฝิงหยู่ลืมตาขึ้น ดวงอาทิตย์ก็ขึ้นแล้ว ลีน่าออกไปทำงานและล้างจานทั้งหมดและเตรียมอาหารเช้าให้เขาเรียบร้อยแล้ว
เฝิงหยู่นั่งลงและค่อยๆ กินอาหารเช้า
“ฮัลโหล จื้อกังหรอ? คุณอยู่ปักกิ่งหรอ? คุณว่าไงนะ?”
หลังจากวางสายเฝิงหยู่รู้สึกงงมาก ยาได้รับการอนุมัติและจะมีการออกหนังสืออนุมัติอย่างเป็นทางการแล้ว ก่อนปีใหม่ยังติดเรื่องการขออนุมัติในขั้นตอนการประเมินยาอยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงได้รับการอนุมัติกะทันหันแบบนี้ล่ะ?
เฝิงหยู่ตบหน้าผากตัวเอง ต้องเป็นหมอพวกนั้นที่ไม่ยอมอนุมัติก่อนหน้านี้แน่ๆ พวกเขายังต้องทำการทดสอบและใครจะกล้าอนุมัติ? ถ้ายามีปัญหาขึ้นมา จะเกิดอะไรขึ้น? ใครจะรับผิดชอบ?
แสดงว่าตอนนี้ต้องมีคนเปิดไฟเขียวให้แน่ๆ
…….
อู่จื้อกัง เป็นตัวแทนของบริษัทเภสัชกรรมเมืองปิงในการขอรับเอกสารอนุมัติ นอกเหนือจากเขาแล้ว ยังไม่มีใครในบริษัทเภสัชกรรมเมืองปิงเหมาะที่จะทำงานนี้อีก ผู้นำและนักวิจัยของบริษัทเภสัชกรรมเมืองปิงเก่งในเรื่องการเมืองและการวิจัย แต่อู่จื้อกังมีความสามารถในการติดต่อปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นได้ดีกว่ามาก!
“ผู้อำนวยหวัง! ลองดูครับ ผู้นำของเราซื้อซิการ์มาจากต่างประเทศ”
“ผู้จัดการอู่ ขอบคุณมากครับแต่ผมไม่สูบบุหรี่ ผมได้อ่านเอกสารคำขอของคุณแล้วและไม่มีปัญหาอะไร ผมได้ลงนามและให้การอนุมัติแล้ว คุณนำเอกสารนี้ไปให้ผู้อำนวยการจ้าวนะครับ ห้องทำงานของเขาคือห้องแรกที่อยู่ตรงหัวมุม”
อู่จื้อกังหยิบเอกสารและเดินออกไป เขารู้สึกงงว่าทำไมจู่ๆ คนพวกนี้จึงปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี? เอกสารพวกนี้เป็นเอกสารภายในของคุณ แล้วทำไมคุณถึงขอให้ผมเอาไปด้วย?
อู่จื้อกังไปหาผู้อำนวยการจ้าวพร้อมกับเอกสารและเลขาของผู้อำนวยการจ้าวก็พาเขาเข้าไปในห้องทำงาน “คุณคือผู้จัดการอู่จากบริษัทเภสัชกรรมเมืองปิงใช่มั้ยครับ? ผู้อำนวยการจ้าวกำลังรอคุณอยู่ เชิญเข้าไปได้เลยครับ ผู้อำนวยการหวังเอาเอกสารให้คุณแล้วหรือยังครับ?”
“อ่า นี่ครับเอกสาร” อู่จื้อกังหันไปมองคนที่รออยู่นอกห้อทำงาน พวกเขาน่าจะมาที่นี่เพื่อรับเอกสารอนุมัติ
ผู้อำนวยการจ้าวไม่ได้พูดอะไรและเซ็นชื่อของเขาลงในเอกสาร หลังจากนั้นเขาก็บอกให้ อู่จื้อกังไปหาหัวหน้าหลี่
ภายในไม่กี่นาที ผู้อำนวยการทั้งสองคนก็ลงชื่อในเอกสารเรียบร้อย พวกเขาทำงานได้น่าประทับใจมาก
อู่จื้อกังขึ้นไปชั้นบนและพบกับหัวหน้าและผู้อำนวยการอีกสองสามคน 10 นาทีต่อมาเขาได้รับเอกสารอนุมัติสำหรับยาไวอากร้าทั้งหมด ยาตัวนี้สามารถเปิดตัวในตลาดได้แล้ว!
อู่จื้อกังยืนอยู่ตรงทางเข้า เขาไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น ต้องเป็นผู้จัดการเฝิงแน่ๆ ที่ขอให้เจ้าหน้าที่รัฐพวกนี้ช่วยเหลือ ไม่งั้นคนพวกนี้จะไร้ประสิทธิภาพและเซ็นชื่อโดยที่ไม่ได้อ่านเอกสารเลยด้วยซ้ำ
อันที่จริง เจ้าหน้าที่พวกนั้นได้อ่านเอกสารแล้วและพบปัญหาบางอย่าง เช่น ระยะเวลาการทดลองทางคลินิก แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ปฏิบัติตามคำแนะนำของผู้นำระดับสูงและยอมให้การอนุมัติ
หลังจากที่เฝิงหยู่ทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็ได้รับสายจากอู๋จื้อกังเมื่อเขากำลังล้างจาน
“คุณว่าไงนะ? ใช้เวลาไม่ถึง 15 นาทีเจ้าหน้าที่ทุกคนก็เซ็นชื่ออนุมัติงั้นหรอ? โอเค ผมรู้…ห้ะ? สำนักงานสิทธิบัตรเรียกให้คุณไปหาหรอ? ถ้าอย่างนั้น คุณควรรีบไปตอนนี้เลยดีกว่า”
มือของเฝิงหยู่แห้งไปหมดและรู้สึกประหลาดใจที่วันนี้สำนักงานของรัฐบาลทำงานกันรวดเร็วมาก ต้องมีคนออกคำสั่งพวกเขาแน่ๆ หมอคนนั้นหรอ? เขาดำรงตำแหน่งในกระทรวงสาธารณสุข หรือว่าจะเป็นกำปั้นเหล็กจู? นี่คือวิธีการแสดงความขอบคุณของเขาหรอ?
แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เรื่องนี้ก็ดีสำหรับเฝิงหยู่
เฝิงหยู่ดีใจมากเมื่อสำนักงานสิทธิบัตรแจ้งให้อู่จื้อกังไปหา เขาเคยได้ยินมาว่าการทดลองทางคลินิกของไฟเซอร์ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ และพวกเขาน่าจะได้รับการอนุมัติในปีหน้า เมื่อไวอากร้าจดทะเบียนในสหรัฐอเมริกาแล้ว ไฟเซอร์จะต้องแก้ไขสูตรและเภสัชกรรมเมืองปิงจะได้ส่วนแบ่งในตลาดเป็นบริษัทแรก!
อู่จื้อกังยืนอยู่หน้าสำนักงานสิทธิบัตรและโทรหาเฝิงหยู่ หัวหน้าสำนักงานสิทธิบัตรบอกให้เขากลับมารับสิทธิบัตรภายในหนึ่งสัปดาห์!
เฝิงหยู่รีบบอกอู่จื้อกังให้ส่งสำเนาคำขอสิทธิบัตรและเอกสารที่เกี่ยวข้องทั้งหมดไปหาฟู่กวางเจิ้ง เขาต้องยื่นขอสิทธิบัตรในสหรัฐอเมริกา ยุโรป แอฟริกาและเอเชีย เฝิงหยู่ต้องการขัดขวางการพัฒนายาของไฟเซอร์
ผู้อำนวยการฟางโทรหาเฝิงหยู่ “การประเมินยาของคุณได้รับการอนุมัติแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องสิทธิบัตรนะครับ ตราบใดที่ยานี้ยังไม่มีจำหน่ายในต่างประเทศ เราจะเปิดไฟเขียวให้ตลอดทาง ถือว่าเป็นการตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ”
“ขอบคุณผู้อำนวยการฟางมากครับ การตอบแทนเล็กๆ น้อยๆของคุณช่วยบริษัทเภสัชกรรมเมืองปิงได้มากเลยทีเดียวครับ!”