สัตว์อสูรของชิงสุ่ยไม่ได้ทรงพลังเทียบเท่ากับพยัคฆ์ขาวของอี่หวงกู่หวู๋เพียงแต่พวกมันมีความแข็งแกร่งที่เหนือกว่า แต่ตัวเขาเองครอบครองทั้งภูเขา 9 เทวา ทักษะวชิระจู่โจม แม้ว่าทักษะวชิระจู่โจมจะใช้ได้จำนวนจำกัด
แต่มันก็หมายความว่าเขาจะสามารถใช้ภูเขา 9 เทวาจัดการกับสัตว์อสูรทุกตัวได้โดยไม่ต้องหวั่นเกรง แม้ว่าพยัคฆ์ขาวของอี่หวงกู่หวู๋จะครอบครองพลังที่น่าหวั่นเกรง แต่เมื่อพวกมันอยู่ในรูปแบบพลัง ความเสียหายก็จะรุนแรง 2 เท่า
อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของอี่หวงกู่หวู๋ก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรละเลยนอกจากตัวเธอเองและชิงสุ่ย คู่ต่อกรที่จะสมน้ำสมเนื้อกับเธอก็แทบมีจำนวนน้อย นั่นเป็นเครื่องบ่งบอกว่าเธอแข็งแกร่งเพียงใด
อี่หวงกู่หวู๋โผเข้ากอดชิงสุ่ยอย่างมีความสุข”ข่าไม่คิดเลยว่าข้าจะบรรลุระดับพลังจนมาถึงระดับที่ 7 พลังดินแดนสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์ขั้นกลาง!!”
”พลังที่พัฒนาไม่ใช่เรื่องสำคัญที่สุดแต่สิ่งสำคัญที่สุดคือเส้นทางสวรรค์แห่งพยัคฆ์ขาวที่จะครอบครอง มันเป็นพลังสุดแสนวิเศษเหมือนกลับมาเกิดเพื่อเจ้า”ชิงสุ่ยกล่าวอย่างมีความสุข เขาอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเรือนร่างอันแสนงดงามขาวหยกของเธอ
ความคิดของชิงสุ่ยมาทำให้สายตาของเขาเปลี่ยนไปจนอี่หวงกู่หวู๋รับรู้ได้ถึงความลำบากใจ “เจ้ายังชั่วร้ายเหมือนเดิม”
เมื่อเห็นสีหน้าที่ฉันเขินอายของอี่หวงกู่หวู๋เขาผู้หญิงมีความสุขเป็นพิเศษ ในอดีตหญิงสาวคนนี้ทำตัวเป็นเหมือนราชินีที่คอยล้อเล่นเขา แล้วเขาก็เป็นคนเดียวที่ได้รับสิทธิพิเศษในการได้เห็นด้านมุมนี้ เธอเป็นสมบัติของเขา และในสายตาคนนอก เธอเป็นเหมือนตัวตนที่สูงส่งไม่มีใครเอื้อมถึง
”เจ้าอสูรสาวทันทีที่ข้ากลับมา ข้าก็ไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้จริงๆ”ชิงสุ่ยกล่าวอย่างสนุกสนาน
ทันทีที่ทุกคนกลับเข้าสู่ตระกูลชิงผู้คนที่อยู่ภายในตระกูลเต็มไปด้วยความสุข นี่ก็นานมากแล้วที่ชิงสุ่ยไม่ได้กลับบ้านมาเลย เด็กน้อยคนนี้เติบโตขึ้น เติบโตขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
”ท่านแม่!!”
ชิงสุ่ยมองไปที่ชิงอี้หญิงสาวที่กำลังเดินตรงมาหาเขาและโอบกอดเขายังมีความสุข ชิงอี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เธอยังมีรูปลักษณ์ไม่ต่างจากตอนที่เขาเป็นเด็ก เธอยังคงสง่างามเหมือนหงส์ ปราศจากริ้วรอย เต็มไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่
”เจ้าเด็กดื้อเจ้ายังจำทางกลับบ้านได้อีกเหรอ?”ชิงอี้ลูบหัวชิงสุ่ย ขณะที่ใช้มือจับใบหน้าและยิ้มอย่างมีความสุข
”ข้าเองก็อยากกลับมาบ้านท่านแม่แล้วตอนนี้ข้าก็มีเวลาว่างให้กลับมาบ้านแล้ว”ชิงสุ่ยยิ้มและเริ่มกล่าวทักทายทุกคน พร้อมกับโอบกอดเด็กๆคนอื่นๆ
”หลิวลี้เจ้าไม่คิดถึงเขาบ้างเลยเหรอ?”ชางห่ายหมิงเยวี่ยกระตุ้นความรู้สึกของห่าวหยุน ลิ่วลี่
ติ๊เฉินและติ๊ชิงไม่ได้อยู่ที่นี่มันอาจจะเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจแต่ชิงสุ่ยก็ได้พบเรื่องที่ประทับใจมากกว่า
ห่ายต่งชิงจูงมือเด็กตัวน้อยเดินออกมา
ชิงสุ่ยตกใจจนอ้าปากเขารู้ได้ทันทีเลยว่าเด็กชายที่เธอจูงมือออกมาคือลูกของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ดูเหมือนว่าเธอจะตั้งครรภ์ตอนที่เขาจากไปพอดิบพอดี
ห่ายต่งชิงโอบกอดชิงสุ่ยยังมีความสุขและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ดูเจ้าตัวเล็กคนนี้สิ เขาหน้าตาเหมือนเจ้ามาก”
”เจ้าชื่ออะไร?”ชิงสุ่ยอุ้มเด็กน้อยโดยที่เด็กน้อยไม่ได้ต่อต้าน
”สวัสดีคุณลุง”
หัวใจของชิงสุ่ยเกือบหยุดเต้นในขณะที่คนอื่นๆถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะ ชิงสุ่ยจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเด็กหนุ่ม “ข้าคือพ่อของเจ้า….”
การพูดแบบนี้มันทำให้ชิงสุ่ยรู้สึกแปลกๆราวกับว่าเขากำลังดุด่าใครสักคนนึงอยู่
เมื่อติ๊เฉินและติ๊ชิงกลับมาถึงชิงสุ่ยก็ต้องเผชิญหน้ากับความแปลกใจอีกครั้ง คนอื่นๆก็ยิ้มด้วยความสนุก ติ๊เฉินกำลังอุ้มเด็กน้อยคนหนึ่งที่มีอายุเท่ากับเด็กน้อยของห่าย ต่งชิง เพียงแต่เธอเป็นผู้หญิงและน่ารักเหมือนตุ๊กตาเทพนิยาย
”นี่มันการจู่โจมไม่คาดคิด2 ครั้งติด”
ติ๊เฉินยังคงปรากฏกายในชุดคลุมสีขาวเหมือนนางฟ้าคล้ายคลึงกับติ๊ชิง สองพี่น้องแห่งภาพวาดโฉมงามกำลังมองดูชิงสุ่ยที่ปรากฏกายเหมือนภาพไม่คาดฝัน ถ้าหากเรื่องนี้เกิดขึ้นในโลกใบก่อน ชีวิตของชิงสุ่ยคงเป็นคนที่ผิดศีลธรรมอย่างรุนแรง
ชิงสุ่ยโอกอดทั้งติ๊เฉินและติ๊ชิงแน่นอนว่าในอ้อมกอดของติ๊ชิง ก็ยังมีชิงนิ๋ว ลูกสาวตัวเล็กผู้น่ารักตอนนี้อายุมากกว่า 10 ขวบแล้ว เธอโอบกอดคอพ่อของเธอและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขว่า “ท่านพ่อ นิ๋วเอ๋อคิดถึงท่านเหลือเกิน”
เสียงสะท้อนใกล้หูเติมเต็มจิตใจชิงสุ่ยให้มีความสุขการได้อยู่ใกล้กับลูกน้อยในสายเลือดมันช่างดีเหลือเกิน
”พ่อก็คิดถึงลูกเหมือนกัน”
เด็กสาวที่อยู่ในอ้อมกอดติ๊เฉินจ้องมองชิงสุ่ยด้วยความสงสัย
ชิงสุ่ยรู้ดีว่าเธอยังเด็กเกินเขาอุ้มเด็กชายด้วยมือข้างหนึ่งจากนั้นก็อุ้มลูกสาวของติ๊เฉินเมื่อยมืออีกข้างหนึ่ง เขารู้ว่าทั้งสองคนมีชื่อเล่นไปยังไม่มีชื่อจริง เป็นธรรมดาที่แม่ของพวกเขาจะรอคอยให้ชายผู้เป็นพ่ออย่างชิงสุ่ยกลับมาตั้งชื่อลูก
”เจ้าเป็นพี่ใหญ่เจ้าจะมีชื่อว่าชิงเฉ่ ส่วนสาวน้อย พ่อจะตั้งชื่อเจ้าว่า ชิงเซี่ย ยินดีต้อนรับนางฟ้าตัวน้อยเข้าสู่ตระกูลชิง”ชิงสุ่ยไตร่ตรองพร้อมกับตั้งชื่อ ในขณะที่ทุกคนกำลังกำลังรวมตัวกันที่ห้องโถงใหญ่หยวนซูที่พึ่งกลับมาถึงบ้าน เธอตกตะลึงอย่างยิ่งทันทีที่ได้เห็นหน้าชิงสุ่ย “เจ้า เจ้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
”เขาเพิ่งกลับมาถึงเมื่อไม่นานมานี้เอง”
ชิงสุ่ยอุ้มเด็กน้อยทั้งสองเดินตรงไปหาหยวนซู”เจ้าอยากจะกอดข้าหรือไม่?”
หยวนซูลูบหัวเด็กน้อยทั้งสองคน”ข้าไม่แย่งกอดจากเด็กๆหรอก”
ภายในห้องโถงชิงสุ่ยพูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ เมื่อรู้ว่าทุกคนในบ้านยังคงอยู่กันอย่างมีความสุขเขาก็รู้สึกสบายใจ ด้วยพลังของอี่หวงกู่หวู๋ ตระกูลชิงจะไม่มีทางเกิดปัญหาใดๆแน่ และด้วยการเดินทางระยะไกลโดยอาศัยธงสวรรค์ เขาจะสามารถเข้าไปในส่วนลึกของเขตแดนมหาสมุทรดาราเก้าทวีป หรือส่วนลึกของมหาทวีปอุดรเทวา โดยไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลัง เขาสามารถกลับบ้านมาได้อย่างง่ายดายทุกเวลา