GG: บทที่ 208 – จุ๊บจั๊บ
ทุกคนกลับไปที่ชิงบาร์ ชิงหยูตงกับเย่จีจี้ก็เริ่มเกมการแข่งขันรอบใหม่ ตงฮวงหลี่หลับอยู่ในอ้อมแขนของเย่ฮัว เด็กเล็กพวกเขาต้องนอนหลังจากกินและดื่ม ส่วนพี่น้องเขียวแดงพวกเขาทำงานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของชิงบาร์ชั่วคราว
แต่ตอนนี้พี่น้องเขียวแดงกำลังตื่นเต้นอย่างมากเล็กน้อย
ในห้องนอนเย่ฮัววางตงฮวงหลี่ไว้บนเตียงขนาดใหญ่ของเขาและค่อย ๆ ห่มผ้าให้อย่างนุ่มนวล วิธีนี้ช่างน่ารัก
ชิงหยานั่งอยู่บนโซฟา มองดูการเคลื่อนไหวที่อ่อนโยนของสามี เธอซื้อตุ๊กตามาเพื่อกอดนอนแต่เขาเผามัน เขายังพูดอีกว่าไม่มีใครจะมาอยู่บนเตียงนี้ได้นอกจากตัวเขาเอง ดูเหมือนว่าจะเคยพูดไว้ก่อนไปซานย่า
ตอนนี้ก็มีอาหลี่เพิ่มแล้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เชื่อในอะไรบางอย่างที่เธอคิด แต่ท่าทีที่น่าประหลาดใจของเย่ฮัวทำให้เธอกังวลมาก
“เย่ฮัวมานี้ ฉันมีอะไรจะพูดกับคุณ” ชิงหยาอดไม่ได้ เรื่องนี้มันต้องถามให้ชัดเจน!
เย่ฮัวกระแอมเล็กน้อยให้ชิงหยาเบาเสียงลงและอย่าทำให้เด็กตื่น
เขาลุกขึ้นอย่างช้า ๆ และเดินไปที่ชิงหยา เอื้อมคว้าเอวเรียวนั้นและดึงเธอเข้ามาจูบ เขาไม่ได้กอดเธอมาหลายชั่วโมง รู้สึกคิดถึงแปลก ๆ
แต่ครั้งนี้เย่ฮัวไม่ประสบความสำเร็จและจูบฝ่ามือของชิงหยา
“เกิดไรอะไรขึ้น?” เย่ฮัวถามด้วยความสงสัย
ชิงหยาบุ้ยปากและกระซิบ “คุณไม่ปกติหลังจากกลับมาวันนี้!”
เย่ฮัวตกใจ มันเห็นได้ชัดเลยเหรอ?
“ทำไมมันไม่ปกติเหรอ?” มุมปากของของเย่ฮัวโค้งเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ เขาสอดมือเข้าไปในเสื้อของชิงหยาอย่างเงียบ ๆ
ชิงหยาคว้ามือที่ชั่วร้ายเอาไว้ “อย่าสร้างปัญหา! ฉันกำลังจริงจังกับคุณ จริงจัง! “
เย่ฮัวถอนหายใจ “เอาล่ะ คุณต้องการถามอะไร”
“คุณซ่อนอะไรบางอย่างจากฉัน?” ชิงหยาจ้องเย่ฮัวอย่างจริงจังไม่มีแววล้อเล่น
เย่ฮัวก็มองชิงหยา บอกเธอตอนนี้? หรือจะรออีกสักพักให้เธอเข้ากันได้ดีกับอาหลี่ก่อน?
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ?” เย่ฮัวกล่าวและจากนั้นก็ดึงชิงหยามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ชิงหยาไม่ได้ไม่ได้ดิ้นรนและกระซิบตอบเย่ฮัว “เย่ฮัว ฉันชอบคุณ แต่คุณไม่ได้โกหกฉันจริงหรอ?”
เย่ฮัวหัวเราะอยู่ในใจของเขา
ถ้าแม่ของอาหลี่คนนี้มีจิตใจที่ยึดติดยาวนาน เธอก็จะพบอีกด้านของตัวเองที่นี่อย่างแน่นอน มันเป็นเพียงเรื่องของเวลา การพุดคุยหารือระหว่างคนทั้งสองก็เป็นเรื่องของเวลาเช่นกันและพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าสถานการณ์แบบไหนจะเกิดขึ้น
เขาชอบความประหลาดใจและเรื่องไม่คาดคิด แต่ความประหลาดใจและเรื่องไม่คาดคิดนั้นไม่เหมือนกัน
แต่หากเขาพูดทุกอย่าง มันจะถูกปฏิเสธหรือไม่? จะเป็นการตบหน้าตัวเองไหม …
ตอนนี้คงต้องรั้งตัวเองไว้ก่อน
“อืม”
เมื่อพูดเรื่องโกหกครั้งแรกก็จะมีการโกหกมากขึ้น ในท้ายที่สุดทุกอย่างก็จะกลายเป็นเรื่องโกหก นี่คือธรรมชาติของมนุษย์ที่เย่ฮัวได้สัมผัส
ชิงหยากอดเย่ฮัวแล้วผลักเขาลงบนโซฟาและจูบเขา …
แน่นอนว่าเย่ฮัวชอบมันมากและสนุกกับความหยาบคายของชิงหยา … ผู้หญิงคนนี้ได้รับความสุขจากเทพมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก็น่าเศร้าที่เทพต้องโกหกเธอ
“ลุงป้าคุณกระหายน้ำรึเปล่า อาหลี่จะเทน้ำให้คุณ ~”
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ตงฮวงหลี่ยืนอยู่ข้าง ๆ และจ้องมองพวกเขาทั้งสองคน
ลุงกับป้าดูดซึ่งกันและกันราวกับว่าพวกเขาหิวมากและมือของลุงอยู่ในเสื้อผ้าของป้า ป้าคงมีอาการคันเล็กน้อยและลุงก็ช่วยเกาให้ป้าหายคัน
ทั้งสองหันมามองตงฮวงหลี่และแยกออกจากกันในทันที พวกเขายังคงต้องให้ความสนใจกับภาพต่อหน้าเด็กเล็ก
“อาหลี่ ทำไมคุณไม่นอนล่ะ” ชิงหยาถามด้วยอารมณ์ดีและอุ้มตงฮวงหลี่
ตงฮวงหลี่ลูบตาแล้วหาว “อาหลี่ได้ยินเสียงจุ๊บจั๊บ เลยตื่นขึ้นมา”
จุ๊บจั๊บ?
ชิงหยาหยิกเย่ฮัวด้วยความโกรธและตำหนิเขา
ผู้หญิงไม่มีเหตุผล เห็นได้ชัดว่าคุณได้กดเทพลงและสร้างความปั่นป่วนให้เทพ
“คืนนี้อาหลี่อยากกินอะไรเหรอ?” ชิงหยาเปลี่ยนหัวข้อทันที
เมื่อเด็กน้อยได้ยินบางสิ่งเกี่ยวกับอาหาร เธอจะตื่นเต้นยิ่งกว่าสิ่งใด
“ฉันไม่รู้ ~”
ชิงหยาพูดว่า “คุณกำลังจะทานกุ้งเครย์ฟิชไหม มันอร่อยน่ะ”
“จริงเหรอ?”
“แน่นอน ลุงก็ชอบกินกุ้งเครย์ฟิช ~”
“ลุงชอบมัน อาหลี่ก็ชอบมัน ~” ตงฮวงหลี่หัวเราะอย่างเบิกบาน แม้ว่านี่จะเล็กกว่าบ้านของเธอมาก แต่ทุกคนที่นี่ใส่ใจเธอ มันรู้สึกอบอุ่นมาก
เย่ฮัวลุกขึ้นยืนทันทีและพูดว่า “โอเค! คืนนี้เรามากินกุ้งเครย์ฟิชกัน!”
“ว้าว อาหลี่ชอบกุ้งเครย์ฟิช ~”
ชิงหยาหัวเราะอย่างหมดหนทาง เธอรู้สึกเหมือนข้อเสนอของเธอ สร้างความลำบากให้ตัวเองเสียแล้ว
ห่างออกไปหลายพันไมล์ ที่ความว่างเปล่าไร้อาณาเขต
ตงฮวงไป๋ลู่นั่งอยู่บนบัลลังก์ของพระราชวังและชายชราแปดคนยืนมองอยู่ด้านล่างด้วยความเคารพ
“กี่วันแล้ว! ไหนคน!” ตงฮวงไป๋ลู่ตะโกนด้วยเสียงเย็นชา แรงกดดันประทุขึ้นในอากาศทันที
ซิงหานก้าวไปข้างหน้า “องค์จักรพรรดินี องค์หญิงน้อยได้รับพรจากนามสกุลของตงฮวง เธอจะไม่เป็นไร”
“องค์จักรพรรดินี โปรดระงับโทสะ ขอบเขตการค้นหากำลังค่อย ๆ ขยายออกไป เราจะต้องพบตัวองค์หญิงน้อยและพาเธอกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน” หยวนเก่อในตอนนี้กลัวที่จะเสนอความคิดเห็นของตนต่อจักรพรรดินี คำเตือนครั้งสุดท้ายตอนนั้นชัดเจนแล้ว
ตงฮวงไป๋ลู่วิตกกังวลอย่างมากจนเธอไม่สามารถนอนหลับได้ลง เมื่อเธอปิดตาของเธอเสียงหัวเราะของอาหลี่ก็จะแว่วมา
“จักรพรรดินีองค์นี้จะให้เวลาคุณอีกสามวัน หากไม่พบ! ฉันจะออกไปหาเอง!”
“องค์จักรพรรดินี! มีอีกสิ่งหนึ่งที่ต้องรายงาน” เห่อเซวียนเดินออกจากแถวและกล่าวอย่างจริงจัง
ตงฮวงไป๋ลู่โบกมือของเธออย่างหงุดหงิด “พูด!”
“มีการส่งข่าวมาจากตระกูลหยิง พวกเขาขอให้เราให้คำอธิบายแก่พวกเขา ไม่อย่างนั้น … “
ดวงตาที่สวยงามของตงฮวงไป๋ลู่ทอแสงเย็นชา “ไม่อย่างนั้นอะไร!”
“ไม่อย่างนั้น พวกเขาจะสาบานต่อความตาย!”
“ดี! จักรพรรดินีองค์นี้จะรอดูว่าตระกูลหยิงจะสาบานต่อความตายอย่างไร!” ดวงตาของตงฮวงไป๋ลู่เต็มไปด้วยประกายแสงดุร้าย รอบด้านถูกปกคลุมด้วยน้ำค้างแข็งและบรรยากาศที่น่ากลัวกวาดไปทั่วบริเวณ
“ขอรับ!” ชายชราแปดคนคุกเข่าตอบรับอย่างเชื่อฟัง
ตงฮวงไป๋ลู่หายตัวไปจากบนบัลลังก์ เธอมาที่บ้านของตงฮวงหลี่ ในเวลานี้เธอไม่สามารถได้ยินหัวเราะของอาหลี่ในลานฝึก ไม่สามารถเห็นอาหลี่วิ่งอย่างมีความสุขออกมาจากด้านในและเข้ามากอดตัวเธอได้แล้ว
เธอนั่งลงในศาลาในลานฝึก ตงฮวงไป๋ลู่ครุ่นคิดอยู่อย่างเงียบ ๆ จิตใจของคนนอกนั้นเป็นน่ากลัว อาหลี่ยังเด็กมาก แม้ว่าเธอจะเรียนรู้เทคนิคการป้องกันตัวเองไปบ้าง แต่มันก็ยังอันตราย
หากเธอถูกพวกค้ามนุษย์จับได้และขายไป … เป็นไปไม่ได้หรอก!!!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ตงฮวงไป๋ลู่ก็รู้สึกผิดและเสียใจ มือที่เพรียวบางกำแน่น หากที่ภายนอกมีใครทำให้อาหลี่ต้องทนทุกข์ทรมาน เธอจะทำลายครอบครัวของมันทั้งหมดซะ!
ตงฮวงไป๋ลู่รู้ดีว่าการตามหาอาหลี่เป็นเรื่องยาก ท้ายที่สุดแล้วโลกใบนี้นั้นกว้างใหญ่มาก การตามหาใครสักคนเปรียบเสมือนการงมเข็มในมหาสมุทร!
ต้องโทษเขา! เธอคงจะไม่ทำตัวผิดปกติ หากเธอไม่ได้ยินข่าวของเขา!
ทำร้ายตัวเธอและตอนนี้แม้แต่เด็กก็หายไป! ไอ้คนสารเลว!
กำปั้นกระแทกอย่างแรงลงบนโต๊ะหิน ทำให้โต๊ะหินทั้งหมดกลายเป็นผง รู้สึกราวกับโต๊ะหินนี้คือเย่ฮัวและเธอต้องการตบเขาจนตาย
ทันใดนั้นเอง
หน้าของตงฮวงไป๋ลู่ก็แข็งทื่อ อาหลี่คงจะไม่ได้ไปหาเขาใช่ไหม!