แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1087
หลินเหม่ยหลิงมองทุกอย่างที่นี่ เต็มไปด้วยความดีใจ เธอหมุนตัวอยู่กับที่ด้วยความตื่นเต้น จากนั้นพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจี่ยงหยาว คิดไม่ถึงเลยว่าฉันจะได้มาร่วมงานประชุมสุดยอดของมณฑลซีไห่ครั้งนี้!”
เจี่ยงหยาวพูดติดตลกว่า “ต่อไปถ้าเธอเป็นเถ้าแก่ใหญ่ เธอมาที่นี่ทุกวันยังได้เลย!”
“เธอกล้าล้อฉันเหรอ ฉันจัดการเธอแน่!” หลินเหม่ยหลิงมีความสุขมาก อดไม่ได้ที่จะเผยความเป็นธรรมชาติของเด็กผู้หญิงออกมา เธอเริ่มหยอกล้อกับเจี่ยงหยาว
“อ๊าก!” เจี่ยงหยาวโดนหลินเหม่ยหลิงจับไว้ มือปลาหมึกของหลินเหม่ยหลิง วนไปมาบนหน้าอกของเจี่ยงหยาวอย่างหน้าไม่อาย ทำให้ใบหน้าเล็กของเจี่ยงหยาวแดงเป็นอย่างมาก
พวกนักเรียนชายรอบๆ ได้อาหารตาเต็มๆ สาวงามสองคนหยอกล้อกันขนาดนี้ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีอะไรดีๆ โผล่ออกมา
เฉินโม่มองทั้งสองคนหยอกล้อกัน ใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ ภาพแบบนี้ทำให้เขารู้สึกคิดถึงมาก เมื่อกลับมาเกิด ความสุขเรียบง่ายที่สุดแบบนี้ กลับกลายเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิตเฉินโม่
มีได้ก็ต้องมีเสีย นี่คือกฎแห่งความสมดุลที่ทรงพลังที่สุดในจักรวาล
ทั้งสองหยอกล้อกันครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่านักเรียนชายรอบๆ จำนวนมาก น้ำลายจะไหลออกมาแล้ว จึงหยุดหยอกล้อกัน
“เราไปเดินเล่นทางนั้นกันเถอะ!” หลินเหม่ยหลิงพูดเสนอขึ้นมา
“พี่เฉินโม่ล่ะ” เหมือนเจี่ยงหยาวต้องขอความเห็นจากเฉินโม่ก่อนทุกเรื่อง
ไปไหนเฉินโม่ก็ได้ทั้งนั้น เขาพยักหน้าพูดว่า “ได้”
ไม่เสียแรงที่ตึกต้อนรับแขก เป็นโรงแรมด้านความบันเทิงชั้นนำ ในห้องโถงกว้าง ไม่เพียงแต่มีพื้นที่ว่างเพียงพอให้นำมาทำเป็นที่จัดงาน นอกจากนี้ยังมีพื้นที่มากมายสำหรับสิ่งอำนวยความสะดวกเพื่อการพักผ่อนและความบันเทิง อย่างเช่น โต๊ะสนุกเกอร์ พื้นที่พักผ่อน เป็นต้น
ทั้งสามคนเดินไปทางพื้นที่พักผ่อน เพิ่งเดินได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆ มีชายหนุ่มสองสามคนเดินเข้ามา
“ไอ้หนุ่ม นายคู่ควรกับสาวสวยขนาดนี้เหรอ ไม่ตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง! ดอกฟ้ากับหมาวัด!”
วัยรุ่นสองสามคนนั้นเดินเข้ามา ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ทำให้เฉินโม่อับอาย
“พวกนายเป็นใคร คนเลวย่อมไม่พูดสิ่งที่ดี!” ไม่รอให้เฉินโม่พูด หลินเหม่ยหลิงด่ากลับด้วยสีหน้าโมโห
ชายหนุ่มสองสามคนจ้องหลินเหม่ยหลิง คนที่เป็นหัวหน้าแสยะยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า “ทำไม ฉันพูดผิดตรงไหน แค่นักเรียนธรรมดาๆ ของมหาวิทยาลัยระดับกลาง คนบ้านนอกที่มาจากอำเภอเล็กๆ กล้าแย่งผู้หญิงของคุณชายอานงั้นเหรอ หึ ไม่เจียมตัว!”
หลินเหม่ยหลิงตกใจเล็กน้อย “อานหลิงหัวส่งพวกนายมาเหรอ”
“ไม่ใช่ คุณชายอานใจกว้าง ไม่เถียงกับไอ้เด็กนี่หรอก เราทนดูไม่ได้เอง เลยมาเตือนไอ้เด็กนี่!” ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าเอ่ยขึ้น
เฉินโม่หน้านิ่ง พูดเสียงเฉยเมยว่า “ฉันจะทำอะไร พวกนายไม่ต้องมาเตือน ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ”
“หึ ไอ้เด็กน้อย เรามาพูดแค่นี้ นายทำตัวเองให้ดีเถอะ!”
“ไป!”
สองสามคนนั้นรีบออกไปทันที
เจี่ยงหยาวพูดอย่างโมโหเล็กน้อย “อานหลิงหัวต้องส่งพวกเขามาแน่ๆ หึ คิดไม่ถึงว่าอานหลิงหัวจะไม่จบไม่สิ้น!”
“พี่เฉินโม่อย่าโกรธนะ ไม่ต้องไปสนใจพวกเขาหรอก!” เจี่ยงหยาวพูดปลอบใจ
เฉินโม่ยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยพวกเขาไปเถอะ!”
แต่ขณะที่เฉินโม่เพิ่งพูดจบ จู่ๆ มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในชุดเครื่องแบบสองคน วิ่งมาด้วยความดุดัน
“หยุดเดี๋ยวนี้!”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนแผดเสียงเย็นชา ขวางหน้าทั้งสามคนไว้
เจี่ยงหยาวกับหลินเหม่ยหลิงอึ้งไปครู่หนึ่ง มองเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองคนอย่างสงสัย
“พวกนายจะทำอะไร” หลินเหม่ยหลิงถามอย่างตึงเครียด เพราะอานหลิงหัวพาพวกเธอเข้ามา จึงไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคิ้วเข้มตาโตหนึ่งในนั้น พูดเสียงเย็นชาว่า “เราได้รับแจ้งว่านักเรียนชายในกลุ่มพวกเธอเป็นขโมย ดังนั้นเขาต้องไปกับพวกเรา!”