ตอนที่1,026 จริง ๆ แล้วข้าไม่ต้องการเติบโต
เฟิงหยูเฮงได้ยินข่าวชิ้นหนึ่งซึ่งนางไม่รู้ว่าถือได้ว่าข่าวดีหรือข่าวร้ายเฟิงเซียงหรูกลับไปที่เมืองหลวงพร้อมกับองค์ชายสี่ แต่ไม่ได้พาอันชิมาด้วย
ในตอนแรกนางไม่ต้องการให้เฟิงเซียงหรูกลับมามันมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นในเมืองหลวงในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา และทุกอย่างเกินความคาดหมาย ทำให้นางต้องจัดการสิ่งต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับมณฑลจี่อัน ฉิงหยูส่งผู้คนไปแจกจ่ายผลประโยชน์ที่นั่น มันเป็นเพียงแค่ว่าเมื่อการกระจายผลประโยชน์เหล่านี้ เฟิงเซียงหรูเดินทางกลับมายังเมืองหลวงแล้ว
เนื่องจากอันชิและเฟิงเซียงหรูได้อพยพไปยังมณฑลจาอันนอกจากร้านปักแล้ว พวกนางไม่มีที่อื่นที่อยู่ในเมืองหลวง เมื่อสองคนนี้ผ่านไปนานร้านปักภายใต้การบริหารของฉิงหยู และรูปแบบการเย็บปักจากร้านปักที่มณฑลจี่อันถูกส่งไปยังเมืองหลวง ธุรกิจของร้านเย็บปักนั้นดีขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ด้วยการเพิ่มขึ้นของธุรกิจ จำนวนสินค้าในการจัดเก็บจะเพิ่มขึ้น จำนวนช่างเย็บที่จ้างมีมากกว่าเดิม ห้องในสวนหลังบ้านที่อันชิและเฟิงเซียงหรูอาศัยอยู่ในอดีตนั้นเต็มไปด้วยสินค้าและพนักงานใหม่ ดังนั้นเฟิงเซียงหรูจึงไม่มีสถานที่ที่เหมาะสมที่จะไปหลังจากกลับไปยังเมืองหลวง
เฟิงหยูเฮงส่งคนไปพานางไปที่ตำหนักหยูเมื่อเด็กสาวคนนั้นลงจากรถม้า นางพูดด้วยความอับอายว่า “ข้าอยากจะบอกพี่รองว่าข้าไปอยู่ที่ตำหนักจุนหรือไปที่คฤหาสน์ของตระกูลเหยา คงทำให้พวกเขาเดือดร้อนสองสามวันแล้วกลับไปหลังปีใหม่ 5 วันเจ้าค่ะ” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางพูดกับองค์ชายสี่ซึ่งยังคงขี่ม้าอยู่ข้างหลังนาง “พระองค์สามารถกลับไปที่ตำหนักปิง และอย่าลืมส่งของกำนัลไปในช่วงปีใหม่”
ซวนเทียนยี่นั่งบนหลังม้าจ้องมองที่เฟิงเซียงหรูและกล่าวว่า “น้องเก้าเป็นน้องชายของข้า แม้ว่าจะต้องได้รับของกำนัล เขาควรเป็นคนที่มอบให้ข้า ! พี่ชายมอบของกำนัลให้กับน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกสนุกมากทุกครั้งที่เห็นทั้งสองโต้ตอบกันและน้องสามของนางที่ขี้อายมักจะแสดงความกล้าหาญต่อหน้าองค์ชายสี่ ทำให้นางรู้สึกมีความสุข ดังนั้นนางจึงพูดว่า “ใช่ แม้ว่าจะต้องได้รับของกำนัลปีใหม่ ตำหนักหยูควรมอบของกำนัลให้ตำหนักปิง”
ซวนเทียนยี่พอใจมากกับคำพูดของเฟิงหยูเฮงและพยักหน้าสองสามครั้งแต่ไม่ลืมที่จะคำนับในทิศทางของเฟิงหยูเฮง “น้องสะใภ้ มันผ่านมาแล้ว ! พี่สี่ชอบฟังเจ้าพูดสั้น ๆ และมีเหตุผล” หลังจากนั้นเขาก็ไม่ลืมที่จะจ้องมองเฟิงเซียงหรูอีกครั้งและถอนหายใจ “ไม่เหมือนอาจารย์ของข้าคนนี้ จริง ๆ นาง… ดื้อ ! ” เมื่อเขาพูดดื้อ ดูเหมือนว่าเขาจะกัดฟันของเขา จากนั้นเฟิงหยูเฮงเข้าใจว่าบางทีในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาในมณฑลจี่อัน เฟิงเซียงหรูไม่ได้ไว้หน้าเขาเลย
“ข้ากำลังบอกว่าให้พระองค์ส่งของกำนัลให้ข้า! ” เฟิงเซียงหรูพูดต่อไปว่า “ปีใหม่แล้ว พระองค์ควรแสดงความเคารพต่ออาจารย์ของพระองค์ไม่ใช่หรือ ? ในฐานะลูกศิษย์ พระองค์ไม่สามารถเสียใจได้ ข้าสอนพระองค์กี่เรื่องในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาที่มณฑลจี่อัน ? อย่างน้อยพระองค์ก็ควรแสดงความขอบคุณ สำหรับผู้ที่ควรให้หรือส่งของกำนัลระหว่างพระองค์กับองค์ชายเก้า นี่เป็นเรื่องระหว่างพระองค์ทั้งคู่ ข้าไม่สนใจสิ่งนั้น เอาล่ะ กลับไปได้ ! อย่ายืนอยู่ตรงนั้น เราสองพี่น้องมีเรื่องที่จะคุยกัน ! ”
ซวนเทียนยี่ยักไหล่อย่างไร้ประโยชน์และพูดกับเฟิงหยูเฮง“น้องสะใภ้ ดูสิ นี่คือสิ่งที่ข้าคุ้นเคย ! ข้าอ่อนข้อให้นางมากเกินไปและอารมณ์ของนางแย่ลงทุกวัน เจ้าไม่รู้เรื่องนี้ แต่ในมณฑลจี่อัน นางกล้าเตะข้า เจ้าก็รู้ข้ายังคงเป็นองค์ชาย แต่ต่อหน้านาง ข้าไม่ต่างจากคนธรรมดา เฮ้อ ! นี่แหละชีวิต ! ” ซวนเทียนยี่ถอนหายใจแล้วจับมือกันทักทายและกล่าวว่า “แต่เนื่องจากข้าได้พาอาจารย์น้อยกลับมาอย่างปลอดภัยและส่งนางให้น้องสะใภ้ ข้าจึงรู้สึกมั่นใจ พี่น้องสามารถคุยต่อได้ ! ข้าจะกลับไปที่ตำหนัก สำหรับของกำนัลปีใหม่ ข้าจะส่งให้หลังจากผ่านไปสองสามวัน” หลังจากพูดอย่างนี้เขามองเฟิงเซียงหรูและแนะนำนางด้วยความกังวล “เจ้าควรจะมีเหตุผลมากกว่านี้เมื่อเจ้าอยู่ตำหนักของน้องเก้า เจ้าไม่สามารถสร้างปัญหาให้คนอื่นได้ ข้าจะมารับเจ้าในวันที่หกของปีใหม่ เราจะกลับไปด้วยกัน”
เฟิงเซียงหรูกระทืบเท้าของนางและพูดด้วยความโกรธ“วันที่หกข้าจะกลับคนเดียว ทำไมพระองค์ต้องตามข้าไปด้วย ? ”.ไอลีนโนเวล.
“ตามธรรมชาติมันคือการปกป้องเจ้า! ” ซวนเทียนยี่พูดราวกับว่าเห็นได้ชัดว่า “ข้ามีอาจารย์คนเดียวเท่านั้น ถ้าเจ้าถูกลักพาตัวโดยใครซักคน ข้าจะเรียนรู้ทักษะของข้าได้จากที่ไหน ? ”
เฟิงหยูเฮงสนุกกับการดูสองคนนี้ประคารมกันจากมุมมองของนางสิ่งนี้ถือว่ามีสีสันอย่างแท้จริง หากทุกอย่างไม่เป็นไร นางก็มีความสุขที่ได้เห็นครอบครัวรอบ ๆ นางทะเลาะกันด้วยวิธีที่ดี โดยทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างมีชีวิตชีวาและเจริญรุ่งเรือง อย่างไรก็ตามสิ่งต่าง ๆ มักจะไม่เป็นไปตามที่นางต้องการ นางต้องการชีวิตที่สงบสุขและมั่นคง แต่จบลงด้วยการเผชิญหน้ากับสถานการณ์ทางการเมืองที่ยุ่งเหยิงและสับสนในสภาพแวดล้อมที่ซับซ้อน นอกจากการเผชิญหน้ากับมัน นางไม่มีทางเลือกอื่น
นางบอกซวนเทียนยี่“มีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในเมืองหลวงเมื่อเร็ว ๆ นี้ พี่สี่น่าจะได้ยินเรื่องนี้บ้าง ข้าไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจนเช่นกัน แต่เมื่อเสด็จพี่กลับมา ให้เข้าไปในพระราชวังและคารวะเสด็จพ่อ เสด็จพี่จะเห็นทุกสิ่งที่เสด็จพี่อยากรู้” นางอาจจะเป็นน้องสะใภ้ แต่หลายครั้งผู้คนจะรู้สึกว่านางเป็นพี่สะใภ้ แม้แต่องค์ชายสี่ที่แก่กว่าซวนเทียนหมิงมากก็ยังต้องยอมรับความพ่ายแพ้ในความสงบของเฟิงหยูเฮง
เขาพยักหน้าและพูดว่า“ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไปคารวะเสด็จพ่อในวันพรุ่งนี้” จากนั้นเขาก็พูดกับเฟิงเซียงหรูอีกครั้ง “ข้าจะไป ถ้ามีเรื่องอะไรเจ้าสามารถไปหาข้าที่ตำหนักได้ตลอดเวลา”
ในที่สุดหลังจากที่เดินไปส่งเขาความร่าเริงของเฟิงเซียงหรูแสดงให้เห็นว่าการทะเลาะวิวาทหายไป นางถามเฟิงหยูเฮง “เกิดอะไรขึ้นในพระราชวังเจ้าคะ ? เหตุใดผู้คนจากตำหนักปิงจึงส่งจดหมายถึงซวนเทียนยี่ทุกวันระหว่างเดินทาง ข้าเห็นสีหน้าของพระองค์แย่ลงเรื่อยๆ แต่เมื่อข้าถามพระองค์ พระองค์ไม่อยากบอกข้า”
เฟิงหยูเฮงดึงเฟิงเซียงหรูเข้าไปในบริเวณตำหนักแล้วสั่งให้บ่าวรับใช้ของเฟิงเซียงหรู รถม้าและสิ่งต่าง ๆ ที่นางนำกลับมา จากนั้นก็บอกนางกำนัลอาวุโสโจวเพื่อเปิดเรือนรับรองแขกให้เฟิงเซียงหรูอาศัยอยู่แล้ว นางก็พาเฟิงเซียงหรูกลับมาที่ห้องของนาง หลังจากที่ทั้งสองนั่ง บ่าวรับใช้ยกน้ำชามาให้และเฟิงเซียงหรูได้นั่งพัก เฟิงหยูเฮงพูดว่า “ข้าไม่ต้องการให้เจ้ากลับมา แต่ข้ายุ่งมาก ข้าลืมเขียนจดหมายบอกเจ้า แต่เนื่องจากเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว มันจึงช่วยไม่ได้ มีบางอย่างเกิดขึ้นในเมืองหลวง แต่มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อเจ้า เจ้าสามารถใช้ชีวิตช่วงปีใหม่ของเจ้าที่นี่แล้วกลับไปที่มณฑลจี่อันหลังจากนั้น”
“สิ่งต่างๆ จะเปลี่ยนแปลงในพระราชวังหรือเจ้าคะ ? ” เฟิงเซียงหรูยังเดาด้วยตนเองว่า “ข้าวิเคราะห์มัน ถ้าเป็นอย่างอื่นซวนเทียนยี่จะไม่กังวลและวิตกกังวลคิดอยู่ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือสิ่งที่เปลี่ยนแปลงในพระราชวัง องค์ชายแปดทำอะไรบางอย่างใช่หรือไม่เจ้าคะ ? ”
เฟิงหยูเฮงมองเฟิงเซียงหรูและรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ เมื่อนางมาถึงครั้งแรก เฟิงเซียงหรูยังคงเป็นเด็กและยืนอยู่ที่นั่นกับเฟิงเฟินได ผมของนางมัดแกละ 2 ข้างและดูอ่อนแอกว่าเฟิงเฟินได ในเวลานั้นเฟิงเซียงหรูไม่มีความประสงค์ใด ๆ ของนาง และเป็นคนขี้กลัว นางกลัวเฟิงจินหยวน กลัวเฉินซื่อ กลัวย่า และกลัวนาง นางกลัวทุกคนในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง และจะเดินไปพร้อมกับหัวของนางที่โค้งคำนับทุกวันไม่กล้าโกรธใคร อย่างไรก็ตามมันเป็นความจริงที่เฟิงเซียงหรูอยู่ใกล้นาง นางพยายามอย่างมากที่จะเปลี่ยนน้องสาวคนนี้ แต่จากสิ่งที่นางเห็นในตอนนี้ การเปลี่ยนแปลงที่นางทำกับเฟิงเซียงหรูนั้นต้องใช้เวลาเช่นเดียวกับซวนเทียนยี่
สี่ปีผ่านไปในพริบตาเฟิงเซียงหรูโตขึ้น นางรู้วิธีคิดและวิเคราะห์ปัญหา และไม่ขี้อายเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป นางยังกล้าที่จะทะเลาะกับองค์ชาย ถ้านี่คืออดีต นางคงไม่สามารถจินตนาการได้
เมื่อเห็นพี่รองของนางจ้องมองนางโดยไม่พูดเฟิงเซียงหรูลูบหน้านางด้วยความประหม่าและถามว่า “มีอะไรผิดปกติหรือเจ้าคะ ? ทำไมพี่รองมองข้าแบบนี้ ? ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะและบีบหน้าของเฟิงเซียงหรูอย่างอารมณ์ดี“ในที่สุดเด็กสาวที่ตามข้ามาก็เติบโตขึ้นในที่สุด ข้ามีความสุขมาก ข้ามีความสุขสำหรับเจ้า ! ”
แต่เฟิงเซียงหรูไม่มีความสุขเลยนางบอกกับเฟิงหยูเฮงว่า “ข้าไม่อยากโต เมื่อข้ายังเด็กในอดีต ข้าหวังว่าข้าจะโตขึ้นได้อย่างน่าอัศจรรย์เหมือนพี่รอง ดังนั้นข้าจึงไม่ จำเป็นต้องยืนอยู่ข้างหลังพี่รองและยึดถือพี่รองเป็นแบบอย่าง แต่ตอนนี้…… ข้าหวังว่าข้าจะสามารถยืนอยู่ข้างหลังพี่รองได้เสมอโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย และไม่ต้องกังวลอะไรอีก ไม่ว่าพายุจะเกิดขึ้นที่ใด พี่รองจะปิดกั้นพวกมัน ชีวิตแบบนั้นจะดี น่าเสียดาย……ข้ากลับไปไม่ได้” นางฟังความเหงาเมื่อพูดแล้วค่อย ๆ นางก้มหัวลง
“เจ้าไม่มีความสุขหรือ? ” เฟิงหยูเฮงถามนางว่า “ด้วยชีวิตอิสระ และอิสระในมณฑลจี่อัน และกับคนอย่างองค์ชายสี่ที่คอยดูแล สหายของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้ามีความสุข”
เฟิงเซียงหรูเงยหน้าขึ้นและพูดกับเฟิงหยูเฮงค่อนข้างกังวล“ข้ามีความสุขกับชีวิตที่อิสระ และความเป็นอิสระข้าชอบในมณฑลจี่อัน แต่พี่รอง ในอดีตเรามักจะตั้งตาที่จะเป็นอิสระจากคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง อยู่มาวันหนึ่งเพื่อให้สามารถควบคุมชะตากรรมของเราเองและไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของคฤหาสน์ของตระกูลเฟิง แต่เมื่อข้าเป็นอิสระอย่างแท้จริง และเมื่อพี่รองออกจากมณฑลจี่อัน ข้ากลับไปสู่อดีตแม้ทุกคนจะมีแผนการต่อกัน อย่างน้อยก็ทุกคนก็ยังอยู่ด้วยกัน” เมื่อมองไปที่เฟิงหยูเฮง นางต้องการแสดงความรู้สึกของนางให้ได้มากที่สุด โดยเฉพาะองค์ชายสี่ นางกล่าวว่า “ข้าเคยคิดว่าช่วงเวลาที่ข้าได้พบองค์ชายเจ็ดเมื่อหลายปีก่อน จินตนาการของข้าที่ข้าจะให้มันช้าเมื่อข้าโตขึ้น ข้าพยายามที่จะยอมรับองค์ชายสี่ บังคับให้ข้าชอบพระองค์ แต่พี่รอง ข้าไม่สามารถทำได้ ทุกครั้งที่ข้าตระหนักถึงความคิดขององค์ชายสี่มากขึ้นสำหรับข้า ข้าเข้าใจว่าหัวใจของข้ามีผู้ครอบครองอยู่แล้ว และไม่สามารถมีคนที่สองได้”
นางเริ่มนุ่มนวลขึ้นและพูดออกไปและในที่สุดนางก็ก้มหัวลงอีก เมื่อนางพูดถึงซวนเทียนฮั่ว เฟิงเซียงหรูจะแสดงความเลวซึ่งนางไม่สามารถต้านทานได้
เฟิงหยูเฮงไม่สามารถคิดวิธีที่จะแนะนำนางสิ่งที่ยากที่สุดในการให้คำแนะนำในโลกจะเป็นเรื่องของหัวใจ เพราะเจ้าไม่รู้ว่าคำแนะนำที่ถูกต้องหรือดีกว่า นางคิดว่าซวนเทียนยี่เหมาะสำหรับเฟิงเซียงหรู แต่ท้ายที่สุดแล้วคนที่อยู่ด้วยกันไม่ใช่นาง และคนที่เกี่ยวข้องไม่รู้สึกสะดวกสบายกับมันและไม่ชอบ ถ้านางพูดมากเกินไป มันจะเป็นการร้องขอที่มีพลัง นางฟังคำพูดของเฟิงเซียงหรูเท่านั้นและพูดอย่างเสียใจ “องค์ชายสี่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี”
แต่เฟิงเซียงหรูตอบว่า“องค์ชายเจ็ดปฏิบัติกับพี่รองได้เป็นอย่างดีเช่นกัน” ประโยคนี้ปิดผนึกปากของเฟิงหยูเฮง
ถูกต้อง! ซวนเทียนฮั่วปฏิบัติต่อนางอย่างดีเช่นกัน โชคไม่ดีที่หัวใจของนางถูกครอบครองโดยซวนเทียนหมิงและไม่สามารถมีคนอื่นได้ เขาอาจเป็นเหมือนเทพเซียน แต่สำหรับนางแล้วนี่ไม่ใช่การแข่งขันที่ดี
“ลืมมันไปเถิด”นางช่วยเฟิงเซียงหรูปัดผมบางส่วนที่หล่นลงมาและพูดเบา ๆ “ในที่สุดเรื่องของหัวใจจะถูกตัดสินใจโดยเจ้า นอกจากนี้เจ้าก็โตขึ้น เด็กสาวที่โตแล้วอายุ 14 ปี เจ้ากำลังจะอายุครบปีหน้า เจ้าจะเข้าใจบางสิ่งโดยที่ข้าไม่ได้บอก”
ในด้านนี้เฟิงหยูเฮงและเฟิงเซียงหรูกำลังพูดถึงเรื่องของหัวใจในอีกด้านองค์ชายซวนเทียนยี่ไม่มีความอดทนรอวันพรุ่งนี้เพื่อเข้าสู่พระราชวังเพื่อจะได้พบฮ่องเต้ หลังจากแยกทางกับพี่น้องตระกูลเฟิงที่ประตูตำหนักหยู เขาไปที่พระราชวังโดยตรง