Ch.8 – ผู้บุกรุก
Translator : Koel / Author
[เผ่าพันธุ์] ก็อบลิน
[เลเวล] 32
[คลาส] ชั้นสูง, ราชาของกลุ่ม
[ทักษะ] <<บัญชาการ>> <<ปฏิปักษ์>> <<คำรามอย่างรุนแรง>> <<ความชำนาญการใช้ดาบ C->> <<โลภะ>> << การจ้องมองจากปีศาจ >>
[การคุ้มครองของพระเจ้า] เทพธิดาแห่งนรก อัลทีเซีย
[คุณลักษณะ] ความมืด, ความตาย
◇◆◇
ยังมีความเสี่ยงอีกมากที่เรายังรับมือไม่ได้ ผมจึงวางแผนจะสำรวจ
ตอนนี้เราได้เสบียงมากพอและมีแหล่งน้ำจากทะเลสาบใกล้ๆ
แต่ยังติดปัญหาเรื่องการล่า
ความฝันของผมยังไกลเกินเอื้อม แม้จะประกาศว่าตัวเองเป็นราชา แต่จำนวนก็อบลินยังไม่เพียงพอ…
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ส่วนไหนของโลก
แต่ถ้ามีมนุษย์อาศัยอยู่ ก็ควรจะมีเผ่าอื่นๆนอกจากที่นี่
ไม่ว่าจะเป็นมังกร เอลฟ์ หรือเผ่าอื่นๆ
สิ่งแรกที่จำเป็นคือการรู้ภูมิศาสตร์โดยรอบ
ป่าแห่งนี้กว้างแค่ไหน? มีอะไรอยู่ข้างนอก? จุดไหนเป็นพื้นที่อันตราย?
เพื่อรวบรวมข้อมูลดังกล่าว ผมสอนความรู้พื้นฐานให้กับก็อบลิน
ผมสั่งให้พวกมันฝึกการทำงาน กลุ่มละสามตัวในการออกล่า
ทั้งสามจะฝึกการล่าและสร้างกับดักด้วยกัน สำหรับกลุ่มที่ประสบความสำเร็จ ผมอนุญาติให้พวกเขามีเซ็กส์กับก็อบลินตัวเมียได้
อาจเพราะผมเคยเป็นมนุษย์มาก่อน จึงไม่รู้สึกสงสารมากนัก
หลังจากออกคำสั่งให้กิกูวและกิก้า ผมก็ออกไปสำรวจ
เมื่อพูดถึงสถานที่ๆยังไม่ได้สำรวจ ที่แรกที่นึกถึงคือบริเวณทะเลสาบ
ระยะห่างจากหมู่บ้านไปยังทะเลสาบ ใช้เวลาครึ่งวัน สำหรับอุปกรณ์ที่ผมมี ตอนนี้คือเกราะเหล็ก กริชและดาบยาวสองเล่ม
ผมให้สิ่งที่เหลือให้กับก็อบลินและออกสำรวจทะเลสาบด้วยตัวเอง
โดยซ่อนไปตามพุ่มไม้ข้างๆ ผมพยายามมองหาศัตรู
อาจจะมีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่ง เหมือนพวกแมงมุมยักษ์และออร์ค
มีสิ่งที่ติดค้างในใจตอนนี้ คือ ผมยังไม่ไว้ใจก็อบลิน
พูดอีกอย่าง …ผมกลัวการถูกหักหลัง
พวกมันเป็นมอนสเตอร์ แม้จะมีบางส่วนที่เหมือนกับมนุษย์ แต่พวกมันไม่ใช่มนุษย์
เหมือนตอนที่ผมสู้กับออร์ค… แม้แต่ผมยังไม่หลุดจากสัญชาตญาณของมอนสเตอร์
ความรู้สึกอันน่าขยะแขยง
มันเป็นเรื่องไร้สาระ ผมต้องแก้ไขมัน!
เพื่อที่จะปกครองเหล่ามอนสเตอร์!
เพื่อจะยึดครองเหล่ามนุษย์!
◇◆◇
ขณะความคิดวนเวียนอยู่ในหัว ผมสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
มีกระต่ายสีน้ำเงินที่ปกคลุมด้วยเกราะ 5 ตัวกำลังกินหญ้าอยู่
เห็นอย่างนั้น ผมค่อยๆลดระยะห่าง…
ผมที่กำลังคืบคลานไปอย่างเงียบๆ …จู่ๆหูของมันก็ตวัด
–––– พวกมันสังเกตเห็นผม!
ทันใดนั้นผมพุ่งตัวไปหามัน
ราวกับรู้ว่าดาบจะมา พวกมันหนีไปในทิศทางต่างๆ
ขณะที่กระต่ายกำลังจะหนี ผมฟันไปอย่างสุดกำลังจนคอของมันกระเด็นขึ้นไป
ผมคว้าร่างที่ไม่มีชีวิต ก่อนจะกัดเข้าไปที่เกราะของมัน …แต่ฟันไม่สามารถเจาะทะลุเข้าไปได้
ถ้าฝืนเขี้ยวของผมอาจจะแตกแทน ผมจึงใช้กริชเพื่อเลาะเอาเกราะออกและกินเฉพาะเนื้อ
เนื้อละลายทันทีเข้าไปในปาก …อร่อยแฮะ
ผมลองใช้ดาบแทงไปที่เกราะ
ดูเหมือนผมค่อนข้างโชคดี ถ้าผมโจมตีไปที่เกราะของมัน ดาบของผมอาจจะหักแทน
ผมสงสัยว่าจะใช้มันเป็นเกราะได้ไหม ถ้าเป็นแบบนั้นผมต้องการคนที่มีความเชี่ยวชาญในการตัดเย็บหรือสร้างสิ่งของ
ผมตัดส่วนที่ไม่จำเป็นออกด้วยกริช แต่ไม่ค่อยดีนัก พวกงานที่ละเอียดอ่อนไม่เหมาะกับก็อบลิน
ผมตัดสินใจเอามันกลับไปด้วยเพราะอาจจะมีประโยชน์ในภายหลัง
ผมใช้เชือกที่ทำจากเถาวัลย์ขึงและแบกมันไว้บนหลัง
──เอาล่ะ กลับหมู่บ้าน
เดินผ่านพุ่มไม้ ผมได้เดินสำรวจบริเวณทะเลสาบจนกระทั้งพระอาทิตย์ตกดิน
เสบียงที่ผมได้มาในวันนี้มีเพียงจระเข้ที่มีปีกและกระต่ายเกราะสามตัว
◇◆◆
ตอนกลับมาที่หมู่บ้าน มีความวุ่นวายเกิดขึ้น
ผมขมวดคิ้วและตะโกนถาม
“เกิดอะไรขึ้น?”
“ราชัน!”
ก็อบลินอาวุโสคำนับ มันอยู่ในสภาพที่หวาดกลัว
“มีมนุษย์เข้ามาในป่า!!”
มันเป็นปัญหาจริงๆ
“พวกเขามากันเท่าไหร่?”
กิก้าพูดว่า
“มนุษย์ 6 คน มีสองคนใช้ขวาน สองคนใช้ดาบ …ในนั้นมีผู้หญิง 2 คน”
ผมรู้ว่าสักวันผมต้องสู้กับมนุษย์ …แต่นี่มันเร็วเกินไป
นอกจากนี้ผมไม่รู้ว่าเป้าหมายของเขาคืออะไร
ทำไมพวกเขามาที่นี่? มาเพื่อล่า? …ไม่ มันคงไม่ใช่อย่างนั้น
แต่เมื่อผมนึกถึงผู้หญิงที่ถูกลักพาตัว
ถ้านั่นเป็นเป้าหมาย…พวกเขาก็เป็นศัตรู
เป็นไปได้มั้ย ที่เขาแค่มาตรวจสอบ
ทำไงดี?
ถึงครั้งนี้ผมอาจจะซ่อนตัวไว้ได้ แต่ถ้าพวกเขายังมาอีก …สิ่งที่เป็นปัญหาที่สุด คือการโจมตีที่ไม่มีวันจบสิ้นของมนุษย์
ผมเคยเป็นมนุษย์เลยรู้ ถ้ามนุษย์ถูกผลักดันด้วยความเกลียดชัง พวกเขาจะทำตามความเป้าหมายอย่างไม่ลดละ
หรือผมควรจะหนี? หาสถานที่เงียบๆหนีไปได้พร้อมกับก็อบลิน? แต่มอนสเตอร์ที่เคลื่อนไหวในตอนกลางคืนอย่างแมงมุมยักษ์อาจโจมตีเราแทน
ทำยังไงดี?
ผมมองลงไป ผมไม่สามารถทิ้งพวกเขาได้
“ไปหาพวกเขา?”
ก็อบลินอาวุโสพูดด้วยหน้าตาหื่นกาม
“ไม่ได้ พวกเขารู้ว่ามีมนุษย์จำนวนมากหายไป”
ถ้าผมซื้อเวลาได้อีกสักพัก ผมน่าจะแข็งแกร่งได้มากกว่านี้
“เราจะโจมตี กิก้าออกไปตรวจสอบก่อน เราจะวางแผนขั้นต่อไป”
ผมพาก็อบลิน 40 ตัวเข้าไปในป่า
ภายใต้ความมืด เราเคลื่อนไหวให้ระมัดระวังที่สุดเท่าที่จะทำได้
ก่อนจะเจอมนุษย์ที่ถือคบเพลิงในมือเดินลาดตะเวน
ยืนยันสถานการณ์อีกครั้ง ผมสั่งให้ก็อบลินเงียบเพื่อฟัง
“ฟินร่า ได้ยินไหม”
“คุณอยู่ที่ไหน!?”
ดูเหมือนพวกเขากำลังหาใครสักคน