ตอนที่ 815 ท้อง(4) โดย Ink Stone_Romance
สามเดือนแรกที่ซู่ซู่ท้องนั้นสำหรับเย่เซียวแล้วยิ่งกว่าภัยอันตราย
เธอสวมใส่ชุดนอนตัวบางทุกวันนอนเนื้อแนบเนื้อกับตัวเอง แต่ได้แค่มองกลับทำอะไรไม่ได้
ถึงขั้นว่าความควบคุมจิตใจของเขากำลังเผชิญกับสิ่งท้าทายมากที่สุด
อีกทั้งเจ้าถังซ่งไม่รู้ว่าจงใจหรือเปล่า พอถึงกลางคืนตอนที่เขากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มเขาจะต้องโทรมาขัดเวลาทุกที “เย่เซียว นายอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ!ไป๋ซู่ซู่ของนายโดนตัวเองทำร้ายมามากแล้ว ถ้านายยังทำอะไรบ้าๆ ถึงตอนนั้นอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน!”
เย่เซียวไม่รู้จะระบายอารมณ์โกรธที่ไหน
โยนโทรศัพท์ทิ้งอย่างละเหี่ยใจ ลุกจากตัวเธอ
จากนั้น…
เดินไปห้องอาบน้ำเพื่อให้น้ำเย็นชะล้างร่างกาย
เขาสัญญาว่าหลังคลอดลูกคนนี้จะไม่มีอีก!!ทรมานคนเกินไปแล้ว!
ในที่สุดก็พ้นสามเดือนแรกของการตั้งครรภ์ สามเดือนหลังถูกทรมานอีกที เขาชักสงสัยแล้วว่าเจ้าถังซ่งกำลังแกล้งตนอยู่ แก้แค้นที่เมื่อก่อนเขาเค้นอีกฝ่ายจากเตียงกลางดึก
ฉะนั้นภายหลังเย่เซียวไปถามข้อมูลจากคุณหมอแผนกสูตินรีเวชอื่นๆ พอได้ข้อมูลมายิ่งไม่กล้าแตะต้องเธอไปกันหใหญ่ จำต้องยอมทรมานตัวเองต่อไป
——————
หลังจากนั้นของหลังจากนั้น…
เสี่ยวเย่เย่กำเนิดมาแล้ว เป็นเจ้าเด็กน้อยซุกซนคนหนึ่ง
ชื่อเย่เยี่ยน
ชื่อนี้ถูกตั้งโดยท่านผู้เฒ่าตระกูลไป๋ที่มีความหมายว่า ‘ปลอดภัย’ ‘สงบสุข’ ไม่ว่าอย่างไรท่านผู้เฒ่าก็หวังว่าสามคนครอบครัวนี้จะมีชีวิตที่ปลอดภัยสงบสุข ไม่มีภัยอันตรายอย่างที่เคยผจญมา
เจ้าเด็กเย่เยี่ยนเนี่ยซนตั้งแต่เล็กแต่น้อย อย่างน้อยในสายตาเย่เซียวก็เป็นเช่นนั้น
เมื่อตอนคลอดก็ไม่ยอมออกมาจากท้องของแม่ดีๆ ใช้เวลาคลอดเขาไปตั้งหลายชั่วโมง เขาไม่ยอมโผล่ศีรษะสักทีสุดท้ายจนปัญญาหลังจากเธอเจ็บเจียนตายเปลี่ยนเป็นการผ่าท้องแทน กรีดมีดลงหน้าท้องอีกหน ทรมานแม่เขาไปทีก็แล้ว แต่สองสามปีต่อมายังไม่วายมาทรมานพ่อของเขา
เพราะว่า…
เจ้าหมอนี่ อ้อนขอนอนกับแม่เขาทุกวัน!
นับแต่เย่เยี่ยนได้กำเนิดมาคุณหญิงเย่ก็กลายเป็นทาสของลูกอย่างเต็มตัว อุ้มเขาไว้ในอ้อมอกตั้งแต่เช้ายันหัวค่ำ เย่เซียวดุด่าไม่ได้ตบตีก็ไม่ได้
สองปีแรกเด็กไม่รู้ความอะไร ต้องการจะนอนกับคุณแม่เย่เซียวก็ยอมทน ในเมื่อเด็กนอนบนเตียงเล็กอีกฟาก ไม่ส่งผลต่อเวลาส่วนตัวของเขากับภรรยา ขอแค่ลดเสียงเบาลงไม่รบกวนเขาก็ไม่มีปัญหา
แต่ใกล้สามขวบ ตกคืนหนึ่ง…
เย่เซียวพลิกตัวหอบแฮ่กให้ไป๋ซู่เย่ที่กำลังสติพร่ามัวอยู่ใต้ร่างนั้น เจ้าตัวเล็กที่ควรหลับตั้งนานแล้วจู่ๆ ก็ลุกนั่งบนเตียงเล็ก เกาะรั้วเตียงใช้ดวงตากลมโตจ้องพวกเขาเขม็ง
เย่เซียวในตอนนั้นนิ่งทันที
ให้ตาย!
เมื่อนั้นลุกขึ้นหิ้วเจ้าตัวเล็กจากเตียงเพื่อจะพาไปส่งข้างนอกด้วยใบหน้าเย็นชา
แม้เย่เยี่ยนอายุน้อยแต่เขาดูออกว่าตอนนี้สีหน้าคุณพ่อแย่ขนาดไหน ตอนนั้นเขาตกใจจนร้องไห้จ้าละหวั่น ปากเล็กเบ้เรียกหาคุณแม่ไม่หยุด
ร้องไห้ปานใจจะขาด ร้องเรียกจนคนฟังสงสาร
ไป๋ซู่เย่ได้ยินแล้วใจแทบสลาย
“เย่เซียว คุณอย่ารังแกลูกชายตัวเองแบบนั้น ให้เขากลับมา”
ไป๋ซู่เย่ลุกนั่งบนเตียงรีบให้ความช่วยเหลือลูกชาย
“เขาต่างหากที่รังแกผมอยู่ สามขวบแล้วยังตามตื๊อเราอีก ไม่ใช่เด็กเล็กๆ แล้วสักหน่อย” เย่เซียวไม่พอใจในตัวลูกชายคนนี้มาก
“ผมกำลังตื๊อแม่ผมต่างหาก” เสี่ยวเย่เย่บิดตัวหมายจะขืนจากมือเขา วิ่งตึงตังคลานขึ้นเตียงพวกเขา
เย่เซียวตะโกนจากด้านหลัง “นั่นเตียงของฉันแล้วก็แม่แก ลงมานะ”
ไป๋ซู่เย่รีบกอดลูกไว้ มองเย่เซียว “ทำไมคุณคิดเล็กคิดน้อยกับลูกอยู่อีกล่ะ? เตียงใหญ่ขนาดนี้ คุณให้เขานอนที่นี่ก็ไม่มีปัญหา”
“ปัญหาใหญ่มาก!” เย่เซียวหน้าบึ้ง
ไป๋ซู่เย่ย่อมเข้าใจความรู้สึกเขา ลูบหลังเขาเป็นเชิงปลอบ “พอแล้วพอแล้ว เราตามใจลูกก่อน”
ตามใจมาใกล้จะสามปีแล้ว
“แม่ครับ ผมอยากดื่มนม” เย่เยี่ยนยู่ปาก หน้าเล็กถูหน้าอกเธอไปมา
เย่เซียวมองแล้วนึกอิจฉาในใจ เกิดความรู้สึกที่อยากจะหิ้วลูกชายไปทิ้งข้างนอก
“เย่เซียว คุณไปชงนมที่ห้องครัวทีสิ ได้มั้ย?” ดีมาก เพราะเย่เยี่ยนคืนนี้พวกเขาจบเห่แล้ว แถมเขายังกลายเป็นแรงงานไปเสียได้
เย่เซียวเดินลงไปชงนมที่ชั้นล่างแต่โดยดี
รอกลับมาอีกทีเห็นสองแม่ลูกบนเตียงกำลังสนุกสนาน
“แม่ครับ แม่รักผมมั้ย?” เย่เยี่ยนนั่งบนขาสองข้างของเธอ ขยุกขยิกตัวถาม
เย่เซียวกลัวเธอเจ็บ คิ้วขมวดเป็นปมแน่นแต่เธอกลับมีท่าทางนิ่งเฉย
“แม่ก็ต้องรักลูกอยู่แล้ว แม่ไม่รักแล้วใครจะรักล่ะ?”
“งั้นแม่รักพ่อมั้ย?”
“อืม รักพ่อเหมือนกัน” เย่เซียวได้ยินประโยคนี้สีหน้าดีขึ้นมาก อืม ถือว่าลูกชายเขาทำเรื่องดีสักเรื่อง
“แล้ว…แม่รักเยี่ยนเยี่ยนหรือรักพ่อมากกว่า?”
“รักเท่ากัน”
“ไม่เท่ากันแท้ๆ”
“ไม่เท่ากันตรงไหน?”
“แม่รักพ่อมากกว่า”
“แม่เปล่าสักหน่อย”
“แม่กอดพ่อนอนทุกคืน แม่ไม่กอดเยี่ยนเยี่ยนนอน”
ไป๋ซู่เย่“…”
“งั้น พ่อครับ จากนี้ไปแม่ก็กอดผมนอนทุกคืนสิ!แบบนี้ผมก็จะเชื่อว่าแม่รักผมเหมือนกัน!”
เพิ่งสิ้นเสียงร่างเล็กของเขาก็ถูกอุ้มขึ้นกลางอากาศ
จากนั้นหล่นตุบลงบนเตียงเล็กอย่างแม่นยำ ขวดนมถูกยัดใส่สองมือเล็กของเขา
“อย่ามาคิดอะไรกับแม่ของแก แม่แกคือผู้หญิงของฉัน อยากนอนกับผู้หญิง ไปหาเอาเอง”
“…” ไป๋ซู่เย่ทุบเขาที “เย่เซียว ทำไมคุณทำกับลูกแบบนี้เนี่ย?”
เย่เซียวรั้งเธอเข้ามาในอ้อมกอด “นอน”
“ฉันต้องดูเขาดื่มนม”
“…”
เย่เซียวจำต้องปล่อยมือให้เธอไปดูแลลูกโดยที่เขานอนอยู่บนเตียง เรื่องเดียวที่กำลังคิดอยู่คือพรุ่งนี้ต้องย้ายเตียงเล็กสำหรับเด็กนี้ออกไปจากห้องพวกเขา
อย่างที่คิดไว้ไม่ผิด…
วันรุ่งขึ้นรอเย่เยี่ยนลืมตาตื่นอีกทีพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนแปลกตา
“ตื่นแล้วเหรอ?” คุณพ่อที่เย็นชาโดยเสมอมาก็นั่งอยู่ข้างเตียง นานทีจะมีท่าทีอ่อนโยน “เย่เยี่ยน ลูกคือลูกผู้ชายมั้ย?”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“แล้วลูกอยากมีอาณาจักรเป็นของตัวเองมั้ย?”
“อยากสิ”
“ดีมาก เพื่อเป็นรางวัลให้ลูก ตั้งแต่วันนี้ไปห้องนี้ก็เป็นของลูกคนเดียวแล้ว”
เย่เยี่ยนไล่ดวงตากลมดำมองรอบห้องที จากนั้นก็เบ้ปาก“ผมอยากให้คุณแม่เป็นของผมคนเดียวมากกว่า”
“…” ฝันไปเถอะ!
เพราะไป๋ซู่เย่ใจอ่อนเย่เซียวเลยทำอะไรลูกชายไม่ได้สักที สุดท้ายเขาเปลี่ยนห้องสำหรับเด็กน้อยเป็นสไตล์โจรสลัด อย่างที่คาดเจ้าหมอนั่นไม่ร้องขอนอนกับพวกเขาอีก
เขาถอนหายใจโล่งอก
หากรู้แต่แรกว่าวิธีนี้ได้ผลขนาดนี้ เขาจะต้องทรมานตัวเองไปทำไมตั้งสามปี?
………………………