พอได้ยินเฉียนเปียวบอกว่าจะฆ่าเธอ โจวยู่ชุ่ยก็สติแตกขึ้นมาทันที
“หยางเฉิน แกจะปล่อยให้มันฆ่าฉันไม่ได้นะ ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นแม่เลี้ยงของฉินซี เป็นแม่ของฉินยี เป็นเมียของฉินต้าหย่ง เป็นยายของเสี้ยวเสี้ยวนะ”
“ฉินซีกับฉินยีเป็นผู้หญิงที่จิตใจดีขนาดไหน แกน่าจะรู้ดีที่สุด ถ้าให้พวกเธอรู้ว่าฉันถูกแกสั่งให้คนฆ่า พวกเธอต้องไม่ยอมให้อภัยแกแน่นอน”
“อีกอย่าง ถึงฉันจะไม่ใช่แม่แท้ๆ ของฉินซี แต่ฉันก็เป็นแม่เลี้ยงของเธอจริงมั้ย?”
“หยางเฉิน แกห้ามใจร้อนเด็ดขาดนะ! การฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ แกจับฉันไปขังคุกเถอะ ฉันจะไปกลับตัวกลับใจอยู่ในนั้น ทำดีให้ได้ลดโทษ แล้วรีบๆ ออกมาอยู่ร่วมกับพวกแก”
นัยน์ตาของโจวยู่ชุ่ยเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวาดกลัว พูดจาจับต้นชนปลายไม่ได้
“หุบปากไปเลย!”
หยางเฉินตะโกนออกมาด้วยความโมโห “นี่คุณยังคิดที่จะทำดีให้ได้ลดโทษอีกอย่างนั้นเหรอ? ยังอยากมาอยู่ร่วมกับพวกเรา? นี่คุณกำลังฝันอยู่รึไง?”
“เดิมทีคุณก็มีโทษหนักติดตัวอยู่แล้ว แล้วยังกล้ามาลักพาตัวฉินยี ตอนนี้โทษของคุณมันทวีขึ้นไปอีกแล้ว”
“ถึงผมจะไม่ฆ่าคุณ คุณก็หนีโทษประหารไปไม่พ้นหรอก!”
“ที่คุณพูดมามันไม่ผิด ไม่ว่ายังไง คุณก็ยังเป็นแม่ของฉินยี เป็นแม่เลี้ยงของฉินซี ถ้าผมเกิดฆ่าคุณไป พวกเธอจะต้องเสียใจอย่างมาก ดังนั้นผมจะไม่ฆ่าคุณ!”
“แต่ว่าครั้งนี้ คุณมีแต่ต้องรับโทษตามกฎหมาย ก็คือโทษตายสถานเดียว!”
คำพูดของหยางเฉินนั้นไพเราะเสนาะหู
โจวยู่ชุ่ยนั้นถึงกับช็อก ก่อนหน้านี้ที่เธอจ้างวานฆ่าไม่สำเร็จนั้นโทษก็จำคุกตลอดชีวิตอยู่แล้ว
ครั้งนี้ เธอยังมาลักพาตัวฉินยีอีก โทษมันก็ต้องเพิ่มขึ้นอยู่แล้ว
โทษจำคุกตลอดชีวิตแล้วเพิ่มโทษลักพาตัวเข้าไปอีก เกรงว่าจะถูกตัดสินประหารในทันทีเลย
โจวยู่ชุ่นร้อนรนแล้ว เธอได้สติแตกไปอย่างสมบูรณ์แล้ว
หยางเฉินอยากฆ่าผู้หญิงใจเหี้ยมคนนี้ด้วยมือของตัวเอง แต่ตอนที่จะลงมือ เขาก็นึกถึงหน้าของคนมากมายขึ้น
เขานึกถึงฉินซี นึกถึงฉินยี นึกถึงฉินต้าหย่ง และนึกถึงเสี้ยวเสี้ยวด้วย
ตอนนี้ก่อนที่จะแยกจากเสี้ยวเสี้ยว เสี้ยวเสี้ยวยังร้องไห้งอแงว่าอยากเจอคุณยายอยู่เลย แล้วหยางเฉินจะไปยอมให้กลุ่มคนที่จิตใจดีเหล่านั้นต้องเศร้าเสียใจได้ยังไงล่ะ?
ด้วยเหตุนี้เขาจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะฆ่าโจวยู่ชุ่ยไป
เพราะถึงเขาจะไม่ลงมือ กฏหมายก็จะจัดการกับโจวยู่ชุ่ย มีเพียงโทษประหารที่รออยู่เท่านั้น
เฉียนเปียวที่อยู่ข้างๆ ก็ได้เข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที
ทันใดนั้นเอง เสียงไซเรนตำรวจที่เร่งรีบก็ได้ดังขึ้นท่ามกลางสถานที่ที่ทุรกันดารแห่งนี้
ไม่นาน ชายฉกรรจ์ร่างกายกำยำหลายคนก็ได้กรูกันขึ้นมาที่ดาดฟ้า ตอนที่พวกเขาเห็นศพที่นอนอยู่เต็มพื้น ต่างก็พากันทำหน้าตกใจทุกคน
“ยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้!”
ชั่วขณะหนึ่ง ปืนของทุกคนต่างก็เล็งตรงมาที่หยางเฉินกับเฉียนเปียว
ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าจะดูยังไง หยางเฉินกับเฉียนเปียวก็ดูเป็นคนเลวทั้งนั้น โจวยู่ชุ่ยที่นั่งอยู่บนพื้นถึงเป็นผู้เสียหายตัวจริง
“เอาปืนลงเดี๋ยวนี้!”
ตอนที่ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้าเห็นหน้าหยางเฉิน ก็ตกใจจนฉี่แทบราด และรีบตะคอกออกมาทันที
คนอื่นๆ ไม่เคยเห็นหน้าหยางเฉิน แต่เขาเคยเห็นกับตามาแล้ว ว่าผู้บังคับบัญชาของผู้บังคับบัญชาของเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าหยางเฉินยังต้องทำตัวนอบน้อมเลย
แค่คิดก็รู้แล้วว่า ฐานะของหยางเฉินนั้นน่ากลัวแค่ไหน?
พอได้ยินเสียงตะคอกของเขา คนพวกนั้นก็พากันเก็บปืนกันหมด
“คุณหยาง!”
ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้าเดินมาข้างหน้ายืดตัวตรง แล้วทำความเคารพให้หยางเฉิน
หลังจากที่หยางเฉินทำความเคารพกลับก็ได้สั่งไปว่า “คนตายพวกนี้ น่าจะเป็นนักฆ่าที่มีชื่อเสียงระดับโลก พวกคุณน่าจะตรวจสอบได้ไม่ยาก”
พอได้ยินอย่างนั้น ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้าก็ทำหน้าตกใจทันที
นักฆ่าระดับโลก มันถือเป็นตัวตนที่โหดเหี้ยมอันน่าสะพรึงกลัว แต่ตอนนี้กลับล้มลงไปถึงแปดคนเลย
“ส่วนผู้หญิงคนนี้ เดิมทีก็มีโทษจำคุกตลอดชีวิตอยู่แล้ว แต่เธอกลับแหกคุกออกมา แล้วร่วมมือกันลักพาตัวคนอื่น”
ระหว่างที่พูดหยางเฉินก็ได้หันไปมองโจวยู่ชุ่ยด้วยสายตาที่เย็นชา
“นี่คือหลักฐานจากกล้องวงจรปิด บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์กับพวกคุณก็ได้”
เฉียนเปียวได้หยิบยูเอสบีอันหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้หัวหน้าของชายฉกรรจ์พอดี
“ขอบคุณการให้ความร่วมมือของคุณหยางมากครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วงไม่ว่าใครก็ตามที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เราจะไม่ปล่อยไว้แม้แต่คนเดียวครับ”
ชายฉกรรจ์ที่เป็นหัวหน้ารีบพูดออกมาทันที
หยางเฉินพยักหน้าเบาๆ จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมา
โจวยู่ชุ่ยที่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังจะได้รับโทษประหารก็ได้ตกใจจนช็อก ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และถูกชายฉกรรจ์สองคนนำตัวไป
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น โรงพยาบาลประชาชนเจียงโจว ภายในห้องผู้ป่วยvipห้องหนึ่ง
ฉินต้าหย่งถูกผ้าพันแผลพันไปทั่วตัวเหมือนกับมัมมี่ไม่มีผิด
ฉินซีกับฉินยีก็อยู่ด้วย พอเห็นพ่อของตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้ หญิงสาวทั้งสองก็ร้องไห้น้ำตาคลอ
“พวกคุณไม่ต้องห่วง พ่อนั้นพ้นขีดอันตรายแล้ว ตอนนี้แค่ต้องดูแลพักฟื้นให้ดี ใช้เวลาไม่นานก็จะหายกลับมาเป็นปกติแล้ว”
หยางเฉินพูดให้กำลังใจ
สิ่งที่เขาพูดก็คือความจริง ถึงฉินต้าหย่งจะดูอาการหนักมาก ถูกผ้าพันแผลพันไปทั้งตัว ความจริงแค่กระดูกซี่โครงหักไปซี่เดียว ที่เหลือก็แค่แผลภายนอกเท่านั้น
แค่แผลภายนอกมันเยอะมาก เลยต้องพันผ้าไว้เยอะขนาดนี้
คาดว่าคงใช้เวลาไม่นานก็น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
“หยางเฉิน แล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ?”
จู่ๆ ฉินยีก็มองหยางเฉินด้วยดวงตาที่แดงก่ำ กัดฟันแล้วถามออกมา
หยางเฉินนั้นรู้อยู่แล้ว ว่าฉินยีหมายถึงโจวยู่ชุ่ย
ฉินซีเองก็หันมามองเหมือนกัน
ภายในแววตาของคนทั้งสอง หยางเฉินเห็นแค่เพียงความโกรธแค้นที่รุนแรงกับความเป็นกังวล
สิ่งที่โจวยู่ชุ่ยทำกับพวกเธอ อาจจะกลายเป็นตราบาปที่ไม่สามารถลบล้างไปทั้งชีวิต
“ถูกจับไปแล้ว” หยางเฉินตอบ
พอได้ฟังคำตอบของหยางเฉิน หญิงสาวทั้งสองก็แอบโล่งอกไปพร้อมๆ กัน ความกังวลในแววตาก็ได้หายไปจนหมดสิ้น
หยางเฉินเองก็รู้สึกปลื้มใจ โชคดีที่เขาไม่ได้ลงมือกับโจวยู่ชุ่ย ไม่ว่ายังไง ในสายตาของหญิงสาวที่จิตใจดีสองคนนี้ โจวยู่ชุ่ยก็ยังเป็นแม่ของตัวเองอยู่ดี
ถ้าหยางเฉินเกิดฆ่าโจวยู่ชุ่ยไปจริงๆ พวกเธอจะต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ
“เพียงแต่…”
หยางเฉินลังเลไปแปบหนึ่ง พอเห็นว่าสีหน้าของหญิงสาวทั้งสองไม่มีความกังวลอะไรหลงเหลือแล้ว ถึงได้พูดต่อไปว่า “เพียงแต่เดิมที่เธอก็มีโทษจำคุกตลอดชีวิตติดตัวอยู่แล้ว วันนี้ยังมาก่อคดีลักพาตัวอีก โทษจึงเพิ่มขึ้นไปอีก สิ่งที่เธอต้องเผชิญ ก็มีแต่โทษประหารเท่านั้น!”
พอได้ยินอย่างนั้น หญิงสาวทั้งสองก็ช็อกไปพักหนึ่ง
แต่ว่าไม่นาน สีหน้าของพวกเธอก็ดูผ่อนคลายลงไป แค่ในส่วนลึกของนัยน์ตายังมีความอาลัยอาวรณ์อยู่
“ถึงต้องโทษประหาร มันก็เป็นสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นเลือกที่จะทำเอง โทษใครไม่ได้หรอก”
หลังผ่านไปพักใหญ่ ฉินยีก็ได้ทำลายความเงียบลง แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย
ทว่า ถึงเธอจะดูสงบ แต่ตาทั้งสองข้างก็ได้แดงก่ำขึ้นมา น้ำตาได้คลออยู่ตรงเบ้าตาแล้ว
“เสี่ยวยี ไม่ว่ายังไง แกก็ยังมีพี่สาวคนนี้อยู่นะ! พี่สาวที่จะอยู่กับแกไปทั้งชีวิต!” ฉินซีก็เป็นห่วงฉินยีเหมือนกัน เธอจึงยื่นมือออกไป กอดฉินยีเอาไว้
“แง……”
จังหวะที่ถูกฉินซีกอด ฉินยีก็ไม่อาจควบคุมความรู้สึกได้อีกต่อไป และเริ่มร้องไห้ครวญครางออกมา
ฉินซีพยายามคุมไม่ให้ตัวเองร้องออกเสียง น้ำตาได้ไหลเต็มหน้าไปหมด
หยางเฉินแอบถอนหายใจอย่างเงียบๆ ในใจก็รู้สึกแย่ไม่ต่างกัน
แต่ในครั้งนี้ เขาไม่มีทางใจอ่อนอีกต่อไปแล้ว โจวยู่ชุ่ย จำเป็นต้องได้รับโทษตามกฎหมาย มีเพียงแค่โทษประหารเท่านั้น ที่เหมาะสมกับบทสรุปของเธอ
หนึ่งเดือนหลังจากนั้น ในที่สุดโทษของโจวยู่ชุ่ยก็ถูกตัดสิน ประหารชีวิต ดำเนินการทันที!
ในครั้งนี้ ฉินซีกับฉินยีไม่ได้ร้องไห้ เพราะนี่คือโทษที่โจวยู่ชุ่ยจำเป็นต้องได้รับ