พลังของฟางซิงเจี้ยนและพวกเขาทั้งสี่แตกต่างกันมากเกินไป
อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาต่อมาความรู้สึกผิดหวังเกิดขึ้นภายในใจของพวกเขาทั้ง คลอดด์, เรโนลต์และ ซิวอี้
ความแตกต่างในความสามารถของพวกเขามันห่างชั้นกันเกินไป ไม่ว่าพวกเขาจะรู้สึกโกรธแค่ไหนมันเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนความจริงนี้
สิ่งที่ทำให้พวกเขารู้สึกสิ้นหวังยิ่งขึ้นคือพรสวรรค์ที่ฟางซิงเจี้ยนแสดงออกมา ความสามารถของฟางซิงเจี้ยนนั้นมีความคืบหน้าอย่างน่าอัศจรรย์อีกครั้ง พวกเขารู้สึกว่าแม้ว่าพวกเขาจะรวมทรัพยากรจากทุกชนชั้นและกลุ่มพวกเขาจะไม่สามารถเทียบเคียงกับฟางซิงเจี้ยนได้ในชีวิตทั้งหมดของพวกเขา หลังจากนี้พวกเขาทำได้เพียงแค่จ้องมองไปที่ด้านหลังของฟางซิงเจี้ยนในขณะที่เขาก้าวหน้าสู้ความแข็งแกร่งที่พวกเขาไม่อาจเทียบ
แต่ในอีกด้านหนึ่งโรด้าก็ตะโกนเสียงดัง อนุภาคอีเทอร์สั่นสะเทือนอย่างรุนแรงนั้นมันกระเพื่อมออกจากร่างกายของเธอพุ่งออกไปทุกทิศทาง ผมยาวสีดำสนิทของเธอบินขึ้นราวกับว่าพวกมันเป็นเปลวไฟที่ลุกไหม้อยู่ในอากาศทำให้เธอดูเหมือนเธอเป็นเทพธิดาในท้องฟ้ายามค่ำคืน เธอเผยผิวที่บอบบางเอวบางขาเรียวยาวเผยเสน่ห์ที่น่าทึ่ง
ในเวลาเดียวกันสายตาที่จ้องมองของเธอก็ไหม้และเส้นผมของเธอก็ร่วงโรยไปด้วยความเร็วที่ตาเปล่ามองเห็น ในขณะที่ความงามของเธอถูกแสดงมันทำให้เธอดูทรงพลังยิ่งขึ้น
คลอดด์ตกใจและพูดว่า “โรด้า! เธอกำลังทำอะไร?!“
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายใช้ทักษะหังหารซึ่งสร้างความเสียหายอย่างมากต่อรากฐานของบุคคล
ดวงตาของโรด้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเธอจ้องมองไปที่ฟางซิงเจี้ยนพร้อมกับกล่าวอย่างเย็นชา “ฟางซิงเจี้ยน นายจะต้องชดใช้กับความอัปยศที่ทำไว้กับพวกเรา“
ฟางซิงเจี้ยนไม่ได้แสดงความหวาดกลัวใดๆออกมาเลยแม้แต่น้อยแต่กลับพูดออกไปอย่างเย็นชา “ท่ามกลางบรรดาอัศวินในสถาบันมากมายปรากฎว่าเธอมีความกล้ามากที่สุด”
“อย่างไรก็ตามความแข็งแกร่งของฉันมันมากเกินไปที่เธอจะสามารถเอาชนะฉันได้ แล้วถ้าฉันทำให้เธออัปยศจริงๆละก็… เธอจะทำอะไรฉันได้“
คำใบ้ของเจตนาการฆ่านั้นพุ่งไปทั่วใบหน้าของโรด้า “ฉันเริ่มฝึกฝนทักษะหอกตั้งแต่อายุห้าขวบ ในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมามันเหมือนกับว่าฉันกำลังเดินบนน้ำแข็งบาง ๆ ตัวสั่นด้วยความกลัวรักษาสภาพที่ดีที่สุดของฉันตลอดเวลา ฉันเก็บพลังของฉันไม่กล้าหย่อนแม้แต่สักคน ความพยายามทั้งหมดนี้เพื่อให้ฉันได้รับการยอมรับ ฉันต้องการที่จะไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถกลั่นแกล้งฉันหรือทำให้ฉันขายหน้า”
“ฉันยอมรับว่านายนั้นมีพรสวรรค์ และนายก็สามารถเอาชนะฉันได้ แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้นายมาทำให้ทักษะหอกที่ฉันภาคภูมิใจต้องพังทรายลง”
“เพราะอัศวินสามารถพ่ายแพ้ได้ แต่เกียรติยศของอัศวินนั้นไม่สามารถปล่อยให้โดนดูถูกได้”
ด้วยคำพูดแต่ละคำเธอกล่าวว่าความผันผวนของอนุภาคอีเธอร์ในตัวเธอนั้นแข็งแกร่งยิ่งขึ้น แสงในดวงตาของเธอเริ่มสว่างขึ้นราวกับว่าพวกมันเป็นลำแสงที่ยิงออกมาอย่างต่อเนื่อง
หลังจากเสร็จสิ้นคำพูดสุดท้ายของเธอ โรด่าคว้าไปที่พื้นที่และอนุภาคอีเทอร์อยู่ทั่วไปทุกหนทุกแห่งเริ่มรวบรวมด้วยความเร็วซึ่งสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า คลื่นนับไม่ถ้วนซ้อนกันสร้างหอกสีแดงเข้ม
‘อาวุธแห่งแสง！’
นี้เป็นทักษะที่มีแต่อัศวินระดับสูงเท่านั้นที่สามารถใช้ได้!‘
เรโนลต์ซิ่วยี่และคลอดด์ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองโรต้าซึ่งผมยาวสีดำยังคงเป็นสีเทาและในที่สุดก็ขาว ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและการรับรู้
เมื่อโรด้าพูดจบดวงตาของฟางซิงเจี้ยนก็เปิดกว้างเป็นครั้งแรก เขาจ้องมองไปที่โรด้าอย่างตื่นเต็นก่อนที่จะพูดว่า “ เธอพูดได้ดี เพราะอัศวินสามารถพ่ายแพ้ได้ แต่เกียรติยศของอัศวินนั้นไม่สามารถปล่อยให้โดนดูถูกได้”
“เธอพูดถูก ฉันจะจำสิ่งนี้ไว้”
“แต่…”
เมื่อเขาพูดว่าเริ่มต้นพูดว่า “แต่” ฟางซิงเจีย้นยังคงยืนอยู่ตรงที่เขาอยู่ แต่ภายในเสี้ยววินาทีร่างของเขาได้ได้มาปรากฎตรงหน้าของโรด้า
ในบรรดาทุกคนที่อยู่ไม่มีใครสามารถเห็นว่าเขาทำอย่างนั้นได้อย่างไร
“ ไม่ว่าเธอจะมีความมุ่งมั่นขนาดไหนมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนช่องว่างที่แท้จริงได้ ความสามารถของคนนั้นจะไม่ได้รับการพัฒนาเพราะเพียงคำพูดไม่กี่คำ”
“ แต่โรด้า ฉันจะจำชื่อเธอไว้” นิ้วของฟางซิงเจี้ยนแตะเบา ๆ บนหน้าผากของเธอสร้างเสียงนุ่มนวล ดังนั้นสมองของอีกฝ่ายหนึ่งจึงถูกกระทบกระเทือน เธอหมดสติอย่างรวดเร็ว
ความผันผวนของอนุภาคอีเธอร์เริ่มอ่อนตัวลงพร้อมกับความรู้สึกของเธฮ คำพูดสุดท้ายที่เธอได้ยินคือฟางซิงเจี้ยนพูดว่า “เธอสามารถฝึกฝนให้หนักขึนและฉันจะดูว่าเธอสามารถตามฉันมาได้ไหม”
โรต้ารู้สึกเพียงว่าคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความหนาวเย็นและความเหงาไม่รู้จบ ในวินาทีต่อมาร่างของเธอก็เดินกะโผลกกะเผลกและเธอก็ล้มลงอย่างสมบูรณ์
ฟางซิงเจี้ยนรอรับร่างของเธอและวางเธอลงบนพื้น จากนั้นเขาก็หันไปมองเรโนลต์กับอีกสองคนแล้วถามว่า “พวกนายอยากจะสู้ต่อไหม“
คลอดด์เป็นคนแรกที่ตะโกนขึ้น “ฟางซิงเจีย้น มันเป็นชัยชนะของนายแล้ว หลังจากที่ฉันได้รับทักษะร่างร้อยพิษแล้วฉันจะมาท้าทายนายอีกครั้ง “
ด้วยสิ่งนั้นเขาจากไปโดยไม่หันกลับมามอง ลมแรงพัดมาที่ผมของเขาแล้วเผยหน้าอกที่เปลือยเปล่าของเขา ดูเหมือนว่าเขาเป็นสิงโตที่โดดเดี่ยว
เรโนลต์และซิวอี้แลกเปลี่ยนอย่างรวดเร็วและทิ้งไว้โดยไม่พูดอะไรสักคำจ้องมองด้วยความโกรธและความอับอาย แม้ว่าพวกเขาจะถูกเขย่าด้วยความภาคภูมิใจของโรด้าแต่ความรู้สึกไม่พอใจและความอิจฉาริษยาที่มีต่อฟางซิงเจี้ยนนั้นไม่สามารถพูดออกมาได้ในสองสามคำ
ฟางซิงเจี้ยนที่เห็นดังนั้นก็สลายพลังก่อนที่จะขว้างอาวุธของพวกเขาทั้งสี่ลงบนพื้น
ในขณะนั้นก็เกิดร่างเงาสองร่างปรากฎขึ้นกลางอากาศ ร่างเงาทั้งสองนั้นคืออาจารย์ใหญ่และหวางหลิน
เมื่อมองไปที่พวกเขาทั้งสองฮิลลองซึ่งอยู่เบื้องหลังดิ๊กยืนขึ้นแล้วตะโกนว่า “อาจารย์ใหญ่! อาจารย์หวางหลิน! ฟางซิงเจี้ยน เขาโจมตีอัศวินในสถาบันและทำร้ายคนอื่นๆกว่าสิบคน! เขาไม่เคารพกฎหมายและข้อบังคับใด ๆ และไม่สนใจกฎระเบียบของสถาบัน! เขาฉีกบ้านพักสามหลังและคนรับใช้นับสิบคนได้รับบาดเจ็บด้วยเหตุนี้! “
เมื่อดูฉากนี้ดิ๊กหัวเราะอย่างเยือกเย็นในหัวใจของเขา ‘เจ้าโง่ เพื่อเอาหน้าสินะถึงได้ร้องตะโกนแบบนั้น‘
ฮิลลองคิดว่าอาจารย์ใหญ่แจ็กสันจะจัดการกับฟางซิงเจี้ยนทันทีที่เขาร้องตะโกนกลับไป แจ๊คสันที่ได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว
แน่นอนว่าเขาเพียงแค่หันไปมองแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขาหันกลับไปมองฟางซิงเจี้ยนก่อนที่จะพูดขึ้น “ฟางซิงเจี้ยน สิ่งที่ฮิลลองพูดจริงหรือเปล่า?“
ฮิลลองกล่าวด้วยความยินดี “อาจารย์ใหญ่มีทั้งพยานและหลักฐาน อาจารย์และนักเรียนมากมายที่นี่เห็นเขาทำร้ายเรโนลต์และโรด้ารวมถึงคนอื่นๆด้วย อาจารย์ใหญ่ต้องลงโทษในความหยิ่งยโสของเขานะครับ“
คิ้วของแจ็คสันย่นมากขึ้นหลังจากที่เห็นว่าฮิลลองไม่รู้อะไรเลยและยังคงพูดออกไปไม่หยุด
แจ็คสันได้ตัดสินเขาแล้ว ‘ในขณะที่ความสามารถของเขาพัฒนาขึ้นต่อเนื่อง เขาเหมาะที่จะเป็นนักสู้เท่านั้น‘
ฟางซิงเจี้ยนที่ทนฟังเสียงเห่าหอนของฮิลลองไม่ไหวแล้ว เขาหันไปจ้องมองพร้อมกับปลดปล่อยแรงกดดันออกมา ฮิลลองที่รู้สึกถึงแรงกดดันนั้นรีบก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวด้วยความหวาดกลัว จเขาไม่คาดคิดเลยว่าแม้แต่ต่อหน้าอาจารย์ใหญ่ฟางซิงเจี้ยนยังจะกล้าลงมือ
เขาร้องตะโกนออกไปด้วยความกลัว “ฟางซิงเจี้ยน ขนาดอาจารย์อยู่ที่นี้เจ้ายังจะกล้าลงมืออยู่อีกงั้นหรอ นายต้องการโจมตีฉันใช่ไหม“
“น่าลำคาน” ด้วยความเร็วของเขาในปัจจุบันทำให้การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วขนาดที่ทำให้การพุ่งตัวของเขาการเป็นการหายตัวไปในสายตาของทุกคน ฮิลลองที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างของฟางซิงเจี้ยนมาปรากฎที่ข้างหลังเขาก่อนที่จะเตะร่างของเขาไกลเด็นไปหลายสิบเมตร ฮิลลองที่กระเด็นออกมานอนฟุบลงกับพื้นพร้อมกับพ่นเลือดและฟันอีกสองซีกออกมาจากปาก
เขามองไปที่ฟางซิงเจี้ยนด้วยความโกรธ เขาตะโกนว่า “แก ฟางซิงเจี้ยน!“
แต่ยังไม่ทันสิ้นเสียงร่างของเขาก็ถูกเตะกลิ้งไปกับพื้นอีกรอบ เขาต้องการที่จะตะโกนอีกรอย แต่ก็ถูกการจ้องมองของฟางซิงเจี้ยนหยุดไว้ซึ่งมันคมชัดเหมือนใบมีดของดาบเสียงของเขาดูเหมือนจะถูกตรึงไว้ที่คอของเขา
ฮิลลองมองไปที่อาจารย์ใหญ่เพื่อขอความช่วยเหลือ
อาจารย์ใหญ่ไม่ได้มองมาที่เขา แต่ขมวดคิ้วและถามฟางซิงเจี้ยนว่า “ฟางซิงเจี้ยน เจ้าต่อสู้กับอัศวินภายในสถาบัน เจ้าต้องการอะไรกันแน่“
“ผมไม่มีอะไรจะพูด และผมยินดีที่จะรับการลงโทษ “
การแสดงออกของหวางหลินนั้นตรงกันข้ามกับคนอื่นๆใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สำหรับเขาแล้วมันเป็นธรรมดาที่ศิษย์ของเขาจะหยิ่งและแข็งแกร่งมากพอที่จะสามารถท้าทายและเอาชนะนักเรียนที่แข็งแกร่งเพียงไม่กี่คนในสถาบันด้วยตัวเขาเองเพียงลำพัง หวางหลินภูมิใจในตัวเขามาก
มันยังแสดงให้เห็นว่าพรสวรรค์และศักยภาพของฟางซิงเจี้ยนนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด
แจ็คสันจ้องเขม็งไปที่ฟางซิงเจี้ยนและหวางหลินก่อนที่จะกล่าวว่า “เนื่องจากเป็นเช่นนี้การลงโทษของเจ้าจะไม่ได้รับการชดเชยในอีกหกเดือนข้างหน้า
เมื่อเห็นว่าการลงโทษนั้นไม่ได้ร้ายแรง ฮิลลองยืนอยู่ในนั้นด้วยความงุนงงดูในฐานะอาจารย์ใหญ่ ฟางซิงเจี้ยนและคนอื่น ๆ ก็เริ่มแยกย้าย เขาจับแก้มของตัวเองด้วยมือเขาดูเหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่างเมื่อเขาจ้องมองไปในทิศทางที่อาจารย์ใหญ่ทิ้งไว้
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอาจารย์ใหญ่ชื่นชอบฟางซิงเจี้ยนมากเพียงใด
ในทันทีนั้นคำใบ้ของความวิตกกังวลและความสับสนเกิดขึ้นในดวงตาของเขา
‘มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ฉันต้องไปงหาพ่อของลิซ (ชายชรานวดเคราสีขาว) และให้เขาออกมาปกป้องฉัน‘
← ตอนก่อน