เสี่ยวเฟิง กำลังต้านไว้อยู่ เขาอยู่ใกล้กับยักษ์น้ำแข็งมากๆ แต่เขาไม่ได้รีบร้อนในการหลบการโจมตีของยักษ์น้ำแข็ง ดูเหมือนว่าเขากำลังเดินด้วยความเร็วปกติแต่การโจมตีทุกอย่างของบอสนั้นไม่ถึงตัวเขา
มันดูเหมือนว่า ขวานน้ำแข็งของยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์นั้นจงใจที่จะไม่ทำร้ายเสี่ยวเฟิง ยิ่งไปกว่านั้นก้อนอิฐน้ำแข็งที่กระเด็นออกไปทั่วทิศทางก็ยังไม่โดนตัวของเสี่ยวเฟิง
ผู้เล่นเป็นพันๆ คนที่กำลังยืนรอบๆ ทะเลสาปน้ำแข็งกำลังจับตามองไปที่เสี่ยวเฟิงอย่างตะลึง
มันคือฉากที่น่าตื่นเต้น! สิ่งที่เสี่ยวเฟิงกำลังทำอยู่นั้นคือรูปแบบการป้องกันที่ถูกสอนมาจากในหนังสือ!
ผู้เล่นระดับสูงได้ศึกษาการใช้ ออลเรเลียเสต็ป และผู้ที่มีความรู้มันเพียงผิวเผินก็สามารถที่จะกลายเป็นผู้เล่นระดับเทพได้ แต่ไม่มีผู้ใดที่สามารถทำมันได้อย่างเต็มประสิทธิภาพขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาอยู่ในโลกเสมือนจริงที่ผู้เล่นทุกคนไม่คุ้นชิน
“จิ! เขาคือ เทพ อย่างแน่นอน!”
“เจ๋ง!”
“เขาเป็นสมาชิกของกิลด์ของเราหรอ? ทำไมฉันถึงไม่เคยได้ยินชื่อของเขาละ?”
“เขาไม่มีชื่อน้ำหน้าของกิลด์ชองเรา ชื่อของเขาคือ สาวกผู้เลื่อมใส เขาเป็นสมาชิกใหม่หรอ? ฉันอยากจะเขาไปกอดเขา! ”
“เขาไม่ได้เป็นสมาชิกของกิลด์ของเรา อย่าดีใจไป เขาเป็นผู้เล่นจากภายนอกและท่านประธานขอให้เขาช่วยเหลือพวกเรา ฉันเพิ่งได้ยินมา”
“มันแปลกๆนะ ทำไม ท่านเทพ ถึงไม่โจมตีบอสละ? เขาแค่กำลังวิ่งไปมา”
หลังจากการที่พูดคุยกันแล้ว ผู้เล่นทุกคนก็พบกับปัญหา เสี่ยวเฟิงไม่โจมตีบอสแม่แต่น้อย มันดูเหมือนว่าเขากำลังเล่นกับ ยักษ์น้ำแข็ง
พวกผู้เล่น จ้องมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไรออกมา เป็นเรื่องจริงที่ ท่านเทพ สามารถหลบการโจมตีทั้งหลายของ บอส ได้ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้โจมตึมันเพื่อดึงความเกลียด ผลที่ตามมาทำให้ พวกผู้เล่นนั้นก็ไม่สามารถที่จะต่อสู้กับบอสได้ ไม่อย่างนั้น ความเกลียดของบอส อาจถูกย้ายมาที่พวกเขา
“ประธาน เราควรทำอะไรต่อไป?”
สกาย ก็งงงั้นไปด้วย เขาก็ไม่เข้าใจการกระทำของเสี่ยวเฟิง ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องถามกับ ซื๋ออี้ เธอก็อึ้งอยู่เช่นกัน ใบหน้าที่สวยงามนั้นแข็งกระด้างและริมฝีปากสีชมผูของเธอก็เปิดออก
“ซื๋ออี้ เกิดอะไรขึ้น? เธอพูดอะไรออกไปตอนที่เธอขอให้ ท่านเทพ ช่วยพวกเรา?”
สกาย จำได้อย่างชัดเจนว่า เสี่ยวเฟิงกระโดลงมาช่วยเขา หลังจากที่ ซื๋ออี้ ได้พูดอะไรบ้างอย่างกับ เสี่ยวเฟิง ด้วยความตื่นนเต้น
แต่ ซื๋ออี้ ก็ไม่รู้เช่นกัน เธอเกือบอยากที่จะตะโกนออกใส่ เสี่ยวเฟิงและขอให้เขาโจมตีไปที่บอสเพื่อจะดึงความเกลียดของมัน แต่เธอนึกขึ้นมาได้ว่า ผู้เล่นระดับสูงอย่างเขาไม่ต้องการคำแนะนำจากเธอ ดังนั้นเธอจึงทำเพียงแต่ส่ายหัวของเธอไปมา
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ บางทีเขาอาจไม่มีสกิลไว้สำหรับโจมตี เขามีอาชีพเป็นพระ อย่างไรก็ตามอาจเพราะ…เดียวก่อน! มองไปที่เขาสิ! มองไปตรงที่บอสโจมตีสิ! ”
ซื๋ออี้ สังเกตอย่างละเอียดมากขึ้น เธอกำลังจะสายหัวของเธอ แต่เธอก็พบอะไรบ้างอย่างเข้า ดวงตาที่งดงามของเธอจับจ้องไปที่บอส แล้วเธอก็พูดออกมาสุดเสียง
“ว่าไงนะ?”
ผู้เล่นทุกคน กำลังมองไปยัง พื้นที่ตรงกลางของทะเลสาปน้ำแข็งอย่างสงสัย หลังจกาที่พวกเขาได้ยินคำพูดของ ซื๋ออี้ ทุกคนก็เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดในทันที ขวานน้ำแข็งของบอส นั้น โจมตีลงไปทีพื้นแช่แข็งตรงเดิมทุกครั้ง เห็นได้ชัดว่า เสี่ยวเฟิง เจตนาที่จะให้บอสทำแบบนี้
“เขากำลังทำอะไรของเขา?”
ทุกคน งงงวย พวกเขาไม่เข้าใจเจตนาของเสี่ยวเฟิง แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะตั้งคำถามกับเขาเพระว่าพวกเขาได้เห็น พลังและทักษะ ของ เสี่ยวเฟิง ด้วยตาของพวกเขาเอง
แต่ พวกเขาก็เข้าใจสิ่งที่เสี่ยวเฟิงกำลังทำอยู่ได้อย่างรวดเร็ว
“เปรี้ยง!”
ยักน้ำแข็ง จามขวานของมันใส่ลงไปกับทะเลสาป และพื้นแช่แข็งก็แตกออก น้ำแข็งขนาดเท่าก่อนอิฐกระจายออกไปทุกทิศทาง แต่เศษน้ำแข็งนั้น ไม่ทะลุโดนเสื้อผ้าของเสี่ยวเฟิงเลยแม่แต่นิดเดี้ยว
“ฮีมมม!”
ยักษ์น้ำแข็งผู้ผิทักษ์คำรามครั้งแล้วครั้งเหล่า แต่มันก็ไม่สามารถที่จะเตะต้องเสื้อผ้าของเสี่ยวเฟิงได้แม่แต่นิดเดี้ยว มันถูกเสี่ยวเฟิงควบคุมให้จามขวานของมันลงไปตรงที่เดิมซ้ำๆ
ผิ้วน้ำที่ถูกแช่งแข็งของทะเลสาป ที่เคยราบเรียบราวกับกระจกเงา ได้ถูกทำลายและแตกออกเหมือนกับใยแมงมุม ผิ้วน้ำแช่แข็ง ใต้เท้าทั้งสองข้างของยักษ์น้ำแข็งนั้นถูกทำให้เสียหายอย่างหนัก ภายใต้การควยคุมของเสี่ยวเฟิง ทำให้ยักษ์น้ำแข็ง จามขวานของมันลงมาที่เดิมซ้ำๆ หลุ่มหลุ่มหนึง ปรากฏขึ้นและรอยแตกก็ขยายใหญ่ขึ้นมาเรื่อยๆ
“เปรี้ยง!”
.ยักษ์น้ำแข็ง จามขวานของมันลงใส่ผิวน้ำแช้แข็งอีกครั้งและก้อนน้ำแข็งก็กระจายออกไปรอบทิศทาง ทั้งหลุ่มและรอยแตกของผิวน้ำแช่แข็งเริ่มใหญ่ขึ้น แต่ยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์นั้นไม่สนใจพื้นที่ที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด มันโกรธเกรี้ยว และต้องการเพียงจะฆ่า แมลงงั้งตัวนี้ ภายใต้การนำพาอันรอบคอบของเสี่ยวเฟิง มันก็จามขวานใส้พื่นที่เดิมของผิวน้ำแช่แข็งอีกครั้ง
เสียง กรอบแกร็บ
ในตอนนี้ พวกเขาได้ยินเสียงกรอบแกร็บอย่างชัดเจนราวกับว่าบางอย่างได้แยกออก นับจากหลุมน้ำแข็งที่เท้าของยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์ รอยแตกของน้ำแข็งก็ยาวกว่าครึ่งเมตรไปแล้ว
แต่ยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์ไม่รู้สึกถึงรอยแตกเหล่นี้แม้แต่น้อย มันยกขวานน้ำแข็งขึ้นอีกครั้งและพยายามที่จะโจมตีไปยังศรีษะของเสี่ยวเฟิง
ขณะนี้ ในที่สุดเสี่ยวเฟิงก็ได้เลิกวิ่งเล่นกับยักษ์น้ำแข็ง เขาถอยกลับออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่ยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์จะจามขวานของมันลงไปบนพื้น เขากำลังยืนอยู่ไกลห่างออกจากยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์และดู ยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์จามขวานน้ำแข็งลงไปและกะเทาะผิวน้ำที่ถูกแช่แข็งใต้เท้าของมัน
เสียง กรอบแกร็บ
“บึ้มมมม!”
ดูเหมือนผิวน้ำแข็งจะถึงขีดจำกัดความทนทานของมัน ขวานตกลงบนผิวน้ำแช่แข็งและพวกเขาก็ได้ยินเสียงแตกอย่างต่อเหนื่อง พื้นผิวที่ถูกแช่แข็งตรงเท้าของยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์นั้นถล่มลงเหมือนกับกับกระจกเงาที่แตกออกจากตรงกลางในทันที
ตามมาจากเสียงแตกที่ดังกึกก้องและเสียงคำรามของยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์ หลุ่มใต้เท้าของมันแยกออกอีกครั้งและเปลี่ยนเป็นหลุ่มขนาดใหญ่ในทันที ไร้แรงค้ำใดๆ ยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์ตัวขนาดมหึมา เอนเอียงและหล่นลงไปในหลุ่มขนาดใหญ่พร้อมกับเสียงน้ำกระจายในพริบตา
เสียงยักษ์จมน้ำ
น้ำที่กระจายหายออกไปอย่างรวดเร็ว และพวกเขาก็อึงเมื่อรู้ว่า ครึ้่งของร่างอันมหึมาเท่ากับตึกสามชั้นของยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์ จมลงไปในหลุ่มขนาดใหญ๋ และร่างอีกครึ้งของมัน ก็ถูกเปลื่อยปล่าวเสี่ยงต่อการโจมตี อยู่เหนือชั้นน้ำแข็ง!
ยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์ได้ติดอยู่ในหลุ่มน้ำแข็ง! ไม่ว่ามันจะพยายามต่อสู้แค่ไหน มันก็ติดอยู่ในชั้นน้ำแข็งที่หนาและไม่สามารถที่จะขยับออกไปได้!
“ว่าไงนะ..”
การแสดงออกอันแข็งถื่อ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของผู้เล่นทุกคนของกิลด์ วอร์สปิริตฮอล์ ผู้เล่นเป็นร้อยคนกำลังจองมองไปที่มันอย่างซื่อบื้อ
บอส ติดอยู่ในหลุ่มหรอ?
นั้นก็หมายความว่ามันอยู่ภายในเงื้อมมือองเหล่าผู้เล่น! ยักษ์จะไม่เป็นอันตราบกับพวกเขานับจากนี้ต่อไป ไม่ว่ามันจะเคยแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม!
“เท่านี้ พวกนายจะใช้เวลาเท่าไรก็ได้ในการโจมตีมัน แต่ก่อนหน้านั้นขอให้นายช่วยฉัน และไปถามพวกผู้เล่นในกิลด์ของนายเกี่ยวกับสถานที่ที่ฉันต้องเดินทางไปในภารกิจของฉัน ฉันต้องทำภารกิจนี้ให้เสร็จภายในเวลาที่กำหนดแล้วตอนนี้ฉันก็เหลือเวลาอยู่แค่ไม่กี่ชั่วโมงแล้ว”
เสี่ยวเฟิง ปรบมือ และกลับไปบนแผ่นหินน้ำแข็งที่เขายืนอยู่ก่อนหน้า เขาโบกมือไปมาตรงหน้าของ สกาย ที่ อึ้งอยู่แล้วเรียกชื่อของเขา ในที่สุด สกายก็ได้สติกลับมา
“โอ้… อ่า! โอเค!”
สกาย ก็ยังคงช็อคอยู่ ในตอนแรกเขาพยักหน้าตกลงอย่างมึนงง จากนั้นเขาก็นึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลันว่าเกิดอะไรขึ้น
“พวกนายทุกคนที่มีอาชีพที่โจมตีระยะไกล! DPS! ทำ DPS ด้วยพลังทั้งหมดที่พวกนายมี! เริ่มโจมตีได้!”
เขาตะโกนออกมาในทันทีด้วยความตื่นเต้น ภายใต้คำสั่งของเขา ผู้เล่นเป็นร้อยๆ คน ของกิลด์ วอร์สปิริตฮอล์ ก็ได้สติกลับมาเช่นกับ ผู้เล่นทุกคนที่มีอาชีพที่โจมตีจากระยะไกล มองหน้ากันไปมาอย่างไร้คำพูด และจากนั้นพวกเขาก็เริ่มโจมตี บอส อย่างบ้าคลั่ง พวกผู้เล่นนั้นตื่นตัวและใช้สกิลทั้งหมดของพวกเขาใส่ ยักษ์น้ำแข็งผู้พิทักษ์ที่ติดอยู่ใตน้ำ พวกเขาคิดว่าตัวของพวกเขากำลังติดอยู่ในความฝัน
เสี่ยวเฟิง ไม่ได้ตั้งใจที่จะเข้าไปช่วยพวกเขาโจมตีบอส เหตุผลหลักก็เพราะว่าเขาไม่มีสกิลโจมตีจากระยะไกล และยิ่งไปกว่านั้น พวกผู้เล่นก็ยังไม่ต้องการความช่วยเหลือของเขาในตอนนี้ ดังนนั้น เสี่ยวเฟิงจึงกำลังนั่งอยู่บนหินน้ำแข็งและมองไปที่เวลาในตอนนี้
มันใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้วและเขาก็เหลือเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงในการทำภารกิจของเขาให้สำเร็ข เสี่ยวเฟิงขมวดคิ้ว มีผู้เล่นมากมายในกิลด์ วอร์สปิริตฮอล์ และถ้าไม่มีใครรู้ถึงภูเขาเจิสจรีด เขาอาจจะทำภารกิจนี้ไม่สำเร็จ
“ฮ่าฮ่า! ฉันไม่เคยฆ่าบอส ง่ายขนาดนี้มาก่อน!”
หลังจากนั้นไม่นาน สกายและไนฟก็กลับมายังหินน้ำแข็ง พวกเขาทั้งคู่รู้สึกปลาบปลื้ม ยิ่งไปกว่านั้น ผู้เล่นอีกเกือบทั้งร้อยๆ ของกิลด์ วอร์สปิริตฮอล์ ก็รู้สึกโล่งใจ บ้างคนถึงกับพูดคุยกัน ขณะโจมตีใส่บอส บอสตัวนี้ได้กลายเป็นเพียงแค่เป้าหมายไปแล้ว และพวกเขาแค่ต้องโจมตีมันไปตามกลไกเท่านั้นและมันมีไม่มีความยากเลย
“มีใครรู้บ้าง? ภูเขาเจิดจรัสอยู่ที่ไหน?”
เสี่ยวเฟิง ลุกขึ้นยืนแล้วปัดผ้าคุลมของเขาก่อนที่จะมองไปที่ สกายและไนฟ
“คือว่า… ภูเขานั้น…”
รอยยิ้มของพวกเขาทั้งสองหายไปในทันทีและใบหน้าของพวกเขาแข็งกระด้าง หัวใจของเสี่ยวเฟิงตกลงไปที่ตาตุ่ม และมองไปที่พวกเขาทั้งสองอย่างเคร่งขรึม
“พระเทพ คือที่จริงแล้ว สมาชิกกิลด์ วอร์สปิริตฮอล์ ของพวกเรานั้นเป็นผู้เล่นมือใหม่ของเมือง เชียงชุย ผู้เล่นของเราที่เปลี่ยนอาชีพไปคนแรกเพิ่งจะมาถึงที่นี้เมื่อวานนี้ และพวกเราก็ทำเพียงแค่ภารกิจที่อยู่ในสถานที่ใกล้เคียงกับเมือง เชียงชุย เท่านั้น เราได้ถามสมาชิกทุกคนของเราที่มีอยู่แล้ว แต่ไม่มีใครเลยที่เคยได้ยินสถานแห่งนี้ ที่ถูกเรียกว่า ภูเขาเจิสจรัด
ไนฟ พูดออกมาด้วยความอับอาย เสี่ยวเฟิงได้ช่วยให้พวกเขาควบคุมตัวบอสไว้ได้ แต่พวกเขากลับไม่พบข้อมูลเกี่ยวกับภูเขานั้นเลย
“เจ้าพวกไร้ประโยชน์!
หน้าของเสี่ยวเฟิง ดำมืดขึ้นและจ้องไปยังสกาย กับ ไนพ ด้วยความผิดหวัง
“คือว่า พวกเราได้ส่งผู้เล่นบางคนไปยังบริเวณรอบเมือง เชียงชุย เพื่อจะหาภูเขานั้นแล้ว พวกเราต้องการเพียงกลุ่มเมจ และกลุ่มนักธนูเท่านั้นในการโจมตีบอส พวกผู้เล่นอาชีพอื่นไม่มีประโยชน์ในตอนนี้ งานจะสำเร็จได้หากร่วมแรงร่วมใจกันทำ ฉันเชื่อว่าพวกเราจะสามารถหาภูเขานี้เจอภายในเวลาไม่นาน”
สกาย พูดออกมาอย่างรวดเร็ว ความจริงพวกเขาต้องการเพียงกลุ่ม DPS สองกลุ่มที่มีอาชีพ ระยะไกลเท่านั้นในเวลานี้และผู้เล่น ที่มีอาชีพอื่นก็ไม่สามารถที่จะทำ DPS และโจมตีไปที่บอสที่ติดอยู่ในน้ำแข็งได้
“นายจะเดินทางไป ภูเขาเจิดจรัสงั้นหรอ?”
แต่ทันได้นั้น ซื๋ออี้ เดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างสละสลวย เธอทั้งมีเสน่ห์ดึงดูดและดูน่ารัก เธอมองเสี่ยวเฟิง อย่างสงสัยและกระพริบตาที่กลมโตของเธอ
“เธอรู้จักที่นั้นหรอ?” เสี่ยวเฟิงมองไปที่เธอในทันที
“ปล่าว”
ซื๋ออี้ ส่ายหัวแล้วยิ้ม ดวงตาที่กลมโตของและสวยสดของเธอยังแคบลงอีกด้วย
สกาย กับ ไนฟ มองกันหน้ากัน และถอยกลับออกมาไม่กี้ก้าวพร้อมกัน พวกเขาหันออกจาก ซื๋ออี้ และไม่กล้าที่จะสบตากับเธอ
“เธอกำลังพู…..”
ใบหน้าของเสี่ยวเฟิงดำมืดขึ้นอีกรอบเพราะเขาถูก ซื๋ออี้ ขัดจังหวะอีกครั้งก่อนที่เขาจะพูดเสร็จ
“แต่ฉันรู้จักคนที่รู้จักสถานที่นี้”
ซื๋ออี้ ยิ้มอย่างนุ่มนวลและจ้องไปที่เสี่ยวเฟิง ดวงตาที่ใสสว่างของเธอเปล่งประกายอย่างชั่วร้าย
ใบหน้าของเสี่ยวเฟิงนั้นตรึงเครียด เขานึกได้ว่าผู้หญืงที่มีเสน่ห์และน่าดึงดูดคนนี้นั้นยากที่รับมือ
“ซื๋ออี้ ช่วยพา พระเทพ ไปที่ภูเขานั้นที ในเมื่อเธอรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน”
“ใช้! ผู้การ ซื๋ออี้ พระเทพได้ช่วยพวกเราควบคุมตัวบอสเอาไว้ พวกเราต้องตอบแทนเขานะ!”
สกายและไนฟ ยืนอยู่ห่างจาก ซื๋ออี้ พูดขึ้นมา พวกเขาไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยใกล้ๆ และดูเหมือนว่าจะกลัว ซื๋ออี้
“ก็ได้”
ซื๋ออี้ พงกหัวอย่างไม่ลังเล เธอยิ้มและไม่ปฎิเสธพวกเขา
“อย่างงั้นหรอ? แล้วเขาคนนี้อยู่ที่ไหน?”
เสี่ยวเฟิงประหลาดใจและไม่ได้คาดว่าผู้หญิงคนนี้จะตกลงกับเขารวดเร็วแบบนี้ เขาจึงถามเธอในทันที
“เขาเป็น NPC ฉันพบกับเขาตอนที่ฉันทำภารกิจ เหมือนว่าเขาจะพูดถึง ภูเขาเจิสจรัด ฉันน่าจะเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน นายอยากจะให้ฉันนำทางไปไหมละ?”
รอยยิ้มของ ซื๋ออี้ ดูน่าดึงดูดขึ้น เธอเป็นสาวที่มีน้ำใจและน่าดึงดูดแล้วยังมีดวงตาที่ใสสะอาด เมื่อเธอยิ้มดูเหมือนว่าดวงตาของเธอดูชุ่มช้ำทำให้ดวงตาของเธอดูน่าหลงไหล
“งั้นก็รีบพาฉันไปที่นั้น! ไปกัน เถอะ! ”
เสี่ยวเฟิงพูดออกมาอย่างกังวล เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ยากที่จะจัดการ แต่เขาก็ไม่กลัวเธอแม่แต่น้อย