ข้างใต้ป่า
โจวเหวินมองไปรอบๆพื้นที่แล้วมองไปที่แผนที่อีกครั้งแต่เขาก็ไม่เห็นพื้นที่ต่างมิติใกล้ๆแต่อย่างใด
พื้นที่ต่างมิติที่อยู่ใกล้ที่สุดนั้นก็อยู่ห่างออกไปเป็นระยะอย่างต่ำก็60กิโลเมตร
“หรือว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตหลุดจองจำกัน”โจวเหวินไม่คิดจะประมาท เขาใช้ความสามารถของสดับวานรในการค้นหาตัวของมันโดยรอบแต่ก็ยังไม่พบสิ่งมีชีวิตต่างมิติเลยในระยะที่ได้ยิน
“ดูจากขนาดความเสียหายแล้ว ขนาดของมันน่าจะใหญ่มากๆแน่ๆ ทำไมถึงหาไม่เจอกันละ”โจวเหวินสงสัย
แต่พอคิดๆดูแล้ว ก็อาจจะเป็นไปได้ เพราะหน่วยขนส่งนั้นจะต้องตรวจดูพื้นที่โดยรอบมาก่อนแล้วแน่ๆ ถ้ามันมีสิ่งมีชีวิตต่างมิติขนาดใหญ่ใหญ่อยู่จริง พวกเขาก็คงไม่คิดจะขนย้ายของกันกลางดึกแบบนี้แน่ๆ
“เจ้าหนู บินไปได้ไหม”เจ้าหน้าที่ถามโจวเหวิน
“ระยะแค่นี้ไม่น่ามีปัญหาครับ”โจวเหวินพยักหน้าแล้วตอบ
“เอาให้แน่ใจนะ เอาเด็กไปด้วยอย่าไปเสี่ยงละ”เจ้าหน้าที่เตือน
“ขอบคุณครับ แต่ผมมั่นใจ”โจวเหวินพูดก่อนจะกระโดดไปพร้อมหยาเอ๋อ หลังจากที่พุ่งตัวไปเหยียบกำแพงหินหลายครั้ง เขาก็ไปถึงถนนอีกฝั่งได้ในที่สุด
“นักศึกษามหาลัยซีหยางนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ ถ้าเกิดฉันได้ไปเรียนที่นั้นละก็ ฉันคงไม่ต้องมาทำงานต๊อกต๊อยขนาดนี้อยู่หลายปีหรอก ขนาดหัวหน้าหมู่ยังไม่ได้เป็นเลย” ทหารพอเห็นโจวเหวินแบบนั้นก็รู้สึกอิจฉานิดหน่อย
โจวเหวินไม่ได้อยากจะทำตัวเองให้สะดุดตา แบบที่ว่าบินผ่านไปรวดเดียว เขาเลยตั้งใจใช้วิชาตัวเบากระโดดยาวๆไปเฉยๆ
“ตอนที่พวกคุณมาที่นี้ ถนนมันก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้วเหรอครับ”โจวเหวินถามทหารที่อยู่อีกฝั่ง
“ใช่แล้ว ตอนที่พวกเราอยู่ห่างจากตรงนี้ 40-50กิโล จู่ๆมันก็เกิดเสียงดังมากเลย ตอนนั้นเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอขับมาถึงนี้ถนนมันก็พังไปซะแล้ว”ทหารตอบ
ระยะ40-50กิโลนั้นมันไกลเกินไปมาก บางทีอาจจะยากที่จะฟังเสียง แต่เอาเข้าจริงแล้ว ในถนนเส้นภูเขาแบบนี้ ระยะทาง40-50กิโลนั้นเป็นระยะทางจริงของเส้นถนน แต่ในระยะกระจัดเส้นทางตรงที่เดินทางไปได้นั้นมันไม่ได้ไกลเลย
“40-50กิโลของที่นี้มันก็ไม่ได้ไกลนะ ถ้ามีสิ่งมีชีวิตต่างมิติหลุดจองจำออกมาจริงๆละก็มันก็ต้องอยู่ไม่ไกลนี้แน่ๆ”โจวเหวินใช้สดับวานรฟังเสียงเรื่อยๆ รอบนี้โจวเหวินเน้นแสกนเข้าไปในป่าใต้ภูเขา
เพราะว่าครั้งที่แล้วที่ตรวจสอบ โจวเหวินรู้สึกว่าสิ่งมีชีวิตต่างมิติที่หลุดออกมานั้นน่าจะมีขนาดใหญ่มากๆ แล้วก็ไม่น่าที่จะซ่อนในป่าได้
แถมป่าก็ไม่ได้มีร่องรอยการถูกทำลายเหมือนกับมีสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เดินผ่านเลยด้วย
แต่เพื่อความปลอดภัยโจวเหวินเลยรอบคอบไว้ก่อนจะดีกว่า เพราะว่าแถวๆนี้ไม่มีพื้นที่ต่างมิติอยู่รอบๆข้าง ทำให้ป่าไม้ใต้ภูเขานั้นไม่ได้เป็นป่าที่ดงดิบขนาดนั้น ต้นไม้เองก็ไม่ได้สูง โจวเหวินแสกนไปเรื่อยๆแล้วคิดว่ามันไม่น่าจะมีอะไร แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆโจวเหวินก็ตรวจพบสิ่งมีชีวิตบางอย่างกำลังเดิน ไม่ซิ คลานอยู่ข้างล่างนั้น
สิ่งมีชีวิตตัวนั้นเหมือนกับตะขาบขนาดยักษ์ที่ร่างกายส่วนบนของมัน เป็นร่างมนุษย์มีหัวและมีตัว ดูประหลาดมากๆ
มันเดิน(?) อยู่ในป่าบริเวณใกล้ๆกับจุดที่ภูเขาแตกเลย
“สิ่งมีชีวิตต่างมิติอะไรกันเนี่ย เจ้านั้นเหรอที่ทำถนนถล่มได้หน่ะ”โจวเหวินคิดก่อนจะพูดกับทหาร “มีสิ่งมีชีวิตต่างมิติอยู่ในป่าข้างล่างนั้น พยายามอย่าให้ใครเข้าไปใกล้ๆป่าละ”
เจ้าหน้าที่ตะลึงเล็กน้อย เขามองลงไปข้างล่างแล้วไม่เห็นอะไรเลย แต่เขาก็ใช้วอสื่อสารเพื่อบอกให้อีกฝั่งได้รู้
หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่ก็ได้ประสานงานส่งคนไปสำรวจป่าด้านล่าง หลังจากที่สำรวจไปได้ซักพัก พวกเขาก็เห็นสัตว์ประหลาดที่มีหางเป็นตะขาบกำลังคลานอยู่ตามกำแพงภูเขา
“มีสิ่งมีชีวิตต่างมิติอยู่ เตรียมยิงได้”เจ้าหน้าที่ออกคำสั่งทันที ก่อนที่กระสุนจะระดมเข้าใส่สิ่งมีชีวิตต่างมิติตัวนั้นเหมือนห่าฝน
กระสุนเงินนั้นถูกยิงเข้าใส่ตัวของมันมากมาย แต่ที่น่ากลัวคือ กระสุนพวกนั้นเหมือนจะละลายไปอย่างรวดเร็วแล้วผสานเข้ากับตัวของมัน พอเห็นกระสุนเงินใช้ไม่ได้ผล เจ้าหน้าที่ระดับมหากาพย์จึงสั่งให้สัตว์อสูรอินทรียักษ์เข้าโจมตีจากบนอากาศ
สัตว์ประหลาดตัวนั้นเงยหน้าขึ้นมามองบนท้องฟ้าก่อนจะยิ่งแสงสีแดงออกมาจากดวงตา อินทรีที่โดนแสงนั้นร่วงลงจากฟ้าทันที ร่างกายของมันสลายและละลายกลายเป็นก้อนเลือด เจ้าหน้าที่เริ่มหวาดกลัวมัน มันสามารถทำลายสัตว์อสูรของเจ้าหน้าที่ระดับมหากาพย์ ทั้ง5ตัวได้อย่างง่ายดาย พลังระดับนั้นมันคือระดับเร้นลับอย่างไม่ต้องสงสัย
เอาจริงๆแค่มันฆ่าอินทรีสายฟ้าได้ในการโจมตีครั้งเดียว พลังของมันก็น่าจะเกินกว่าระดับมหากาพย์ไปไกลแล้ว
“ถอย ทุกคนถอย!!!”เจ้าหน้าที่สั่งการแต่น่าเสียดายที่มันช้าไปแล้ว เจ้าหน้าที่ยังไม่ทันขึ้นรถดีเลย แต่สัตว์ประหลาดตัวนั้นคลานขึ้นมาตามภูเขาก่อนจะยิงแสงสีแดงสาดเข้าใส่ตัวรถ ทำให้ตัวรถละลายในทันที ทุกคนที่อยู่แถวนั้นตื่นตระหนกไปหมด ความกลัวตายเริ่มปกคลุมเข้ามาในใจ
“ถอย ถอยเดี๋ยวนี้ ผู้กองหยานกับฉันจะรับหน้ามันเอง คนอื่นๆ ถอยไปเดี๋ยวนี้ ทิ้งของเอาไว้ก่อน เอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อน”เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตะโกนแล้วอัญเชิญสัตว์อสูรออกมาเพื่อตรึงกำลังสัตว์ประหลาดตัวนั้นในขณะที่คนอื่นกำลังจะหนี
ร่างกายของสัตว์ประหลาดตัวนั้นสูงมากกว่า10เมตร ปีนขึ้นมาบนภูเขาก่อนจะคำรามก้อง ดวงตาสีแดงฉางฉีดลำแสงออกมาใส่เจ้าหน้าที่ แต่เขาสามารถหลบได้อย่างรวดเร็ว ในตอนนั้นเองดาบสัตว์อสูรระดับมหากาพย์ ก็ฟันเข้าใส่สัตว์ประหลาดตัวนั้นหวังจะฟันตัดมันให้ขาดเป็น2ท่อน แต่จู่ๆร่างกายของมันก็ม้วนตัวอย่างรวดเร็ว มันใช้ตัวที่ยาวเหมือนตะขาบรัดตัวของเจ้าหน้าที่นั้นเอาไว้ ดาบของเจ้าหน้าที่คนนั้นที่ฟันไปก็แตกสลายเป็นเศษแก้วทำอะไรมันไม่ได้เลย
“มันจบแล้ว”สีหน้าของเจ้าหน้าที่ทุกคนซีดเผือก เขาพยายามจะหนีแต่ความเร็วมันต่างกันเกินไป ยังไงเขาก็ไม่มีทางหนีรอดแน่ๆ
แต่ทันใดนั้น แสงดาบสีทองก็ผ่าลงมาจากฟ้าอย่างแรงทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง วินาทีต่อมา พวกเขาก็เห็นแสงดาบสีทองนั้นผ่าตัวของตะขาบนั้นครึ่งตัวก่อนที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นจะกลิ้งตกลงไปจากภูเขา
พอแสงดาบสีทองนั้นหายไป ภาพที่ปรากฏต่อมาคือชายที่ถือดาบสีทองไว้ในมือข้างนึง อีกข้างนึงอุ้มเด็กคนนึงอยู่ ยืนอยู่กลางอากาศ ซึ่งคนๆนั้นคือนักศึกษามหาลัยซีหยางที่พึ่งผ่านไปนั้นเอง
เจ้าหน้าที่และทหารทุกคนตะลึง มองโจวเหวินอย่างไม่น่าเชื่อ
“ขอบคุณที่ช่วยนะ”เจ้าหน้าที่เคารพโจวเหวิน
“ผมเกรงว่าที่นี้จะไม่ปลอดภัยเท่าไร มันยังมีสิ่งมีชีวิตต่างมิติตัวอื่นอยู่อีก พวกคุณต้องออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด”โจวเหวินพูดก่อนจะอัญเชิญเบม่อนร่างยักษ์ออกมา
“เบม่อนเหรอ จอมทรราชเบม่อนนี้ ไม่ใช่ว่าเบม่อนมันเป็นของฝั่งตะวันตกเหรอ”เจ้าหน้าที่ตะโกนอย่างตกใจทันทีที่เห็นเบม่อน