“พี่ซือหยู!”
เมื่อซือหยูกำลังสงสัยว่ากระท่อมถูกทิ้งร้างเสียงหัวเราะก็ดังมาจากด้านหลังเขา จากนั้นเอวของเขาก็ถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนผอมบางจากด้านหลัง
ซือหยูตกใจเสียงนี้เป็นของเซี่ยนเอ๋อไม่ผิดแน่!
จากนั้นเขาหันไปและพบฉินเซี่ยนเอ๋อที่สวมเสื้อผ้าหลากสีสัน นางเงยหน้ามองซือหยูไม่วางตา ดวงตางดงามของนางมีแต่น้ำตาแห่งความตื่นเต้นและความสุข
“เซี่ยนเอ๋อ…”
ซือหยูน้ำตาไหลเขามิอาจพูดได้มากไปกว่านี้
เขาหันไปกอดหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้ามาสู่อ้อมแขนด้านในสุด
หลังจากผ่านไปหลายปีนางตัวสูงกว่าเดิมเล็กน้อย ศีรษะนางแตะคางของซือหยูได้แล้ว
ใบหน้าน่ารักของนางอ่อนช้อยงดงามยิ่งกว่าเดิมราวกับรูปปั้นนางไม่ต่างจากภูติจิ้งจอกน้อยไร้เดียงสา
แต่ซือหยูก็เกิดความสงสัยในใจ
หากแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใดถึงกอดข้าจากข้างหลังได้โดยที่ข้าไม่รู้ตัว?
ด้วยระดับพลังขณะนี้สัมผัสของซือหยูนั้นยอดเยีย่ม เขาสัมผัสทุกสิ่งในระยะใกล้ ๆ ได้ทั้งหมด มีเพียงเซียนเท่านั้นที่จะมาในระยะสามสิบศอกจากซือหยูได้โดยที่เขาไม่รู้ตัว
แต่ความคิดนั้นก็ผ่านเลยไปในพริบตาเซี่ยนเอ๋อมีร่างวิหคเพลิงแห่งความตาย แม้แต่หยุนหยาซือยังอยากได้นางเป็นศิษย์ ค่อนข้างมีเหตุผลที่นางจะเติบโตอย่างรวดเร็ว ซือหยูดีใจที่นางแข็งแกร่งขึ้น
ซือหยูไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยอีกต่อไปเขาเริ่มที่จะปล่อยใจให้เป็นสุขอยู่กับความรู้สึกโหยหากับการกอดเซี่ยนเอ๋อ “พี่ซือหยูข้าคิดถึงพี่ที่สุดเลย!”
เซี่ยนเอ๋อเองก็กอดซือหยูแน่นราวกับจะหลอมรวมเป็นหนึ่งกับเขานางกลัวว่าซือหยูอาจจะหนีหายไปอีกครา
ซือหยูไม่รู้จะพูดอย่างไรในใจมีแต่ความรู้สึกผิด คำพูดของดยุคเซี่ยนหยูกับจ้าวหอเพลิงคลั่งแล่นผ่านจิตใจ
เขารู้ว่าเขาต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด
“เซี่ยนเอ๋อเรื่องจิงหยู ข้า…”
ซือหยูรวบรวมความกล้ามองเซี่ยนเอ๋ออย่างจริงใจ
เซี่ยนเอ๋อแตะดัชนีที่ริมฝีปากซือหยูและพูดเบาๆ
“เวลานี้เป็นของพี่กับข้าอย่าพูดถึงเรื่องอื่นเลยนะ!”
ซือหยูถอนหายใจพร้อมกลืนคำพูดกลับคืนเขากอดร่างบอบบางของเซี่ยนเอ๋อแน่น
ใต้อาทิตย์อัสดงทั้งสองสวมกอดกันและกันอย่างเงียบเชียบบนภูเขา ปล่อยให้สายลมและมวลเมฆาล่อยลอยผ่านไป
ราวกับว่าตั้งคู่ตัดสินใจจะอยู่ในท่าสวมกอดกันนี้ไปตลอดกาล!
ซือหยูไม่รู้ว่าเซี่ยนเอ๋อหลับในอ้อมแขนเขาตั้งแต่เมื่อใดนางกรนราวกับลูกแมวน้อย
เขาคิดว่านางไม่ได้หลับอย่างเป็นสุขเช่นนี้มานานมากแล้ว
ซือหยูพานางเข้ากระท่อมโดยไม่ปลุกให้นางตื่นเขาอยู่ในกระท่อมโดยมีเซี่ยนเอ๋อในอ้อมแขนทั้งคืนก่อนที่แสงแรงยามเช้าจะฉาบผิวของเขา
ซือหยูวางเซี่ยนเอ๋อที่ยังคงหลับในอ้อมแขนลงบนเตียงอย่างอ่อนโยนเขาเงยหน้ามองท้องนภา
นี่คือวันที่แปดของวิบัติผู้คนราชาเขตกลางจะมาถึงในอีกไม่นาน
หลังจากวางเซี่ยนเอ๋อลงบนเตียงซือหยูจูบหน้าผากนางและพูดด้วยความรักและความรู้สึกผิด “เซี่ยนเอ๋อข้าขอโทษ ข้าอาจไม่ได้อยู่กับเจ้าอีกต่อไป ข้าเลยอยากจะพูดเรื่องเมื่อวานให้จบตอนที่เจ้ายังหลับ!”
“เซี่ยนเอ๋อข้ารักเจ้าอย่างที่ข้ารักจิงหยู!”
ซือหยูบอกความในใจออกมา
คนหนึ่งคนจะรักสองคนพร้อมกันได้หรือไม่?ย่อมได้! แต่จะยุติธรรมกับทั้งสองคนนั้นหรือ? ย่อมไม่ใช่!
เมื่อซือหยูพยายามจะตอบใจตัวเองว่าเขารักเพียงแค่เซี่ยจิงหยูเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่มีทางลืมสาวน้อยน่ารักที่ต้องการการปกป้องจากเขาอยู่เสมอ
เขารู้ว่าเขาจะไม่มีวันลืมนางไปตลอดชีวิต
เขารู้ว่าเขารักเซี่ยจิงหยูแต่กับนางที่เขาต้องรับผิดชอบ นางก็ได้ยึดครองพื้นที่ในหัวใจและความรักของเขาไปแล้ว
แต่อย่างไรก็ตามเพื่อที่จะปกป้องสิ่งที่เขาเรียกว่าความยุติธรรม เขาไม่อยากจะยอมรับความคิดนั้น
แต่ตอนนี้เมื่อวิบัติกำลังจะมา เขาคิดว่าเขาอาจต้องตายในวันนี้
ก่อนเขาตายเขาจึงต้องคิดอย่างตรงไปตรงมาหลังจากได้ฟังคำชี้แนะของดยุคเซี่ยนหยู
ชีวิตสั้นนัก!อย่าทำให้ตัวเองและคนอื่นต้องเสียใจ!
ดังนั้นซือหยูจึงตัดสินใจบอกเซี่ยนเอ๋อว่าเขาแบ่งใจเป็นสองอย่างเห็นแก่ตัว
แต่…เขาไม่มีความกล้าจะพูดมันออกมา
แค่ปล่อยให้เซี่ยนเอ๋อนอนหลับ!ปล่อยให้การกลับมาพานพบในเมื่อวานเป็นเพียงความฝันของนาง! ให้ความตายของเขาอยู่ในความฝันของนาง!
หลังจากเตรียมใจซือหยูเดินไปยังประตูกระท่อม เขาหันไปมองเซี่ยนเอ๋อเป็นครั้งสุดท้าย ความเศร้าในใจคลายหาย เขาเดินออกจากกระท่อมมองไปยังท้องนภา พลังของราชาเขตกลางกำลังใกล้เข้ามาแล้ว
ถึงเวลาที่เขาจะต้องไปจากที่นี่
ซือหยูก้าวไปข้างหน้าโดยไม่เหลียวหลังอีกครั้งเขาพุ่งออกไปให้ไกลจากเซี่ยนเอ๋อ
หนึ่งชั่วยามต่อมา…
ซือหยูปรากฏตัวในที่รกร้างว่างเปล่า
ซือหยูยืนหน้าแม่น้ำสายยาวและเตรียมจะใช้ศรทลายฟ้าโดยการรวบรวมพลังที่มือขวา
เขากำลังเดิมพันชีวิตกับราชาเขตกลางแม้โอกาสชนะของเขาจะต่ำมากก็ตาม
ฉั่วะ!
เสียงมิติฉีกกระชากดังมาที่หูมันดังราวกับฟ้าดินจะแตกสลาย
พลังของราชาเขตกลางพุ่งออกมา
“ข้าตามเจ้าจนเบื่อแล้วมาจบมันเสีย!”
ราชาเขตกลางก้าวออกมาจากรอยแยกมิติและมองซือหยูอย่างเย็นชาจากเบื้องบน
หลังจากที่ถูกหยุดอยู่ห้าวันเขาใช้เวลาสามวันในการเดินทางมาถึงที่นี่ และสุดท้ายเขาก็ตามซือหยูทันหลังจากผ่านเวลามาแปดวัน!
“จริงรึ?ถ้าเจ้าอยากฆ่าข้า เจ้าก็น่าจะทำไปตั้งนานแล้ว เจ้ากลัวศรทลายฟ้าในมือข้าใช่ไหม?”
ซือหยูพูดและเรียกธนูออกมาในมือซ้ายเขาวางศรทลายฟ้าที่มือขวาและเล็งไปที่ราชาเขตกลาง
สีหน้าราชาเขตกลางเปลี่ยนไปเล็กน้อย
แม้ซือหยูจะจู่โจมด้วยพลังเต็มที่ของศรทลายฟ้าไม่ได้การจู่โจมของเขาก็มีพลังมหาศาลอยู่ดี
“ต่อให้เจ็บตัวข้าก็จะฆ่าเจ้า! หม้อเก้ามังกรคือกุญแจที่จะทำให้ข้ากลายเป็นเทพ มันตกไปอยู่ในมือเจ้ามานานเกินพอแล้ว!”
ราชาเขตกลางตั้งใจจะชิงหม้อเก้ามังกรจนถึงกับยอมเจ็บตัวเพราะศรทลายฟ้า
ซือหยูกำลังเผชิญหน้ากับราชาเขตกลางและสถานการณ์ก็ไม่เป็นใจกับเขาเท่าใดนัก
แต่ราชาเขตกลางก็ไม่ได้ลงมือทันทีเพราะศรทลายฟ้า
ในตอนนั้นเองซือหยูขมวดคิ้ว ใบหน้าเขากลายเป็นสีเทา เส้นเลือดสีน้ำเงินปูดขึ้นมา ใบหน้าเขาแสดงความเจ็บปวด
มือที่ถือศรทลายฟ้าสั่นระริก
เขาก้มลงมองควันสีเทาที่ลำตัวที่เริ่มกระจายไปทั่วร่างกายอย่างช้าๆ
“ข้าถูกวางยาพิษรึ?”
ซือหยูถามด้วยความเจ็บปวดแต่ในสายตาไม่ได้แปลกใจนัก เขายิ้มอย่างโล่งอกด้วยซ้ำ
เขารู้ว่าเขาถูกพิษแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้มีอยู่เหตุผลเดียวที่ทำให้เขาไม่อยากใช้ทรายดาราทางช้างเผือกเพื่อล้างพิษ นั่นคือเขาไม่อยากทำ! เพราะเขาเต็มใจจะตายเพื่อคนที่วางยาพิษกับเขา
ราชาเขตกลางสีหน้าเย็นชาเขาพูดกับคนด้านหลัง
“ทำได้ดีมาก!”
ฉั่วะ!
รอยแยกมิติเปิดออกหญิงสาวบอบบางสวมชุดหลากสีสันก้าวออกมา นางน่ารักราวกับภูติจิ้งจอกน้อย!
นั่นไม่ใช่ฉินเซี่ยนเอ๋อหรอกหรือ?
แต่เทียบกับความอ่อนหวานเมื่อวานสีหน้าของเซี่ยนเอ๋อในขณะนี้ดูว่างเปล่าไร้อารมณ์
ฉินเซี่ยนเอ๋อเดินจากรอยแยกมิติมายืนที่ด้านหลังราชาเขตกลางนางพูดอย่างใจเย็น
“ท่านอาจารย์เป็นเพราะสายตากว้างไกลของท่าน เราถึงได้ตัวเขา!”
ราชาเขตกลางยิ้มบางๆ “ในโลกใบนี้มีคนประเภทหนึ่งที่เต็มใจถูกฆ่าโดยคนรัก เจ้าคือหนึ่งในนั้น! ความรู้สึกผิดของเจ้าคือจุดอ่อนถึงตาย! ข้ารับนางเป็นศิษย์ เผื่อว่าเจ้าจะใช้ศรทลายฟ้ากับข้ายังไงล่ะ!”
ซือหยูเสียการควบคุมศรทลายฟ้าราชาเขตกลางที่เห็นซือหยูยิ้มอย่างอวดดี
เขาไม่ล้างบางเมืองเฉินหลงก็เพราะว่าเขารู้ว่าซือหยูจะต้องไปที่นั่นในไม่ช้าก็เร็ว
ราชาเขตกลางรับฉินเซี่ยนเอ๋อเป็นศิษย์เพราะเขารู้ว่าซือหยูคือชายที่ติดค้างกับฉินเซี่ยนเอ๋อมากมายและเต็มใจที่จะถูกนางฆ่าแม้จะมองแผนการของนางออก
เมื่อราชาเขตกลางพบฉินเซี่ยนเอ๋อเขาก็พบความชิงชังที่ฝังรากลึกในแววตาของนาง นั่นทำให้เขามั่นใจว่าเด็กสาวคนนี้จะกลายเป็นมีดปลายแหลมที่ใช้สังหารซือหยู
และตอนนี้นางก็ทำอย่างที่เขาต้องการ
พลังของซือหยูกำลังจะหมดลงเพราะพิษฉินเซี่ยนเอ๋อที่แววตายังคงมีความชิงชังฝังรากลึกถามอย่างเย็นชา
“เจ้าเศร้าใจหรือไม่?เจ้าเสียใจที่เลือกเซี่ยจิงหยูแล้วทิ้งข้าหรือไม่?”
โลหิตไหลออกมาจากปากซือหยูพิษกำลังแสดงผล
เขารู้อยู่เต็มอกว่าฉินเซี่ยนเอ๋อวางยาพิษกับเขาในตอนที่นางกอดเขาเมื่อวาน
หากเขากำลังจะตายในอีกไม่นานเขาขอตายด้วยมือนางเสียยังดีกว่า บางทีความชิงชังของนางอาจลดลงได้
“ข้าเสียใจ…”
ซือหยูเสียงสั่นเพราะพิษแต่เขาก็ยังพูดอย่างหนักแน่น
“ข้าเสียใจที่ข้าตกหลุมรักสตรีสองคนพร้อมกันแต่ข้าไม่กล้าที่จะรับความรักของพวกเจ้าพร้อมกัน ข้าเสียใจยิ่งกว่าที่ข้าทำร้ายทั้งเจ้าและจิงหยู!”
ฉินเซี่ยนเอ๋อแววตาไม่หวั่นไหวนางก้าวออกมาตะโกนอย่างเยือกเย็น
“ถ้าเช่นนั้นเจ้าก็รู้แล้วใช่ไหมว่าเจ้ามันสมควรตาย?”
ซือหยูไม่ตอบเพราะพิษในร่างกายของเขาคือคำตอบที่ดีที่สุดเขาตายเพราะฉินเซี่ยนเอ๋อยังดีเสียกว่า
“เอาล่ะ!เซี่ยนเอ๋อ ไปเอาศรทลายฟ้าของมันมาแล้วปล่อยให้ข้าจัดการเอง…”
ราชาเขตกลางกล่าวราวกับว่าเขายืนอยู่หน้าศพ
เขาไม่กล้าสัมผัสศรทลายฟ้าก่อนที่เขาจะแน่ใจว่าซือหยูตายแล้ว
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบเขาก็หันไปตะโกนทันควัน
“ทำอะไรของเจ้า?”
เขาเห็นมีดดำสนิทแทงที่เอวของตัวเอง
คนที่แทงเขาคือศิษย์ของเขาฉินเซี่ยนเอ๋อ! ฉินเซี่ยนเอ๋อตอบอย่างใจเย็น
“ก็ฆ่าเจ้าแล้วแก้่วิบัติให้พี่ซือหยูของข้ายังไงล่ะ!”
“เจ้า!ทรย…”
ราชาเขตกลางไม่คิดเลยว่าฉินเซี่ยนเอ๋อจะหักหลังเขาในเวลานี้
ฉินเซี่ยนเอ๋อพูดเถียงกลับทันที
“ศิษย์กับอาจารย์ก็เหมือนกัน!ข้าได้วิชานี้มาจากเจ้ายังไงล่ะ อาจารย์!”
ราชาเขตกลางหักหลังเฉินอี้เจิงผู้เป็นอาจารย์ของตัวเองและในตอนนี้ เขาก็ถูกฉินเซี่ยนเอ๋อผู้เป็นศิษย์หักหลัง!
��