Ch.28 – หนองน้ำลอว์เรส
Translator : O-Minus / Author
หลังจากที่กลับไปใส่ชุดเดิมของฉันแล้ว ในช่วงบ่ายจะเป็นการสำรวจพื้นที่บริเวณทิศตะวันออกของดูอัลลืสซึ่งก็คือ[หนองน้ำลอว์เรส]
ด้วยความเป็นพื้นที่ชุ่มน้ำที่น้ำท่วมไปทั้งเท้า มอนสเตอร์หลักๆในบริเวณนี้คือ[กบ]และ[กิ้งก่า]
พวกมันแข็งแกร่งแค่ไหนน่ะเหรอ? พวกมันเลเวลสูงกว่าเลเวล10เพราะอย่างนั้นแล้วเทียบกับหมาป่าและก็อบลินก็คงเก่งกว่าน่าดู
แต่พอเทียบกับมอนสเตอร์ในป่าแห่งเวทมนตร์ซึ่งมีเลเวลเฉลี่ยคือ20แล้ว เลเวลของมอนสเตอร์ที่นี่ดูจะเป็นมิตรกว่ามาก
มีต้นไม้อยู่บ้างประปรายในรอบหนองน้ำและบริเวณส่วนใหญ่ในที่แห่งนั้นจะมีน้ำท่วมถึงข้อเท้า ควรจะเรียกได้ว่าสภาพแวดล้อมเป็นที่น่าลำบากใจมากกว่ามอนสเตอร์สำหรับผู้เล่นที่มาที่นี่
แต่ถึงยังไงเมื่อเทียบกับทุ่งราบหน้าป่าแห่งเวทมนตร์แล้ว ที่นี่ทัศนวิสัยดีและรอบข้างเองก็ไม่ดุร้ายเท่า
ถ้าไม่รู้สึกหยะแหยงกับสัตว์เลื้อยคลานหรือสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำแล้ว นี่ถือเป็นแหล่งล่ามอนสเตอร์ใกล้ๆเมืองที่ระดับความยากกำลังพอดีเลย
“แล้วพวกเราก็มาถึงหนองน้ำลอว์เรส”
[พวกกบตัวใหญ่จัง]
[หนองน้ำ…ตัวเปียก…ฉันคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะทุกคน!!]
[↑อย่างนั้นเองสินะ]
[น้ำท่วมเท้าดูหนาวจัง]
“มันไม่เย็นอย่างที่คิดเลยนะรู้ไหม กลับกันมีแต่ความรู้สึกไม่สบายตัวอย่างเดียวเลย”
“น้ำอุ่น…แต่ก็เย็นนิดๆนะคะ”
พวกเราเริ่มสตรีมกันก่อนออกมาจากเมืองดูอัลลิส เมื่อเดินตามทางทิศตะวันออกได้เล็กน้อยก็มาถึงหนองบึงกว้าง แล้วพวกเราก็บรรยายความรู้สึกให้แก่ผู้ชมที่คอมเมนต์
ปกติแล้วโทวกะจังจะใส่ชุดที่ดูเหมือนจอมเวทมากกว่านี้แต่ตอนนี้เธอใส่ผ้าคลุมสั้นแบบเดียวกับรินจัง
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากให้ปลายชุดเปียก ฉันเข้าใจเธอเลยล่ะ
“ถ้างั้นก็ได้เวลาโชว์ชุดใหม่แล้ว! สิ่งที่ทุกคนกำลังรอกันอยู่!”
“ฮิ้ว ฮ้ว”
[มาแล้ว—-]
[ม า แ ล้ ว — –]
[เยี่ยมเลย]
[ฟู่ววววว]
[กำลังรออยู่เลยล่ะ]
ฉันบอกพวกเขาไปตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่ในเมืองว่า[เดี๋ยวฉันจะโชว์ชุดใหม่ล่ะ]แล้วคอมเมนต์ก็ตอบมาอย่างกระตือรือร้น ในตอนนี้ที่ฉันบอกว่าจะโชว์พวกเขาก็ยังตอบกลับมาอย่างดีอยู่
ถึงจะไม่เหมือนกับฉากแปลงร่างของสาวน้อยเวทมนตร์ก็เถอะ ฉันเปิดจอเมนูแล้วแตะไปทีสองทีหลังจากนั้นชุดสวมใส่ของฉันก็เปลี่ยน
“นี่ไงล่ะ อุปกรณ์สวมใส่ใหม่ของฉัน! [อาภรณ์หมาป่าแดง -โซโล่-]!”
[โอ้วว]
[ว้าว]
[น่ารัก]
[อย่างงี้นี่เอง]
[ชุดญี่ปุ่นล่ะ!]
[เหมือนกิโมโนเลย!]
[เอายันต์กระดาษออกมาด้วยสิ ยันต์อ่ะ]
[เหมือนจะกางบาเรียได้เลยนะ]
“ไม่หรอกๆ ฉันสร้างบาเรียไม่ได้หรอกนะ”
“มีอาชีพที่ทำให้ทำได้ด้วยนะคะ”
“ไม่จริงน่า”
พอฉันหยิบใบไม้ที่หล่นอยู่ขึ้นมาทำท่าแทนยันต์กระดาษ พวกเขาก็คอมเมนต์กันว่า[ปอม โปโกะ] ไม่ใช่ทานูกินะยะ!
ถึงต่อให้มีอาชีพที่สร้างบาเรียขึ้นมาได้ตามที่โทวกะจังบอกมา ฉันที่เปลี่ยนอาชีพไม่ได้ก็ทำไม่ได้อยู่ดี นี่คือการเปิดตัวองเมียวจิสมองกล้ามเนื้อ องเมียวจิซุคุนะ
นอกเรื่องไปบ้างแต่ปฏิกิริยาตอบกลับของช่องคอมเมนต์ค่อนข้างเป็นไปในทางที่ดี
ต้องขอบคุณเซนส์การออกแบบของโคเนโกะมารุซังเลย หรือไม่ก็ของภรรยาของเขา อย่างน้อยๆฉันก็ชอบมันล่ะนะ
มีพร้อมทั้งพลังป้องกันที่สูงและความว่องไว แล้วยังไม่มีปัญหาเรื่องถูกทำให้ช้าลงอีก และก็สิ่งที่ฉันได้เข้าใจหลังจากที่มาถึงหนองน้ำแห่งนี้ ชุดนี้ค่อนข้างกันน้ำด้วยล่ะ
ขณะที่คิดว่ามันเกี่ยวข้องกับเรื่องที่ว่าชุดนี้อ่อนแอต่อไฟแต่ทนทานน้ำ พวกเราก็มุ่งหน้าเข้าสู่หนองบึงแห่งนี้
ตอนนี้ฉันจะเล็งเป้าไปที่[อามะฟร็อก Lv12]ภายในระยะสายตาก่อน อามะฟร็อก…อามะกาเอรุเหรอ?(กบต้นไม้)
ดูเหมือนจะไม่ใช่มอนสเตอร์ที่โจมตีผู้เล่นก่อน ตราบใดที่ไม่เข้าใกล้จนเกินไป
สำหรับตอนนี้ฉันเข้าใกล้มันแล้วหวดด้วยตะบองเหล็กของฉัน ขณะที่รู้สึกถึงแรงต้านแปลกๆ HPของมันก็ลดลงไปประมาณ10%
“อึดชะมัด”
“น่าจะเป็นเพราะว่าพวกกบมีHPที่สูงและยังต้านทานแรงกระแทกด้วยนะคะ”
“คึ เป็นพวกเอาใจสายนักดาบอย่างนั้นเหรอ..!”
ขณะที่ปัดการโจมตีอันเด้งดึ๋งจากลิ้นของมันด้วยมือเปล่า ฉันก็รู้สึกเศร้าโศกไปกับความไม่ยุติธรรมของโลกใบนี้
มันดูเชื่องช้าฉันก็เลยแค่ใช้สกิลรัวๆแล้วก็ปราบมันลงได้ แต่มันน่ารำคาญผิดคาดตรงที่ฉันไม่รู้ว่าจุดตายของมันอยู่ตรงไหนแล้วมันยังมีการต้านทานแรงกระแทกอีก
แต่สุดยอดตะบองเหล็กเป็นอาวุธที่มีความทนทานสูง จึงเหมาะกับการต่อสู้ในระยะยาวอย่างนี้
“โทวกะจังโอเคกับกบไหม?”
“โดยรวมแล้วฉันก็โอเคกับสิ่งมีชีวิตนะคะ”
“แกร่งจังเลยนะ”
ถึงฉันจะไม่ค่อยเข้าใจถึงความรู้สึกรังเกียจสัตว์บางประเภทเองก็เถอะ แต่ฉันก็เข้าใจว่าคนเราบางทีก็มีสิ่งที่ทนรับไม่ได้กันทั้งนั้น
สำหรับฉันแล้วฉันคิดว่ากบน่ารักดีนะ พวกมันไม่กัดด้วย ถ้าฉันจับมันมันจะเจ็บ ฉันเลยไม่เคยจับมันมาก่อน
ในส่วนของอามะฟร็อกเป็นกบต้นไม้ขนาด30ซม. ด้วยขนาดเท่านี้สามารถเรียกเป็นสิ่งมีชีวิตอื่นได้เลยด้วยซ้ำ
เป็นเพราะว่าอยู่ใต้น้ำหรือเปล่านะ แต่สีเขียวเหมือนถั่วเขียวของตัวมันทำให้พวกมันห่วยในด้านการซ่อนตัว
แต่พอฉันเห็นผู้เล่นคนอื่นได้รับความเสียหายจากมัน ดูเหมือนความเสียหายจะสูงพอตัว เพราะงั้นพวกมันอาจจะมีพลังโจมตีที่สูงก็เป็นได้
ขณะที่พวกเรามุ่งไปด้านหน้าพร้อมกับล่าอามะฟร็อกไปด้วย พวกเราเห็นพื้นที่โล่งกว้างแห่งหนึ่ง
“สงสัยจังว่านั่นมันอะไรกันน่ะ”
“น่าสงสัยจังนะคะ”
ก้าวไปยังพื้นดิน ฉันเห็นบึงน้ำกว้างหลายเมตรอยู่กึ่งกลาง
พอฉันลองขว้างหินที่เก็บจากพื้นลงไป มีบางอย่างยืดตัวมารับมันไว้แล้วดึงลงบึงน้ำก่อนจะหายไป
มองดูไปยังระลอกคลื่นเล็กๆบนผิวน้ำ ทั้งฉันและโทวกะจังต่างมองหน้ากันด้วยความสับสน
หลังจากที่ดูได้สักพัก ฉันก็เห็นบางสิ่งลอยขึ้นมายังเหนือผิวน้ำ
ชื่อของมันขึ้นว่า[อุชิฟร็อก Lv22] ชื่อมาจากอุชิกาเอรุ(กบอเมริกันบูลฟร็อก)หรือเปล่านะ แต่ว่าเลเวลจะสูงไปแล้วนะ
ฉันเองก็พอจะเพิ่มเลเวลขึ้นมาทีละนิดจนตอนนี้เลเวล23แล้ว ซึ่งเลเวลก็พอๆกัน แต่เจ้ากบนี้คงจะมีต้านทานแรงกระแทกอีกแน่
หลังจากที่ได้แต่จ้องตากันไปสักพัก สมดุลที่ว่าก็ถูกทำลายลงโดยอุชิฟร็อกที่กระโดดออกมาจากบึงน้ำ
“ต-ตัวใหญ่จัง”
“อุหวา…”
[ให้ตายสิใหญ่มากเลย!]
[กบตัว2เมตร]
[แย่แล้ว!]
[ดูแกร่งจัง]
ฉันไม่รู้แน่ชัดตอนที่มันโผล่มาแค่หน้าแต่เจ้ากบนี้เทียบกับมอนสเตอร์ที่ฉันเคยสู้มาก่อนแล้ว ขนาดคงจะพอๆกับอาเรียและยักษ์แดงเลย
อย่างที่คิด แม้แต่โทวกะจังก็ยังผวา
เจ้าอุชิฟร็อกเอียงหัวเล็กน้อย แล้วจู่ๆก็พ่นกระสุนโคลนออกมา
“หวา อันตราย!?”
“ว๊าย”
“โทวกะจัง!?”
หันไปตามเสียงกรีดร้อง โทวกะจังกำลังพลิกตัวท่ามกลางอากาศ
ในตอนที่ฉันหลบกระสุนโคลนอยู่ โทวกะจังก็ถูกจับไปโดยลิ้นของอุชิฟร็อก
“ท-ท่านพี่คะช่วยด้วย”
“ก-แก เจ้ากบลามก!”
เมินผู้ชมที่มองดูด้วยสายตาที่ถูกย้อมไปด้วยสีชมพู ฉันโจมตีใส่อุชิฟร็อกเพื่อช่วยเหลือโทวกะจัง
☆
หลังจากนั้น
หลังจากที่ต่อสู้อย่างดุเดือดไปได้30นาที พวกเราก็พบกับการทดสอบอีกครั้ง
และในครั้งนี้เป็น[โทโนะซามะ Lv25] เป็นมอนสเตอร์สูง4เมตร และพุ่งตัวราวกับกระสุน แม้ว่าทั้งหน้าตาและก็ชื่อจะดูกระจอกแต่พลังโจมตีของมันรุนแรงยิ่งนัก
โทวกะจังที่โดนโจมตีเข้าอย่างจังเกือบถูกส่งกลับเมืองและในตอนที่ความสนใจของฉันถูกรบกวน ฉันก็ถูกซัดจนกระเด็นขึ้นฟ้าไป
ถึงพวกเราจะผ่านมาได้แต่สุดท้ายพวกเราก็พบจุดจบอันน่าเศร้าคือคลุกโคลนไปทั้งตัว
“ฉันไม่อยากไปหนองน้ำอีกสักพักใหญ่เลย…”
“นั่นสิคะ ครั้งก่อนที่ฉันไปที่นั่นมันง่ายกว่านี้เยอะเลย…”
“เอาน่าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอยู่บ่อยๆในเกมล่ะนะ ไม่ดีเหรอที่ในวันนี้ได้ประสบการณ์ใหม่ๆน่ะ”
“รินจัง…”
ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว พวกเราออกมาหลังจากที่จบการสตรีมซึ่งรินจังเองก็เช่นกัน พวกเรา3คนจึงทานมื้อค่ำกัน
“ฟุฟุ หนองน้ำเป็นที่ที่ไม่เหมาะกับนานะเลยใช่ไหมล่ะ?”
“ใช่เลย มีแต่มอนสเตอร์ที่ต้านทานแรงกระแทก…แล้วพวกกิ้งก่าที่ดูจะปราบง่ายก็ไม่โผล่มาสักตัวเลย”
“พอนึกๆดูแล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆนะคะ พวกเราสำรวจกันตั้ง4ชั่วโมงแต่ดูเหมือนจะไม่มีผู้เล่นคนไหนเจอพวกกิ้งก่าเลยนะ”
ใช่แล้ว ที่หนองน้ำควรจะมีมอนสเตอร์อยู่สองประเภทซึ่งก็คือกบและกิ้งก่า แต่พวกมันไม่โผล่มาเลยตลอดทั้งสตรีม
ผู้ชมเองก็สับสนในเรื่องนี้เหมือนกัน และในบางโอกาสที่ได้เจอกับผู้เล่น พวกเขาก็ไม่พบเลยเช่นกัน
“…เข้าใจล่ะ กิ้งก่าไม่ปรากฏขึ้นมาเลยสินะ โอกาสการเกิดน่าจะเปลี่ยนตามสภาพอากาศแต่วันนี้น่ะอากาศปลอดโปร่งสินะ?”
“อืม”
“ทั้งที่ฝนก็ไม่ได้ตก แทนที่จะบอกว่ามีกบเกิดมากเกินไป…เป็นกิ้งก่าที่หายไปต่างหากสินะ? เหมือนว่าจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้นนะ”
หลังจากที่ได้ฟังเรื่องนี้จากพวกเรา รินจังก็มีสีหน้าจริงจังขึ้นมาในขณะที่คิดอะไรบางอย่างแล้วก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม
“ก็นะ คิดไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี พรุ่งนี้เธอจะไปที่ป่าแห่งเวทมนตร์สินะ? ระวังเวทมนตร์ให้ดีด้วยล่ะ โอเค๊?”
“รู้อยู่แล้วน่า”
“คิกคิก ท่านพี่นานะไม่มีการต้านทานเวทมนตร์เลยสักนิดนี่คะ”
“แล้วอาภรณ์หมาป่าแดงเองก็ไม่ต้านทานเวทเลยเหมือนกัน”
ดันเจี้ยนที่ฉันจะไปท้าทายในวันพรุ่งนี้คือ[ป่าแห่งเวทมนตร์]
เส้นทางไปสู่ทรีอาซึ่งเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่ใช้เวทมนตร์
เป็นเพราะอิทธิพลของ[โดวจิ]ทำให้ไม่มีการต้านทานเวทมนตร์เลย ยิ่งคิจินที่มีการต้านทานเวทมนตร์ที่ต่ำอยู่แล้ว ในตอนนี้ฉันตัวบางยิ่งกว่ากระดาษเสียอีกเมื่อต้องเจอกับเวทมนตร์
แต่ยังไงซะ ฉันตั้งหน้าตั้งตารอที่จะเผชิญหน้ากับดันเจี้ยนใหม่อยู่นะ
—-
ผู้แปล: ชื่อมอนสเตอร์กบในเรื่องเอาชื่อพันธุ์กบในโลกจริงมาเปลี่ยนส่วนกาเอรุเป็นฟร็อกนะครับ
ชื่อลอว์เรส อาจจะหมายถึง ลอว์เลส(Lawless) ที่ว่าไร้กฏได้ ซึ่งในเรื่องไม่ได้มีการพูดถึงแต่อยากให้ทราบเอาไว้ด้วยครับ
ตอนต่อไป →