ฮ่องเต้รู้สึกว่าฮองเฮามีความหมายลึกซึ้งกว่าคำพูดของนางแต่เขาไม่ได้ถามอีกต่อไป เพราะความภาคภูมิใจและการแสดงออกทางสีหน้าของฮองเฮาทำให้เขารู้สึกโกรธเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะลืมไปมาก แต่เขาก็ยังจำจุดประสงค์ที่แท้จริงในการเก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ในตำแหน่งของฮองเฮา น่าเสียดายที่ความสัมพันธ์ “คู่ทำงานที่มีความสุข” ถูกลืมไปโดยสิ้นเชิง
ฮ่องเต้โบกมือให้เขาแล้วเดินไปอีกไม่กี่ก้าวก็แสดงว่าพวกเขาทั้งสองออกไป จางหยวนตามหลังฮองเฮาและเดินออกไปอย่างเงียบ ๆ แต่เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น ฮ่องเต้ก็หันมามองพวกเขาทั้งสองจากไป และรู้สึกไม่มีความสุข “พวกเจ้าทุกคนไม่ต้องตามข้าอีก ข้าอยากอยู่คนเดียว” เขาสั่งให้เจ้าหน้าที่พระราชวังตามหลังเขาออกไป เขาสั่งท่าทางเย็นชา ไม่มีใครกล้าที่จะไม่เชื่อฟัง
ในที่สุดฮ่องเต้ก็ไม่ถูกตามด้วยกลุ่มคนนั้นและผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์ เดินบนถนนในพระราชวัง ฝีเท้าของเขาก็เร็วขึ้นมาก
ดูเหมือนว่านานมาแล้วตั้งแต่เขารู้สึกแบบนี้เขารู้สึกว่าเขาเก็บกดไว้นานเกินไป แม้ว่าพระชายาหยวนกุ๋ยอยู่ข้าง ๆ เขา เขาก็ยังคงรู้สึกกดดันอยู่บ้างเป็นครั้งคราว ความรู้สึกของการกดดันนั้นมาจากใจของเขาและไม่มีแหล่งที่มา
ในขณะที่เขาเดินเขาจะพบบ่าวรับใช้พระราชวังเดินไปรอบ ๆ และโบกมือเพื่อขับไล่พวกเขา ในที่สุดเมื่อเขาหยุดเดินและเงยหน้าขึ้น เขาพบว่าเขายืนอยู่หน้าประตูตำหนักขนาดใหญ่และสง่างาม เขาตัวสั่นเล็กน้อยและมองไปที่ตำหนักแห่งนี้เป็นเวลานาน
“ตำหนักศศิเหมันต์? ” ป้ายชื่อตำหนักที่ด้านหน้าประตูตำหนักมีตัวอักษรขนาดใหญ่ ฮ่องเต้อ่านมันภายใต้ลมหายใจของเขา และหัวใจของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างชั่วร้ายทันที อาการปวดหัวนั้นปะทุขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีตที่คุ้นเคย พุ่งทะลุผ่านหัวของเขาราวกับว่าเขากำลังดูงิ้ว
ตัวอย่างเหล่านั้นกระจัดกระจายแต่ความมีชีวิตชีวาเขาจำได้ และจางหยวนยืนอยู่หน้าประตูนี้ ร้องเพลงภูเขา เขาจำได้ว่ามาหน้าประตูใหญ่ครั้งนี้นับไม่ถ้วนและดูเหมือนว่าผู้คนที่อยู่ข้างในไม่อนุญาตให้เขาเข้าไป เขาจำได้ว่าตำหนักแห่งนี้เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ หลังจากนั้นเขาก็ดูแลการสร้างใหม่และได้รับเงินบริจาคจากเสนาบดีหลายคน เขายังจำได้ว่าดูเหมือนว่าเขาจะสามารถเข้าไปที่ประตูตำหนักแห่งนี้หลังจากนั้น และอยู่ใกล้กับผู้หญิงที่อยู่ข้างใน ทานอาการทั้งสามมื้อด้วยกัน แต่ไม่พักค้างคืน ผู้หญิงคนนั้นสวยมากและมีกลิ่นอายที่ไม่สามารถอธิบายได้ นางไม่สามารถเปรียบเทียบได้กับผู้หญิงทั่วไปอย่างพระชายาหยวนกุ๋ย
เมื่อความคิดนี้เกิดขึ้นฮ่องเต้ก็ตกตะลึงอีกครั้ง ทำไมเขาถึงอธิบายถึงพระชายาหยวนกุ๋ยว่าเป็นผู้หญิงธรรมดา ? นั่นไม่ใช่พระชายาหยวนกุ๋ยที่เขาโปรดปรานมากที่สุดหรอกหรือ ? เกิดอะไรขึ้นกับเขา ?
ขณะที่เขากำลังคิดอย่างลึกซึ้งและไม่เข้าใจอะไรเลยบ่าวรับใช้ของพระราชวังเดินไปตามถนนด้านข้างฮ่องเต้จึงแสดงท่าทางและขอให้เขาเข้าใกล้ ขันทีต้องการที่จะคุกเข่า แต่ฮ่องเต้ก็หยุดเขาเพียงแค่ถามว่า “บอกข้า คนที่อาศัยอยู่ในตำหนักศศิเหมันต์นี้คือใคร ? ”
ขันทีนั้นก็ตกตะลึงอย่างชัดเจนจากนั้นเขาก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหวาดกลัวว่า “พระชายาหยุนพะยะค่ะ ! ” จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้ด้วยความสับสน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย
ฮ่องเต้ตรวจพบสิ่งนี้และถามว่า“อะไรนะ ? เราจำไม่ได้ว่าใครอยู่ในตำหนักแห่งนี้ นั่นแปลกมากงั้นหรือ ? ”
บ่าวรับใช้ในพระราชวังพยักหน้าและอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาก็ไม่กล้าเพียงมองลงไป และอยู่ในที่ที่เขาเงียบอย่างสมบูรณ์
”เจ้าไปได้! ” ฮ่องเต้ไม่ได้ถามอีกต่อไป เขารู้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา จิตใจของเขาลืมไปหลายสิ่ง เขารู้อย่างชัดเจน มันเป็นเพียงบางครั้งสิ่งเหล่านั้นปรากฏอย่างชัดเจน แต่ก็เป็นเช่นนั้นไม่นานและคลุมเครืออีกครั้ง เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คนที่อยู่ในตำหนักแห่งนี้จะต้องถูกเขาลืมไปเรื่อย ๆ เนื่องจากปัญหานี้ !
ขันทีก็ก้มศีรษะและจากไปและหลังจากเดินไปได้ไกล เขาก็ยังมองกลับไป และเห็นว่าฮ่องเต้ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าใจ
เมื่อพิจารณาถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในอารมณ์ของฮ่องเต้ก็ถือว่าเป็นปัญหาที่คลุมเครือในพระราชวังของฮ่องเต้แต่ผู้คนต่างก็ตระหนักในระดับหนึ่ง เขาเป็นเพียงขันทีที่รับใช้เจี่ยหยู และมันก็เป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะพบกับฮ่องเต้ ผ่านสถานที่แห่งนี้ในวันนี้ เป็นเพราะเขากำลังช่วยนาง เจี่ยหยูให้ถอนลูกพลัมในสวน แต่ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างฮ่องเต้และพระสนมของนาง นี่เป็นความโหดร้ายเล็กน้อยต่อพระสนมและท่านผู้หญิงในพระราชวังหลวง แต่นั่นเป็นเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พูดถึงบ่อยครั้งในราชวงศ์ต้าชุน ฮ่องเต้ไม่ได้ชื่นชอบตำหนักในของเขา และรักพระชายาหยุนที่ไม่เต็มใจที่จะพบเขามานานถึง 20 ปี ด้วยเหตุนี้ฮ่องเต้จึงถูกตราหน้าว่าโง่เขลา
“อ๊ะพระชายาหยุน ! ” ฮ่องเต้ระลึกถึงตัวอย่างเหล่านั้นที่พุ่งผ่านสมองของเขา และนึกถึงผู้หญิงที่สวยงามซึ่งมีกลิ่นอายเหมือนเทพอยู่ตรงหน้า ขอบปากของเขายกขึ้นเพื่อแสดงรอยยิ้ม เขาเดินไปไม่กี่ก้าวไปที่ประตูตำหนักและเงยหน้าขึ้นเคาะประตู ในขณะที่เขาเคาะ เขาสงสัยว่าทำไมประตูตำหนักจึงปิดระหว่างวัน
หลังจากเคาะประตูสักครู่สุดท้ายในที่สุดก็มีคนเปิดประตูพระราชวังซึ่งไม่เร็วเกินไปหรือช้าเกินไป คนที่ออกมาเปิดประตูเป็นบ่าวรับใช้ในตำหนักใหญ่ นางแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นเขา แต่ก็ไม่รู้สึกประหม่า นางโค้งคำนับด้วยความเคารพจากนั้นกล่าวว่า “วันนี้พระชายาหยุนไม่รับแขกเพคะ ฝ่าบาทได้โปรดกลับไปเพคะ ! ” ไอลีนโนเวล
“หืม? ” ฮ่องเต้สับสนเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ให้เรากลับไปหรือ นี่ไม่ใช่ที่ที่พระชายาหยุนอยู่หรอกรึ ? เราเป็นฮ่องเต้และไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับการที่สนมไล่ฮ่องเต้ ในพระราชวังแห่งนี้มีสถานที่ใดบ้างที่ข้ายังไม่สามารถเข้าไปได้” เขาเอื้อมมือออกไปผลักประตูขณะที่เขาพูด ตั้งใจจะก้าวเข้าไปข้างใน
แต่หัวหน้านางกำนัลของตำหนักคุกเข่าลงทันทีและขวางทางของเขาพูดอย่างสงบ “หากฝ่าบาทยืนยันที่จะเข้ามา บ่าวรับใช้ผู้นี้ก็ไม่สามารถหยุดฝ่าบาทได้ แต่บ่าวรับใช้นี้ยังได้รับคำสั่งจากพระชายาหยุนว่าพระองค์ไม่รับแขก โดยเฉพาะอย่างยิ่งฝ่าบาท ดังนั้นหากฝ่าบาทปรารถนาที่จะเข้าไป บ่าวรับใช้คนนี้คงได้แต่ยอมตายที่นี่เท่านั้น ได้โปรดข้ามศพของบ่าวรับใช้ผู้นี้ไปเถิดเพคะ ! ”
”เจ้าพูดอะไร? ” ฮ่องเต้ตกตะลึงเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีบ่าวรับใช้แบบนี้ในตำหนักแห่งนี้ ตำหนักศศิเหมันต์ก็ทำให้ตัวเองอยู่ในตำแหน่งที่สูงมาก! เขาอารมณ์เสีย แต่ก่อนที่ไฟโกรธจะลุกลามขึ้นมา ฮ่องเต้เอามือจับศีรษะข้างหนึ่งและอีกข้างจับประตูใหญ่ของตำหนัก สีหน้าของเขาแสดงความเจ็บปวดอย่างมาก
เมื่อเห็นอย่างนี้บ่าวรับใช้ในพระราชวังที่คุกเข่าก็ถามอย่างรวดเร็ว “ฝ่าบาทต้องการให้บ่าวรับใช้ส่งคนไปเชิญหมอหลวงหรือไม่เพคะ ? ” หลังจากพูดแบบนี้ นางมองไปข้างหลังเขาและสังเกตว่าไม่มีบ่าวรับใช้ในพระราชวังติดตามเขา และได้แต่คิดว่ามันแปลก
สำหรับฮ่องเต้ที่มาที่ตำหนักศศิเหมันต์เพียงอย่างเดียวมันไม่มีอะไรใหม่ ในอดีตเมื่อพระชายาหยุนไม่ยอมพบเขา เขามักจะมาที่นี่คนเดียวเพื่อร้องเพลง มันไม่สำคัญว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน เขาเป็นคนหัวแข็ง แต่สถานการณ์ในปัจจุบันแตกต่างจากอดีตที่ผ่านมา ฮ่องเต้ดูเหมือนจะโปรดปรานพระชายาหยวนกุ๋ย เขาจะมาที่ตำหนักศศิเหมันต์ได้อย่างไร ? และจากสิ่งที่เขาพูดตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้สึกว่ากฎของตำหนักศศิเหมันต์นั้นแปลกประหลาด อาจเป็นไปได้ว่าฮ่องเต้ลืมทุกอย่างจากอดีตอย่างแท้จริง ? รวมถึงพระชายาหยุนด้วยหรือเปล่า
“ไม่จำเป็นต้องเรียกหมอหลวงมาข้าไม่เป็นอะไร” ฮ่องเต้เอนกายลงบนประตูตำหนัก พยายามทำสิ่งนี้ให้ดีที่สุดไม่ต้องคิดอะไรเกี่ยวกับตำหนักศศิเหมันต์และพระชายาหยุน พยายามอย่างดีที่สุดเพื่อลืมผู้หญิงที่สวยงามจากความทรงจำของเขา ที่เขารักมากที่สุดในตอนนี้…… ในที่สุดอาการปวดหัวก็เริ่มบรรเทาลง เขากลั้นหายใจออกมา และเดินไปอีก 2 ก้าว บอกกับนางกำนัลว่า “เนื่องจากพระชายาหยุนยืนยันที่จะไม่รับแขก ดังนั้นเราจะไม่เข้าไป ปิดประตู ! ”
หลังจากที่เขาพูดสิ่งนี้นางกำนัลในตำหนักศศิเหมันต์ไม่ได้กลับมาปิดประตูตำหนักโดยตรงและลงกลอนจากด้านใน
ฮ่องเต้แสดงรอยยิ้มที่มีปัญหาแต่คิดว่าทำไมตำหนักศศิเหมันต์นี้คอยปกป้องเขาราวกับว่าพวกเขากำลังป้องกันขโมย ไม่เพียงแต่พวกเขาปิดประตูในเวลากลางวัน พวกเขายังปิดประตูตลอดหรือไม่ พวกเขากำลังทำอะไร
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะคาดเดาต่อไปกลัวว่าการคิดมากเกินไปจะทำให้ปวดหัว แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เขารู้สึกงงงวย ทำไมถึงปวดหัว มีเพียงพระชายาหยวนกุ๋ยเท่านั้น ตอนนี้เขาคิดเรื่องพระชายาหยวนกุ๋ยและได้รับการปลอบประโลม นั่นคือสาเหตุที่ทำให้อาการปวดหัวของเขาคลี่คลาย ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น เป็นไปได้ไหมที่พระชายาหยวนกุ๋ยใช้ยา ? มันไม่จำเป็นต้องกินยา เขาจะหายเมื่อเขาคิดถึงนาง ?
เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้กับพระชายาหยวนกุ๋ย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มระวังตัวและคิดอะไรบางอย่าง “ถ้าสิ่งนี้ดำเนินต่อไปเช่นนี้ มันก็เหมือนกับว่าข้ากำลังผูกติดอยู่กับพระชายาหยวนกุ๋ย ข้าเป็นฮ่องเต้ ! ข้าจะติดบางสิ่งหรือบางคนได้อย่างไร ? ข้าจะไม่ทำสิ่งนี้ ข้าจะไม่ทำข้าต้องคิดอะไรบางอย่างเพื่อกำจัดสิ่งเสพติดที่รู้จักกันในชื่อพระชายาหยวนกุ๋ย”
ด้วยเหตุนี้จึงทำให้จิตใจที่สงบของฮ่องเต้ในขณะนี้ตำหนักเซียงต้องเผชิญหน้ากับซวนเทียนโมที่มีอาการป่วยกำเริบ พระชายาหยวนกุ๋ยหวาดกลัวจนหน้าซีดเซียว
อาการคันของซวนเทยีนโมเกิดขึ้นทุกวันและมันก็แย่ลงทุกครั้งตั้งแต่สองวันที่ผ่านมา ยาลดอาการคันที่ได้รับจากหมอหลวงไม่ได้ผลอีกต่อไป เขาสั่งให้คนของเขาซื้อยาต้านอาการคันจากข้างนอก และพวกเขาก็ไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อซื้อยา น่าเสียดายที่ยาที่นำกลับมาไม่สามารถหยุดอาการคันได้ จนถึงจุดที่เขาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปและต้องเกามัน และด้วยการขีดข่วน บริเวณนี้จึงถูกทำให้เป็นรอยจนเลือดและเนื้อผสมกัน ถ้าหากไม่ได้เพ่งมองอย่างใกล้ชิด ก็ไม่สามารถมองเห็น ‘น้องชาย’ ของเขาได้ มันเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัว
เมื่อพระชายาหยวนกุ๋ยมาถึงซวนเทียนโมกำลังเกา นางเห็นร่างบุตรชายของนาง และมือที่ปกคลุมไปด้วยเลือด นางกรีดร้องด้วยความตกใจ
เสียงกรีดร้องนี้ทำให้ซวนเทียนโมกลับมารู้สึกอีกครั้งเมื่อหันมาและมองพระชายาหยวนกุ๋ย เขาตะโกนว่า “เสด็จแม่ ! เสด็จแม่ตรวจสอบได้หรือไม่ ใครคือคนที่ทำร้ายข้า”
พระชายาหยวนกุ๋ยรู้สึกหวาดกลัวจนเกือบจะสูญเสียจิตวิญญาณของนางนางได้สติกลับมาด้วยเสียงตะโกนของซวนเทียนโม แต่นางก็ส่ายหน้าด้วยความหวาดกลัว “ข้าตรวจสอบแล้ว แต่ไม่พบอะไรเลย ข้าไปถามสถานที่ในพระราชวังของฮ่องเต้ที่ดูแลพี่เลี้ยงส่วนตัว พวกเขาไม่ได้ทำ”
“ถ้าอย่างนั้นจะเป็นใครได้อีก? ” ซวนเทียนโมกระแทกมือของเขาบนเตียง ร่างกายส่วนล่างของเขาคันมากจนเขาหัวเราะและร้องไห้ มือของเขาเกาอย่างต่อเนื่อง เมื่อเขาใช้กำลังมาก เขาก็ดึงเนื้อบางส่วนออก แต่เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลย เพียงแค่ใส่ใจอาการคัน ความรู้สึกนี้เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย
พระชายาหยวนกุ๋ยก็หมดหวังเช่นกันนางดูบริเวณส่วนล่างของร่างกายของซวนเทียนโมโดยคิดว่า “มันจบสิ้นแล้ว ! มันจบสิ้นแล้ว ! ” อาการป่วยนั้นจะไม่หายเลยโดยที่ส่วนนั้นไร้ประโยชน์ และซวนเทียนโมไม่มีบุตร แม้ว่าเขาจะครองบัลลังก์ มันก็เป็นการสิ้นเปลือง แต่มันไม่แน่นอน ในเวลานั้นพวกเขาสามารถรับเด็กสองสามคนได้ไม่ยาก นางก็แค่กลัวว่าภายใต้การทรมานของความเจ็บปวด ซวนเทียนโมอาจจะไม่สามารถรักษาชีวิตของเขาได้ ถ้าซวนเทียนโมเสียชีวิต นางมีความหวังอะไร
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้นางลูบที่หน้าท้องส่วนล่างของนางโดยไม่รู้ตัว ท้องของนางก็ผิดหวังเช่นกันไม่มีวี่แววเลย ไม่ว่าจะเป็นเชื้อสายของฮ่องเต้หรือเชื้อสายของอาจารย์กู่ นางก็ไม่ใช่คนที่จู้จี้จุกจิกเลย แต่ตอนนี้นางแค่อยากให้ตัวเองตั้งครรภ์เร็ว ๆ นี้ เพื่อทำเรื่องสำคัญให้เสร็จ และบุตรชายที่อยู่ตรงหน้านางไม่มีความหวังเลยก็ไม่เป็นไร
การกระทำและการแสดงออกของนางถูกพบเห็นโดยซวนเทียนโมทันทีความโกรธเกรี้ยวในดวงตาของเขา และชี้ไปที่พระชายาหยวนกุ๋ย เขาตะโกนว่า “อย่ามีความคิดเป็นอื่น ! ข้าจะบอกเสด็จแม่ว่าข้าจะหายดีอย่างแน่นอน ! ”