อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่766 ทดลองชีวิตที่แปลกใหม่
กู้ชูหน่วนยังไปไม่ถึงแดนต้องห้าม แต่เสียงไปถึงก่อนแล้ว
“เปิดประตู ข้าจะเข้าไป เร็ว”
นางพูดอย่างร้อนใจ ลูกศิษย์ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูแดนต้องห้ามไม่กล้าถามเยอะ รีบเปิดประตูต้อนรับหัวหน้าเผ่า
เพราะเวินเส้าหยีตามกู้ชูหน่วนมาติดๆ ทั้งสองวิ่งมาด้วยความเร็วสูง วิ่งผ่านเข้าไปเหมือนสายลมที่พัดผ่าน
ลูกศิษย์ที่เฝ้าหน้าประตูไม่รู้จักเวินเส้าหยี คิดว่าเขาเป็นเพื่อนของหัวหน้าเผ่า เลยไม่ได้เข้าไปห้าม และปล่อยให้เข้าไปทันที
พวกเขาเข้าไปได้ไม่นาน จอมมารก็คลานมาถึงหน้าประตูแดนต้องห้าม
“เปิดประตู ข้าจะเข้าไป เร็วๆ” จอมมารพูดตามน้ำเสียงของกู้ชูหน่วน
ลูกศิษย์ที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็สบตากัน ต่างก็รู้สึกสงสัย
“เจ้าเป็นใคร ไม่รู้เหรอว่าที่นี่ที่ไหน?”
“ข้าเป็นจอมมาร และเป็นสามีในอนาคตของพี่สาว ทำไมจะไม่รู้จักแดนต้องห้ามนี้ล่ะ”
“เจ้าเป็นจอมมาร? พูดเป็นเล่นไป ไม่ดูตัวเองในตอนนี้ คิดว่าตัวเองมีดวงตาที่เหมือนกับจอมมาร เจ้าก็จะเป็นจอมมารจริงๆหรือไง”
“นั่นสิ อีกอย่างนะ หัวหน้าเผ่าของพวกเรามีสามีที่ไหนกัน ถ้าจะมีจริงๆก็มีแต่เย่จิ่งหานแห่งจวนอ๋องหานเท่านั้น ไม่มีทางเป็นเจ้าได้หรอก”
คำพูดนี้เหมือนไปจี้จุดของจอมมารเข้า
เขาพูดเสียงแข็งว่า “นางกับเย่จิ่งหานไม่ใช่สามีภรรยากัน”
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพลังยังไม่กลับมา ด้วยคำพูดนี้ พวกเขาสองคนได้ตายไปนานแล้วล่ะ
อำนาจและรังสีพิฆาตแผ่ซ่านออกมากะทันหัน ทำเอาลูกศิษย์สองคนนั้นตัวสั่นเทา
เขาเป็นใครกัน ทำไมถึงมีอำนาจที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ทำไมพวกเขาไม่เคยเห็นเขาในเผ่ามาก่อนเลย?
คนหนึ่งในนั้นก็ตื่นเต้นจนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “พวกเราก็ต้องรู้อยู่แล้ว เย่จิ่งหานกับพวกเราเผ่าหยกมีความแค้นต่อกัน เขาไม่คู่ควรกับหัวหน้าเผ่าของพวกเราหรอกนะ”
ได้ยินดังนั้น ความโกรธของจอมมารก็ลดลงมาเยอะมาก แต่แรงอาฆาตยังคงอยู่
คำพูดต่อจากนี้ของพวกเขา ทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีกครั้ง
“เย่จิ่งหานไม่คู่ควรกับหัวหน้าเผ่าของเรา เจ้าก็ไม่คู่ควรเช่นกัน ดูท่าทางของเจ้าในตอนนี้สิ อย่างกับขอทานไม่มีผิด ยังมีหน้ามาบอกว่าเป็นจอมมารและเป็นว่าที่สามีของหัวหน้าเผ่าอีก”
ขอทาน?
เขากลายเป็นขอทานตั้งแต่เมื่อไหร่?
จอมมารก้มหน้ามองตัวเอง เหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางกระหม่อม
เขารักสะอาดมาตลอด เสื้อผ้ากับผมดำขลับของเขาไม่เคยสกปรกเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้……
เพราะคลานมา ชุดพญาหงส์แดงอันหรูหราของเขาทั้งสกปรกและยับเยิน แถมบางจุดยังขาดอีก ไม่เหลือเค้าโครงของเสื้อตัวเดิมไว้เลย
ยังมีมือและขาของเขาอีก เปื้อนไปด้วยโคลน
บอกว่าเขาเป็นขอทานยังให้เกียรติเขาเลย
จอมมารพูดอย่างหยิ่งผยองว่า “ข้าชอบทดลองชีวิตที่แปลกใหม่ พวกเจ้าข้องใจงั้นเรอะ?”
“มาจากไหนก็กลับไปทางนั้นเลย ไม่งั้นอย่าหาว่าพวกข้าไม่เตือนนะ”
คนเฝ้าประตูด่าฉอดๆ คนผู้นี้เห็นได้ชัดว่ามาก่อเรื่องชัดๆ
พิษคำสาปเลือดของเผ่าหยกเพิ่งกำเริบ ร่างกายแข็งแกร่งขนาดนี้ไม่ออกไปช่วย ยังจะมาหาเรื่องที่นี่อีก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นพวกเศษเดนของเผ่าหยก
เห็นว่าเขาไม่ไป คนเฝ้าประตูจึงหยิบอาวุธขึ้นมา อยากจะไล่เขาออกไป
ในตอนที่ไม้กำลังจะไปถึงตัวเขา จอมมารที่กำลังภายในหมดไปแล้วในตอนแรกก็ไม่รู้ว่าฟื้นฟูกลับมาอีกครั้งเมื่อไหร่
เขาลุกขึ้นยืน และหายตัวไปด้วยความเร็วสูง แค่พริบตาเดียวก็เข้าไปในแดนต้องห้ามได้แล้ว
ลูกศิษย์ที่เฝ้าหน้าประตูก็ตีโดนอากาศแทน กวาดตามองหาจอมมาร และพูดอย่างสงสัยว่า “คนล่ะ? หายไปไหนแล้ว?”
“คงจะ……ถูกพวกเราขู่จนวิ่งหนีไปแล้วล่ะ ช่างเถอะๆ ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก เฝ้าหน้าประตูให้ดี ครั้งหน้าถ้าเขามาอีก ข้าจะตีขาของมันให้หักไปเลย”
“หื้ม……เจ้าดูสิ เหมือนเขาจะมาอีกแล้ว?”
“ไหน……นี่……เหมือนจะมีสองคนนะ?”
“สองคนจริงด้วย เห็นแค่ชายคนหนึ่งหญิงคนหนึ่ง เป็นคนแก่กับหญิงสาว? ขอทานคนเมื่อกี้เหรอ?”
บทที่765 คลานเหมือนหมา
บทที่767 ชี่พิฆาตอันแข็งแกร่ง