ตอนที่ 581 ดั่งคนในภาพวาด + ตอนที่ 582 คู่สร้างคู่สม โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 581 ดั่งคนในภาพวาด
ความจริงเหมยซูหานอยากถามว่าเหมยเหมยไปไหนเสียมากกว่า?
ตลอดช่วงปิดเทอมฤดูหนาว เหมยซูหานกำลังวุ่นกับธุรกิจตัวเอง เขาไม่ได้ไปเก็บขยะขายอีกแต่ไปซื้อกลอนคู่ติดประตูกับตัวอักษรฝูหรือภาพวาดปีใหม่รวมถึงของชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่เป็นมงคลต่างๆ จำนวนมาก เขาปั่นจักรยานไปเร่ขายที่หมู่บ้านชนบทละแวกนี้ แม้จะได้กำไรน้อยแต่ก็ยังขายดิบขายดีจนได้ปริมาณมาก หนึ่งวันขายได้นับร้อยชิ้น ได้กำไรสี่สิบห้าสิบหยวนสบายๆ
ธุรกิจค้าขายนี้เขาทำถึงก่อนวันปีใหม่ซึ่งทำให้ได้กำไรมาหลายร้อยหยวน วันปีใหม่เหมยซูหานได้ซื้อของขวัญชิ้นโตไปสวัสดีปีใหม่ที่บ้านตระกูลอู่รวมถึงของขวัญสำหรับเหมยเหมย…เป็นกิ๊บติดผมคริสตัลประดับขนาดกะทัดรัด เขาซื้อมาจากห้างสรรพสินค้าอันดับหนึ่งของเมืองจิน เห็นว่าเป็นของนำเข้าจากต่างประเทศ กิ๊บติดผมชิ้นเดียวราคาห้าหยวนกว่า
แต่เมื่อเขาไปถึงบ้านตระกูลอู่กลับว่างเปล่า เตาทำกับข้าวก็ไม่มีกลิ่นควันโขมง เห็นได้ชัดว่าไม่มีคนอยู่มาหลายวันแล้ว ถามเพื่อนบ้านไม่มีใครยอมบอกแถมยังทำหน้าแปลกประหลาด
หลังจากนั้นเขาไปอีกหลายครั้งก็ยังไม่เห็นใคร กระทั่งหลายวันก่อนเปิดเทอมก็มีคนเข้ามาอยู่ แต่กลับเป็นคุณครูอีกท่านของโรงเรียน บอกว่าห้องนั้นทางโรงเรียนได้มอบให้เขาแล้ว
หลังจากนั้นก็คือตอนเปิดเทอมครูประจำชั้นถูกเปลี่ยน ครอบครัวอู่เจิ้งซือหายไปอย่างไร้ร่องรอยจากรั้วโรงเรียนมัธยมอี้จง
เหมยซูหานใช่ว่าจะไม่รู้ข่าวสักนิด เรื่องของตระกูลอู่ใหญ่โตขนาดนั้นแค่สอบถามนิดหน่อยก็รู้ แต่เหมยซูหานยังไม่ยอมเชื่อ
อู่เจิ้งซือเป็นคนที่เขาให้ความเคารพนับถือมากที่สุดในชีวิต เขาจะทำเรื่องเลวร้ายอย่างขโมยลูกคนอื่นได้อย่างไร?
ระหว่างนี้ต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ เขาไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าอู่เจิ้งซือเป็นคนแบบนี้ ไม่เชื่อเด็ดขาด!
เขายิ่งไม่มีวันเชื่อว่าเหมยเหมยเป็นลูกของบ้านอื่น แบบนี้แล้วเขาจะไปหาเหมยเหมยจากที่ไหนล่ะ?
เหยียนหมิงซุ่นเห็นเหมยซูหานที่ทำหน้าร้อนใจก็ขมวดคิ้ว ไม่ชอบใจจริงๆ ที่เจ้าหมอนี่คิดไม่ซื่อต่อเหมยเหมย แต่เขาก็พูดไปตามความจริง
“ฉันไม่เชื่อว่านายไม่รู้ข่าวลือข้างนอก ก็ตามนั้นเลย เหมยเหมยเป็นลูกบ้านอื่น อู่เจิ้งซือแอบขโมยมาแต่กลับไม่ทำดีกับเหมยเหมย ทั้งยังให้เหอปี้อวิ๋นทารุณเธอ ตอนนี้พ่อแม่แท้ๆ ของเหมยเหมยมาหาถึงบ้าน พาเหมยเหมยกลับไปที่บ้านตัวเองแล้ว”
หลังจากที่รู้ว่าอู่เจิ้งซือได้ทำเรื่องไร้ศีลธรรมเช่นนี้เหยียนหมิงซุ่นก็ไม่ยอมเรียกเขาว่าคุณครูอู่อีกต่อไป
คนชั่วร้ายไร้คุณธรรมที่ขโมยลูกคนอื่นไม่คู่ควรกับคำเรียกว่าคุณครู!
เหมยซูหานตะลึง เหมือนโดนเอาหินทุบหน้าอกอย่างแรงและตอบกลับทันควันโดยไม่รู้ตัว “เป็นไปได้ยังไง? ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้”
“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ ยังไงความจริงของเรื่องก็เป็นแบบนี้”
เหยียนหมิงซุ่นไม่มีอารมณ์จะมาเสียเวลากับเหมยซูหาน เขาต้องรีบไปบ้านตระกูลจ้าวไม่อย่างนั้นเหมยเหมยคงรอจนร้อนใจ
เหมยซูหานรีบดึงเบาะหลังจักรยานของเหยียนหมิงซุ่นไว้ก่อนจะไล่ถาม “เหมยเหมยตอนนี้อยู่ไหน?”
“ไม่รู้!”
เหยียนหมิงซุ่นปั่นจักรยานขับออกไปไกล เขาไม่ได้ใจดีขนาดบอกให้เหมยซูหานรู้ เผื่อเจ้าหมอนี่ตามรังควานเหมยเหมยทุกวัน แค่เห็นก็รำคาญจะแย่!
เหมยซูหานยืนค้างอยู่กับที่นานด้วยสีหน้าถมึงทึง เขาไม่เชื่อที่เหยียนหมิงซุ่นบอก อีกฝ่ายต้องรู้แน่ๆ ว่าเหมยเหมยอยู่ไหนแค่จงใจไม่บอกเขาเท่านั้น!
ให้ตายสิ!
ไม่นานเหยียนหมิงซุ่นที่เตรียมของขวัญไว้ก็ปั่นจักรยานมาถึงชุมชนเขตเทศบาล เห็นเด็กสาวใส่เสื้อกันหนาวตัวหนาสีแดงแต่ไกลยืนชะเง้อมองอยู่หน้าประตูบานใหญ่ จู่ๆ ก็รู้สึกอบอุ่นใจ
ความรู้สึกที่มีคนคอยรออยู่มันดีจริงๆ!
เสียงกริ่งดังขึ้น เท้าของเด็กหนุ่มแตะพื้นก้มมองเด็กสาวที่ใบหน้าดั่งคนในภาพวาด ลุงยามหน้าประตูมองภาพตรงประตูอย่างเรียบเฉยก่อนจะขยี้ตา หยิบแว่นตาหนาเตอะมาใส่ถึงมองเห็นได้ชัดขึ้น
“โอ้โห! เด็กสองคนนี้ลูกบ้านใครกัน หน้าตาดีจริงๆ!”
……………….
ตอนที่ 582 คู่สร้างคู่สม
เหมยเหมยพาเหยียนหมิงซุ่นไปลงบันทึกที่ลุงยาม เธอเขียนชื่อจ้าวอิงหัวลงในสมุด ลุงยามเฝ้าประตูใจเต้นตึกตัก โอ้พระเจ้า! ลูกสาวท่านรองนายกเทศมนตรีหน้าตางดงามจริงๆ!
“คุณลุงคะ เขาคือเพื่อนหนู วันหลังคงมาเที่ยวหาที่บ้านหนูอีกบ่อยๆ ค่ะ”
เหมยเหมยจงใจพูดแบบนี้ ยามประตูชุมชมเขตเทศบาลแม้จะไม่ได้เข้มงวดเท่ากับบ้านท่านผู้เฒ่าจ้าวแต่ก็ยังเข้มงวดไม่น้อย ใครเข้าใครออกต้องมีการลงบันทึกซักถามประวัติ เธอบอกลุงยามไว้ล่วงหน้าจะได้ไม่ต้องให้เธอออกมารับทุกครั้งไป
ลุงยามหน้าประตูมองคู่ชายหญิงตรงหน้าตาหยีแล้วเผยสีหน้าเป็นเชิงเข้าใจ คนวัยอย่างเขาก็เคยผ่านช่วงวัยนั้นมาก่อน ต้องรู้อยู่แล้ว!
“รู้แล้ว หลังจากนี้เดี๋ยวจะปล่อยเข้าไปเลย พ่อหนุ่มมาลงบันทึกหน่อย!”
ลุงยามเห็นเด็กน้อยหน้าตาดีก็ชอบใจใหญ่ก่อนจะตอบตกลงอย่างไม่ชักช้า เหยียนหมิงซุ่นยิ้มบอกขอบคุณถึงพาเหมยเหมยปั่นจักรยานเข้าไปในเขตชุมชน
“พี่หมิงซุ่น บ้านหลังสีแดงนั่นคือบ้านฉันเอง แม่ของฉันทำกับข้าวเสร็จแล้ว เราเข้าไปก็ทานได้เลย” เหมยเหมยชี้ทางอย่างดีใจ ปากน้อยๆ พูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดเหมือนนกกระจอก
มุมปากของเหยียนหมิงซุ่นเหยียดสูงขึ้นเรื่อยๆ เขาที่ชื่นชอบความเงียบสงบมาโดยตลอดกลับไม่รู้สึกว่านกกระจอกตัวน้อยด้านหลังเสียงดังสักนิด เสียงเจื้อยแจ้วนั่นน่าฟังเสียจริง!
เหยียนซินหย่ากับจ้าวอิงหัวยกจานอาหารหอมฉุยจากห้องครัว วันนี้แม่ครัวหลักคือซินหย่า จ้าวอิงหัวเห็นใจภรรยาเลยรับผิดชอบหน้าที่ล้างผักหั่นผักทั้งหมด สองสามีภรรยาวุ่นวายอยู่ชั่วโมงกว่าถึงได้กับข้าวเต็มโต๊ะ
“น้องสาวของลูกล่ะ? เธอวิ่งไปไหนแล้ว?”
จ้าวอิงหัวจัดโต๊ะเสร็จก็พบว่าลูกสาวหายไป ทั้งที่เมื่อกี้ยังแอบขโมยเนื้อซี่โครงในครัวทานอยู่เลย!
จ้าวเสวียหลินที่กำลังดูโทรทัศน์อยู่ตอบกลับเสียงฉุน “เหมยเหมยออกไปรับเหยียนหมิงซุ่น พ่อครับ พ่อต้องสอนเหมยเหมยให้ดีนะ เหยียนหมิงซุ่นอะไรนั่นแค่ผมดูก็รู้แล้วว่าต้องไม่ใช่คนดีอะไร เหมยเหมยถูกมันหลอกจนหัวปักหัวปำ ทำดีกับหมอนั่นมากกว่าผมอีก พ่อ เราจะปล่อยให้เหมยเหมยหลงผิดแบบนี้ไม่ได้นะครับ ต้องดึงเธอขึ้นมาจากโคลนตม!”
ยิ่งพูดจ้าวเสวียหลินยิ่งจริงจัง กำหมัดแน่น ท่าทางกัดฟันกรอดนั่นคล้ายมีเรื่องให้แค้นเคืองกับเหยียนหมิงซุ่นนักหนา
จ้าวอิงหัวมุ่นคิ้วน้อยๆ ลูกสาวมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเหยียนหมิงซุ่นดีไปหน่อยก็จริงซึ่งแน่นอนว่าเขาเองก็เข้าใจได้ ขณะที่ลูกสาวกำลังลำบากมีเพียงเหยียนหมิงซุ่นที่ยื่นมือให้ความช่วยเหลือแก่เธอ
เพิ่มดอกไม้บนลายผ้าทอเป็นเรื่องง่าย แต่ส่งถ่านกลางหิมะกลับยาก!
ช่วงลำบากถึงพบมิตรแท้ เหมยเหมยพึ่งพาเหยียนหมิงซุ่นทุกทีไปก็เป็นเรื่องปกติที่เขาเข้าใจได้ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกหวงแปลกๆ?
“อืม เสวียหลินพูดมีเหตุผล ลูกสาวเราต้องรู้จักระวังตัวหน่อย ค่ำๆ ไว้พ่อจะคุยกับเหมยเหมย”
จ้าวอิงหัวอดพยักหน้าไม่ได้แสดงจุดยืนฝั่งเดียวกับลูกชาย ต่อต้านคนภายนอกร่วมกัน
เหยียนซินหย่าตำหนิ “แต่ฉันว่าหมิงซุ่นดีมากเลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาเหมยเหมยจะกลับบ้านไวขนาดนี้เหรอ? พวกคุณไม่รู้จักขอบคุณ เดี๋ยวหมิงซุ่นจะมาแล้ว ห้ามสะบัดสีหน้าใส่เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นคอยดูแล้วกันว่าฉันจะจัดการพวกคุณยังไง!”
“รับทราบ!”
สองพ่อลูกจ้าวอิงหัวตอบรับเสียงแปลกๆ ทำเอาเหยียนซินหย่าหลุดหัวเราะพลางถลึงตาใส่พวกเขาเป็นการเตือน
“พ่อคะ แม่คะ หนูพาพี่หมิงซุ่นกลับมาแล้ว กับข้าวเสร็จหรือยังคะ?”
เสียงใสของเหมยเหมยดังขึ้นที่นอกประตูทำให้สองพ่อลูกจ้าวอิงหัวเปลี่ยนเป็นใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ยิ้มกว้างเสียจนเหยียนซินหย่าอดมองตามไม่ได้
ไม่นานเหมยเหมยกับเหยียนหมิงซุ่นก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู แสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้สะท้อนเป็นฉากหลังงดงามเหมือนเดินออกมาจากภาพวาด ต่อให้สองพ่อลูกจ้าวอิงหัวจะไม่พอใจขนาดไหนก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าลูกสาว (น้องสาว)ของตัวเองกับเหยียนหมิงซุ่นช่างเหมาะสมดั่งคู่สร้างคู่สมกันจริงๆ!
ไม่มีความยุติธรรมเลย!
……………….