ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 621 เขาคว้าเธอไว้อย่างแรง
สามารถสแกนใบหน้าได้สำเร็จ
มีเพียงคำอธิบายเดียวนั่นคือ ชายคนนั้นได้ใส่ข้อมูลของเธอเข้าในระบบควบคุมการเข้าออกตั้งนานแล้ว และในตอนนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้กลับมาในประเทศ และเธอยังคงโต้เถียงกับเขาอยู่
ทันใดนั้นเส้นหมี่ก็มีความกล้าหาญเพิ่มขึ้นอย่างมาก เธอยกเท้าขึ้นและเดินไปที่บ้านเดิมของพวกเขา
ในฤดูหนาว และยังคงเป็นวิลล่าที่ถูกล็อคด้วยประตูเหล็กแกะสลัก หลังจากที่ไม่มีใครดูแล เมื่อมองไปแวบแรก ดอกไม้ที่สดสวยในอดีตก็หายไปหมด เหลือเพียงดอกไม้และต้นไม้ที่เหี่ยวแห้ง
แม้แต่สนามเด็กเล่นที่เคยเป็นที่โปรดปรานของเด็กๆก็ยังสะสมฝุ่นเป็นชั้นๆ
เส้นหมี่รู้สึกเจ็บปวดอีกครั้งในใจ
เธอสแกนใบหน้าเข้าไปในสวนภายในวิลล่านี้อีกครั้ง
“พี่ชาย อยู่ไหม”
เธอเข้ามาเห็นสวนที่ว่างเปล่า ไม่รู้ว่าจะหาคนได้ที่ไหน เธอจึงยืนตะโกนจากข้างนอก
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา
สวนวิลล่าหลังนี้ที่ไม่ได้ทำความสะอาดมาเป็นเวลานาน มันเงียบจนน่ากลัว
หรือเขาอยู่ในวิลล่า
ความคิดแวบเข้ามาในหัวของเธอ เธอจึงเดินเข้าไปในวิลล่าผ่านประตูที่เปิดทิ้งไว้
พอเข้าไปก็เห็นว่ามีรอยเท้าชัดเจนอยู่บนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนา ทำให้ตาของเธอเป็นประกายอีกครั้ง เธอจึงตามรอยเท้านั้นขึ้นไปถึงชั้นสามทันที
“พี่ชาย”
เธอมองไปที่ประตูห้องนอนที่คุ้นเคย และตะโกนอีกครั้ง
ทำไมวิลล่าถึงเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน
ก่อนหน้านี้เธอทะเลาะกับธนากรจึงไปอาศัยอยู่ในชนบท จากนั้นเธอก็กลับมา และไปอยู่คฤหาสน์วชิรนันท์ เธอคิดว่าวิลล่านี้ถูกขายไปแล้วเสียอีก
แต่เธอไม่คิดว่ามันยังอยู่
ในเมื่อยังอยู่ ทำไมเขาไม่ให้ใครมาทำความสะอาดที่นี่บ่อยๆ แถมยังสามารถมาอยู่เมื่อไรก็ได้
เส้นหมี่เหลือบมองฝุ่นหนาๆที่มีแม้กระทั่งบนราวบันได เธอดึงมือกลับมา เดินตรงขึ้นไปที่ชั้นสาม และมาที่ประตูห้องนอนนี้
ยังคงไม่มีการตอบสนอง
แต่ครั้งนี้หลังจากที่เธอตะโกนออกไป เธอก็ได้ยินเสียง “ตุ้บ” ข้างใน ราวกับว่ามีบางอย่างหล่นลงพื้น
“พี่ชาย—” เธอผลักประตู และรีบเข้าไปทันที
ที่แท้ก็อยู่ข้างใน
ยังคงเป็นห้องมืดสนิท ม่านหนาถูกดึงปิดตลอดเวลา เธอยืนอยู่หน้าประตู เห็นชายหนุ่มนอนอยู่บนเตียงภายใต้แสงไฟสลัวใต้ตะเกียง หลับตาและฝังตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม
และที่น่ากลัวที่สุดคือ!
รอบตัวเขา จากที่ทุกครั้งที่เส้นหมี่ขึ้นมาจะเห็นห้องนอนที่เรียบร้อยและสะอาด แต่ตอนนี้มันกลับยุ่งเหยิง ราวกับว่ามีคนมาย้ายมัน
โต๊ะ เก้าอี้ เครื่องประดับต่างๆ แม้กระทั่งภาพวาดที่แขวนอยู่บนผนัง…
เส้นหมี่เห็นทั้งหมดตกลงบนพื้น และมีเศษไม้และกระจกแตกอยู่เต็มไปหมด
เขาเศร้าจริงๆเหรอ
ดวงตาของเส้นหมี่เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
เธอรีบเข้ามาที่เตียงของเขา “พี่ชาย ไม่เป็นไรใช่ไหม เป็นยังไงบ้าง”
เธอยื่นมือออกไปอยากสัมผัสเขาดู เพื่อดูว่าเขาป่วยหรือไม่
ไม่คาดคิดว่าทันทีที่เธอเอนไปข้างหน้า ชายที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น
“คุณมาทำอะไรที่นี่”
“อะไร”
เส้นหมี่เกร็งกะทันหัน
เธอจ้องไปที่ชายที่อยู่ใต้ร่างเธอ อยากจะบอกว่ามาหาเขา เมื่อคืนไม่ได้กลับไปทั้งคืน เธอเป็นห่วงเขา
แต่ก่อนที่เธอจะได้พูด เธอก็เห็นดวงตาสีแดงฉานของชายคนนั้นฉายแววเหมือนหมาป่า และในวินาทีต่อมาเขาก็เหยียดมือออกและดึงเธออย่างแรง
เธอล้มลงบนตัวเขาอย่างรุนแรง
“โอ้ย–”
เส้นหมี่ร้องด้วยความเจ็บปวด
เธอขัดขืน
แต่ร่างกายที่เร่าร้อนของเขาได้พลิกเธอกลับมาแล้ว จากนั้นเขาก็จูบเธออย่างเร่าร้อนราวกับพายุที่รุนแรง และเริ่มรุกเธออย่างดุเดือดและดุดัน
สมองของเส้นหมี่สับสนไปหมด
แต่เธอไม่ได้ปฏิเสธเขา หลังจากรู้ตัวแล้ว ในเมื่อเขาต้องการมัน เธอก็จะเป็นเหมือนแมวที่เชื่อฟัง พยายามอย่างเต็มที่ที่จะโอบกอดเขาครั้งแล้วครั้งเล่า…
ทั้งห้องตกอยู่ในห้วงอารมณ์สวาท
——
ตอนบ่ายสามโมง
เมื่อเส้นหมี่ตื่นขึ้นอีกครั้งก็เย็นมากแล้ว
เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอก็เห็นว่าเพดานเหนือหัวของเธอยังมืดอยู่ และบริเวณโดยรอบก็ยังมืดและสลัว ในช่วงเวลาสั้นๆเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ที่ไหน และเกิดอะไรขึ้น
“โอ้ย–”
จนกระทั่งเธอขยับ ทั้งตัวก็เจ็บราวกับจะแตกสลาย ทำให้ในที่สุดเธอก็ค่อยๆจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนจะผล็อยหลับไป
ไอ้เลวนี่…
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที
หลังจากนอนพักสักครู่เธอก็พยุงตัวเองขึ้นจากเตียง
“พี่ชาย พี่อยู่ไหน”
เธอคว้าเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งมาสวม ขณะที่ตะโกนหาชายคนนั้น ก่อนจะทนความเจ็บปวด และเดินไปที่ประตูห้องนอน
แต่หลังจากเปิดประตูก็ไม่มีใครอยู่ข้างนอก
เขาอยู่ไหน
เธออึ้งไปชั่วครู่ สมองของเธอว่างเปล่าเป็นเวลานาน
“หม่ามี๊ ในที่สุดลูกก็ตื่นแล้ว แด๊ดดี้ไปบริษัทแล้ว เขาบอกว่าหลังจากหม่ามี๊ตื่นแล้วจะพาเรากลับบ้าน”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเด็กแว่วมาจากชั้นล่าง เสียงก้องกังวานใสแจ่มราวกับฝูงนกบินอยู่เหนือลำธารบนภูเขา
บทที่ 620 เธอรู้สึกได้ถึงความไม่สบายใจ
บทที่ 622 คุณยังไม่หมดใจกับผู้ชายคนนั้นเหรอ