Ch.54 – ปราบโจร ②
Translator : Reheikichi / Author
――หลังจากนั้นทั้งสองคน
ผมฆ่าโจรไปได้ 12 คนใน 14 คน
พลาดไปสองคน
เพราะผมแสดงไพ่ให้เห็นว่ามีแค่ผมที่เป็นคนซุ่มยิงอยู่ที่นี่คนเดียวและพยายามจะจัดการพวกมันให้มากที่สุด มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกนั้นจะไปบอกข้อมูลของผมกับเพื่อนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่
――แต่ต้องกำลังมุ่งหน้าไปหาพวกมิเซ่
ตอนนี้โชคไม่ดีแล้ว เพราะพวกนั้นจะเน้นการหนีผมแทนและที่สำคัญทิศที่ที่พวกมันหนีไปก็ยังเป็นที่ที่พวกมิเซ่อยู่
จะให้ไปติดต่อคนอื่นๆ ก็ลำบากซะด้วย
ผมเข้าไปใกล้พวกโจรในระยะประชิดโดยใช้《เสริมพลัง》
[ แก อย่ามาดูถูกกันนะ!! ]
ชายคนหนึ่งในกลุ่มโจรเลิกหนีและตอบโต้
ชายคนนั้นใช้《เสริมพลัง》และฟันมาอย่างแรง หลังเลี่ยงการฟันจากด้านซ้ายโดยเคลื่อนไหวให้น้อยที่สุด ต่อมาก็ผลักตัวเองออกมา
ไม่เหมือนนักเรียน ผมเคยชินกับการต่อสู้
ผมถอยห่างโดยอ่านการโจมตีไว้
ในตอนนั้นเองก็รู้สึกเหมือนเหยียบดินนูนๆ
――กับดัก?
เพราะลางสังหรณ์ไม่ดีจึงกลับส้นเท้าและกระโดดไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ทำได้
หลังจากนั้นก็เกิดฟ้าผ่าลงในจุดที่ผมเคยอยู่
[ ชิ หลบได้เรอะ ]
โจรอีกคนทิ้งระยะ
ดูเหมือนว่าเขาจะติดตั้งระเบิดไว้ขณะที่วิ่งอยู่
อาจเป็นเวทประเภทเดียวกับ《กับดักระเบิด》ที่ผมใช้ก่อนหน้านี้
เวทมนตร์เฉพาะจุดมักจะใช้ในกับดัก การจะระบุตำแหน่งของเวทมนตร์ประเภทนี้สามารถทำได้โดยจับเศษเสี้ยวของเวทมนตร์ แม้จะไม่มองเห็นด้วยตาก็ตาม
อย่างไรก็ตามเศษเสี้ยวเวทมนตร์ไม่ใช่สิ่งที่จะรู้ได้โดยไม่ทันรู้ตัว
แต่หากเพิ่มความเข้มข้นของเวทมนตร์รอบตัวก็จะรู้สึกได้
ผมหายใจออกสั้นๆ และเพิ่มการพลังเวทใน《เสริมพลัง》
ขณะเดียวกันก็ทำให้ประสาทสัมผัสเฉียบคมขึ้นและสัมผัสได้ถึงกับดักที่ติดตั้งไว้ในจุดอื่นๆ
――《กระสุนเวท》
ผมชี้ปลายนิ้วไปยังศัตรูและปล่อยเวทออกมา
โจรพยายามหลบแบบเต็มที่ แต่เขาก็เสียหลักเพราะขาข้างหนึ่งติดกับรากไม้และล้มลงไปชั่วขณะ
ได้โอกาสล่ะ―― ผมเตะพื้นอย่างแรงเข้าพุ่งเข้าหาชายที่เสียหลักล้มลงไป
แต่ว่าในตอนนั้น
โจรอีกคนก็โจมตีเข้ามาจากด้านข้าง
ดาบเร็วมาก ดูเหมือนโจรคนนี้จะเก่งเรื่องการต่อสู้ระยะประชิด
เป็นวิชาดาบที่เชี่ยวชาญและยังมีกลอุบายที่ผสมผสานหลายอย่าง เขาสามารถใช้มันได้ทั้งที่กริซนั้นมีรูปทรงโครง
รู้สึกชื่นชมอยู่เล็กน้อย ผมจึงถอยออกมาก่อน
[ รีบร้อนทีเดียวนะ งั้นรึ? เข้าใจล่ะ เธออยู่แถวนี้สินะ? ]
โจรถามขณะถือดาบ
เขาคงจะหมายถึงเจ้าหญิงมิเชเลียสินะ? ―― แต่ยังไงซะ ผมก็ไม่ได้คิดจะตอบคำถามนั้นอยู่แล้ว
ขณะที่มองหน้ากัน ผมสร้างกริซด้วย《ฟิคเซชั่น》และขวางไปยังต้นไม้ที่ห่างออกไป 5 เมตร
ทันทีที่กริซปักลงที่ต้นไม้ มันก็ระเบิดทันที
[ ระเบิด!? ]
[ ให้ตายสิ ยังมีลูกเล่นอีกเรอะ!? ]
เป็นกับดักอย่างหนึ่งที่ผมติดตั้งไว้ตั้งแต่แยกกับพวกมิเซ่ ก่อนจะไปจุดซุ่มยิงซะอีก
แม้จะหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะเสียงระเบิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า คงทำให้พวกมิเซ่ได้ยินเสียงและแรงสั่นสะเทือนนี้แน่ ผมจะต้องจัดการพวกโจรก่อนที่พวกเธอจะมาตรวจสอบที่นี่เพราะความอยากรู้อยากเห็น
รู้สึกเศร้าที่ตอนนี้เธอไม่มีคนคุ้มกันข้างตัว เพราะผมต้องรับมือกับคนกลุ่มใหญ่
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนั้น
ต้นไม้กระจัดกระจายเป็นฝุ่นและฝุ่นควันก็คลุ้ง
ผมจึงค่อยๆ หายเข้าไปในควัน
[ อีกแล้วเรอะ! ――ใช้สายลมเป่ามันไปซะ! ]
[ อา! ]
ฝุ่นคลุ้งถูกพัดหายไปด้วยแรงลมอย่างกระทันหัน
ไม่รู้ประเภทหรอกนะ แต่ดูเหมือนจะเป็นเวทลม
แต่ยังไงก็ช้าเกินไป
ผมได้ไปถึง ――ต้นไม้ด้านหลังโจรแล้ว
―― 《ใบมีด》
โดยเล็งไปที่คอของชายคนนั้น เขาสับสนและหันไปมองรอบๆ
และแล้วใบมีดโปร่งใสที่มองเห็นได้ยากก็ตัดคอชายคนนั้นไปพร้อมกับลำต้นของต้นไม้
[ อ―― ]
ชายที่ถูกตัดหัวส่งเสียงอย่างแผ่วเบา
จากนั้นหัวก็กลิ้งตกลงบนพื้น
[ ดีล่ะ ]
ผมเตะต้นไม้ให้ล้มลงใส่โจรอีกคน
เขาพยายามหลบต้นไม้ที่ล้มลงมาประมาณ 3 เมตรด้วยใบหน้าดูสิ้นหวัง
――ตรงนั้น
เขาหนีไปในจุดที่เหมาะพอดี
ผมสร้างกริซขึ้นมาใหม่ด้วย《ฟิคเซชั่น》จากนั้นจึงโยนไปที่พุ่มไม้เป็นแนวแทยงจากด้านซ้าย
กริซได้ไปตัดด้ายที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้และกับดักก็ทำงาน
[ ฮะ!? ]
ด้ายมัดขาชายคนนั้น
ชายคนนั้นพยายามใจเย็นขณะแกะด้ายออก แต่มันก็สายเกินไป ชายคนนั้นถูกแขวนไปอยู่บนต้นไม้แล้ว
นี่ล่ะคือกับดัก
เทคนิคใช้ในการล่าสัตว์แต่ก็สามารถใช้กับมนุษย์ได้เช่นกัน
[ บ บ้าน่า!? ทั้งที่ข้าสัมผัสถึงพลังเวทอะไรไม่ได้เลยแท้ๆ ]
[ ก็มันแค่ด้ายล่ะนะ ]
ผมเป็นคนที่ชอบใช้กับดักแบบตายตัว
ชายคนนี้คงจะระวังเรื่องกับดักเวทเป็นพิเศษ แต่นอกเหนือจากกับดักที่ทำจากเวทก็ไม่รู้ตัวเลย
[ นี่ก็เพราะเอาแต่พึ่งพาเวทมนตร์ไงล่ะ ]
[ บ บ้าเอ้ย!! ]
แล้วจากนั้นกระสุนก็เจาะทะลุสมองของชายคนนั้น
◆
หลังจากจัดการโจรได้จนหมด ผมก็นั่งลงบนพื้นและถอนหายใจ
――เหนื่อยไปหมดเลย
ความแตกต่างของจำนวนคนมีมากเกินไป สำหรับผมที่เก่งด้านการลอบสังหารและโจมตีทีเผลอ การต่อสู้กับกลุ่มคนนี้ไม่ถนัดเอาซะเลย ผมยังขาดพลังในทำลายวงกว้าง แถมการต่อสู้แบบตัวต่อสู้ก็ยากด้วย
หลังจากเช็ตเหงื่อและสงบอารมณ์ ผมก็ย่อขนาดเสื้อคลุมและเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อ
ผ่านไป 30 นาทีหลังจากแยกกับพวกมิเซ่ ผมก็กลับไปรวมกับพวกเขา
ผมค้นหาทั้งสามขณะที่เรียกไปด้วย
[ แย่ล่ะ นายนี่ช้าไปแล้ว―― ]
[ ทรูเอท! รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ! ]
กุเร็นมองมาทางผมและท่าทางบอกว่าไม่ทนแล้ว
ผมสงสัยว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร จึงมองไปที่เอลิเซียและมิเซ่ที่ยืนอยู่ข้างเขา พวกเธอพยายามอธิบายด้วยท่าทางแปลกๆ
[ ไม่นานนี้มีการระเบิดขึ้นแถวนี้ บางทีแถวนี้อาจมีมอนสเตอร์ระดับสูงกำลังอาละวาดอยู่ก็ได้ ]
[ ถ้าถูกมันจับได้เราลำบากแน่ รีบหนีกันเถอะ! ]
ตีความกันไปว่าแบบนั้นเหรอ?
ก็ดีแล้วล่ะ ผมเองก็เหนื่อยกับการต่อสู้เกินคาด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากรีบกลับเข้าเมืองและสงบสติอารมณ์สักหน่อย
[ จะกลับก็ไม่ว่าอะไรนะ แต่เรื่องคำขอล่ะ? ]
[ เกรงว่าต้องยอมแพ้แล้วล่ะ ถ้าเราล่าได้อีกสักนิดก็คงจะทำคำขอสำเร็จแล้ว แต่ว่า… ]
เอลิเซียพูด
ดูเหมือนว่าจะรวบรวมกรงเล็บของกระต่ายแหลมคมไม่ได้ตามเป้าหมาย
[ เอ้า มีของฝาก ]
คงจะดีหากมันช่วยได้
ผมคิดอย่างนั้นและหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
[ กรงเล็บของกระต่ายแหลมคมสามอันพอไหม? ]
ก่อนที่จะมารวมกับทุกคน เผอิญไปเจอกับกระต่ายแหลมคมเข้าจึงแวะจัดการมันสักสามตัวด้วย
แต่เดิมถ้าพวกเขาไม่ต้องใช้ ผมก็จะเอาไปแลกเงินทีหลัง… แต่ดูเหมือนจะไม่ได้แลกแล้วล่ะ ทั้งสามคนมองไปที่กรงเล็บของกระต่ายแหลมคม ครึ่งนึงมีสีหน้าของความประหลาดใจอีกครึ่งนึงมีสีหน้าของความดีใจ
[ เยี่ยมมากทรูเอท!! ]
[ สมแล้วล่ะ รอดแล้ว ]
[ ขะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ!! ]
ทั้งสามคนขอบคุณพร้อมกัน
ผมก็ดีใจนะที่มีส่วนรวมในการทำคำขอให้สำเร็จ แต่… ก็เศร้าใจไปด้วย เพราะหากไม่เกิดการระเบิดขึ้น ทั้งสามคนก็คงรวบรวมกรงเล็บของกระต่ายแหลมคมได้ไปแล้ว
ทั้งสามคนจ้องเขม็งมาที่ผมด้วยสายตาลึกลับราวกับผมจะโดนจับกิน
[ ในเมื่อคำขอสำเร็จแล้วก็กลับกันเถอะ ]
[ อา … แม้จะไม่ดีกับทรูเอทที่เพิ่งกลับมา แต่เรากลับกันเถอะ ]
[ ไม่ต้องห่วงผมหรอก ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า ]
เรายังเป็นมือใหม่
ดังนั้นต้องระวังตัวไว้ด้วย
ผมพลางนึกถึงการต่อสู้เมื่อครู่ขณะที่เดินกลับเมืองพร้อมกันสี่คน
กลุ่มโจรอาจเป็นองค์กรใหญ่กว่าที่ผมคิด การต่อสู้ระดับนี้อาจจะเกิดขึ้นอีกก็เป็นได้
――มันยากที่จะคุ้มกันได้ด้วยตัวคนเดียว
แม้จะกังวลมาสักพักแล้ว แต่การต่อสู้ครั้งนี้ก็ยิ่งทำให้มั่นใจ
――ต้องขอกำลังเสริมแล้วสิ