ซวนเทียนเก้อรู้สึกว่านางถูกแกล้งอย่างแท้จริงแม้แต่มือที่นางยื่นออกมาด้วยตัวเองทำให้นางรู้สึกอึดอัดใจมาก
นางดึงมือของนางกลับมาอย่างแรงและต้องการที่จะตบหน้าเขาแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของบุคคลนั้น มือที่นางยกก็ไม่สามารถขยับได้
“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เหมาะสมกับภาพลักษณ์ของเจ้า”ในที่สุดนางก็บีบประโยคนี้ออกมาแล้วลุกขึ้นยืน นางเตือนเขาว่า “รีบลุกขึ้น แล้วส่งคนให้ไปยกหีบที่พระราชวังเหวินซวนออกไป ข้าไม่ขอบคุณสำหรับของพวกนั้น ! นอกจากนี้ชาวกูซูกำลังจะมาที่เมืองหลวงเร็ว ๆ นี้ข้าจะบอกเสด็จลุงอย่างแน่นอนว่าเจ้าอาจมีแรงจูงใจอื่น ๆ ”
นางต้องการจากไปหลังจากพูดเรื่องนี้แต่นางยังเห็นคนผู้นั้นยังคงนั่งอยู่ข้างหลังนางพูดว่า “ฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ต้าชุนยังสนใจเรื่องเหล่านี้อยู่หรือ ? ”
ซวนเทียนเก้อหยุดทันทีขณะที่กำลังก้าวเดินเมื่อคิดถึงสถานการณ์ในพระราชวังของฮ่องเต้ สีหน้าของนางก็มืดครึ้ม
“องค์หญิงจะไปที่ใดต่อ”บุคคลนั้นลุกขึ้นยืนเดินไปข้างซวนเทียนเก้อแล้วถามว่า “ไปที่ตำหนักหยูใช่หรือไม่ ?”
”เจ้ารู้ได้อย่างไร? ” หลังจากนางหลุดปากถามออกไป นางก็ต้องการที่จะตบปากตัวเอง ทำไมนางถึงได้ปากไวเช่นนี้ ?
คนผู้นั้นหัวเราะเบาๆ แต่สีหน้าของเขาเริ่มจริงจังมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาพูดว่า “สำหรับข้าที่จะปรากฏตัวเมื่อคืนนี้ เจ้าอาจรู้สึกแปลก ๆ มีของกำนัลล้ำค่าที่ส่งไปที่พระราชวังเหวินซวนเมื่อเช้านี้ และยังคงสร้างความตกใจและหวาดกลัวใช่หรือไม่ ในฐานะพี่น้องและสหายที่มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดที่สุด เจ้าสามารถเดินทางจากเมืองหลวงไปยังกลางทะเลทรายเพื่อเข้าร่วมงานแต่งงานของนางโดยไม่ต้องกังวลเรื่องระยะทาง ตอนนี้เจ้ากำลังเผชิญหน้ากับเรื่องที่ไม่สามารถเข้าใจได้ เจ้าจะคิดหาคน ๆ นั้นเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ และคนผู้นั้นก็คือองค์หญิงจี่อัน”
“ตอนนี้เจ้าไม่สามารถเรียกนางว่าองค์หญิงจี่อันได้ตอนนี้ฐานะของนางคือพระชายาหยู” ซวนเทียนเก้อเตือนเขา และถามในเวลาเดียวกัน “แล้วถ้าข้าจะไปที่ตำหนักหยู สิ่งนั้นเกี่ยวข้องกับเจ้าอย่างไร ? ข้าขอแนะนำให้เจ้ากลับไปยังที่ที่เจ้ามา และเข้าสู่เมืองหลวงพร้อมกับผู้ปกครองของกูซู จากนั้นมุ่งหน้าไปยังพระราชวังของฮ่องเต้เพื่อแสดงความเคารพ”
คนผู้นั้นส่ายหน้า“ไม่ บางสิ่งไม่สามารถทำตามขั้นตอนที่เหมาะสมได้ ศัตรูต้องถูกจู่โจมอย่างประหลาดใจ ไม่ปิดบังความจริงจากเจ้า ระหว่างข้ากับองค์ชายเก้าและองค์……. พระชายาหยู เราได้ตอบโต้กันทางจดหมายมาก่อน ดังนั้นข้ามาเมืองหลวงก่อนเพื่อพบพวกเขาก่อน เนื่องจากองค์หญิงก็มุ่งหน้าไปยังตำหนักหยูเช่นกัน พาข้าไปกับเจ้าด้วย”
“เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้ามาเมืองหลวงเพื่อมาตามหาผู้ช่วยชีวิตไม่ใช่หรือ? ” ซวนเทียนเก้อหน้ามืดครึ้ม “เจ้ามีลิ้นที่พูดคล่องและกำลังพูดเรื่องไร้สาระ ใครจะรู้ว่าเจ้าพูดความจริงหรือไม่ ข้าไม่สามารถพาคนแบบนี้ไปยังตำหนักหยูได้ เจ้ากำลังขอความช่วยเหลือจากคนผิด”
“ข้าไม่ได้พูดไร้สาระ”บุคคลนั้นบอกนางว่า “การได้พบองค์ชายเก้าและพระชายาหยูนั้นเป็นเรื่องหนึ่ง การไปเยี่ยมเจ้าก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เรื่องสองเรื่องนี้ไม่ขัดแย้งกัน ข้าไม่ได้โกหก” เขากางแขนออกแล้วพูดอีกครั้งว่า “การไปกับเจ้าเป็นเพียงเพราะเรากำลังไปในทางเดียวกัน ยิ่งไปกว่านั้นเราได้รับการพิจารณา ดังนั้นข้าสามารถพูดคุยกับเจ้าเกี่ยวกับเรื่องราวของดาโม่ระหว่างทาง เช่น เหยาซู่เป็นญาติของพระชายาหยูดูเหมือนว่าจะสนใจผู้หญิงในดาโม่และตอนนี้กำลังติดพันนาง หรือเมืองหลวงของกูซูนั้นมีการปลูกแตงกวาและผลไม้มากมายซึ่งหวานกว่าที่พบในราชวงศ์ต้าชุนถึงสิบเท่า นอกจากนี้ในตอนกลางวันแสก ๆ เจ้ายังคงกลัวว่าข้าจะทำสิ่งที่ไม่ดีต่อเจ้าหรือ ? พระชายาหยูอยู่ใกล้ ๆ แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้พาข้าไปที่นั้น ข้าก็สามารถหาทางไปด้วยตัวเองได้ ให้ข้าไปเป็นเพื่อนร่วมทาง”
ซวนเทียนเก้อรู้สึกว่าคนผู้นี้โน้มน้าวใจเก่งจริงๆ หลายสิ่งหลายอย่างที่นางไม่เคยนึกถึง ถูกนำเสนอในลักษณะที่ดูสมเหตุสมผล เขามีลิ้นที่เรียบง่าย อย่างไรก็ตามนางก็ไม่ปฏิเสธเขาเช่นกัน ท้ายที่สุดแล้วเหยาซู่สนใจผู้หญิงในดาโม่ นางก็อยากรู้เรื่องซุบซิบนี้ นอกจากนี้เช่นเดียวกับที่เขาพูด ประตูของตำหนักหยูเปิดกว้าง เขาสามารถไปหาได้ด้วยตัวเอง และตอนนี้เขาก็เพื่อนร่วมทาง ดังนั้นนางพยักหน้าออกจากโรงน้ำชาพร้อมกับคนผู้นี้และขึ้นรถม้าไปด้วยกัน
ฮวนเอ๋อบ่าวรับใช้ที่อยู่บนรถเห็นองค์หญิงนำชายที่ไม่คุ้นเคยกลับมาแม้ว่าชายคนนั้นดูสง่างามและดูเหมือนจะไม่ดูเหมือนคนเลว แต่ก็ไม่เหมาะสมเช่นกัน ! นอกจากนี้ชายคนนี้ดูไม่เหมือนคนท้องถิ่น ดูเหมือนว่าเขาเป็นคนต่างชาติเดินทางด้วยรถม้าราชสำนักด้วยกัน มันไม่อันตรายหรือไม่?
นางจ้องมองคนผู้นั้นอย่างระมัดระวังแต่ตระหนักว่าคนผู้นั้นไม่เคยละสายตาออกไปจากซวนเทียนเก้อเลย ตลอดเวลาที่พวกเขาเดินทาง หัวข้อเริ่มต้นจากเหยาซู่ จากนั้นแตงกว่าและผลไม้ของกูซู ทั้งสองคนยังคงพูดคุยอย่างมีความสุข ฮวนเอ๋อตกตะลึงงันขณะที่นางฟัง และค่อย ๆ ลืมที่จะเฝ้าดู เมื่อรถม้าหยุดที่หน้าตำหนักหยู คนผู้นั้นก็ช่วยซวนเทียนเก้อลงรถม้า นี่คือตอนที่นางรู้ว่ามีการกระแทก นางลืมหน้าที่ของนางจริง ๆ แล้วนางจะปล่อยให้คนที่ไม่คุ้นเคยไปหาองค์หญิงอันเป็นที่รักของนางได้อย่างไร
แต่เมื่อนางตอบสนองทั้งสองได้เข้าตำหนักหยูแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องโถงใหญ่ภายใต้คำแนะนำของนางกำนัลอาวุโสโจว
ซวนเทียนเก้อเดินไปข้างหน้ากลอกตาของนางให้คนข้างๆ นาง จากนั้นเอื้อมมือไปที่แขนของนางซึ่งถูกกักตัวไว้ “อาเฮง บอกว่าก่อนหน้านี้สำหรับผู้ชายที่ช่วยผู้หญิงลงจากรถม้า นั่นคือสุภาพบุรุษและไม่ถือว่าลวนลาม แต่ถ้ากรงเล็บของเจ้ายังคงอยู่เป็นเวลานานโดยไม่ไป องค์หญิงผู้นี้จะต้องถือว่ามันเป็นความตั้งใจที่จะลวนลาม”
คนผู้นั้นก็เชื่อฟังพยักหน้าและปล่อยมือออกแต่เมื่อซวนเทียนเก้อเงียบ ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เขาก็พูดว่า “ไม่เป็นไร เราไม่รีบร้อนเลย”
”เจ้าพูดอะไร? ”
“ไม่มีอะไรมากข้าแค่แสดงความคิดของข้าต่อจากเจ้า” ขณะที่พวกเขาพูด พวกเขาไปถึงประตูห้องโถงใหญ่ เขาทำท่า ‘ผายมือ’ ให้ซวนเทียนเก้อเข้ามาก่อน ขณะที่คนสองคนเข้ามาทีละคน บ่าวรับใช้ก็ยกน้ำชามาให้หลังจากนั่งลง นางกำนัลอาวุโสโจวมุ่งหน้าไปที่เรือนด้านหลังเพื่อแจ้ง ระหว่างทางนางมีความคิดที่ดีเกี่ยวกับตัวตนของชายคนนั้น
ในช่วงต้นปีที่ผ่านมานางกำนัลอาวุโโจวเคยเห็นหลายสิ่งหลายอย่างในพระราชวังเมื่ออาณาจักรเล็ก ๆ รอบราชวงศ์ต้าชุนมาเพื่อส่งเครื่องบรรณาการของพวกเขา นางมักจะมีความประทับใจในลักษณะที่คนเหล่านั้น ด้วยการมองเพียงครั้งเดียวนางรู้ว่าชายคนนั้นมาจากภาคใต้ สันจมูกโก่งและเบ้าตาที่ลึกของเขาบ่งบอกตัวตนของเขาในฐานะพลเมืองกูซู เมื่อคิดว่าผู้ปกครองของกูซูกำลังจะเข้าสู่เมืองหลวงในไม่ช้า คนผู้นี้อาจเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มทหารชั้นสูงที่เข้ามาในเมืองหลวงก่อนเพื่อรวบรวมข้อมูล แต่สำหรับคนแบบนี้ทำไมเขาถึงมาที่ตำหนักหยู ? และเขาสนิทกับองค์หญิงหวู่หยางได้อย่างไร
นางกำนัลอาวุโสโจวไม่เข้าใจไม่ว่านางจะคิดอย่างไรแต่เฟิงหยูเฮงไม่แปลกใจเมื่อนางได้ยินข่าวชิ้นนี้ ในความเป็นจริงเมื่อนางได้ยินนางกำนัลอาวุโสโจวอธิบายว่ารูปร่างหน้าตาของชายคนนั้น และการมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างเขากับซวนเทียนเก้อนั้นนางปฏิเสธทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงส่วนหนึ่งของทหารชั้นสูงของผู้ปกครองของกูซู
มันยังเร็วเกินไปซวนเทียนหมิงยังไม่กลับมาจากราชสำนักตอนเช้า และเฟิงหยูเฮงได้พบพวกเขาที่ห้องโถงด้านหน้าเพียงลำพัง เมื่อเห็นท่าทางที่สงบของนาง นางกำนัลอาวุโสโจวรู้สึกมั่นใจ ไม่ว่าพลเมืองของกูซูจะมาหรือไม่ ตราบใดที่พระชายาของนางสามารถจัดการได้แล้วก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ยิ่งกว่านั้นอาจจะไม่มีอะไรในโลกนี้ที่พระชายาไม่สามารถรับมือได้ !
เมื่อเฟิงหยูเฮงมาที่ห้องโถงใหญ่นางได้ยินเสียงซวนเทียนเก้อถามคนผู้นั้นว่า “บอกข้าสิ หญิงสาวของดาโม่ที่เหยาซู่ชอบนั้นเป็นคนอย่างไร ข้าได้ยินมาว่าวัฒนธรรมของดาโมต่างจากราชวงศ์ต้าชุน หากพวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน พวกเขาจะไม่ทะเลาะกันหรือ ? ” novel-lucky
เฟิงหยูเฮงกระพริบเหยาซู่กำลังติดพันผู้หญิงของดาโม่ ? นี่คือเรื่องใหม่ที่นางไม่เคยได้ยินในจดหมาย ! นางเดินเข้าไปและพูดในเวลาเดียวกัน “ลูกพี่ลูกน้องคนโตของข้ามีคนที่ชอบแล้วหรือ ? นั่นเป็นความจริงหรือไม่ ? ” หลังจากถาม นางบอกซวนเทียนเก้อว่า “วัฒนธรรมของดาโม่นั้นแตกต่างจากราชวงศ์ต้าชุน แต่ลูกพี่ลูกน้องคนโตได้ทำหน้าที่อย่างเป็นทางการในภาคใต้แล้ว ท่านพี่จะต้องเรียนรู้วิถีชีวิตของดาโม่และจะเข้าใจมันอย่างช้า ๆ ”
เมื่อซวนเทียนเก้อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงมานางลุกขึ้นยืนและยืนต่อหน้าอีกฝ่าย มือข้างหนึ่งจับนางและอีกข้างชี้ไปที่ชายผู้นั้นนั่งพูดว่า “เขาบอกว่าเขาได้ติดต่อกับเจ้าและพี่เก้าผ่านจดหมาย และยืนยันให้ข้าพาเขามาที่ตำหนักหยู อาเฮงบอกมาเร็ว ๆ ว่าเขาโกหกหรือไม่ หากเขาโกหกก็ไล่เขาออกไปเร็ว เราไม่อนุญาตให้ภัยคุกคามอยู่ในเมืองหลวง”
คนผู้นั้นมองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยความโกรธเคือง“เจ้าเห็นหรือไม่ นางเพิ่งพูดคุยกับข้าอย่างคุ้นเคย ตอนนี้นางกลับต้องการไล่ข้าออกจากเมืองหลวง ผู้หญิงในราชวงศ์ต้าชุนมีความกล้าหาญ และมีพลังจริง ๆ และไม่สามารถเทียบได้กับความอ่อนโยนของกูซู”
“เช่นนั้นกลับไปหาผู้หญิงกูซูของเจ้า! ” ซวนเตียนเก้อเท้าเอว “ข้าจะบอกเจ้านี่คือดินแดนของเรา ถ้าเจ้าต้องการที่จะสร้างปัญหาในสถานที่นี้ เจ้ามีความคิดที่ผิด ลืมเรื่องปัญหา แม้ว่าเจ้าอยากจะหายใจ เจ้ายังต้องถามว่าองค์หญิงผู้นี้พอใจหรือไม่ ! ”
ชายคนนั้นยิ้มอย่างมีความสุขมองเฉพาะที่เฟิงหยูเฮงและพูดว่า “เหยาซู่ชอบผู้หญิงดาโม่เป็นเรื่องจริง ผู้หญิงคนนั้นเป็นบุตรสาวของครอบครัวปกติในเมืองหยูปิง นางมีหน้าตางดงามและท่าทางสง่างาม นิสัยดี ข้าไม่ได้รวบรวมข้อมูลนี้โดยเจตนา มันเป็นเพียงว่าเรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่วเมืองหยูปิง และทุกคนรู้เกี่ยวกับมัน มีแม้กระทั่งคนที่วางเดิมพันในบ่อนว่าเหยาซู่สามารถประสบความสำเร็จในการเอาชนะใจของผู้หญิงคนนั้นได้หรือไม่”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้และรู้สึกมีความสุขอยู่ข้างใน เหยาซู่และหลู่เหยามีชีวิตแต่งงานมาระยะหนึ่ง แล้วเขาก็ถูกกระแทกอย่างแรงในครั้งนั้นและค่อนข้างหดหู่ตั้งแต่นั้นมา รวมถึงการดำรงตำแหน่งอย่างเป็นทางการในดาโม่ เขายังต้องการที่จะหลบหนีจากดินแดนที่นี่ เปลี่ยนสภาพแวดล้อมเพื่อปรับความรู้สึกของเขา นางคิดว่าด้วยนิสัยของเหยาซู่นั้นคงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขาที่จะเริ่มต้นความรักครั้งใหม่ แต่โดยไม่คาดคิดมีโชคด้านความรักรอเขาอยู่ในราชวงศ์ต้าชุน นี่ถือเป็นข่าวดีจริง ๆ นางไม่รู้เกี่ยวกับตัวตนของผู้หญิงคนนั้น นางคิดว่าคงไม่เหมือนหลู่เหยา ชายคนนั้นดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่นางคิดและพูดทันที “ไม่ต้องกังวลคนในเมืองหยูปิงเรียบง่าย และใจดี และสถานการณ์ครอบครัวของพวกเขาดี แม้แต่ครอบครัวปกติก็ไม่ขาดอาหาร และเครื่องนุ่งห่ม และไม่ชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงอย่างราชวงศ์ต้าชุน ผู้หญิงส่วนใหญ่ได้รับการศึกษา สามารถอ่านออกเขียนได้และมีนิสัยอ่อนโยน” เมื่อพูดอย่างนี้ เขายิ้มให้เฟิงหยูเฮงพูดว่า “พระชายาหยูพูดถึงเรื่องนี้ นี่ถือว่าเป็นของกำนัลเล็ก ๆ จากข้าหลังจากมาหาราชวงศ์ต้าชุน”
“ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนั้น……”ซวนเทียนเก้ออยากจะพูด “ทำไมเจ้าถึงไร้ยางอาย มันเป็นเพียงการเปิดเผยข้อมูลบางอย่างเท่านั้น มันยังสามารถนำเป็นไปของกำนัลได้อย่างไร ? ”
แต่ก่อนที่นางจะอ้าปากของนางนางได้ยินเฟิงหยูเฮงพูดว่า “แน่นอน นับว่าพระองค์เป็นผู้ปกครองของกูซูที่มีความสำคัญและเป็นที่เคารพ แต่พระองค์ยังกังวลเกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานที่สำคัญของลูกพี่ลูกน้องของข้า สำหรับข้านี่ไม่ใช่ของกำนัลเล็ก ๆ แต่เป็นของกำนัลชิ้นใหญ่เพคะ ! ” นางมีความเข้าใจเกี่ยวกับเมืองหยูปิงบ้างเพราะนางอยู่ที่นั่นมาระยะหนึ่งและย่อมทราลสถานการณ์ในเมืองเป็นอย่างดี สำหรับเหยาซู่ที่จะสนใจผู้หญิงในเมืองหยูปิง เขาช่างโชคดีจริง ๆ !
นางพูดคำว่า’ผู้ปกครองกูซู’ จากนั้นก็เดินไปที่ที่นั่งหลัก และนั่งลงคนที่นั่งตรงข้ามนั้นไม่แปลกใจ และมีเพียงซวนเทียนเก้อที่เบิกตากว้าง นางถามคนผู้นั้นโดยตรง “เจ้าคือผู้ปกครองกูซูจริง ๆ หรือ ? เจ้าไม่ได้โกหกใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงพูดด้วยรอยยิ้ม“ข้าได้ยินมาว่าผู้ปกครองคนใหม่ของกูซูอยู่ในวัยยี่สิบ และมีรูปร่างหน้าตาที่หล่อมาก พบพระองค์วันนี้ คำร่ำลือไม่อาจเปรียบเทียบกับการพบหน้าได้”
”ฮ่าๆๆๆ! ” คนผู้นั้นหัวเราะเสียงดังและพยักหน้าให้เฟิงหยูเฮง “พระชายาหยูนั้นน่าทึ่งจริง ๆ สามารถมองเห็นตัวตนของฮ่องเต้ผู้นี้ได้ในครั้งเดียว แต่ข้าขอให้พระชายาหยูทราบว่าเราไม่มีเจตนาร้ายใด ๆ มาที่นี่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เราต้องทำงานร่วมกัน” หลังจากพูดแบบนี้เขาก็มองจ้องซวนเทียนเก้อด้วยสายตาที่มีความสำคัญ ทำให้ซวนเทียนเก้อจ้องมองเขาตาโต…