ผู้เฒ่าหมอเทวดาขมวดคิ้วเล็กน้อย “สามอสูร ข้าคือนายของเจ้า กล้าดียังไงมาพูดกับข้าเช่นนี้”
“เจ้าเป็นเจ้านายของข้า แต่ข้าเองก็เป็นหม้อยาของเจ้าเช่นกัน หากไม่มีข้า เจ้าจะสามารถปรุงยาระดับดีได้หรือ? เจ้าก็ต้องสุภาพกับข้าด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าข่มขู่ข้าในตอนนั้น เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้คนเช่นเจ้ามาเป็นเจ้านายของข้ารึ?”
“หุบปาก!”
ผู้เฒ่าหมอเทวดาใช้อํานาจพันธสัญญามาควบคุมหม้อพิษสามอสูร
ดูเหมือนว่ารูปแบบการอยู่ร่วมกันเช่นนี้ของพวกเขาจะเป็นเรื่องปกติและคุ้นชินกับมันแล้ว
หม้อพิษสามอสูรกล่าว “ข้าจะส่งพวกเจ้าออกไป”
แสงสีดําแสงหนึ่งได้ส่งพวกเขาออกไป ผู้เฒ่าหมอเทวดาประหลาดใจเล็กน้อย เพราะมู่เฉียนซีและจวินโม่ซีกลับยังปกติดี
พวกเขาดูราวกับว่าไม่ถูกทรมาน!
หรือว่าหม้อสามอสูรจะอ่อนข้อให้แล้ว?
นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าทั้งสองจะมีนิสัยที่ไม่ค่อยจะเข้าคอกัน แต่ว่าเขาเองก็รู้ถึงนิสัยที่คิดมากของหม้อสามอสูรเป็นอย่างดี
ผู้เฒ่าหมอเทวดากล่าวว่า “พวกเจ้าทั้งสองคนนี่ไม่เลวเลย”
มู่เฉียนซีกล่าวอย่างถ่อมตัวว่า “อาจารย์ของพวกเราเคยสอนพวกเราให้ปรุงยาแก้พิษ ดังนั้นครั้งนี้จึงสามารถผ่านด่านไปได้ โชคดีจริง ๆ!”
อีกแปดคนมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนักเพราะถูกพิษกันทั้งแบบหนักแบบเบา
แม้ว่าผู้เฒ่าหมอเทวดาจะให้พวกเขากินยาแก้พิษแล้ว แต่สีหน้าของพวกเขาก็ยังไม่กลับมาเป็นปกติ
เมื่อเห็นมู่เฉียนซีและจวินโม่ซีอยู่ด้วยกันอย่างไม่เป็นไร พวกเขาก็รู้สึกอิจฉาริษยาเป็นอย่างมาก
“นับแต่นี้ไป พวกเจ้าทั้งสิบคนก็ได้เป็นศิษย์คนสนิทของข้าแล้ว”
ทุกคนตะลึงงัน สิบคน…
ตลอดหนึ่งร้อยปีมานี้ผู้เฒ่าชื่นชอบอวี้เหลียนชิงเพียงคนเดียว ทว่าตอนนี้กลับรับไปสิบคนในคราเดียว นี่ทําให้ทุกคนประหลาดใจอย่างหาที่เปรียบมิได้
ผู้เฒ่าหมอเทวดากล่าว “ภายในครึ่งปี ข้าจะทดสอบพวกเจ้าทั้งสิบคน จากนั้นก็จะคัดเลือกศิษย์ที่ดีที่สุดหนึ่งในพวกเจ้าเพื่อเป็นหัวหน้าลูกศิษย์ ภายในครึ่งปีนี้พวกเจ้าต้องแสดงความสามารถให้ดีล่ะ”
“ขอรับ!”
“กลับไปเถอะ! พรุ่งนี้ข้าจะให้คนย้ายของของพวกเจ้ามาที่นี่ พวกเจ้าจะต้องฝึกกับข้า”
“ขอรับ!”
ข่าวการรับสมัครศิษย์คนสนิทไปสิบคนได้แพร่กระจายไปทั่วหุบเขาหมอเทวดา นี่ทําให้ทุกคนประหลาดใจอย่างมาก พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าครั้งนี้ผู้เฒ่าจะรับศิษย์มากมายขนาดนี้
จวินโม่ซีกลับมาที่พื้นที่ของเขา และกล่าวว่า “ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าตาแก่นั่นกําลังวางแผนอะไรอยู่? รับศิษย์คนสนิทมามากมายขนาดนี้ ต้องการทําอะไรกัน?”
“เรื่องเป็นเช่นนี้มันต้องมีอะไรผิดปกติเป็นแน่ อย่างไรเสียตัวพวกเรานั้นก็อยู่ในกระดานหมากรุกแล้ว ไม่นานนักก็คงจะรู้ได้ชัดเจนถึงเป้าหมายของเขา”
จวินโม่ซีกล่าว “เจ้าพูดถูก แต่ก็ต้องระวังตัวด้วย!”
“เจ้าเองก็ด้วย” มู่เฉียนซีตอบ
“พวกเราได้เจอกับหม้อยาสามอสูรแล้ว พวกเราเข้าใกล้เป้าหมายไปอีกก้าวหนึ่งแล้ว” นางมองไปข้างหน้าพลางกล่าว
เพื่อเฉลิมฉลองที่มู่เฉียนซีและพรรคพวกกลายเป็นศิษย์คนสนิทของผู้เฒ่าหุบเขาหมอเทวดา หัวหน้าหุบเขาซือคงจึงจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำกลางแจ้งขึ้นภายในหุบเขา
มู่เฉียนซีและจวินโม่ซีเป็นหนึ่งในสิบตัวเอกที่ได้รับเชิญจากหัวหน้าหุบเขาซือคง
ในการทดสอบครั้งนี้ พวกเขาทําผลงานได้ดีที่สุด แน่นอนว่าพวกเขาต้องได้รับความสนใจจากผู้คนไปไม่น้อย
เป็นผลให้กลุ่มคนที่ล้อมรอบอยากจะขอดื่มกับพวกเขา
จวินโม่ซีเป็นจอมตะกละ แต่เขาไม่ได้ขี้เหล้า นอกจากนั้นสุราชั้นดีของหุบเขาหมอเทวดาก็ไม่ได้อร่อยไปกว่าสุราผลไม้ของสาวน้อยเลย ซึ่งเขารังเกียจมันอย่างมาก
แต่ในฐานะชายคนหนึ่ง เขากลับต้องคอยยืนกีดกันการขอดื่มสุราอยู่ข้าง ๆ มู่เฉียนซี
แม้ว่ามู่เฉียนซีจะมีวิธีไม่ให้ตัวเองเมา แต่ก็ไม่อยากดื่ม…
เพราะมันทําให้นางนึกถึงเรื่องน่าอายบางอย่างที่เกิดขึ้นจากการดื่มสุรา
แม้ว่าซือคงชัวจะฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว แต่ใบหน้าของเขายังคงซีดเผือด
เขากล่าวว่า “ศิษย์น้อง หากเจ้าไม่ดื่มสุรา เจ้าอยากลองดื่มชาสมุนไพรนี้หรือไม่”
“ใบชานี้มาจากต้นชาสมุนไพรพันปี ในหนึ่งปีสามารถผลิตได้แค่ครึ่งกิโลกรัมเท่านั้นเอง มันมีค่ามาก”
จวินโม่ซีที่คอยไปกีดกันการดื่มสุรา ในที่สุดซือคงชัวก็หาโอกาสมาประจบสอพลอมู่เฉียนซีได้
ดวงตาของมู่เฉียนซีฉายแววเย็นชา มาเอาอกเอาใจนางเช่นนี้ย่อมมีเจตนาไม่ดีเป็นแน่!
มู่เฉียนซีกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ลองดูก็ได้!”
แต่เมื่อนางได้กลิ่นหอมจากชาสมุนไพรนั่น นางก็ไม่ได้ดื่มต่อ
ซือคงชัวตะลึงงัน หรือว่าจะถูกจับได้
แต่ท่านพ่อบอกว่า หากไม่ใช่ปรมาจารย์นักปรุงยา จะไม่มีทางพบพิษนั่นอย่างแน่นอน
ตามหลักแล้ว สาวน้อยผู้นี้มีพรสวรรค์มาก แต่ระดับการปรุงยาของนางไม่มีทางไปถึงระดับปรมาจารย์ได้อย่างแน่นอน
“มีอะไรเหรอ?”ซือคงชัวถามขึ้น
มู่เฉียนซียิ้มและกล่าวว่า “กลิ่นของชานี้หอมมาก”
“ศิษย์น้องชอบ เดี๋ยวข้าจะให้คนส่งไปให้เจ้าอีก”
มู่เฉียนซีมองไปยังทิศทางหนึ่งแล้วกล่าวว่า “นายน้อยหุบเขา ดูเหมือนว่าศิษย์พี่ช่างกวนจะมาแล้ว”
เนื่องในการเฉลิมฉลองครั้งนี้ หัวหน้าหุบเขาซือคงจึงตั้งใจเป็นพิเศษที่จะปล่อยช่างกวนเซียงออกมา
ตอนนี้ใบหน้าของช่างกวนเซียงซีดเซียวไปไม่น้อย ตัวนางเองพลาดการทดสอบ เมื่อเห็นคนมากมายผ่านการทดสอบ ในใจของนางก็ยิ่งรู้สึกไม่สบอารมณ์มากขึ้น
“ช่างกวนเซียง!” ซือคงชัวมองอย่างตะลึงงัน
มู่เฉียนซีหยิบกาน้ำชาขึ้นมาแล้วเทน้ำชาอีกถ้วยหนึ่ง
รอจนซือคงชัวหันกลับมา มู่เฉียนซีก็ยกถ้วยชาขึ้นมาหนึ่งถ้วยให้กับซือคงชัวแล้วกล่าวว่า “ในเมื่อนายน้อยหุบเขาส่งชาให้ข้าถ้วยหนึ่ง เช่นนั้นข้าย่อมต้องใช้ชาแทนสุรา คารวะเจ้าสักจอก!”
ซือคงชัวรับถ้วยชามา “ได้!”
มีเพียงแค่แก้วนั้นของนางที่มีพิษ เขาดื่มในที่สาธารณะและมันสามารถล้างความน่าสงสัยของเขาได้
ตอนนี้เขาได้ให้คนเอาของไปไว้ที่ห้องของมู่เฉียนโม่แล้ว ถึงเวลานั้นก็ให้เขาเป็นแพะรับบาปและทําให้สาวน้อยผู้นี้เกลียดเขา
หลังจากดื่มหมดไปแก้วหนึ่ง จวินโม่ซีก็มาแล้ว
ใบหน้าของเขาแดงเพราะการดื่มสุรา ปัง! เขาเตะไปที่ซือคงชัว
“เจ้าเป็นใคร? ก็แค่คางคกตัวหนึ่งยังกล้าคิดกับศิษย์น้องของข้า ไม่รู้จักส่องกระจกดูตัวเอง ก็แค่ขยะ!”
ซือคงชัวนั้นรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก จึงไม่ทันได้สังเกตเห็นจวินโม่ซีเลย ดังนั้นเขาจึงถูกจวินโม่ซีเตะจนล้มลงไป
ปัง!
ทุกคนที่มองไปต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน
นายน้อยไม่เพียงแต่ถูกด่าทอเท่านั้น แต่ยังถูกซัดอีกด้วย
“มู่เฉียนโม่ เจ้าเมาแล้ว! เรื่องวันนี้ ข้าจะไม่เก็บมันมาใส่ใจ” ซือคงชัวลุกขึ้นมาและกล่าวอย่างใจกว้าง
“เจ้าคนหน้าซื่อใจคด!” จวินโม่ซีพุ่งเข้าไปและเริ่มบีบคอของซือคงชัว
“เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ มู่เฉียนโม่ เจ้ามันบ้าไปแล้ว!” ซือคงชัวตะโกนขึ้น
จวินโม่ซีเริ่มเมามายอย่างบ้าคลั่ง ทั้งด่าทอและเตะซือคงชัว
ซือคงชัวหายใจลําบาก ร่างกายเปลี่ยนเป็นสีเขียวและสีม่วง
“เร็วเข้า! รีบดึงเจ้าบ้านี่ออกไป!”
จวินโม่ซีกล่าว “เจ้าขยะ ข้าขอเตือนเจ้า ถ้าเจ้ายังกล้ามองสาวน้อยผู้นี้อีก ข้าจะควักลูกตาของเจ้าออกมา!”
แต่จวินโม่ซีกลับคิดจะควักลูกตาของซือคงชัวออกมาจริง ๆ หัวหน้าหุบเขาซือคงทนดูต่อไปไม่ไหว จึงให้คนมาดึงจวินโม่ซีออกไป
“ไสหัวไป! ไสหัวไปให้หมด! อย่ามาขวางทางข้า”
ปัง ปัง ปัง! ความแข็งแกร่งของจวินโม่ซีไม่ได้อ่อนแอเลย อีกทั้งพลังการต่อสู้ของจวินโม่ซีก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากที่ได้ดื่มสุราเข้าไป คนพวกนั้นจึงถูกซัดเข้าให้แล้ว