“เรื่องของวันนี้เดิมทีมันเกิดจากอ้ายหลินและหม่าชาว พวกเขาพาปัญหามาให้ตระกูลอ้าย ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลอ้ายของฉันเลย”
หลังจากที่มึนงงอยู่เป็นเวลานาน อ้ายหมิงซวี่ก็กัดฟันพูด
เมื่อเห็นสีหน้าของเขา หยางเฉินแทบอยากจะรีบเข้าไปตบหน้าเขาสองสามครั้ง
อันที่จริง ความหมายของหยางเฉินนั้นง่ายมาก ขอแค่อ้ายหลินยังเป็นสมาชิกในตระกูลอ้าย เขาก็จะปกป้องตระกูลอ้าย เขาไม่เชื่อว่าอ้ายหมิงซวี่ไม่เข้าใจความหมายลึกซึ้งของคำพูดของเขา
แต่ว่า อ้ายหมิงซวี่นั้นดื้อรั้นมาก และยืนกรานไม่เชิญอ้ายหลินกลับตระกูลอ้าย
ดวงตาของอ้ายหลินเต็มไปด้วยความผิดหวัง เธอมองอ้ายหมิงซวี่ลึกๆ และเป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกเกลียดชังพ่อคนนี้เล็กน้อย
“เจ้าบ้านซุน แม้ว่าคุณอยากจะหาเรื่อง แต่ก็ควรมุ่งตรงไปที่อ้ายหลินสิ ไม่ใช่ตระกูลอ้ายของฉัน ตอนนี้ตระกูลอ้ายไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว”
อ้ายหมิงซวี่พูดโดยมองไปที่ซุนซวี่
สีหน้าของซุนซวี่ดูแย่เล็กน้อย จู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ความหมายของหยางเฉินก็คือ เขาจะไม่เข้าไปยุ่งกับเรื่องของตระกูลซุนกับตระกูลอ้าย แต่ความหมายของอ้ายหมิงซวี่ก็คือ ให้เขาหาอ้ายหลิน
ในตอนที่ซุนซวี่กำลังทำอะไรไม่ถูก หยางเฉินก็เยาะเย้ย:”คุณไม่มีหลักการเลยจริงๆ ทั้งๆที่คุณไล่อ้ายหลินออกจากตระกูลก่อน และต้องการให้อ้ายหลินแต่งงานกับตระกูลซุน ตอนนี้กลับยังมีหน้ามาบอกว่า ทุกอย่างในวันนี้ อ้ายหลินเป็นคนนำมาให้ตระกูลอ้าย?”
“คนในตระกูลเถียนเสียชีวิตแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลอ้ายจริงๆ เราจะจัดการเอง แต่ความแค้นระหว่างตระกูลซุน นั่นเป็นเรื่องของตระกูลอ้าย”
เสียงของหยางเฉินเย็นชาสุดขีด
เมื่อประโยคนี้ออกมา สีหน้าของทุกคนในตระกูลอ้ายก็ร้อนรน
“เจ้าบ้าน คุณรีบเก็บคำสั่งการไล่อ้ายหลิน ให้เธอกลับบ้านตระกูลอ้ายเถอะ! ”
“นั่นสิ ก่อนหน้านี้เราคุยกันแล้วว่า อ้ายหลินก็เป็นสมาชิกของตระกูลอ้าย คุณไม่ควรไล่เธอออกจากตระกูล คุณทำตามใจตัวเอง ตอนนี้จึงทำให้ตระกูลอ้ายจนมุม”
“ขอแค่อ้ายหลินกลับตระกูลอ้าย คุณหยางไม่มีทางสนตระกูลอ้ายแน่นอน เจ้าบ้าน คุณยอมเถอะ! ให้อ้ายหลินกลับมา!”
ตระกูลอ้ายรีบพูดโน้มน้าวกันอย่างเสียงดัง
เดิมทีอ้ายหลินยังมีความหวังริบหรี่กับตระกูลอ้าย ตอนนี้รู้สึกขยะแขยงมาก
ตอนนั้นที่อ้ายหมิงซวี่จะไล่เธอออกจากตระกูลอ้าย คนของตระกูลอ้ายไม่ได้มีท่าทางแบบนี้ แต่ละคนแทบอยากจะทุบตีเธอ แล้วไล่ออกจากบ้าน
ตอนนี้ พอรู้ว่าอ้ายหลินมีที่พึ่ง ก็ขอร้องให้อ้ายหลินกลับมา และเอาความผิดทุกอย่างลงที่อ้ายหมิงซวี่
ตระกูลนี้ ยังมีอะไรให้ระลึกถึงอีก?
สายตาของอ้ายหลินค่อยๆ เย็นชาลง
คราวนี้ อ้ายหลินได้เห็นสีหน้าคนของตระกูลอ้ายได้อย่างชัดเจน และเห็นสีหน้าพ่อของเธอได้อย่างชัดเจนเช่นกัน
เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเหมือนแหลกสลาย เจ็บปวดรวดร้าวใจแทบอยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอดไป
เมื่อเห็นแววตาเศร้าเสียใจของอ้ายหลิน ในใจหม่าชาวก็เต็มไปด้วยการโทษตัวเอง ถ้าไม่ใช่ว่าเขาลงมือแรงเกินไป เถียนซินหยู่ก็คงไม่ตาย
“อ้ายหลิน ผมขอโทษ!”
หม่าชาวพูดขอโทษ
อ้ายหลินพยายามไม่ให้น้ำตาไหล เธอฝืนยิ้มแล้วส่ายหน้า:”ไม่ต้องขอโทษหรอก ฉันต้องขอบคุณนายซะอีก”
หม่าชาวรู้สึกงงเล็กน้อยทันที อ้ายหลินก็พูดขึ้นทันที:”ขอบคุณที่นายทำให้ฉันได้เห็นหน้าตาของตระกูลอ้าย”
หยางเฉินเหลือบมองอ้ายหลิน และโล่งใจเมื่อเห็นว่าเธอยังสามารถยืนหยัดได้
แม้ว่าซุนซวี่จะได้รับประโยชน์จากตระกูลอ้ายหน่อย แต่หยางเฉินไม่พูด เขาก็ไม่กล้าทำอะไรกับตระกูลอ้าย
สีหน้าของเถียนหวาที่อยู่ข้างๆนั้น บึ้งสุดๆไปตั้งนานแล้ว ในฐานะทายาทของตระกูลเถียน เขาไม่ใช่คนบ้าบิ่น
รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง!
เขาอยากล้างแค้นให้กับลูกชายของเขา และจะใช้โอกาสที่บีบบังคับตระกูลอ้าย แต่เนื่องจากซุนซวี่กลัวหยางเฉิน ทำให้เขาต้องคิดใหม่ว่า วันนี้เขาจะแก้แค้นหรือไม่
แม้ว่าจะไม่มีตระกูลซุน ยังมีสมาชิกตระกูลเย่อยู่ เห็นได้ชัดว่ากำลังจะเก็บหม่าชาวและอ้ายหลินไว้
“ประธานเถียน ฉันคิดว่า ผู้ร้ายที่ฆ่าลูกชายของคุณ คือผู้หญิงคนนั้นของตระกูลหลิน ในเมื่อตอนนี้คุณจับคนคนนั้นได้แล้ว งั้นจะจบเรื่องนี้ไปดีไหม?”
ในเวลานี้ เย่ม่านเดินออกมา และพูดด้วยรอยยิ้ม
คำพูดเหล่านี้ มันถือได้ว่าเป็นการไว้หน้าเถียนหวา ไม่ว่ายังไงลูกชายของเถียนหวา ก็ถูกหม่าชาวฆ่าตายโหดร้ายจริงๆ
เถียนหวารู้สึกเพียงว่า หัวใจของเขาอัดอั้นมาก และอยากล้างแค้นให้ลูกชาย แต่เพราะเขาไม่รู้จักตัวตนของหยางเฉิน และเย่ม่านขวางเขา เขาจึงไม่สามารถล้างแค้นได้
เมื่อเขาตัดสินใจ ที่จะล้มเลิกแก้แค้นและจากไปก่อน รถยนต์หลายคันก็ค่อยๆ ขับเข้าไปในบ้านตระกูลอ้าย ด้านหน้าเป็นโรลส์รอยซ์แบบขยาย
ทันใดนั้น สายตาของทุกคนก็มองไป และมีคนสองสามคนเดินลงมาจากโรลส์-รอยซ์แบบขยาย
“หนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ผู้นำตระกูลหลิน หลินเทียนเจ๋อ!”
มีคนรู้จักตัวตนของผู้มา จู่ๆ ก็อุทานออกมา
ทั้งตระกูลอ้ายมึนงง แปดตระกูลใหญ่ในเยี่ยนตู ตอนนี้ตระกูลเถียน ตระกูลซุนและตระกูลเย่ มาทีละคน และตอนนี้ขนาดตระกูลหลินก็มาด้วย
ในบรรดาแปดตระกูลใหญ่ ตระกูลครึ่งหนึ่งมาแล้ว สามารถจินตนาการความตกใจของทุกคนในตระกูลอ้ายได้
เถียนหวาขมวดคิ้วมากขึ้น เขาไม่เข้าใจจริงๆ แค่มาแก้แค้นที่บ้านตระกูลอ้าย ทำไมเขาถึงดึงดูดตระกูลมาตั้งมากมาย?
หรือว่าหลินเทียนเจ๋อ ก็มาหยุดเขาด้วย?
หากเป็นเช่นนี้ ตระกูลเถียนจะตกอยู่ในอันตราย
“ประธานเถียน คุณอย่าหลงเชื่อคำพูดของผู้หญิงคนนี้นะ”
หลินเทียนเจ๋อมองประธานเถียน แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าบ้านหลินหมายความว่าไง?”
เถียนหวาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าหลินเทียนเจ๋อจะไม่พูดอย่างชัดเจน แต่ก็มุ่งเป้าไปที่ เย่ม่านอย่างชัดเจน
ทันทีที่เย่ม่านเห็นหลินเทียนเจ๋อ ดวงตาของเธอก็เย็นชาไปหมด เธอไม่ลืมว่า ในงานศพของทายาทตระกูลเย่ครั้งก่อน หลินเทียนเจ๋อกับหลินเป้า พ่อของเขา พาผู้แข็งแกร่งตระกูลหลินมาที่เกิดเหตุเอง
ถ้าไม่ใช่หม่าชาวลงมือ กดขี่เหล่าผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลิน ตระกูลหลินก็คงไม่ได้ที่กลับมาโดยไม่ประสบความสำเร็จ และซุนซวี่ก็ไม่มีทางกลัว
“ผู้หญิงคนนี้เก่งการเถียง คุณลองคิดดูสิ ขนาดพ่อแท้ๆ ของเธอ ถูกเธอฆ่าตาย ยังถูกเธอพูดกลับผิดเป็นถูกได้เลย และกลายเป็นผู้นำของตระกูลเย่แทน สิ่งที่ผู้หญิงนี้พูด จะเชื่อได้อย่างไร ?”
หลินเทียนเจ๋อพูดด้วยรอยยิ้มว่า:”หากคุณเถียนพาคนออกไปตอนนี้ ผมเกรงว่าผู้หญิงคนนี้จะส่งคนไปจัดการคุณก่อนถึงบ้านตระกูลเถียน”
“หลินเทียนเจ๋อ หุบปากซะ!”
เย่ม่านโกรธมาก และพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม:”พ่อของฉันเสียชีวิตเพราะป่วย ฉันขอเตือนคุณ หยุดพูดเรื่องไร้สาระ มิฉะนั้น อย่าโทษฉันที่ไม่เกรงใจด้วย!”
“อย่าลืมว่า ผู้แข็งแกร่งสูงสุดยี่สิบคนของตระกูลหลินของคุณ ได้เลือกที่จะออกจากตระกูลหลินแล้ว”
ในคำพูดของเย่ม่าน ยังมีความขู่เข็ญเล็กน้อย
ผู้แข็งแกร่งคือรากฐานของตระกูลมหาเศรษฐี หากมีผู้แข็งแกร่งสูงสุดไม่พอ ไม่แน่สักวันหนึ่ง ผู้นำตระกูลของตระกูลมหาเศรษฐี จะต้องตายด้วยการลอบสังหาร
เจตนาฆ่าที่น่าสยดสยองฉายในดวงตาของหลินเทียนเจ๋อ หรี่ตาจ้องไปที่เย่ม่าน และพูดว่า:”ก็แค่ผู้ทรยศไม่กี่คนเอง ในเมื่อคุณชอบ ก็เอาไปสิ ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงของตระกูลหลิน ไม่ใช่คนที่ไร้ความสามารถพวกนั้นสามารถมาเทียบกันได้”