บทที่ 1479 กลัวเกินไปแล้ว
“เป๋ยโต่ว แกไอ้เวร!”
เบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยคนหนึ่งชี้หน้าเป๋ยโต่ว “แกแม่งให้พวกฉันเข้าไป แต่ตัวเองหลบอยู่ด้านหลังพูดจาแดกดันเนี่ยนะ!”
เบื้องบนผู้นี้ยังอยากด่าอีกสองสามประโยค แต่กลับถูกหลิงฮั่วต่อยอัดหน้าผากจนล้มลงกับพื้นสลบตายคาที่
เป๋ยโต่วพูดไม่ออก
“ไปกันเถอะ” ชีซิงบิดลำคอ เดินเข้าไปในฝูงชนอย่างสง่าผ่าเผย
“ใครว่าบิดาไม่ไปหา! ลืมตาหมาๆ ของพวกแกดูให้ดีว่าบิดากล้าหาญเก่งกาจขนาดไหน!”
เห็นชีซิงลงมือ เป๋ยโต่ก็ตะโกนเอ่ยก่อนพุ่งเข้าไปในฝูงชนด้วย
เพิ่งเข้าไปในฝูงชนชิซิงก็กลับเห็นว่าหลิงฮั่วนั่นสองมือล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างตามสบาย ส่วนขาตวัดราวกับมังกรสะบัดหางเตะผู้อาวุโสสามหลี่ซือกับผู้อาวุโสสี่หงายกับพื้นในพริบตา
“หึ หลิงฮั่ว อย่าให้มันมากไปนะ!” ทันใดนั้น ดวงตาผู้อาวุโสใหญ่วาบแววเย็นเยียบ งอฝ่ามือเป็นกรงเล็บก่อนพุ่งเข้าไปคว้าลำคอของหลิงฮั่ว
เห็นผู้อาวุโสใหญ่ลงมือ พวกผู้อาวุโสสามกับผู้แข็งแกร่งพันธมิตรอู๋เว่ยทุกคนต่างมีแววตาเข้มข้น
ว่ากันตามปัจจุบันนี้ ในบรรดาสมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ย พลังต่อสู้ของผู้อาวุโสใหญ่จัดว่าทรงพลังที่สุด…
แต่ทว่า ผู้อาวุโสใหญ่ประมือกับหลิงฮั่วได้ไม่กี่กระบวนท่าก็กลับถูกหลิงฮั่วโจมตีจนหงายพื้น จากนั้นหลิงฮั่วก็เหยียบลงบนตัวของผู้อาวุโสใหญ่
‘สวบ!’
ฉับพลันนั้นชีซิงปรากฏตัวตรงหน้าหลิงฮั่วใช้ฝ่ามือต่างมีดแทงใส่หลิงฮั่ว
หลิงฮั่วเบี่ยงหัวน้อยๆ หลบท่าฝ่ามือมีดของชีซิงในทันที
“โอ้…เมื่อกี้พวกนั้นเรียกแกว่าชีซิงสินะ…ฉันคิดแป๊บ…แกก็คือ เด็กน้อยที่ติดตามข้างกายไป๋เฟิงเมื่อตอนนั้นนี่” หลิงฮั่วจ้องมองชีซิงพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มเรียบ
ชีซิงไม่ได้สนใจความต้องการของหลิงฮั่ว เมื่อโจมตีไม่สำเร็จเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าคว้าคอเสื้อของหลิวฮั่ว คิดจะโยนหลิงฮั่วออกไป
ข้อมือออกแรง ทว่าเท้าหลิงฮั่วบนตัวผู้อาวุโสใหญ่กลับไม่ขยับสักมิลฯ เดียว ราวกับภูผาใหญ่ที่ไม่อาจโยกคลอน
“เด็กน้อย ไป๋เฟิงล่ะ” หลิงฮั่วยิ้มน้อยๆ จากนั้นก็กระแทกศอกซ้ายใส่ชีซิงเต็มแรง
เสียง ‘ตึง’ ดังขึ้น ชีซิงหน้าเปลี่ยนสี ร่างกายราวกับถูกรถไฟชน ทั้งตัวคนถอยไปด้านหลังอย่างไม่ควบคุม
“บิดาจะฆ่าแก!” เป๋ยโต่วกอดชีซิงจากด้านหลังก่อน รอจนชีซิงประคองร่างได้แล้วจึงค่อยตะโกนเสียงดังและพุ่งไปหาหลิงฮั่ว
เวลานี้ในดวงตาของพันธมิตรอู๋เว่ยทุกคนผุดแววสิ้นหวัง หลิงฮั่วนี่น่ากลัวเกินไป…
ในพันธมิตรอู๋เว่ย ใครจะเป็นคู่มือเขาได้!
…
ณ เวลานี้ ภายในห้องทำงาน เยี่ยหวันหวั่นนั่งอยู่บนเก้าอี้เหล้าแรงที่อยู่ในมือเห็นก้นขวดนานแล้ว ทั้งตัวเธอเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า
ดวงตาเยี่ยหวันหวั่นปิดสนิทเสมือนกำลังหลับอยู่
ด้วยปริมาณเหล้าที่เธอดื่มได้ ดื่มเหล้าแรงไปหนึ่งขวดเต็มแค่จินตนาการก็สามารถรู้ผลลัพธ์
เกรงว่าคงเป็นเพราะพลาดดื่มเหล้าแรงครึ่งขวดไปตอนแรกก่อน ต่อมาฤิทธ์เหล้าเข้าสมองเสียความสามารถในการควบคุมตนเอง เลยกรอกเหล้าที่เหลืออีกครึ่งขวดลงคอไป…
ผ่านไปชั่วครู่ก็เหมือนถูกเสียงต่อสู้นอกห้องปลุกขึ้นมา เยี่ยหวันหวั่นลืมตาอย่างมึนงง แกว่งขวดเหล้าเปล่าในมือ จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซออกนอกห้องทำงาน
ยังเดินไม่ไกลเท่าไร ดวงตาเยี่ยหวันหวั่นกลับพลันหรี่ลงน้อยๆ มองหลิงฮั่วชายหัวเกรียนที่กดข่มทั่วทั้งสถานที่ด้วยสีหน้าเปี่ยมความสงสัย
ไม่นาน ดวงตาคู่นั้นของเยี่ยหวันหวั่นก็วาบแววเย็นเยียบ
ชั่วขณะนี้ เป๋ยโต่วกำลังถูกหลิงฮั่วบีบลำคอ สองขาห่างจากพื้น ถูกยกขึ้นกลางอากาศ
เป๋ยโต่วหน้าแดง สีหน้าเต็มไปด้วยความทรมาน ลำคอเจ็บปวดแสบร้อน เจ้าหลิงฮั่วนี่…พลังต่อสู้จะแข็งแกร่งไปหน่อยแล้ว…
—————————————————————————————–
บทที่ 1480 ไม่เมาไม่ได้เหรอ
ทันใดนั้นบ่าซ้ายของชีซิงก้ถูกคนตบเบาๆ
ชีซิงที่กำลังจะพุ่งเข้าไปเหลียวมองด้านหลังแทบจะโดยจิตใต้สำนึก
“พี่เฟิง…” เห็นเยี่ยหวันหวั่นปรากฏตัวฉับพลัน ชีซิงตะลึงเล็กน้อย กลิ่นเหล้าแรงทั่วร่างนี่…มันเรื่องอะไรกัน
เวลานั้นเยี่ยหวันหวั่นยกมุมปากน้อยๆ ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ทำให้เป๋ยโต่ยสุดแสนจะคุ้นเคย…
เป็นรอยยิ้มตอนที่เขาได้พบพี่เฟิงเป็นครั้งแรก…
ชั่วร้าย มั่นใจ…ดูแคลนทุกสรรพสิ่ง…
ยังไม่รอให้ชีซิงเอ่ยปากก็กลับเห็นเยี่ยหวันหวั่นขึ้นหน้าไปทันที ไม่รอให้ชายหัวเกรียนหลิงฮั่วโต้ตอบ เยี่ยหวันหวั่นยกขาขึ้นแล้วถีบใส่ก้นของหลิงฮั่วอย่างแรง
หลิงฮั่วไม่ทันตั้งตัวโดนลูกถีบของเยี่ยหวันหวั่นเข้าอย่างจัง ทั้งร่างรวมถึงเป๋ยโต่วก็ถูกเยี่ยหวันหวั่นถีบปลิวไปสามสี่เมตร
หลังถีบหลิงฮั่วเสร็จ เยี่ยหวันหวั่นก็หาวหนึ่งทีก่อนจะนั่งลงบนหลังของเบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยที่สลบตายแล้วคนหนึ่ง จากนั้นก็ถึงกับหลับตา หลับสบายต่อ…
วินาทีถัดมาหลิงฮั่วลุกพรวกขึ้น สายตามองไปยังเยี่ยหวันหวั่นอย่างเย็นเยียบ “ใครกัน!”
“พะ…พี่เฟิง!?”
เป๋ยโต่วมองเยี่ยหวันหวั่นพลางเอ่ยด้วยความตกใจ
เบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยทุกคนเวลานี้ไม่มองเยี่ยหวันหวั่นแม้แต่น้อย คิดแค่ว่าถ้าสามารถปกป้องตัวเองได้ ก็ปกป้องพันธมิตรอู๋เว่ยได้
“ไป๋เฟิงเหรอ…”
หลิงฮั่วระบายรอยยิ้มเย็นชา ถึงไม่เจอกันหลายปี ในความทรงจำเขาหน้าตาของผู้หญิงที่ทิ้งรอยแผลเป็นที่ตาซ้ายตัวเองเมื่อปีนั้นไม่งดงามสง่าเช่นนี้ เป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่ง แต่เมื่อครู่เป๋ยโต่วตะโกนเรียกเธอว่าไป๋เฟิง งั้นต้องไม่ผิดแน่แล้ว
“ไป๋เฟิง ไม่เจอกันหลายปี ฉันเชื่อว่าเธอยังสบายดี” หลิงฮั่วเดินมาข้างตัวเยี่ยหวันหวั่น ยิ้มเย็นพลางเอ่ยปาก
เมื่อหลิงฮั่วพูดจบ เยี่ยหวันหวั่นที่นั่งอยู่บนหลังของสมาชิกพันธมิตรอู๋เว่ยกลับยังไม่ตอบสนองใดๆ กระทั่งเปลือกตายังไม่ขยับเขยื้อน
“ผู้นำไป๋ยังเหมือนเมื่อตอนนั้นจริงๆ ไม่มองใครในสายตา คิดว่าตัวเองสูงส่ง…วันนี้ฉันมาพันธมิตรอู๋เว่ยก็ไม่มีความหมายอื่น แค่จะมาควักลูกตาผู้นำไป๋ ฉันจะรักษามันอย่างดีเก็บไว้เป็นที่ระลึก ไม่ทราบว่าผู้นำไป๋คิดเห็นว่ายังไง” หลิงฮั่วหัวเอ่ยต่อด้วยรอยยิ้ม
เยี่ยหวันหวั่นยังคงไม่ตอบสนองแม้แต่น้อย
ขณะเดียวกัน เป๋ยโต่วกับชีซิง รวมถึงเบื้องบนพันธมิตรอู๋เว่ยทุกคนต่างมองหน้าสบตากัน
เพิ่งมาถึงตรงนี้ทุกคนก็เห็นว่าในมือชายหัวเกรียนหลิงฮั่วนั่นมีกริชเพิ่มมาหนึ่งเล่ม ทำท่าจะเข้าไปแทงลูกตาของเยี่ยหวันหวั่น
“เอ่อ พี่เฟิงเป็นไรไป…หลับอยู่เหรอ!” เป๋ยโต่วมีสีหน้าโง่งม นี่ต่อให้อยากหลับ ก็ไม่ควรเลือกหลับเวลาปกติหรือยังไง…
“พี่เฟิงดื่มเมาแล้ว” จู่ๆ ชีซิงก็เอ่ยปาก
“ดื่มเมาแล้ว?” ได้ยินคำพูดของชีซิง เป๋ยโต่มีสีหน้าไม่อาจบรรยาย หางตาก็เหลือบเห็นขวดเหล้าที่เยี่ยหวันหวั่นยังกำไว้แน่นหนาพอดี…
เหล้าทั้งขวด มองเห็นก้นแล้ว…
แม่งเอ๊ยไม่เมาไม่ได้เรอะ!
อีกทั้งเป๋ยโต่วไม่เคยเห็นพี่เฟิงเมาเหล้ามาก่อน ในความเข้าใจของเป๋ยโต่ว พี่เฟิงคนที่ไม่เคยดื่มเหล้าอย่างนี้ ดื่มเหล้าไปหนึ่งขวดไม่มีทางไม่เมา จากกลิ่นเหล้าหึ่งบนตัวเธอเมื่อกี้ ก็พิสูจน์ความจริงว่าพี่เฟิงดื่มเหล้าเมาแล้ว…
นั่นไม่ได้กำลังหลับอยู่ แต่เป็น…เมาจนไม่ได้สติแล้วต่างหาก!
“แกกล้านักนะ!”
หลังรู้ว่าเยี่ยหวันหวั่นเมาจนไม่ได้สติ เป๋ยโต่วก็ตะโกนเสียงโกรธ ทำท่าจะพุ่งใส่หลิงฮั่วอีกครั้ง
ไม่ว่าจะเป็นตัวจริงหรือตัวปลอม เขาก็ทนมองคนตรงหน้านี้ตายไปไม่ได้…
แต่พริบตานั้นเอง ดวงตาที่เดิมทีปิดสนิทของเยี่ยหวันหวั่นกลับลืมขึ้นมาทันใด