ตอนที่ 600 กิจการรุ่งเรือง เงินทองไหลมาเทมา + ตอนที่ 601 คุณพ่อพี่หมิงซุ่นไม่ใช่คนดี โดย Ink Stone_Romance
ตอนที่ 600 กิจการรุ่งเรือง เงินทองไหลมาเทมา
เหยียนหมิงซุ่นล้วงกระดาษปึกหนาออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตัวเองแล้วยัดใส่มือเหมยเหมย “นี่เป็นเงินหนึ่งพันหยวนที่ฉันยืมเธอมาคราวก่อน เธอเก็บให้ดีล่ะ”
หลายวันก่อนเขาขายของเก่าบางส่วนให้ลุงหมิงเลยได้เงินมาส่วนหนึ่ง พอนึกขึ้นได้แล้วก็อยากรีบคืนเงินยายหนูเสียที!
“พี่หมิงซุ่นมีเงินติดตัวพอมั้ย? ไม่ต้องรีบคืนเงินฉันก็ได้นะ ฉันไม่มีที่ให้ใช้เงิน หรือว่าไม่อย่างนั้นพี่เก็บเอาไว้ก่อนเถอะ” เหมยเหมยไม่ได้รับเงินไว้แต่กลับยัดเงินใส่มือคืนกลับไป
เหยียนหมิงซุ่นเห็นสายตาจริงใจของเหมยเหมยก็หวั่นใจและถามกลับ “เหมยเหมยอยากหาเงินก้อนใหญ่มั้ย?”
“อยากอยู่แล้ว แต่จะไปหาที่ไหนล่ะ?”
เหมยเหมยทำหน้ามุ่ย เธออยากหาเงินมากยิ่งกว่าใคร มีเงินถึงจะซื้อบ้านได้ อนาคตเธอจะคอยเก็บค่าเช่า ช่างเป็นชีวิตที่สบายเหลือเกิน!
อีกอย่างยุคแปดศูนย์เป็นยุคทองของการหาเงิน ขอแค่ไม่ใช่คนโง่หรืองี่เง่าถึงขั้นฉุดไม่อยู่ ต่อให้วางแผงขายของสักอย่างก็หาเงินได้เป็นกอบเป็นกำ
มีประโยคหนึ่งที่มีคนพูดไว้อย่างดีว่า คนคิดค้นขีปนาวุธยังไม่สู้คุณป้าขายไข่ต้มใบชา แม้ฟังดูเกินจริงแต่ก็สะท้อนความจริงของสังคมในยุคสมัยนี้ได้ดี
เงินเดือนประจำตำแหน่งหนึ่งเดือนได้แค่กี่สิบหยวน หนึ่งร้อยกว่าหยวนถือว่าสูงมากแล้ว ขณะที่คุณป้าขายไข่ต้มใบชาหนึ่งเดือนได้กำไรสักหนึ่งหรือสองร้อยหยวนกลับไม่ใช่เรื่องยาก จากสภาพเศรษฐกิจแบบนี้ ผู้เชี่ยวชาญที่ขายขีปนาวุธอย่างไรก็สู้คุณป้าขายไข่ต้มใบชาไม่ได้จริงๆ
แต่ปัญหาคือตอนนี้เธออยู่ในร่างเล็กร่างนี้ ต่อให้อยากไปเปิดแผงขายของ พ่อแม่เธอจะยอมหรือ?
เหยียนหมิงซุ่นคันไม้คันมืออีกแล้ว มองออกไปทางประตูเล็กน้อยเห็นว่าจ้าวเสวียหลินที่น่ารำคาญคนนั้นไม่อยู่ แทบไม่ต้องคิดอะไรนาน เขาก็ยื่นมือตัวเองไปจับจมูกนิ่มของเหมยเหมยอย่างพึงพอใจ
ในที่สุดก็ได้หยิกสักที ติดอยู่ในหัวมาหลายวันแล้วเชียว!
“อย่าหยิก มันคัน!”
เหมยเหมยปัดมือใครบางคนทิ้งอย่างไม่พอใจพร้อมส่งเสียงท้วงในลำคอ ไม่ชอบให้ใครมาจับจมูกเธอที่สุดเลยเพราะทำให้เธออยากจามทุกทีไป เหยียนหมิงซุ่นหยิกอีกหลายทีก่อนจะถอนมือกลับมาหลังได้รับสายตาไม่พอใจจากเหมยเหมย
“ฉันเตรียมเปิดโรงงานผลิตเสื้อให้น้าชายเล็กของฉัน ถ้าเหมยเหมยยอมเชื่อใจฉัน เงินหนึ่งพันหยวนนี้ลงทุนกับโรงงานนี้ได้ อนาคตได้กำไรก็จะแบ่งสัดส่วนให้เธอ แต่ถ้าขาดทุน เงินหนึ่งพันหยวนนี้ก็เท่ากับสูญเปล่า เหมยเหมยจะยังเชื่อฉันมั้ย?”
เหยียนหมิงซุ่นตั้งใจหยั่งเชิง ความจริงเขามีความมั่นใจว่าต้องได้กำไรเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ปีก่อนเขาไปศึกษาตลาดเสื้อผ้าที่ทางใต้มาก่อน ทางใต้มียี่ห้อเสื้อผ้าทันสมัยมากมายที่ล้วนถูกส่งมาจากทางฮ่องกง ส่วนความทันสมัยของฮ่องกงนั้นก็ติดอยู่อันดับต้นๆ ของโลก
ดังนั้นขอแค่เขาผลิตเสื้อผ้าทันสมัยของทางใต้ที่นี่ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะขายไม่ออก ตอนนี้ในมือประชาชนมีเงินแต่กลับเครียดที่ไม่มีที่ให้ใช้เงิน โดยเฉพาะหญิงสาววัยรุ่น ขอแค่มีเสื้อผ้าสวยๆ ขาย ต้องไม่คิดเสียดายเงินแน่ๆ
เหมยเหมยตาวาว ทำโรงงานเสื้อผ้าก็ดีสิ ลงทุนไม่เยอะแต่ได้กำไรสูง เธอพยักหน้าโดยไม่ต้องคิด “ดีสิ พี่หมิงซุ่นเอาเงินไปใช้เถอะ หนึ่งพันพอมั้ย? ที่ฉันยังมีอีกห้าร้อยหยวนนะ”
เหยียนหมิงซุ่นยิ้มมุมปาก ใจที่กังวลเมื่อครู่คลายความกังวลลง ยายหนูยังคงเชื่อเขาเหมือนเฉกเช่นที่ผ่านมา ซึ่งทำให้เขารู้สึกดีใจอย่างมาก
“เหมยเหมยไม่กลัวฉันขาดทุนเหรอ?” เหยียนหมิงซุ่นถามยิ้มๆ
“ถุยๆๆ พูดอะไรอย่างนั้น เราต้องบอกว่ากิจการของเราจะรุ่งเรืองร่ำรวยโชคดีมีชัยสิ พี่นี่พูดไม่เก่งเลยจริงๆ!” เหมยเหมยถลึงตาใส่เขาที
ทำธุรกิจก็ต้องขอความโชคดีไม่ใช่หรือ ยังไม่ทันตั้งโรงงานก็บอกว่าตัวเองจะขาดทุน เป็นลางไม่ดีเลย!
เหยียนหมิงซุ่นชะงักไปอีกทีอดหัวเราะไม่ได้ ยื่นมือตัวเองออกไปหยิกแก้มอูมของเหมยเหมยอีกหลายที ก่อนหดมือกลับอย่างเป็นธรรมชาติพร้อมได้รับการกลอกตาใส่อีกหลายที
“ฉันพูดผิดเอง กิจการของเราต้องเจริญรุ่งเรือง เงินทองไหลมาเทมา!”
…………………..
ตอนที่ 601 คุณพ่อพี่หมิงซุ่นไม่ใช่คนดี
เงินหนึ่งพันหยวนตกอยู่ในอ้อมแขนเหยียนหมิงซุ่นอีกครั้ง เงินห้าร้อยหยวนเขาไม่ได้รับไว้ ความจริงเงินลงทุนเขากับน้าชายเล็กมีเพียงพอแล้ว โรงงานเสื้อผ้าไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากมาย แต่มีเงินหนึ่งพันหยวนนี้เขาสามารถขยายโรงงานได้ใหญ่ขึ้นอีกนิด
“พี่หมิงซุ่น ฉันควรบอกพ่อแม่ฉันเรื่องบ้านที่ซื้อตรงถนนฮวายไห่ดีมั้ย?” เหมยเหมยคิดหนัก
จ้าวอิงหัวกับเหยียนซินหย่าดีกับเธอขนาดนี้ แต่เธอกลับปิดบังพวกเขาเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่ว่าอย่างไรก็รู้สึกไม่สบายใจ เหยียนหมิงซุ่นคิดๆ แล้วจึงบอกว่า “งั้นก็บอกไปเถอะ แต่อย่าพูดทั้งหมด เธอบอกแค่ว่าฉันพาเธอเก็บของเก่าไปขายได้ บ้านฉันก็เป็นคนช่วยซื้อให้เธอ เรื่องอื่นไม่ต้องพูด”
ขณะที่เขาพูดเช่นนี้ตาก็มองไปที่คุณฉิวที่กำลังแทะไพน์นัทในอ้อมแขนเหมยเหมย ตอนนี้สถานะของเจ้าหมอนี่ที่บ้านเป็นรองเพียงเหมยเหมยเท่านั้น ยิ่งอยู่ยิ่งเหมือนคุณชายเข้าไปกันใหญ่ กินไม่หยุดตั้งแต่เช้ายันค่ำ
เหมยเหมยมองมาที่ฉิวฉิวตามสายตาเขาแล้วใจหล่นตุบ หรือว่าเหยียนหมิงซุ่นรู้อะไรเข้าแล้ว?
ไม่ต้องรอเหยียนหมิงซุ่นตักเตือนเธอก็ไม่มีทางบอกความลับของฉิวฉิวออกมา หากให้คนอื่นรู้ถึงความสามารถของฉิวฉิวแล้ว ไม่รู้ว่าสิ่งนี้จะนำพาไปเจอคนเลวร้ายอะไรอีกก็ไม่รู้!
“ฉันไม่พูดหรอก ฉันจะบอกแค่ว่าพี่หมิงซุ่นพาฉันไปหาเงินได้ อย่างอื่นจะไม่พูดอะไรอีกเลย”
“เด็กดี!”
เหยียนหมิงซุ่นอดหยิกแก้มใครบางคนอีกทีไม่ได้ ทั้งนุ่มทั้งลื่นให้สัมผัสชั้นยอด ต้องกลมกลึงถึงจะดีอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด!
“เหมยเหมย ทำไมยังไม่กลับมาอีก?” เสียงตะโกนของจ้าวเสวียหลินดังแว่วมา
หากไม่ใช่เพราะยังต้องรักษามารยาทไว้เขาคงพุ่งออกไปกระชากน้องสาวตัวเองกลับมาแล้ว แค่ไปยืนส่งคนที่หน้าประตูก็ต้องใช้เวลาตั้งหลายนาที ยืนส่งถึงสิบแปดลี้เลยหรืออย่างไร!
มีอะไรให้ต้องพูดมากมายขนาดนั้น!
“เหมยเหมยรีบกลับบ้านเถอะ ฉันไปนะ!”
เหยียนหมิงซุ่นขมวดคิ้ว เขาไม่ชอบจ้าวเสวียหลินอย่างแท้จริง น่ารำคาญเหมือนแมลงวันเลย เขาหันหลังหมายจะกลับแต่พาลนึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่งเลยหันกลับมาบอก “เหมยเหมยช่วยเตือนลุงจ้าวทีว่าพ่อของฉันอยากไต่เต้า เขาอาจแวะไปหาลุงจ้าวได้ เธอบอกให้ลุงจ้าวอย่าไปสนใจเขานะ”
เหมยเหมยพยักหน้าอย่างแรง “อืม พ่อของพี่ไม่ใช่คนดี”
เหยียนหมิงซุ่นหัวเราะ หยิกแก้มอีกทีถึงปั่นจักรยานกลับไปอย่างอาลัยอาวรณ์
เหมยเหมยยืนส่งจนไม่เห็นเงาเหยียนหมิงซุ่นแล้วถึงกลับเข้าบ้าน จ้าวเสวียหลินนั่งอยู่บนโซฟาพูดขึ้นด้วยเสียงกระแนะกระแหน “ยอมกลับมาแล้วหรือไง? ทำไมไม่ไปส่งที่ประตูใหญ่เลยล่ะ?”
“ยุ่งน่า!”
เหมยเหมยทำหน้ายียวนใส่อีกคน น่ารำคาญจริงๆ เธอคุยกับพี่หมิงซุ่นไม่กี่ประโยคก็ต้องสนใจด้วยหรือ ขนาดพ่อกับแม่ยังไม่พูดอะไรด้วยซ้ำ!
จ้าวเสวียหลินแค่นเสียงที ยายบ้านี่โดนเหยียนหมิงซุ่นหลอกจนหัวปักหัวปำแล้ว น่าโมโหชะมัด!
เหยียนซินหย่ายื่นถุงร้อนให้เหมยเหมยพลางหยิกแก้มเธอพูดหยอกเย้า “ดูปากโค้งเชียว พี่ของลูกก็เป็นห่วงลูก เขากลัวลูกจะเป็นหวัดนะ!”
“ค่ะ หนูรู้”
เธอยิ้มอย่างเอาใจจ้าวเสวียหลินที่ยังโมโหอยู่ เมื่อกี้เธอเป็นฝ่ายผิดเอง จ้าวเสวียหลินดีกับเธอมากพอแล้วเธอไม่ควรประชดเขา
เหมยเหมยปอกลูกไพน์นัทก่อนส่งถึงปากจ้าวเสวียหลินหลายเม็ด ตามองเขาละห้อย จ้าวเสวียหลินจะโกรธน้องสาวตัวเองได้อย่างไรไหว แค่ทนได้ไม่ถึงนาทีก็เปลี่ยนสีหน้าจากถมึงทึงเป็นร่าเริงทันที แถมตัวเองเป็นฝ่ายหลุดหัวเราะก่อนด้วย
“พ่อคะ พี่หมิงซุ่นบอกว่าพ่อของเขาไม่ใช่คนดี บอกว่าพ่อไม่ต้องไปสนใจพ่อของเขาค่ะ”
เหมยเหมยยกฉิวฉิวซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเหยียนซินหย่ามากอด แล้วทานลูกไพน์นัทกับฉิวฉิว พูดอย่างไม่ใส่ใจเหมือนไม่มีอะไรแต่กลับทำเอาสองสามีภรรยาจ้าวอิงหัวชะงักค้าง
เจ้าเด็กเหยียนหมิงซุ่นดูรู้มารยาทดีนี่นา ทำไมถึงได้บอกว่าพ่อตัวเองไม่ใช่คนดีล่ะ!
……………………
***หมายเหตุ :**เนื่องจากตัวเลขบทของต้นฉบับภาษาจีนระบุไว้เป็นตอนที่ 600 ซึ่งเป็นเลขบทที่ข้ามจากเลขบทก่อนหน้านี้ (ตอนที่ 586) อย่างไรก็ตามเนื้อหาทั้งสองตอนยังมีความต่อเนื่องกัน และเพื่อมิให้สับสนกับการลงผลงานต่อไป ทางเราจึงขอใช้เลขบทนิยายตามต้นฉบับภาษาจีน คือเริ่มตอนที่ 600 เป็นต้นไปนะคะ ขอบคุณค่ะ