เฟิงหยูเฮงเห็นด้วยอย่างยิ่งกับการตัดสินใจของฮ่องเต้นางกล่าวว่า “ใช่ พวกเขาต้องได้รับโทษให้สาสม แต่เสด็จพ่อ ถ้าเสด็จพ่อไม่อนุญาตให้ข้าและท่านปู่รักษาอาการบาดเจ็บของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อจะต้องจบลงด้วยโศกนาฏกรรมที่น่าเศร้าที่สุด”
”ข้า? ข้าเป็นอะไร ? ” ฮ่องเต้ส่ายหน้า “มันไม่น่าเศร้า ไม่ใช่โศกนาฏกรรม ข้าทำผิด ดังนั้นข้าต้องยอมรับการลงโทษ สิ่งนี้น่าขยะแขยงเกินไป ข้าไม่ต้องการมันอีกต่อไป พวกเจ้าทั้งคู่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว ข้าได้ตัดสินใจแล้ว และมันจะไม่เปลี่ยนแปลง”
เฟิงหยูเฮงรู้สึกเซื่องซึมเล็กน้อยและมองไปที่เหยาเซียนส่งสัญญาณให้เหยาเซียนว่าเขาควรพูด ท้ายที่สุดในฐานะที่เป็นลูกสะใภ้ นางจะรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยที่พูดถึงเรื่องแบบนี้กับชายชรา ดังนั้นเหยาเซียนยังคงต่อรองโดยบอกฮ่องเต้ “ราชวงศ์ต้าชุนของฝ่าบาทไม่มีกฎเช่นนี้หรือ คนที่ทำลายร่างกายของตัวเองหรือตัดขาของตัวเองจะไม่สามารถเข้าไปในสุสานของฮ่องเต้ได้ ฝ่าบาทวางแผนที่จะทิ้งร่างกายของฝ่าบาทไว้ในป่าหลังจากที่ฝ่าบาทเสียชีวิตงั้นหรือ ? ฝ่าบาทไม่ต้องการที่จะเห็นบรรพบุรุษของราชวงศ์ต้าชุนอีกต่อไป ? ”
“ข้าจะไม่ต้องการได้อย่างไร! ” เมื่อฮ่องเต้ได้ยินเช่นนั้น เขาก็วิตกกังวลเล็กน้อยว่า “ราชวงศ์ต้าชุนมีกฎนี้จริง ๆ หรือ ? ”
“ไม่ว่าจะมีกฎดังกล่าวหรือไม่ฝ่าบาทย่อมรู้ดีที่สุด ดังนั้นฝ่าบาทต้องการให้ข้าอ่านกฎหมายให้ฝ่าบาทฟังหรือไม่”
“ไม่ไม่จำเป็น” ฮ่องเต้โบกมือของเขาซ้ำ ๆ “ข้าจำได้ว่ามันมีกฎแบบนี้ ประณาม ข้าไม่สามารถเข้าสุสานของบรรพบุรุษได้ ! ” เขามีปัญหามากเมื่อมองที่กล่องในมือของเฟิงหยูเฮง เขายังคงดูน่าขยะแขยง แต่ไม่ดื้อรั้นเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน เขาถามคนสองคนตรงหน้าเขาว่า “แต่สิ่งที่ข้าทำในช่วงเวลานี้ เป็นบาปมากเกินไป ข้าจะทำอย่างไรดี ? ”
“หากทำผิดก็ให้เปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นเพคะ! ” เฟิงหยูเฮงบอกเขาว่า “สิ่งที่ดีคือยังไม่มีการทำผิดอย่างใหญ่หลวง องค์ชายแปดยังไม่ได้เป็นองค์รัชทายาท พระชายาหยวนกุ๋ยเป็นเพียงพระชายาของฮ่องเต้ มันเป็นเพียงแค่ทหารองครักษ์ในพระราชวัง และทหาร 30,000 นายจากกองทัพภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่เสด็จพ่อมอบให้กับองค์ชายแปด เสด็จพ่อเพียงแค่ต้องริบมันกลับคืนมา สำหรับเสด็จแม่ของข้า… เสด็จพ่อ ข้าจะไม่ได้รับความช่วยเหลือมากนักในเรื่องนี้ เสด็จพ่อต้องพึ่งพาตัวเอง แต่เสด็จพ่อไม่จำเป็นต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากเกินไปในเรื่องพระชายาหยวนกุ๋ย นอกจากนี้ดนางก็เป็นเพียงพระสนมในตำหนักในตอนแรก และเป็นผู้หญิงของเสด็จพ่อ และพวกท่านทั้งคู่ยังมีบุตรชายด้วยกัน ตอนนี้มันเป็นเพียงถ่านไฟเก่าที่ลุกเป็นไฟอีกครั้ง มันไม่มีอะไรมากเพคะ” นางอาจพูดแบบนั้น แต่ในความเป็นจริงมันเป็นเพียงการเปิดใจของฮ่องเต้ ในความเป็นจริง เฟิงหยูเฮงไม่ชอบเรื่องนี้ค่อนข้างมาก ไม่ว่าผู้ชายจะหลงทาง ไม่ว่าจะเป็นทางร่างกายหรือจิตใจ นางรู้สึกว่ามันน่าขยะแขยง จากความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของนาง ถ้าเป็นซวนเทียนหมิง นางก็อาจจะไม่ให้อภัยเขาเลย แต่ตอนนี้นางกำลังเผชิญหน้ากับฮ่องเต้ผู้ปกครองอาณาจักร นางจะให้คำแนะนำกับเขาได้อย่างไร อาณาจักรนี้ยังคงต้องได้รับการสนับสนุนจากนาง นางต้องการทำให้ฮ่องเต้มีกำลังใจและไม่ตกอยู่ในสภาพตายทั้งเป็นเช่นนี้
เหยาเซียนเฝ้าดูฮ่องเต้กล่าวอีกครั้งว่า“เร็ว ๆ นี้ ถ้าเรารออีกต่อไป มันจะเป็นไปไม่ได้จริง ๆ ที่จะต่อมัน ฝ่าบาทสามารถพูดได้โดยตรงว่าต้องการต่อมันหรือไม่ หากฝ่าบาทไม่ต้องการต่อมัน ข้าและอาเฮงจะไม่ใช้ความพยายามที่จะทำเช่นนั้น ถ้าฝ่าบาทต้องการที่จะเป็นขันทีแทนที่จะเป็นฮ่องเต้ที่เหมาะสม ข้าจะไม่ห้ามฝ่าบาท จากนั้นฝ่าบาทสามารถรวมกลุ่มกับเสี่ยวหยวนจื่อ พวกเจ้าทั้งคู่จะเป็นคนที่ไม่มี ‘ยอดเขาหยาง’ และไม่มีใครดีกว่าใคร”
เหยาเซียนเป็นคนใจร้อนเมื่อเขาพูดและไม่ได้อารมณ์ดีฮ่องเต้โกรธมากจนเคราของเขากระตุกและจ้องมอง แต่เขาก็รู้ว่าแม้ว่าคำพูดของเหยาเซียนจะฟังดูแย่ แต่มันก็เป็นความจริง ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า เขาพูดด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความพ่ายแพ้ “ต่อมัน ! ต่อมัน! อย่างมากข้าจะไม่มองในอนาคต ไม่มองและไม่ใช้ หลังจากนั้นข้าจะไปหาเปี้ยนเปี้ยนและคุกเข่าจนกว่านางจะพร้อมที่จะให้อภัยข้า”
ฮ่องเต้พูดถึงความคิดเห็นของเขาในที่สุดเฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนรู้สึกโล่งใจ เฟิงหยูเฮงส่งกล่องดังกล่าวไปที่เหยาเซียนเพื่อจับแขนเสื้อของนาง เอายานอนหลับออกจากมิติ ด้วยการฉีดเพียงครั้งเดียวฮ่องเต้ก็หมดสติ
นางจับร่างกายคนทั้งสองและพาเข้าไปในมิติของนางจากนั้นย้ายฮ่องเต้ไปยังห้องผ่าตัด นางเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์แผนจีนและตะวันตก และมีความชำนาญในการผ่าตัดมากกว่าเหยาเซียน ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงเป็นศัลยแพทย์หลักในการผ่าตัดครั้งนี้ หลังจากการเตรียมการที่จำเป็นต้องทำ นางบอกกับเหยาเซียนว่า “เวลาผ่านมานานแล้ว แม้ว่ามันจะถูกผ่าตัดให้เชื่อมต่อกันอีกครั้ง แต่มันอาจจะไม่สามารถใช้งานได้ ข้าจะทำให้ดีที่สุดเจ้าค่ะ”
เหยาเซียนพยักหน้า“ด้วยอายุของเขา เอามันไว้เป็นเหมือนของตกแต่งก็เป็นสิ่งที่ค่อนข้างดีอยู่แล้ว เจ้ายังหวังว่าเขาจะสามารถใช้มันได้อีกครั้งหรือ ? ”
หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วมันก็สมเหตุสมผล พระชายาหยุนก็ไม่ยอมรับฮ่องเต้ด้วยวิธีนี้อีกครั้ง ดังนั้นการติดสิ่งนี้เป็นเพียงของตกแต่ง การดำเนินการคืบหน้าราบรื่นมากขึ้นและนานกว่าสองชั่วโมงโดยใช้เวลาของยุคอนาคต พวกเขาเสร็จสิ้นการผ่าตัดในที่สุด หลังจากนั้นเฟิงหยูเฮงก็ล้างกระเพาะอาหารของฮ่องเต้เพื่อกำจัดสิ่งตกค้างที่เหลืออยู่ในท้องของเขาออกไป เจองูตัวเล็ก ๆ อีกสองสามตัว
เหยาเซียนมองงูตัวเล็กๆ เหล่านั้นและสนใจมาก น่าเสียดายที่งูตายและไม่มีประโยชน์ต่อการวิจัยอีกต่อไป เขาเสียใจที่สูญเสีย
ในที่สุดทั้งสองก็ย้ายฮ่องเต้ออกจากมิติและในขั้นต้นต้องการที่จะนำเขากลับมาบนเตียงมังกร แต่คิดเกี่ยวกับมันอีกครั้ง ฮ่องเต้ใช้เตียงกับพระชายาหยวนกุ๋ย พวกเขาเป็นห่วงว่าฮ่องเต้จะทำให้เกิดความยุ่งยากหลังจากฟื้นขึ้นมา ดังนั้นพวกเขาจึงเรียกขันทีข้างนอกมาพาฮ่องเต้ไปที่ห้องโถงด้านข้างเพื่อพักฟื้น ด้วยสองคนนี้ดูแล ท้ายที่สุดแล้วการผ่าตัดเพิ่งจะสิ้นสุดลง และภาวะแทรกซ้อนจะเกิดขึ้นเมื่อฮ่องเต้มีไข้ ดังนั้นเฟิงหยูเฮงจึงต้องดูแลเขาเป็นการส่วนตัวเพื่อให้มั่นใจ
ที่ด้านนี้เฟิงหยูเฮงและเหยาเซียนรักษาฮ่องเต้ ด้านนอกห้องโถงจาวเหอ ฮองเฮาก็สอบปากคำพระชายาหยวนกุ๋ยที่กำลังเดินกลับ แต่พระชายาหยวนกุ๋ยโยนความผิดไปยังพระสนมหลี่ว่า “พระสนมหลี่มีกำไล 1 อัน ข้าเคยเห็นกำไลที่นางใส่มาก่อน มันเป็นหยกสีเขียวและกู่ถูกซ่อนอยู่ในนั้น”
ฮองเฮาไม่ได้มีความเข้าใจเรื่องกู่มากนักแต่นางรู้เรื่องความผิดปกติของสิ่งต่าง ๆ และเรียกตัวพระสนมหลี่มาทันที novel-lucky
คืนนี้ความปั่นป่วนที่ห้องโถงจาวเหอใหญ่เกินไปทำให้ทุกคนในตำหนักในทราบข่าว และมีพระสนมและท่านผู้หญิงหลายคนแต่งตัวมารอฟังข่าวที่ห้องโถงจาวเหอ
ไม่รวมพระสนมและท่านผู้หญิงเหล่านี้องค์ชายทุกคนก็เข้ามาในพระราชวัง และแม้แต่องค์ชายแปดก็ยังถูกพาตัวมา
ซวนเทียนโมไม่ต้องการที่จะมาแต่ไม่มีประโยชน์ ฮองเฮาออกพระราชโองการให้องค์ชายทุกคนเข้าสู่พระราชวังในทันที ดังนั้นแม้ว่าอาการคันของเขายังคงลุกโชน พวกเขาก็ต้องอุ้มเขาแม้ว่าเขาจะอยู่บนเกี้ยว
ในขณะที่ซวนเทียนโมรู้สึกว่าเขาได้รับความอับอายขายหน้ามากที่สุดในชีวิตของเขาความอัปยศแบบนี้มากแกร่งกว่าตอนที่เขาเกือบจะถูกตัดหัว เพราะเขามีอาการคันอยู่ตลอดเวลา มือขวาของเขาจึงไม่ได้ออกจากกางเกงเลย ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก ต่อหน้าชายและหญิงจำนวนมาก เขายังคงเกาอยู่จนถึงจุดที่ทุกคนมองไปที่เขาโดยไม่ทราบเหตุผล ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความดูถูก
ในที่สุดฮองเฮาก็ไม่สามารถทนมองต่อไปนี้นางบอกจางหยวนว่า “ไปถามพระชายาหยู หากมีสิ่งใดที่สามารถหยุดอาการคันชั่วคราว และหยุดเขาจากการทำให้ตัวเองขายหน้าได้ ให้นำมา ! ”
จางหยวนพยักหน้าและมองหาเฟิงหยูเฮงอย่างรวดเร็วเมื่อเขากลับมา เขาถือตลับขี้ผึ้งและพูดกับฮองเฮา “พระชายาหยูกล่าวว่าหลังจากใช้สิ่งนี้ จะได้ผลเป็นเวลา 1 ชั่วยาม และขอให้ฮองเฮาทำการสอบสวนอย่างรวดเร็ว พระชายาจะไม่ให้ยาเพิ่มหลังจาก 1 ชั่วยามพะยะค่ะ”
ฮองเฮาทำเสียงตอบรับและส่งสัญญาณให้จางหยวนเพื่อนำยาไปให้องค์ชายแปดแน่นอนจางหยวนลังเลที่จะทำภารกิจดังกล่าว ดังนั้นเขาจึงเดินไปหาองค์ชายแปด ขว้างครีมใส่เขาแล้วพูดเสียงดัง “ทามันด้วยตัวเอง ! ”
ซวนเทียนโมโกรธมากเขาต้องการบีบคอขันทีคนนี้ แต่ตอนนี้ทำไมเขาต้องสนใจ เมื่อเขาได้ยินว่าครีมนี้ได้รับจากเฟิงหยูเฮง เขารู้ว่ามันจะมีประสิทธิภาพแน่นอนโดยไม่ลังเล เขาหยิบมันขึ้นมาเปิดฝาแล้วควักออกมาเป็นจำนวนมาก จากนั้นก็ดึงกางเกงของเขาด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างของเขาลงไปที่ร่างกายส่วนล่างของเขาด้วยพลังทั้งหมดของเขา และอีกไม่นานเขาก็ใช้ครีมตลับเล็ก ๆ ทั้งกล่องจนหมด
ในขณะนี้เขาได้ยินจางหยวนพูดว่า“พระชายาหยูกล่าวว่าตลับขี้ผึ้งขนาดเล็กนี้มีมูลค่า 1,000 เหรียญเงิน ขอให้องค์ชายแปดจ่ายที่นี่ หรือพระองค์จะส่งบ่าวรับใช้ไปที่ตำหนักเซิงเพื่อรับเงินพะยะค่ะ ? ”
”เจ้าพูดอะไร?”ตาของซวนเทียนโมเบิกกว้างขึ้น “ต้องการ 1,000 เหรียญเงินสำหรับยาตลับเล็ก ๆ นี้หรือ ? ทำไมนางถึงไม่ปล้นเลยล่ะ ? ”
“โอ้”จางหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม “พระชายาหยูกล่าวไว้เช่นนี้ ถ้าองค์ชายแปดมีข้อสงสัยใด ๆ ได้โปรดถามพระชายาหยู หรือองค์ชายหยูอยู่ที่นี่เช่นกัน พระองค์สามารถถามองค์ชายเก้าได้เช่นกัน นอกจากนี้พระชายาหยูยังกล่าวอีกว่าถ้าองค์ชายแปดพร้อมที่จะจ่ายเงิน พระชายาหยูบอกว่านางยังมียาอีก ! ”
เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ซวนเทียนโมเข้าใจว่าเฟิงหยูเฮงรีดไถเขา เขาป่วย นางมียาตราบใดที่เขาเต็มใจจ่าย นางก็มียาราคา 1,000 เหรียญเงิน สำหรับตลับขนาดเล็ก และมันจะมีผลแค่ 1 ชั่วยามเมื่อใช้ 1 ครั้ง ถ้าเขาต้องการหยุดอาการคันตลอดทั้งวัน เขาต้องใช้เงินเท่าไหร่ ?
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาคิดถึงอาการคันของตัวเองซวนเทียนโมยังคงกัดฟันของเขา ในตอนท้ายพยักหน้าจากนั้นนำป้ายหยกออกมาจากบริเวณเอวของเขา เขาโยนมันไปที่จางหยวนพูดว่า “ไปที่ตำหนักเซียง และนำเศษเงินออกมา 10,000 เหรียญเงิน ใช้ทุกอย่างเพื่อซื้อยา ! เร็ว ! ” เขาคำราม และเมื่อเขาเห็นจางหยวนส่งป้ายหยกถึงขันทีอันดับล่าง เขาหายใจลึกแต่เขาก็หยุดลงอย่างรวดเร็ว “แย่จัง ! ข้าใช้ยาและใช้เงิน ทำไมมันจึงไม่เพียงแต่ทำให้อาการคันไม่หาย แต่ยังรุนแรงขึ้นกว่าเดิม” เขายังคงส่งเสียงพึมพำด้วยความเจ็บปวด และไม่มีพลังที่จะรักษาภาพลักษณ์ของเขา และในขณะที่เขาดิ้น เขาก็ตกลงมาจากที่นั่งแล้วกลิ้งตัวลงบนพื้น
เมื่อเห็นว่าบุตรชายของนางกลายเป็นเช่นนี้พระชายาหยวนกุ๋ยกังวล นางถามจางหยวน “เกิดอะไรขึ้น ? เจ้าไม่ได้พูดว่ายาจะช่วยบรรเทาอาการป่วยได้ไม่ใช่หรือ ? ”
จางหยวนปล่อย“โอ้ พระชายาหยวนกุ๋ย บ่าวรับใช้ผู้นี้ไม่ได้พูดว่ายาจะกำจัดอาการป่วย พระชายาหยูเพียงแค่กล่าวว่ายานี้มีประสิทธิภาพ ดังนั้นข้าจึงนำมา ! ใช่แล้ว ข้าจะไปถามอีกครั้ง” เมื่อพูดอย่างนี้เขาก็รีบกลับไปที่ห้องโถงที่เฟิงหยูเฮงอยู่
ด้านนอกหายนะที่เหมือนผีของซวนเทียนโมและหมาป่าหอนดังกึกก้องไปทั่วพระราชวังทั้งหมด เมื่อมองดูผู้ที่อยู่ห่างออกไปเพียงก้าวเดียวจากการได้เป็นองค์รัชทายาท พระสนมและท่านผู้หญิงรู้สึกถึงอารมณ์ พวกนางแค่คิดว่าสถานการณ์ในพระราชวังเปลี่ยนไปหลายครั้งอย่างกะทันหัน ! พวกนางคิดว่าองค์ชายแปดจะสืบทอดบัลลังก์ และพระชายาหยวนกุ๋ยจะเป็นฮองเฮา และสิ่งนี้จะไม่เปลี่ยนแปลง ทันใดนั้นจู่ ๆ ก็มีคำอธิบายว่าฮ่องเต้ถูกกู่ควบคุมแพร่กระจาย และเขาได้สติกลับมาทันที ทำให้พวกนางรู้สึกประหลาดใจและรู้สึกกังวลเล็กน้อย ก่อนหน้านี้พวกนางได้หันไปเข้าพวกกับพระชายาหยวนกุ๋ย หากพระชายาหยวนกุ๋ยโดนลงโทษ พวกนางจะเป็นอย่างไร ?
เมื่อเห็นซวนเทียนโมเป็นแบบนี้ฮองเฮาขมวดคิ้วตลอดเวลาและสีหน้าของนางเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง นางบอกกับพระชายาหยวนกุ๋ยว่า “เป็นการดีที่สุดสำหรับเจ้าที่จะปิดปากของบุตรชายของเจ้า ข้าหงุดหงิดเมื่อได้ยิน”
“เจ้า……”พระชายาหยวนกุ๋ยจ้องมองที่ฮองเฮาโดยตรงพูดเสียงดัง “เขาตกอยู่ในความทุกข์ทรมานและตะโกนเพียงไม่กี่ประโยค มันรบกวนพระองค์อย่างไร ข้าจะไม่ปิดปากเขา ! ”
“ถ้าเจ้าไม่ปิดปากเขาข้าจะให้บ่าวรับใช้เป็นคนปิดเอง” หลังจากพูดแบบนี้ นางเหลือบไปมองบ่าวรับใช้ของพระราชวังยืนอยู่ข้างนาง บ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านหน้าห้องโถงจาวเหอ ทุกคนรู้วิธีที่จะทำให้สถานการณ์ดีขึ้น สำหรับสถานการณ์ในคืนนี้ พระชายาหยวนกุ๋ยสูญเสียอำนาจอย่างเห็นได้ชัด ฮ่องเต้ได้ฟื้นคืนจิตใจของเขา หากพวกเขาเข้าข้างพระชายาหยวนกุ๋ยอย่างที่เคยทำมาก่อน พวกเขาอาจจะไม่สามารถรักษาชีวิตของพวกเขาไว้ได้
ดังนั้นบ่าวรับใช้2 คนจึงรีบไปข้างหน้าทันทีทำตัวเหมือนกำลังจะปิดปากซวนเทียนโม พระชายาหยวนกุ๋ยไม่สามารถทนดูต่อไปและผลักทั้งสองออกไป นางพูดเสียงดัง “พวกเจ้าออกไป ข้าจะทำเอง” หลังจากพูดแบบนี้ นางไปข้างหน้าและกอดซวนเทียนโม พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “โมเอ๋อของข้า เจ้าต้องทนทุกข์ทรมาน อย่ากลัว อย่าตะโกน ใครบางคนไม่อยากได้ยินเจ้าตะโกน! ข้ากำลังจะปิดปากของเจ้า เราจะไม่สร้างความขุ่นเคืองแก่คนอื่น ๆ ”
หลังจากพูดอย่างนี้นางเอื้อมมือไปปิดปากซวนเทียนโม แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อมือของนางเอื้อมไปที่ปากของเขา ซวนเทียนโมก็กัดนิ้วมือของพระชายาหยวนกุ๋ย พวกเขาได้ยินเสียงพระชายาหยวนกุ๋ยร้องดัง “โอ๊ย” ทุกคนมองไปที่พวกเขา และมือของพระชายาหยวนกุ๋ยเต็มไปด้วยเลือด และในปากของซวนเทียนโม เขากัดนิ้วมือของพระชายาหยวนกุ๋ยจนขาด !