คำพูดของเฉินกั๋วเหลียงดังก้อง ทุกคำพูดเหมือนระฆังเตือนที่ดังกึกก้อง
สมาชิกตระกูลเฉินส่วนใหญ่รู้สึกร้อนหน้าเล็กน้อย พวกเขาพูดอยู่เสมอว่าอยากไล่เฉินโม่ออก เพื่อเห็นแก่ตระกูลเฉิน แต่แท้จริงแล้วเป็นเพราะพวกเขากลัวตระกูลเอียน
เฉินจิงเย่มองไปที่ชายชราที่มีขมับสีเทา น้ำตาคลอเบ้า พ่อของเขายังคงเข้าข้างเขา
หลี่ซู่เฟินจับมือของเฉินจองเย่ และมองไปที่เฉินกั๋วเหลียงด้วยอารมณ์ซึ้งใจที่อธิบายไม่ได้
เฉินโม่ยืนอยู่ในห้องโถง มองดูเฉินกั๋วเหลียง คิดในใจ:”คนเดียวในตระกูลเฉินที่มีความกล้าหาญเช่นนี้ ก็มีแต่คุณปู่เอง!”
“หากวันหนึ่งคุณปู่จากไป ตระกูลเฉิน……”
เฉินโม่ไม่ได้คิดเรื่องนี้อีก ทั้งตระกูลเฉิน คนที่เขาห่วงใยคือเฉินกั๋วเหลียงกับเฉินเข่อเอ๋อร์ ส่วนอนาคตของคนอื่น เฉินโม่ไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องนี้
เฉินกั๋วต้งชำเลืองมองเฉินกั๋วเหลียง รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แม้ว่าเฉินกั๋วเหลียง จะไม่ได้เอ่ยชื่อของเขาแต่ก็ยังทำให้เขารู้สึกแย่
เมื่อเปรียบเทียบกับเฉินกั๋วเหลียงแล้ว เฉินกั๋วต้งก็ดูใจแคบทันที
“พี่รอง ตระกูลเฉินของเราโดยธรรมชาติจะไม่อนุญาตให้รุ่นหลังรับโทษ แต่ทุกคนได้เห็นสิ่งที่เฉินโม่ทำ มันมากเกินไปจริงๆ และเขาต้องถูกลงโทษ มิฉะนั้นจะเป็นการยากที่จะโน้มน้าวใจทุกคน!”
เมื่อเฉินกั๋วต้งนำ เฉินธงและคนอื่นๆ ก็พร้อมที่จะเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง แต่ว่า เฉินกั๋วเหลียงโบกมือหยุดพวกเขาก่อน
“พี่สาม อย่างที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ ตระกูลเฉินของฉันจะไม่ลงโทษลูกหลานของตัวเองอย่างแน่นอน เพราะพวกเขากลัวคนนอก เว้นแต่เฉินโม่จะฝ่าฝืนกฎของตระกูลเฉิน แต่สิ่งที่เฉินโม่ทำนั้นไม่ได้ละเมิดกฎของตระกูล ”
สายตาของเฉินกั๋วเหลียง เปลี่ยนจากเฉินกั๋วต้งเป็นเฉินธง:”งั้นปล่อยเรื่องนี้ไปเถอะ ห้ามมีใครพูดถึง!”
ใบหน้าของเฉินกั๋วเหลียงดูเคร่งขรึม และทั้งตระกูลเฉินแทบไม่เคยเห็นเฉินกั๋วเหลียงจริงจังขนาดนี้ ทุกคนรู้ว่าเฉินกั๋วเหลียงตัดสินใจที่จะต่อสู้เรื่องนี้เพื่อเฉินโม่
เฉินธงและคนอื่นๆ สีหน้าดูแย่ แต่ในฐานะผู้นำตระกูล เฉินกั๋วเหลียงได้ยุติเรื่องนี้แล้ว แม้แต่เฉินกั๋วต้งก็ทำอะไรไม่ได้
สิ่งที่เฉินโม่ไม่ได้ละเมิดกฎใด ๆ ของตระกูลเฉิน แต่ถ้าพวกเขากล้าต่อต้านผู้นำตระกูล มันจะเป็นอาชญากรรมร้ายแรง
แม้ว่าเฉินธงและคนอื่น ๆ จะไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็ทำได้เพียงปล่อยมันไป
เฉินเข่อเอ๋อร์กระโดดขึ้นอย่างมีความสุข ตบมือไม่หยุด:”คุณปู่รองฉลาดเลิศ! คุณปู่รองฉลาดเลิศ!”
ใบหน้าของเฉินจิงเย่สั่นด้วยความตื่นเต้น และตะโกนเบาๆกับเฉินโม่:”เสี่ยวโม่ ขอบคุณคุณปู่ เร็ว!”
เฉินโม่พยักหน้าและคำนับเฉินกั๋วเหลียง:”ขอบคุณครับปู่!”
เฉินกั๋วเหลียงพยักหน้า มองไปที่เฉินโม่ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน และพูดว่า:”เดี๋ยวมากับฉัน ฉันมีเรื่องจะถามนายตามลำพัง!”
“ครับ!” เฉินโม่รู้สึกสงสัยเล็กน้อย สงสัยว่าทำไมคุณปู่ถึงตามหาเขาเพียงลำพัง
เฉินกั๋วเหลียงมองไปที่เฉินธงอีกครั้ง และพูดเบาๆ ว่า:”เฉินธง อย่าคิดว่าคุณปู่เข้าข้างเสี่ยวโม่ ถ้าคนที่ยืนอยู่ที่นี่ในวันนี้คือนาย คุณปู่ก็จะทำเช่นเดียวกัน!”
“ตระกูลเฉินของเราไม่สามารถทนการทะเลาะกันเองได้อีกต่อไป!” เฉินกั๋วเหลียงถอนหายใจเบา ๆ มองไปที่เฉินธงและพูดอย่างจริงจัง
เฉินธงระงับความไม่พอใจในใจ และคำนับเฉินกั๋วเหลียง:”ท่านปู่ เฉินธงเข้าใจ!”
“อืม เข้าใจก็ดีแล้ว!”เฉินกั๋วเหลียงพยักหน้า จากนั้นมองไปที่เฉินกั๋วต้งซึ่งยังคงโกรธอยู่ และพูดด้วยรอยยิ้ม:”พี่สาม ฉันรู้ว่าคุณก็คิดถึงตระกูลเฉินเช่นกัน แต่ตระกูลเฉินของเราห้ามทำพฤติกรรมไร้มนุษยธรรมแบบนั้นเด็ดขาด หากตระกูลเอียนอยากเอาผิด ให้พวกเขามาหาฉัน!”