บทที่398
เซียวอี้เชียนมองไปผู้นำตระกูลของตระกูลเว่ยอย่างเย็นชา และตะโกนว่า:” เว่ยหย่งเจิ้น นายยังไม่มีวิธีเหรอ?”
เว่ยหย่งเจิ้งใจสั่น และรีบพูดว่า:”ไม่ต้องห่วง ประธานเซียว ผมส่งคนไปหาคุณหมอที่มีชื่อเสียงในที่อื่นแล้ว และผมยังได้ระดมเครือข่ายของตระกูลเว่ยในอุตสาหกรรมยา เพื่อค้นหา อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้น ยาปฏิชีวนะจะรักษาคุณได้อย่างแน่นอน ”
แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น เว่ยหย่งเจิ้นก็มั่นใจเลย
เดิมทีหวังว่าเว่ยฉางหมิงจะเชิญซือเทียนฉีมาได้ แต่ซีเทียนฉีไม่ให้โอกาสเขาเลย หลังจากที่เขาถูกซือเทียนฉีไล่ออกมาจากจี้ซือถัง ก็ไปหาหมอยาจีนที่มีชื่อเสียงไม่กี่คนในเมืองจินหลิง แต่ว่าเมื่อทุกคนได้ยินว่าเป็นเซียวอี้เชียน ก็ไม่มีใครอยากมา
ที่เซียวอี้เชียนไม่สามารถใช้ตรงนั้นได้ มันได้แพร่กระจายในเมืองจินหลิงไปนานแล้ว และสิ่งที่ทำให้เกิดแผลที่นั่น โดยการกินยาตามอำเภอใจเป็นที่รู้จักกันดี
ยิ่งไปกว่านั้นแพทย์ที่โรงพยาบาลชุมชนก็บอกแล้วว่า อาการของเขาต้องตัดขาเท่านั้น ใครจะกล้ามาลำบากในตอนนี้กันล่ะ?
ถ้ารักษาไม่หาย เขาไม่เพียงแต่จะถูกเยาะเย้ย แต่อาจจะถูกเซียวอี้เชียนแก้แค้นอีกด้วย เพราะยังไงก็เป็นเพราะตระกูลเว่ยให้เขากินยาผิด ได้ถูกเขาแก้แค้น ถึงได้หาหมอมาช่วย
เว่ยฉางหมิงหามาเยอะ แต่ไม่เจอใครที่จะรักษาเซียวอี้เชียนได้เลย ด้วยความสิ้นหวัง เขาจึงกลับบ้านก่อนชั่วคราว
ประสบการณ์ของสมาชิกในตระกูลเว่ยคนอื่น ๆ นั้นคล้ายคลึงกับเว่ยฉางหมิง อย่างไรก็ตามทันทีที่ทุกคนได้ยินว่ากำลังรักษาเซียวอี้เชียน แพทย์สิบเอ็ดในสิบคนก็ไม่เต็มใจที่จะมา ให้เงินมาแค่ไหนก็ไม่มา
เมื่อเว่ยหย่งเจิ้นเห็นเช่นนี้ เขาก็รู้สึกว่าอนาคตของตระกูลเว่ยนั้นมืดมน
ความเร็วในการเน่าตรงนั้นของเซียวอี้เชียนของ ไม่ช้าเกินไป ด้วยความเร็วนี้ คาดว่าเขาจะเน่าเสียในอีกสองวัน เมื่อถึงเวลานั้น ตระกูลเว่ยจะตายยังไงก็ไม่รู้……
เว่ยฉางหมิงที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้เลยดึงเว่ยหย่งเจิ้งมาข้างๆ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ:”พ่อ … เราจะทำไงตอนนี้? เราหนีกันเถอะ?”
เว่ยหย่งเจิ้นหันหน้าไปมองเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง และโกรธมาก หันไปแอบกระซิบตำหนิ:”รู้แต่หนี จะหนีไปไหนได้? แกคิดว่าออกไปจากเมืองจินหลิง เซียวอี้เชียนก็จะไม่มาหาเรื่องพวกเราเหรอ?”
หลังจากนั้น เว่ยหย่งเจิ้นก็มองเขาอย่างรำคาญและพูดว่า:”พ่อสั่งให้นายไม่ว่ายังไงก็ต้องเชิญซือเทียนฉีมาให้ได้ สุดท้ายนายกลับมาคนเดียว ไร้ประโยชน์จริงๆ!”
เว่ยฉางหมิงพูดอย่างไม่พอใจ:”พ่อ นี่โทษผมไม่ได้นะ พอตาแก่ซือเทียนฉีนั้นได้ยินว่าจะรักษาเซียวอี้เชียน ก็ปฏิเสธทันทีเลย เห็นได้ชัดว่าเขาและเซียวอี้เชียนมีความแค้นกัน ผมจะทำยังไงได้?”
เว่ยหย่งเจิ้นยกมือขึ้นตบหน้าเขา ด่าอย่างโกรธเกรี้ยว:”เป็นแบบนี้มาตลอดตั้งแต่เด็ก พอเกิดอะไรขึ้นก็ปัดความรับผิดชอบ เชิญซือเทียนฉีมาไม่ได้ นายคิดว่าโทษนายไม่ได้เหรอ?แล้วนายเคยคิดบ้างไหม ตอนนั้นใครดึงเซียวอี้เชียนมา และให้ยาที่ไม่ได้รับการตรวจพิสูจน์ทางการแพทย์แก่เซียวอี้เชียน?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เว่ยหย่งเจิ้นก็ไอด้วยความโกรธและด่าอย่างโกรธๆ:”ถ้านายไม่ทำเรื่องแบบนี้ พวกเราจะเป็นแบบนี้ทุกวันนี้ได้อย่างไร? ข้าทำงานหนักมาตลอดชีวิต และจะต้องมองมันพังพินาศเพราะแก!”
เว่ยฉางหมิงเอาแต่ใจมาตั้งแต่เด็ก ๆ พ่อของเขาเว่ยหย่งเจิ้นแทบจะไม่ทุบตีเขาเลย ในตอนนี้เว่ยหย่งเจิ้นตบเขาอย่างแรง เต็มไปด้วยความโกรธและความผิดหวัง
เว่ยฉางหมิงที่ถูกทุบตีมีสีหน้าที่แย่มาก เขารู้ด้วยว่าเหตุการณ์นี้ เป็นปัญหาของเขาเอง ดังนั้น จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะล้างความรับผิดชอบนี้
เขาทำได้เพียงแค่ปิดใบหน้า และพูดตะกุกตะกัก:”พ่อขอโทษ ผมผิดไปแล้ว แต่ตอนนั้นผมก็ทำเพื่อให้ตระกูลเว่ยของเราก้าวไปไกลกว่านี้ ยังไงเซียวเชียวก็คือประธานของ เชียนเฉิงกรุ๊ป ถ้าเราสามารถสร้างความสัมพันธ์กับเขาได้ อนาคตจะพัฒนาได้อย่างราบรื่นขึ้นแน่นอน…… ”
เว่ยหย่งเจิ้งถอนหายใจด้วยความสิ้นหวัง คำพูดของเว่ยฉางหมิงสะเทือนใจเขาอยู่บ้าง ลูกชายของเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายตระกูลเว่ย เขาหวังว่าตระกูลเว่ยจะดีขึ้นจริงๆ …
เป็นไปได้ไหมว่านี่คือโชคชะตาของตระกูลเว่ย? !
อาจเป็นไปได้ว่าตนเป็นหนี้จำนวนมากเกินไปในตอนที่ยังเด็ก และตอนนี้กรรมมันตามสนองแล้วเหรอ?
ในขณะที่เขากำลังสิ้นหวัง คนในตระกูลเว่ยก็ตะโกนด้วยความตื่นเต้น:”เว่ยเลี่ยงพาหมอเทพซือมา กับชายหนุ่มคนหนึ่ง!”