ตอนที่1,079 นางปฏิบัติตามเกณฑ์
เฟิงเซียงหรูคิดเพียงแค่ประโยคนี้แม้ว่านางจะเสียชีวิตไปแล้ว นางจะมีความสุขใช่ไหม หนึ่งประโยค “ข้าเต็มใจ” นางจะจดจำคำพูดนี้ไปตลอดชีวิตของนาง และตลอดชีวิตของนาง นางจะรู้สึกประทับใจเพราะประโยคนี้ นี่จะกลายเป็นความเชื่อของนางที่มีชีวิตอยู่ในโลกนี้ เหมือนกับคำสาป หัวใจของนางถูกห่อหุ้มอย่างสมบูรณ์
ซวนเทียนฮั่วจะไม่โกหกเมื่อเขาบอกว่าเขาเต็มใจแล้วเขาก็เต็มใจอย่างแท้จริง แม้ว่าหัวใจของเขาจะรู้อย่างชัดเจนว่าผู้ที่ยึดครองพื้นที่ที่ใหญ่ที่สุดในหัวใจของเขาไม่ใช่เด็กสาวที่ชื่อเฟิงเซียงหรูผู้นี้ แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะขอคนผู้นั้นได้ เขาคิดว่าจะอยู่คนเดียวตลอดชีวิตของเขา แต่เขาไม่เต็มใจที่จะทำให้พระชายาหยุนผิดหวัง ไม่เต็มใจที่จะรู้สึกอึดอัดเมื่อเผชิญหน้ากับเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงอีกหลายปีต่อมา ดังนั้นการเลือกคน ๆ หนึ่งเพื่อใช้เวลาที่เหลืออยู่ร่วมกันจึงเป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุด
และคนที่เขาจะใช้เวลาที่เหลือของเขากับสิ่งที่เขาเห็นในตอนนี้นอกจากเฟิงเซียงหรู เขาไม่สามารถจำผู้หญิงคนอื่นได้อย่างแท้จริง ดูเหมือนว่านอกจากซวนเทียนเก้อและเฟิงหยูเฮง ผู้หญิงทุกคนเพิ่งผ่านมาเหมือนเมฆและควันในสายตาของเขา เขาเคยพูดกับพวกนางมาก่อน แต่เขาจะลืมพวกนางในภายหลัง เขามีปฏิสัมพันธ์กับพวกนางมาก่อน แต่พวกนางไม่สามารถทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้ในใจของเขาได้เลย เขาจำได้ไม่ชัดเจนเกี่ยวกับองค์หญิงจากซงซุยเมื่อหลายปีก่อน และนึกถึงตอนนี้เขาจำได้ว่าคนผู้นั้นเป็นที่รู้จักในนามหยูเฉียนหยิน แต่สิ่งที่นางดูเหมือนชื่อจริงของนางคืออะไร เขาจำไม่ได้เลย
แต่สำหรับเฟิงเซียงหรูเด็กสาวอย่างนางทุกครั้งที่พบกันเขามักจะรู้ว่านางเป็นบุตรสาวคนที่สามของตระกูลเฟิง รูปร่างเล็ก ๆ ของนางคล้ายเฟิงหยูเฮงมาก ในตอนแรกเฟิงหยูเฮงขอให้เขาดูแลนาง และหลังจากนั้นมันก็กลายเป็นนิสัยของเขาทุกครั้งที่เขาพบเฟิงเซียงหรู เขาจะปฏิบัติกับนางแตกต่างจากคนอื่นเล็กน้อย เขาคิดว่ามันเป็นเพราะเฟิงหยูเฮง แต่ตอนนี้เขาคิดเกี่ยวกับมัน มันอาจจะไม่สมบูรณ์ ดังนั้นเด็กสาวคนนี้ทิ้งความประทับใจและร่องรอยไว้ในใจของเขาซึ่งไม่ถูกแตะต้องโดยมนุษย์
การเลือกใครซักคนที่จะใช้เวลาที่เหลือของเขาถ้าเขาต้องเลือก เขาก็จะเลือกคนที่เขาจำได้ เฟิงเซียงหรูอยู่ในกฎเกณฑ์นี้
ซวนเทียนฮั่วยิ้มอย่างใจเย็นขจัดความสงสัยในใจของเขา
เฟิงเฟินไดอยู่บนเรือนแก้วในเมืองหลวงเมื่อเก้าอี้ตัวนั้นโยกไปมา นางเหล่ดูเสี่ยวเปาเล่นกับบ่าวรับใช้ที่อยู่ตรงหน้านาง บางครั้งก็แสดงรอยยิ้มที่โล่งใจ แต่รอยยิ้มนี้ก็หายไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน บ่อยครั้งที่นางดูงุนงง แทนด้วยความรู้สึกที่สูญเสียไปโดยไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างหน้าคืออะไร
ในอีกปลายหนึ่งของทางเดินที่คดเคี้ยวของลานนี้องค์ชายห้ายืนอยู่ที่นั่นและมองไปในทิศทางนี้ เขาจ้องมองลงไปที่เฟิงเฟินไดตรงหน้าเขา เมื่อเห็นนางสวมต่างหูผลึกสีขาว เขารู้สึกว่าเขาอยู่ในอาการมึนงง
ดงหยิงกำลังยืนอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นว่าองค์ชายห้ากำลังมองอยู่ นางรู้สึกกังวลบ้าง
“เมื่อเร็วๆ นี้อารมณ์ของคุณหนูเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ? ” ในที่สุดองค์ชายห้าถาม เขาเบนสายตาจากเฟิงเฟินไดไปมองที่เสี่ยวเปาแทน เด็กคนนั้นดูดีขึ้นและมีพัฒนาการมากกว่าเมื่อตอนที่เขายังเด็ก เมื่อมองด้านข้าง ในบางครั้งก็มีเงาของเฟิงจินหยวนในอดีต
ดงหยิงตอบอย่างรวดเร็วนางพูดว่า“คุณหนูไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา สองสามวันนี้นางดูโดดเดี่ยวกว่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา นางมักจะนั่งอยู่ที่สนามเช่นนี้ตลอดทั้งวัน ไม่ว่าจะเล่นกับเสี่ยวเปาหรือพูดคุยกับบ่าวรับใช้ แต่นางก็มักจะพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ของตระกูลเฟิงในอดีต บางครั้งรู้สึกโกรธ”
“เป็นอย่างนั้นหรือ!”ซวนเทียนหยานดูขมขื่น “แล้วการดูแลน้องชายของนางล่ะ? นางดูแลเขาเป็นอย่างดีหรือไม่ ? ”
”เจ้าค่ะ”ดงหยิงพูดอย่างตรงไปตรงมา “คุณหนูปฏิบัติต่อเสี่ยวเปาอย่างดี แม้ว่านางจะยกมือขึ้นและตีเขาสองสามครั้งเมื่อเขาร้องไห้และใช้อารมณ์มากเกินไป นางจะรู้สึกเจ็บปวดหลังจากที่ตีแล้ว นางกอดเสี่ยวเปาร้องไห้ เสี่ยวเปาารู้ความมากขึ้นในตอนนี้และอยู่ใกล้กับคุณหนูมากเมื่อคุณหนูร้องไห้ เขาจะอยู่ข้างนาง เช็ดน้ำตาให้นาง มันเจ็บปวดมากที่ต้องดูเจ้าค่ะ”
“นั่นเป็นสิ่งที่ดี”ซวนเทียนหยานกล่าวว่า “อย่างน้อยนางก็ยังคงมีความรู้สึกมั่นคงต่อเด็กคนนั้น และจะไม่กลายเป็นคนที่ไร้หัวใจ”
“องค์ชายห้า”ดงหยิงกังวลเล็กน้อย “ข้ารู้ว่าพฤติกรรมของคุณหนูทำให้พระองค์ผิดหวัง และรู้ว่าอารมณ์ของคุณหนูนั้นไม่ดี แต่นางคิดว่าพระองค์เป็นพระเจ้า ! ทุกสิ่งที่นางทำคือเพื่อความดีของพระองค์โดยหวังว่านางจะมีอนาคตที่ดีกว่าเดิม ดังนั้นพระองค์ได้โปรดอย่าทอดทิ้งคุณหนูเลยเจ้าค่ะ!”
ซวนเทียนหยานฟังสิ่งนี้และมองไปที่เฟิงเฟินไดอีกครั้งแสดงรอยยิ้มที่มีปัญหา และพูดว่า “เมื่อนางทำสิ่งนี้เพื่อข้า ข้าแค่ทำเพื่อตัวเองเท่านั้น ถ้านางทำเพื่อประโยชน์ของข้าจริง ๆ นางควรเข้าใจว่าทุกสิ่งที่นางทำไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ ลืมมันไปเถิด ไปดูแลนาง ข้าจะกลับแล้ว” เมื่อพูดอย่างนี้เขาจะไม่อยู่อีกต่อไปหันหลังกลับและออกไป novel-lucky
ดงหยิงต้องการหยุดเขาแต่เสี่ยวเปาาล้มแล้วร้องไห้เสียงดัง ดงหยิงรีบวิ่งกลับอย่างรวดเร็ว กังวลว่าเสี่ยวเปาจะร้องไห้และทำให้เฟิงเฟินไดโกรธ ในความเป็นจริงเฟิงเฟินไดปฏิบัติต่อเสี่ยวเปาอย่างดีจนถึงจุดที่เสี่ยวเปาร้องไห้ และเขาจะถูกตี ด้านหลังของเด็กคนนั้นมีรอยฟกช้ำสีฟ้าและม่วงซึ่งเป็นร่องรอยของการถูกหยิกโดยเฟิงเฟินได แต่นางไม่กล้าพูดเรื่องนี้กับองค์ชายห้า ถ้านางบอกความจริง องค์ชายห้าคงจะผิดหวังในตัวคุณหนูมาก ในสายตาขององค์ชายห้า เสี่ยวเปาเป็นคนเดียวที่เฟิงเฟินไดยังมีความรู้สึกดีด้วย ถ้านางบอกเขาเกี่ยวกับเสี่ยวเปา เขาจะคิดว่าเฟิงเฟินไดเป็นคนใจร้าย และราคาของความโหดเหี้ยมนี้ ดงหยิงไม่กล้าจะคิดถึงมันเพราะกลัวว่ามันจะเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด
นางพาเสี่ยวเปาออกไปไกลและปิดปากเขาในอีกด้านหนึ่ง คิ้วของเฟิงเฟินไดขมวดแน่น แล้วนางก็บอกกับยายอย่างเย็นชา “ตีเขา ! ตีจนกว่าเขาจะหยุดร้องไห้”
ยายคนนั้นไม่ได้ใจดีนางรับคำสั่งและจะตีเขา แต่ดงหยิงปกป้องเด็กคนนั้นอย่างดุเดือด พร้อมพูดเสียงดังในเวลาเดียวกัน “คุณหนูไม่สามารถตีเขาได้ ! เด็กคนไหนที่จะไม่ร้องไห้หลังจากถูกตี เขาจะร้องไห้หนักขึ้นอย่างแน่นอน ! ถ้าคุณหนูไม่ชอบ ข้าจะให้คนพาเสี่ยวเปาออกไป พาเขาออกไปไกล ๆ เมื่อเขาหยุดร้องไห้ เขาจะถูกพากลับมาเล่นกับคุณหนูเจ้าค่ะ”
เฟิงเฟินไดเย้ยหยันอย่างเยือกเย็นและไม่ยืนยันเพียงพูดว่า “จากนั้นรีบพาเขาออกไปอย่างรวดเร็ว อย่าให้ข้าได้ยินเสียงร้องไห้ที่น่ารำคาญ”
ดงหยิงรีบส่งเด็กไปที่บ่าวรับใช้และสั่งให้พวกเขาพาเขาไปที่ลานที่ไกลที่สุด นางกลับไปที่ด้านข้างของเฟิงเฟินได คุกเข่าลงและให้คำปรึกษาด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดของนาง “คุณหนู เราไม่สามารถทำสิ่งนี้ต่อไปได้ ถ้าคุณหนูรู้สึกไม่พอใจ ข้าจะไปเดินเล่นกับคุณหนู เราจะอยู่ที่วัดนอกเมืองสักสองสามวันเพื่อทำให้จิตใจสงบ”
เฟิงเฟินไดถามด้วยความสับสนว่า“ทำไมเราต้องอยู่ที่วัด เจ้ารู้หรือไม่ว่าวัดเป็นสถานที่แบบไหน ? ในอดีตตระกูลเฟิง เฉินซื่อถูกส่งตัวไปวัดเพราะนางทำผิดพลาด นี่เป็นที่สำหรับขังคนบาป ทำไมข้าต้องไปที่นั่นโดยไม่มีเหตุผล ? ”
“ข้าไม่มีความตั้งใจเจ้าค่ะ”ดงหยิงรู้สึกผิด “ข้าอยากให้คุณหนูทำจิตใจให้สงบ เมื่อเร็วๆ นี้ไฟในใจคุณหนูลุกขึ้นมาเล็กน้อยและคุณหนูอารมณ์ไม่ดี หากเป็นเช่นนี้ต่อไป คุณหนูจะล้มป่วยและนายน้อยจะถูกคุณหนูตีจนเขียวช้ำไปหมดทั้งตัว คุณหนูไม่สามารถตีเขาได้อีก นายน้อยเป็นเด็กดี เมื่อคุณหนูหยิกเขาแบบนี้ เขาก็ยังยินดีที่จะได้อยู่ใกล้คุณหนู ดังนั้นตามความจริงที่ว่าเด็กคนนี้ทุ่มเทให้กับการเข้าใกล้คุณหนู ได้โปรดอย่าตีเขาอีกเลยเจ้าค่ะ ! ”
“แต่ข้าแค่อยากจะตีเขา”เฟิงเฟินไดพูดตรง ๆ ทุกคำ ดงหยิงได้ยินชัดเจน “ข้าแค่อยากจะตีเขาบางครั้ง ข้าเกลียดที่ไม่สามารถตีเขาให้ตายได้ ! ”
“แต่……ทำไม”ดงหยิงไม่เข้าใจ “เมื่อก่อนคุณหนูไม่ได้ปฎิบัติต่อนายน้อยเป็นอย่างดีหรือเจ้าคะ ? คุณหนูเคยรักเขามากและบอกว่าคุณหนูไม่มีสมาชิกในครอบครัวมากมายเหลืออยู่บนโลกนี้ เด็กคนนี้เป็นสมาชิกในครอบครัวที่ใกล้ชิดและคอยดูแลคุณหนูในพระราชวัง นั่นเป็นเรื่องดี ! ”
“ดีอย่างไร? ” เฟิงเฟินไดถามดงหยิงอย่างบ้าคลั่ง “เจ้าไม่รู้หรือว่าเมื่อเด็กโตขึ้นเขาก็คล้ายกับ…เฟิงจินหยวน ! ”
ดงหยิงสั่นทันทีเสี่ยวเปาคล้ายกับเฟิงจินหยวน ดูเหมือนว่าจะมีความคล้ายคลึงกันเล็กน้อย และเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานางได้ยินบ่าวรับใช้บางคนแสดงความคิดเห็นว่าเด็กดูดีกว่าเมื่อเขาอายุยังน้อย และนางก็เห็นว่าด้านข้างของเด็กสองสามครั้ง และมีเงาของเสนาบดีเฟิงในสมัยก่อน แต่…… แต่เด็กคนนั้นไม่ใช่บุตรของเฟิงจินหยวน ! ทุกคนรู้ว่านั่นเป็นบุตรของฮันชิกับนักแสดง และเฟิงจินหยวนเสียชื่อเสียงไปอย่างสิ้นเชิงเพราะเรื่องนี้ และเป็นเรื่องตลกของทุกคนในเมืองหลวง แต่ทำไมตอนนี้……
“เจ้าไม่รู้สึกว่ามันแปลกหรือ? ” เฟิงเฟินไดบอกดงหยิง “ยิ่งเขาโตมากเท่าไหร่ เขาก็คล้ายกับเฟิงจินหยวนมากขึ้น ซึ่งไม่ตรงกับข้อเท็จจริงจากเมื่อก่อนใช่หรือไม่ ! ” นางยักไหล่และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ข้ารู้สึกว่ามันแปลกเมื่อท่านพ่อออกไปในเวลานั้น แม่รองไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ตามแผนที่วางไว้และไม่มีสัญญาณหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน นางลักลอบมีความสัมพันธ์แบบลับ ๆ เพราะนางไม่มีทางเลือกอื่น แต่ทุกอย่างเป็นไปได้ ทุกครั้งที่ข้าเห็นเสี่ยวเปาเมื่อไม่นานมานี้ ข้าเริ่มคิดว่าบางทีแม่รองของข้าอาจจะตัดสินผิด และหมอที่มาตรวจนางนั้นไม่น่าเชื่อถือ นางตั้งครรภ์แต่ตรวจไม่พบ นอกจากนี้เด็กคนนั้นดูคล้ำหลังจากเกิดมา ดังนั้นทุกคนจึงเข้าใจผิด แต่ดูเขาตอนนี้เขาเปลี่ยนไปเช่นนี้หลังจากนั้นไม่กี่ปี แม้แต่คนโง่ก็สามารถบอกได้ว่าเขาแตกต่างจากเมื่อตอนเด็ก มองดูเขาระหว่างเขากับเฟิงจื่อหรู เขายิ่งดูคล้ายเฟิงจินหยวนมากขึ้น ! ”
ดงหยิงรู้สึกงุนงงเมื่อได้ยินอย่างนี้เพียงแต่คิดว่าถ้าเป็นเช่นนี้จริง ๆ แล้วในเวลานั้นอนุฮันก็ตายด้วยความอยุติธรรม เสี่ยวเปา เด็กคนนั้นก็ทนทุกข์ทรมานเช่นกัน
นางมองไปที่เฟิงเฟินไดและพูดเพียงครึ่งหลัง “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ แล้วคุณหนูควรจะมีความสุข เสี่ยวเปาเป็นสายเลือดที่เกี่ยวข้องกับตระกูลเฟิง คนเราไม่ได้ตาบอดและจะเห็นสิ่งนี้ไม่ช้าก็เร็ว ในเวลานั้นคุณหนูสามารถกอบกู้ชื่อเสียงของอนุฮัน และเรียกคืนชื่อเสียงของเสี่ยวเปา ทำให้เขากลายเป็นบุตรที่แท้จริงของตระกูลเฟิง เพื่อที่เขาจะได้สามารถเชิดหน้าขึ้นสูงได่หลังจากเติบโตขึ้นมาเจ้าค่ะ”
“มีอะไรดีเกี่ยวกับสิ่งนั้น? ” เฟิงเฟินไดกัดฟันของนางแล้วพูดอย่างดุเดือดว่า “ตระกูลเฟิงไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ คฤหาสน์ของตระกูลเฟิงก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้วการมีตัวตนที่ดีในฐานะบุตรของตระกูลเฟิงเป็นอย่างไร ? ข้ากับเขาเป็นบุตรนอกสมรส สำหรับเฟิงจินหยวน สามัญชนคนนั้น ทำไมแม่รองของข้าควรคลอดบุตรชายให้เขา ? เขาสมควรที่จะสวมหมวกสีเขียว ! ข้ามีความสุขที่เขาตายไป ข้าสงบ ข้าไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับตระกูลเฟิงอีกต่อไป แต่เขาทิ้งลูกชู้คนนี้ไว้ข้างข้าและแม่รองของข้าเป็นคนที่ให้กำเนิดเขา…… ดงหยิงพูดมาว่าข้าควรจะบีบคอลูกชู้นี้ให้ตายหรือไม่ ? ”
ดงหยิงไม่สามารถเข้าใจตรรกะของเฟิงเฟินไดได้นี่เป็นสิ่งที่ดี เสี่ยวเปาเป็นเพียงลูกชู้เพราะเขาเกิดจากนักแสดงคนนั้น แต่ทำไมมันถึงตรงกันข้ามสำหรับเฟิงเฟินได ? แน่นอนว่านางรู้เกี่ยวกับความเกลียดชังของเฟิงเฟินไดที่มีต่อตระกูลเฟิง สำหรับเด็ก ๆ ในตระกูลเฟิง ไม่มีใครไม่เกลียดจินหยวน สำหรับเฟิงเฉินหยูที่เสียชีวิตไปก่อน ดูเหมือนว่านางจะเกลียดบิดาเช่นกัน !
“คุณหนูคิดมากเกินไปเจ้าค่ะ”นางจำคำพูดขององค์ชายห้าและเริ่มต้นดึงหัวข้อกลับมาอย่างรวดเร็ว “ในสายตาของข้า เสี่ยวเปาเป็นเพียงนายน้อยที่ดูดี และนั่นเป็นเพราะเราเลี้ยงดูเขาอย่างดีในลานแห่งนี้ การกินสิ่งดี ๆ ทุกวัน ผู้คนจะดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่เขาดูไม่เหมือนท่านเฟิงเลย ไม่มีความคล้ายคลึงเลย……”