จวินอู๋เหยาอุ้มจวินอู๋เสียขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิง รอยยิ้มบนริมฝีปากเต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู
ชายชราตัวเล็กตกใจกับการปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันของจวินอู๋เหยา ตั้งแต่เริ่มการต่อสู้จนถึงตอนนี้ เขาไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีใครคนอื่นอยู่อีก แต่เมื่อได้เห็นหน้าของคนผู้นั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
“เจ้านี่เอง!”
จวินอู๋เหยามองชายชราตัวเล็ก แล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ชายชราตัวเล็กหัวเราะออกมาทันที
“มิน่าเจ้าหนูนี่ถึงได้กล้านัก ที่แท้เขาก็อยู่กับเจ้านี่เอง ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้ากับข้าจะได้เจอกันอีก” ชายชราตัวเล็กพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ จวินอู๋เหยากับเขา จริงๆแล้วคือคนรู้จักกัน
จวินอู๋เสียลืมตาขึ้นเพราะเสียงของชายชรา เมื่อนางเห็นสีหน้าของอาจารย์ปู่ นางก็อดไม่ได้ที่จะมองเขาอย่างงุนงง
“เจ้าหนู ผู้ชายที่อยู่กับเจ้าคือตัวอันตรายเลยนะ” ชายชราตัวเล็กหัวเราะพร้อมกับมองไปที่นาง
จวินอู๋เสียกระพริบตา ทำไมนางจะไม่เข้าใจความหมายเบื้องหลังคำพูดของเขา?
ชายชราตัวเล็กเกี่ยวข้องกับอาณาจักรบน รวมทั้งการบูชายัญเลือดสามอาณาจักร ดังนั้นสำหรับจวินอู๋เหยา ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้จักกันมานานแล้ว
“แล้วยังไงหรือ?” จวินอู๋เสียถามกลับ
ชายชราตัวเล็กหุบยิ้ม นั่นสินะ นี่คือเจ้าหนูที่กล้าวางแผนเล่นงานผู้ใช้พลังวิญญาณสีทองหนึ่งพันคนโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลย ดูสีหน้านางแล้ว ดูเหมือนว่าจะรู้ความเป็นมาของจวินอู๋เหยาอยู่แล้ว ถ้ากลัวก็คงไม่ใช่นาง
“นั่นสิ แล้วยังไง……” เสียงของชายชราตัวเล็กแสดงถึงความไม่สบายใจ
“อาจารย์ปู่ เราไม่ควรอยู่ที่นี่แล้ว ต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้” จวินอู๋เสียเตือนเขา
ชายชราตัวเล็กได้สติ และพยักหน้า
ประมุขวิหารหยกวิญญาณเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นจวินอู๋เหยา เขาก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง สีหน้าซับซ้อน แต่ไม่พูดอะไร
เย่เม่ยอุ้มท่านแบะแบะที่บาดเจ็บสาหัสและหมดสติเข้ามาพร้อมกับคนอื่นๆ เจ้าแมวดำกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของจวินอู๋เหยาอย่างคล่องแคล่ว และมองดูบาดแผลบนร่างของจวินอู๋เสียอย่างเป็นห่วง หายากที่มันจะสลัดความกลัวต่อจวินอู๋เหยา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะกล้าเกาะอยู่บนไหล่ของราชาปีศาจผู้ยิ่งใหญ่เลย และที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือ……จวินอู๋เหยาไม่พูดอะไรเลย
บัวเมา อิงซู่ และตู๋เถิงแทบจะไม่บาดเจ็บเลย ดังนั้นพวกเขาจึงเดินอยู่ข้างหลังทั้งซ้ายและขวา คอยทำหน้าที่คุ้มกัน
เมื่อพวกเขามาถึงประตูทางเข้าสำนักธาราเมฆ ทั้งกลุ่มก็หยุดกะทันหัน novel-lucky
ที่ด้านนอกประตู มีร่างอยู่สองสามร่าง หนึ่งในนั้นคือกระต่ายโลหิตที่หนีไปพร้อมกับซูหย่า
สีหน้าของประมุขวิหารหยกวิญญาณเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขากำลังจะวิ่งเข้าไป แต่ชายชราตัวเล็กได้ยกมือขึ้นห้ามเขาไว้
ด้านนอกประตู มีชายร่างสูงหน้าตาดีคุกเข่าอยู่บนพื้น คนที่เขากำลังกอดอยู่อย่างระมัดระวังและทะนุถนอมคือซูหย่าที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ชายคนนั้นน้ำตานองหน้า ดวงตาเจ็บปวดเผยให้เห็นถึงความใจสลาย แต่เขาอ่อนโยนและระมัดระวังมาก ด้วยกลัวว่าถ้าขยับจะทำให้นางเจ็บปวดมาก
เมื่อชายชราตัวเล็กเห็นชายคนนั้น เขาก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้
จวินอู๋เสียที่อยู่ในอ้อมแขนของจวินอู๋เหยาลืมตาขึ้นช้าๆ เมื่อมองออกไป ริมฝีปากของนางก็ปรากฏรอยยิ้มอบอุ่น
คนที่กำลังอุ้มซูหย่าอยู่ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเยี่ยนปู้กุยที่ออกตามหาซูหย่าตั้งแต่ปีที่แล้ว……
ใครจะคิดว่าหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี พวกเขาจะพบกันอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้