“ไสหัวไป!” จวินโม่ซีตะโกนขึ้น
เขารวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดโจมตีพยัคฆ์อัคคี!
บึ้ม! พยัคฆ์อัคคีถูกโจมตีจนถอยออกไป แต่ทันใดนั้นความแข็งแกร่งของคนผู้หนึ่งก็พุ่งทะยานไปทางจวินโม่ซี
“เจ้าเด็กบ้า ไปตายซะ!”
แรงผลักอันทรงพลังทําให้จวินโม่ซีตกลงไป
มู่เฉียนซีใบหน้าเปลี่ยนสี และเชือกเส้นหนึ่งก็ได้ลอยออกไป
นางตะโกน “จวินโม่ซี จับไว้!”
ปัง!
จวินโม่ซีถูกมู่เฉียนซีดึงเอาไว้ไม่ให้ตกลงไปถูกลาวาหลอมละลาย
ซือคงชัวกล่าว “ศิษย์น้อง ดูเหมือนว่าเจ้าจะสนใจบุรุษผู้นี้มาก ถึงกับยื่นมือเข้ามาช่วยเขาไว้ เจ้าทําเช่นนี้ทําให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก เช่นนั้นเจ้าก็ลงไปด้วยซะ!”
“อู๋ตี้ เสี่ยวหง จัดการเขาซะ” ตอนนี้มู่เฉียนซีก็ไม่อยากที่จะปกปิดตัวตนของนางอีกต่อไปแล้ว จึงจัดการเขาทันที!
เมื่อเจ้าแมวขาวตัวหนึ่งและเสี่ยวหงที่เป็นหมูอีกตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ทุกคนบนเกาะหินลอยอากาศก็ต่างตกตะลึง
“สัตว์พันธสัญญาที่พิเศษเช่นนี้ นี่ไม่ใช่… นี่ไม่ใช่สัตว์พันธสัญญาของมู่เฉียนซีหรอกหรือ?”
“ทําไมพวกมันถึงมาอยู่ที่นี่?”
“……”
ซือคงชัวกล่าวด้วยความประหลาดใจ “เจ้าคือมู่เฉียนซี!”
ศัตรูอันดับหนึ่งของหุบเขาหมอเทวดาของพวกเขากลับเข้ามาอยู่ในหุบเขาหมอเทวดาและกลายเป็นศิษย์คนสนิทของผู้เฒ่า นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน?
ซือคงชัวหัวเราะอย่างชั่วร้ายและกล่าวว่า “ฆ่าพวกมัน! ฆ่าพวกมันทั้งสองคนซะ!”
“โฮก!”
พยัคฆ์อัคคีฝั่งของมู่เฉียนซีและฝั่งของซือคงชัวนั้นต่อสู้กันอย่างดุเดือด
ในที่สุดมู่เฉียนซีก็ดึงจวินโม่ซีขึ้นมา จวินโม่ซีกล่าวว่า “ถูกเจ้าหมอนี่แว้งกัด ช่างน่าขายหน้าจริง ๆ!”
ซือคงชัวกล่าวเสียงดุร้ายว่า “ถึงต่อให้เจ้าปีนขึ้นมาได้แล้ว แต่ตอนนี้ก็ไสหัวลงไปซะเถอะ!”
เขารู้ดีว่าพรสวรรค์ของเขาเองนั้นมีจํากัด ดังนั้นเขาจึงกลืนยาเพิ่มระดับพลังเข้าไปอีกเม็ดเพื่อแก้แค้น เขาพุ่งเข้าใส่มู่เฉียนซีและจวินโม่ซี
อู๋ตี้และเสี่ยวหงคอยสกัดกั้นผู้อื่นไว้ ส่วนมู่เฉียนซีและจวินโม่ซีจัดการกับซือคงชัว
แม้ว่าเจ้าหมอนี่จะฝืนเพิ่มความแข็งแกร่งแต่ก็ไม่ได้เท่าไรนัก!
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการรุมล้อมของมู่เฉียนซีและจวินโม่ซี ซือคงชัวรู้ว่าตนเองไม่มีโอกาสชนะเป็นแน่
สีหน้าที่หม่นคล้ำของเขา จู่ ๆ ก็แดงขึ้นมา
จวินโม่ซีกล่าว “สาวน้อย ถอยไป! เจ้าหมอนี่ไม่รู้ว่าต้องใช้ทักษะอะไร!”
ในเวลานี้ซือคงชัวพุ่งเข้าหามู่เฉียนซีราวกับคนบ้า
“แม้ว่าข้าจะต้องตายในวันนี้ ข้าก็จะลากเจ้าไปตายด้วยกัน! เช่นนี้ ข้าซือคงชัวก็นับว่าสร้างคุณงามความดีอย่างยิ่งใหญ่แล้ว!”
บิดาของเขาเองมิอาจจัดการดาวซวยได้ หากเขาสามารถจัดการได้ ต่อให้ตายก็คงได้จารึกไว้ในประวัติศาสตร์ของหุบเขาหมอเทวดา
ปัง! ซือคงชัวพุ่งเข้าใส่มู่เฉียนซีด้วยตัวคนเดียว เขาตกจากเกาะหินลอยอากาศไปยังหุบเหวอันไร้ที่สิ้นสุดพร้อมกันกับมู่เฉียนซี
“สาวน้อย…”
มู่เฉียนซีตกลงไป ใบหน้าของจวินโม่ซีเปลี่ยนเป็นขาวซีด!
มันช้าเกินไปเสียแล้ว! ต่อให้มู่เฉียนซีหยิบเชือกเส้นนั้นที่เพิ่งช่วยเขาออกมา ก็ไม่มีทางช่วยนางได้
เพราะเชือกไม่ยาวพอ ทําให้ในหัวของจวินโม่ซีตอนนี้นั้นว่างเปล่า คิดเพียงอยากจะกระโดดลงไป
ปัง! ร่างสีเขียวพุ่งผ่านร่างของจวินโม่ซีและคว้าไหล่จวินโม่ซีและกระแทกเขาลงกับพื้นอย่างรุนแรง!
ครึ่ก! จวินโม่ซีรู้สึกราวกับว่าซี่โครงของเขาหักไปหลายซี่!
เขาขบฟันแน่นมองแผ่นหลังสีเขียวของผู้นั้นแล้วกล่าวว่า “เจ้าหัวไม้ เจ้าทําอะไรกับข้า?”
ชิงอิ่งกล่าว “ข้าจะพาเฉียนกลับมา!”
“เจ้ามันบ้าไปแล้ว!” จวินโม่ซีร้องเสียงดัง แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว!
“นายท่าน!”
“นายท่าน!” อู๋ตี้และเสี่ยวหงก็ร้อนใจเช่นกัน
แต่ถึงอย่างไรพวกมันก็รู้จักไพ่ตายของเจ้านายตนเองดี ว่าไม่น่าจะมีปัญหา
เสี่ยวหงตะโกนว่า “ปรมาจารย์นักปรุงยาจวิน นายท่านต้องไม่เป็นไร ตอนนี้สิ่งที่สําคัญที่สุดคือฉวยโอกาสก่อนที่หัวหน้าหุบเขาซือคงจะมาจัดการปัญหาเหล่านี้”
จวินโม่ซีอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบว่า “ใช่แล้ว! สาวน้อยนั่นมีชีวิตที่แข็งแกร่งมาก! ตาแก่เหล่านี้เดี๋ยวข้าจัดการเอง!”
ปรมาจารย์นักปรุงยาจวินโกรธมาก เขาเริ่มใช้พิษจัดการกับพวกเขา!
พิษร้ายแพร่กระจายไปทั่วเกาะ เขาจ้องมองเหล่าผู้อาวุโสด้วยสายตาเย็นชา
“พวกเจ้าไปตายซะให้หมด!”
“เจ้ากล้าดียังไง!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ซือคงชัวที่ตกลงมากลางอากาศเริ่มหัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
“อัจฉริยะนักปรุงยาอันดับหนึ่งแห่งแดนใต้ อัจฉริยะในการฝึกบำเพ็ญอันดับหนึ่งของแดนใต้ มันมีอะไรเก่งกาจนักหนา เมื่อถึงเวลาอย่างไรเสียก็ต้องลงหลุมศพไปเป็นเพื่อนข้า!”
ลมกระโชกแรงพัดผ่านใบหน้าของมู่เฉียนซี นางหัวเราะเยาะเย้ยและกล่าวว่า “จะให้ข้าตายไปพร้อมกับเจ้า เจ้าฝันไปเถอะ! ข้าจะไม่ตาย!”
หุบเขาที่แตกร้าวนี้ลึกเกินไป แม้ว่าจะตกลงมาจากที่สูง ก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย ตอนนี้พวกเขาเข้าใกล้หินหลอมเหลว (ลาวา) มากขึ้นเรื่อยๆ
ซือคงชัวกล่าว “มู่เฉียนซี เจ้าต้องตายอย่างมิต้องสงสัย เจ้ายังฝันกลางวันอยู่อีกหรือ! ลาวาเพลิงนี้ แม้แต่ผู้เฒ่าเองก็ยังต้องตกอยู่ในจุดจบอันน่าพิศวง!”
ใกล้แล้ว ยิ่งใกล้เข้าแล้ว
อีกไม่นานลาวาเพลิงก็จะกลืนกินนาง
ขณะที่มู่เฉียนซีกําลังจะให้สุ่ยจิงอิ๋งส่งนางออกไป ร่างสีเขียวกลับพุ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้านางและดึงนางไว้!
“เฉียน ข้ามาแล้ว!” ชิงอิ่งกล่าวเสียงเข้ม
“พรวด!”
ซือคงชัวตกลงไปในลาวา
แต่ตอนที่เขากำลังจะกลายเป็นเถ้าถ่าน เขาเห็นเงาร่างสีเขียวอุ้มมู่เฉียนซีเข้าไปในลาวา!
ใช่! เข้าไป!
แสงสีเขียวห่อหุ้มพวกเขาทั้งสองเอาไว้ ลาวาที่น่ากลัวและสามารถทําให้เขากลายเป็นเถ้าถ่านได้ กลับไม่สามารถทําร้ายพวกเขาทั้งสองได้แม้แต่น้อย!
เป็นไปได้ได้อย่างไร?
เป็นไปได้ได้อย่างไร！
เขาไม่ยอม！
แม้ว่าเขาจะไม่ยอม แต่ซือคงชัวก็ถูกลิขิตให้กลายเป็นเถ้าธุลี ไม่ว่าเขาจะใช้พลังวิญญาณอย่างไร เขาก็ไม่สามารถต้านทานการกลืนกินของลาวานี้ได้
ชิงอิ่งพามู่เฉียนลงไปในลาวาเช่นนี้ และเขาก็กล่าวว่า “เฉียน ไม่เป็นไรแล้ว!”
ประกายแสงสีเขียวตัดอันตรายทั้งหมด ร่างกายของพวกเขายังคงตกลงไปในลาวา และพวกเขาไม่หยุดจนกว่าจะถึงพื้น!
พวกเขาเพิ่งไปถึงก้นหุบเขา ซึ่งเป็นส่วนที่ลึกที่สุดของลาวา
มาถึงขั้นนี้แล้ว จะออกไปได้อย่างไร?
ในเวลานี้มู่เฉียนซีรู้สึกถึงกระบี่มังกรเพลิงในมือที่ดูเหมือนจะมีความสุขมาก!
ปัง! มันพุ่งออกมาจากในมือของมู่เฉียนซีและพุ่งออกมาจากโล่สีเขียวและเข้าไปในลาวา
มันเข้าไปในลาวาแต่กลับไม่ได้ถูกละลาย กระบี่นิรันดร์จะทนความร้อนเช่นนี้ไม่ได้อย่างไรเล่า?
มันอยู่ในลาวาและสนุกราวกับว่ามันกำลังอาบน้ำอยู่
หลังจากพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้ง มันก็พุ่งไปในทิศทางหนึ่ง
“เจ้าหมอนี่จะไปไหนกันแน่? ชอบทำให้เป็นกังวลเสียจริง ๆ!” มู่เฉียนซีกล่าวด้วยความตะลึงงัน
“เอามันกลับมา!” มู่เฉียนซีไม่สามารถปล่อยให้มันบุกเข้าไปได้
ชิงอิ่งพามู่เฉียนซีไล่ตามกระบี่มังกรเพลิงไปในส่วนลึกของลาวา
“ฟึ่บ! ความเร็วของชิงอิ่งรวดเร็วมาก แต่ก็ยังไม่สามารถเทียบได้กับกระบี่มังกรเพลิงที่พุ่งเข้าไปอย่างระเริงได้
ขณะที่พวกเขาไล่ตามไป มู่เฉียนซีก็เห็นกระบี่มังกรเพลิงของนาง ที่ทะลวงเข้าไปในปากถ้ำหินสีแดงเข้ม