บทที่ 1449 : กฎตายตัวของจางเย่! โดย Ink Stone_Fantasy
ณ สตูดิโอจางเย่
ทุกคนกำลังประชุมทางวิดีโอ
แต่ทั่วทั้งห้องประชุมกลับเงียบกริบ ฮาฉีฉี จางจั่ว อู่อี้ เสี่ยวหวัง เสี่ยวโจว เสี่ยวซุน ทุกคนต่างเบิกตาโตเป็นไข่ห่าน จ้องมองจางเย่ที่กำลังหัวเราะอย่างมีเลศนัยในจออย่างตกตะลึง
“อะไรนะ?”
“คุณว่าอะไรนะคะ?”
“เขียนการ์ตูนเรื่องใหม่เพิ่มอีกสี่เรื่องเหรอ?”
“เชี่ย สี่เรื่อง?”
“คุณไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ!”
“เรามีสามเรื่องที่ลงต่อเนื่องอยู่นะครับ!”
“ผู้กำกับจาง แค่นี้ก็พอแล้ว! แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ!”
พอตื่นนอน การ์ตูนใหม่ทั้งสี่เรื่องก็ถูกส่งเข้าเมลพวกเขาแล้ว คุณนึกภาพความตกใจของพวกเขาออกไหม? พี่ชายทั้งหลายเกือบจะเป็นลมล้มพับแล้ว!
ก่อนหน้านี้สามเรื่อง!
นี่ยังจะเพิ่มอีกสี่เรื่อง?
แม่งรวมเป็นเจ็ดเรื่องเลยนะ?
คุณจะเล่นใหญ่อะไรขนาดนี้!
ทั้งกีฬา การต่อสู้ แนววิทยาศาสตร์ ทั้งสำหรับเด็กผู้ชาย เด็กผู้หญิง เด็กเล็ก รวมทั้งเยาวชนคุณก็ทำออกมาจนหมดแล้ว นี่มันระเบิดปิดตายทุกมุมเลยนะ!
จางเย่กลับหัวเราะ “ยังยึดกฎตามเดิมนะ”
ฮาฉีฉียิ้มขื่น “โอเคค่ะ”
จางเย่มองเสี่ยวซุน “เสี่ยวซุน ลุงของนาย อ้อใช่ลุงของนายใช้ไปแล้วนี่นะ โอเค แล้วป้านายว่างหรือเปล่า?”
เสี่ยวซุนร้องไห้แล้ว “ว่างอยู่ครับ”
จางเย่กะพริบตา “น้องชายกับน้องสาวของพี่เขยนายก็ตั้งถิ่นฐานอยู่ในญี่ปุ่นด้วยใช่ไหม?”
เสี่ยวซุนรู้ว่าคนครอบครัวของพวกเขาคงไม่สามารถหนีพ้นแล้ว จึงได้แต่ตอบว่า “พวกเขายังว่างอยู่ครับ”
ว่างซะที่ไหนเล่า!
ใครมันจะไม่มีงานมีการ วันวันเอาแต่นั่งอยู่ที่บ้านเฉยๆ กัน!
จางเย่พยักหน้า เขาหัวเราะแล้วพูดต่อ “เยี่ยม งั้นก็รบกวนพวกเขาแล้ว เสี่ยวซุนเอ๋ย ขอบคุณมากนะ สำหรับทุกสิ่งที่ครอบครัวของนายทำเพื่อสนับสนุนวงการการ์ตูน ประชาชนเอเชียทุกคนจะจดจำครอบครัวของนายไว้”
พนักงานทุกคนต่างหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้
เวลาแบบนี้คุณอย่ามาพูดเยินยอคนอื่นเขาได้ไหม!
คนในครอบครัวเขาทุกคนถูกคุณหลอกต้มไปหมดแล้ว!
ถ้าคุณวาดอีกสองเรื่อง เสี่ยวซุนก็ต้องขุดหลุมบรรพบุรุษขึ้นมาแล้วว้อย!
……
ที่ญี่ปุ่น
บริษัทนิตยสารการ์ตูนขนาดเล็กแห่งหนึ่ง
กองบรรณาธิการส่งเสียงกรีดร้องดังก้อง!
“กรี้ดดดดด!”
“มาแล้ว! มาแล้ว!”
“วนมาถึงตาพวกเราแล้ว!”
“สวรรค์มีตาจริงๆ!”
……
สตูดิโอการ์ตูนขนาดกลางอีกแห่ง
“เชี่ย!”
“นี่แหละ! อันนี้แหละ!”
“พวกเราจะเติบโตขึ้นแล้ว!”
“เร็ว รีบให้มันลงพิมพ์ต่อเนื่องเลย!”
……
ไม่กี่วันให้หลัง
ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
นักเขียนการ์ตูนญี่ปุ่นที่มีชื่อเสียงมาพบปะสังสรรค์กัน จำนวนคนไม่น้อย รวมแล้วประมาณสามสิบกว่าคน ล้วนเป็นอาจารย์ที่มีหน้ามีตาในวงการ
ผู้เขียน ‘ราชันย์เทพประยุทธ์’ ก็อยู่ที่นี่ด้วย
นอกจากนี้ยังมีนักเขียนจากบริษัทการ์ตูนเล็กๆ อีกหลายแห่ง
“มา กินข้าวกัน”
“ในที่สุดฉันก็โล่งใจไปหนึ่งเปราะ”
“ใช่แล้ว อาโออิ โซระกับฮาตาโนะมันแหกกฎเกินไป เล่นซะทั้งวงการปั่นป่วน ทำให้ผู้อ่านคิดว่าการวาดการ์ตูนเป็นเรื่องง่าย ฟังแล้วฉันโคตรโมโห มันง่ายที่ไหนเล่า ลองให้พวกเขามาวาดดูเองสิ ยังจะพูดว่าง่ายอยู่ไหม!”
“ถูกต้อง เรื่องนี้ไม่ดีเลย”
“ในที่สุดก็อธิบายให้เข้าใจจนได้”
“อืม ต้องขอบคุณบรรณาธิการของบริษัทการ์ตูนทั้งหลายที่ช่วยเหลือ”
“ใช่ ไม่งั้นเราหาทางลงเองไม่ได้แน่”
“ฮึ ไอ้หน้าใหม่ที่ไม่รู้กฎในวงการทั้งสามคนนี่มันโผล่มาจากไหนกัน ไม่มีมารยาทเลย ไม่เห็นรุ่นพี่อย่างพวกเราอยู่ในสายตาสักนิด ผลตอบรับดีแล้วทำไม? ประสบความสำเร็จแค่ไหนก็ต้องเคารพกฎ มากวนน้ำให้ขุ่นแบบนี้แล้วทุกคนจะสร้างผลงานกันยังไง? เหอะ แค่คิดก็ไม่สบายใจแล้ว คนอื่นเขาอัปแค่สัปดาห์ละหนึ่งตอน พวกเขาล่ะ? ต้องสองตอนสามตอน? ทำยังกับทำได้จริงงั้นแหละ! ฉันเดาว่าพวกนั้นแค่สะสมต้นฉบับไว้มากกว่า ลองให้พวกเขาวาดสามตอนต่อสัปดาห์จริงๆ ดูสิ! ขี้โม้ทั้งนั้น! ไม่มีใครทำได้หรอก!”
“ใช่แล้ว ถูกต้อง!”
แต่ในเวลานี้มีนักเขียนการ์ตูนคนหนึ่งได้รับโทรศัพท์
ทุกคนที่กินดื่มอย่างสนุกสนานต่างเห็นชายคนนั้นทำสีหน้าตกตะลึง!
หลังจากวางสาย เขาก็ตะโกนอย่างโมโห “บ้าเอ้ย!”
ทุกคนรีบร้อนถาม “เกิดอะไรขึ้น?”
ชายคนนั้นตะโกนด่า “เชี่ยแม่ง!”
คนอื่น “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”
เขาจนหน้าเขียว “มีตัวประหลาดที่วาดสัปดาห์ละสามตอนเพิ่มมาอีกสี่คนแล้ว!”
“อะไรนะ?”
“นายพูดว่าอะไรนะ?”
“สามตอนต่อสัปดาห์?”
“เพิ่มมาอีกสี่คน?”
“เชรด!”
“พวกเขาอยากตายหรือไง!”
“เชี่ย! พวกแม่งโผล่มาจากที่ไหนกัน!”
เหล่านักเขียนการ์ตูนทั้งหลายตกใจจนกระอักเลือดแล้ว!
ทุกคนในร้านอาหารต่างได้ยินเสียงพวกเขาตะโกนด่าอย่างดุเดือด!
อะไรเรียกว่าตอกหน้า?
นี่แหละคือการตอกหน้า!
เหล่านักเขียนการ์ตูนเพิ่งรวมกลุ่มกัน บรรณาธิการที่มีชื่อเสียงในวงการก็เข้าร่วมการโต้แย้งเพื่อช่วยอธิบายความยากของการสร้างสรรงาน ลงหมึกกับผู้อ่านตลอดสัปดาห์เต็ม ถกเถียงกันมาทั้งสัปดาห์ ไม่ง่ายกว่าจะให้ผู้อ่านเข้าใจว่า โซระ อาโออิและฮาตาโนะสามคนถือเป็นตัวประหลาดจริงๆ ทั้งยังบอกว่าต่อไปจะไม่มีตัวประหลาดคนที่สี่โผล่มาอีกแน่นอน แต่ผลสุดท้ายล่ะ?
ไม่ใช่แค่คนที่สี่โผล่มาเท่านั้น!
คนที่ห้า หก เจ็ดก็โผล่ออกมาด้วย!
สี่คนโผล่พรวดในพริบตาจ!
วงการการ์ตูนญี่ปุ่นพังทลายแล้ว!
เวลานี้แม้แต่พวกเขาก็ยังอดสงสัยตัวเองไม่ได้ หรือเป็นเพราะพวกเราวาดช้าเกินไป? ในใจพวกเขาต่างว้าวุ่น!
เหล่าผู้อ่านชาวญี่ปุ่นก็ระเบิดเช่นกัน!
“เชี่ย!”
“ไอ้พวกหลอกลวง!”
“ใครพูดว่าไม่มีคนที่สี่อีกแล้วนะ?”
“ใช่ ใครพูด?”
“ดูสิ! พวกนายแหกตาดู! นากจากอาจารย์อาโออิ โซระและฮาตาโนะตอนนี้ยังมีอาจารย์มูโตะ อิจิมะ นิชิโนะ ทากาคิตามหลังมาอีก! พวกนายบอกว่าหนึ่งคนสองคนไม่มีอะไรมาก พวกเราก็เชื่อ แต่ตอนนี้ล่ะ? เจ็ดคน! แบบอย่างทั้งเจ็ดคนอยู่ที่นี่แล้วไง! ทุกคนทำเหมือนสัปดาห์ละสามตอนมันสบายๆ ทั้งนั้น! ฉันจะดูว่าพวกนายจะพูดอะไรอีก! พวกนายก็แค่หาข้ออ้างกลบเกลื่อนความขี้เกียจของตัวเองเท่านั้นแหละ!”
“ไอ้พวกขี้เกียจ!”
“ใช่แล้ว บรรณาธิการและนักเขียนการ์ตูนรวมหัวกันหลอกพวกเรา!”
“รีบออกตอนใหม่ให้พวกเราเดี๋ยวนี้!”
“ไอพวกขี้เกียจ! ออกตอนใหม่เลย!”
เหล่าผู้อ่านลุกฮือแล้ว!
ท้ายที่สุดแม้แต่นิตยสารการ์ตูนก็ทนไม่ได้ นี่คือเสียงของประชาชน มีความกดดันอย่างยิ่ง ไม่ช้านิตยสารการ์ตูนก็เริ่มเปลี่ยนวิธีการลงการ์ตูนต่อเนื่องใหม่ พวกเขากระตุ้นบรรดานักเขียนการ์ตูนให้ทำตามอาจารย์ทั้งเจ็ดคน หลายคนก็ทำได้เพียงเพิ่มหน้าเพิ่มตอนเข้าไป
เป็นผลให้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น!
มีคนที่โหมวาดจนทรุดในสัปดาห์แรก!
บางคนตั้งคำถามเกี่ยวเรื่องความสามารถขอวตนเอง และคิดไตร่ตรองว่าทำอย่างไรถึงจะสามารถวาดได้เร็วขึ้น ผลสุดท้ายพวกเขาก็เลือกเดินเส้นทางอื่นแทน!
ทั่วทั้งวงการการ์ตูนของญี่ปุ่นในขณะนี้น่าเวทนาเกินกว่าจะดูได้ การ์ตูนรายสัปดาห์ที่เคยลงต่อเนื่องแทบจะไม่มีให้อ่านแล้ว!
มีเสียงร่ำไห้ทุกหนแห่ง!
มีซากศพเกลื่อนไปทุกที่!
วงการการ์ตูนดีๆ สุดท้ายก็ใกล้จะพังทลายลงแล้ว!
……
ประเทศจีน
ผู้คนในสตูดิโอของจางเย่เห็นฉากนี้ต่างตบหน้าผากและหมดคำพูด พวกเขาล้วนนึกถึงชื่อเล่นอีกชื่อของจางเย่ขึ้นมา!
ไม้กวนอึ!
ตัวป่วนหมื่นปีมีสักคน!
ของมันแน่อยู่แล้ว ผู้กำกับจางเดินไปวงการไหน วงการนั้นก็ต้องประสบเคราะห์!
ด้วยเหตุนี้ชาวจีนจึงตั้งชื่อปรากฏการณ์นี้ไว้แล้วว่า กฎตายตัวของจางเย่!
ดูท่าคราวนี้ก็บรรลุตามกฎอีกครั้งแล้ว!