ตอนที่1,086 ถูกทอดทิ้งโดยไม่ถูกใช้งาน
หลู่ปิงไม่หยุดที่จะปฏิเสธหลู่ซ่งและเก้อซื่อความโกรธในใจของนางก็มาถึงจุดสูงสุดแล้ว เมื่อสามีและภรรยาเสนอให้เกลี้ยกล่อมองค์ชายหก มันเป็นเพียงว่านางไม่รู้วิธีระบายมัน
ทันใดนั้นเสียงฟ้าร้องก็ได้ยินในช่วงบ่ายซึ่งเข้าสู่ฤดูร้อนฝนไม่ตกและความกดอากาศต่ำจนผู้คนรู้สึกว่าหายใจลำบาก หลู่ปิงยืนขึ้นชี้ไปที่หลู่ซ่งและเก้อซื่อแล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกท่านทั้งสองเป็นเช่นนี้ พวกท่านจะโดนสวรรค์ลงโทษด้วยสายฟ้าสักวัน ลองคิดถึงคนที่ตายในตระกูลหลู่ ! หลู่เหยาและหลู่หยาน รวมถึงหลู่โจว หากพวกเจ้าไม่ประมาทเพราะความโลภ พวกเขาจะเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อยได้อย่างไร อย่าผลักความผิดไปสู่เด็กด้วยบิดามารดาที่ซื่อตรง เด็ก ๆ จะสามารถเติบโตได้ดีในสภาพแวดล้อมที่ดี จากนั้นพวกเขาทั้งคู่จะไม่ถูกเลี้ยงดูแบบผิด ๆ จนสูญเสียเหตุผลและไม่สามารถแยกแยะดีชั่วได้ ! ”
นางตะโกนคำพูดเหล่านี้แล้วหันหลังกลับวิ่งออกไปด้วยเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้องบนท้องฟ้า นางยิ้มและวิ่งออกไปจากประตูคฤหาสน์มุ่งหน้าไปตามถนน
เก้อซื่อกังวลและต้องการวิ่งตามทั้งหมดแต่เมื่อนางก้าวออกจากห้องโถง สายฟ้าก็พุ่งเข้ามาบนหัวของนาง จากนั้นเสียงฟ้าร้องก็ดังก้องไปทั่วศีรษะของนาง นี่ทำให้นางคิดถึงสิ่งที่หลู่ปิงพูดว่า “ในเมื่อพวกท่านเป็นเช่นนี้ พวกท่านจะโดนสวรรค์ลงโทษด้วยสายฟ้าสักวัน ! ” ดังนั้นเก้อซื่อจึงดึงเท้าของนางเข้ามา ร่างกายสั่นไม่กล้าวิ่งตาม
หลู่ซ่งก็วิตกกังวลด้วยความโกรธโดยไม่สนใจสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา เขากวาดพวกมันทั้งหมดบนพื้นและพูดเสียงดัง “ไม่ต้องตามนาง ! ข้าจะคอยดูว่านางมีความสามารถอะไรบ้าง และนางจะวิ่งไปที่ไหน ! ถ้านางมีความสามารถ นางก็สามารถวิ่งหนีแล้วไม่กลับมา ถ้านางกลับมา แม้ว่าข้าจะต้องมัดนาง ข้าจะส่งนางไปที่เตียงขององค์ชายหก ! ใบหน้าของนางนั้นมีค่า ! จะสูญเสียมันไปโดยเปล่าประโยชน์ไม่ได้ ! ”
หลู่ซ่งตะโกนด้วยความโกรธเจียนบ้าและในเวลานี้หลู่ปิงวิ่งออกไปตามถนนแม้จะมีฟ้าร้อง นางไม่สนใจทิศทาง นางวิ่งต่อไป บ่าวรับใช้ของนางก็วิ่งออกมาพร้อมกับนางแต่ก็ตามนางไม่ทัน ในที่สุดเมื่อนางหยุด นางเหนื่อยมากจนรู้สึกว่าปอดของนางกำลังจะระเบิด นางไม่มีความสามารถในการวิ่งอีกก้าวและเอนตัวใต้ต้นไม้ข้างถนนเพื่อพัก
นี่เป็นครั้งแรกที่นาง“หนีออกจากบ้าน” แม้ว่านางจะรู้ว่านางไม่สามารถวิ่งออกไปจากเมืองหลวง ท้ายที่สุดต้องกลับไปที่คฤหาสน์ หลู่ปิงที่ไม่ได้ออกไปตามถนนเป็นเวลานานรู้สึกว่าประสบการณ์นี้หายากมาก ความสามารถในการหายใจในอากาศตามท้องถนน มันเป็นความหรูหราสำหรับนาง นางเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆ นางไม่รู้ว่านางวิ่งไปที่ไหน มีร้านค้ามากมาย แต่เพราะทันใดนั้นเสียงฟ้าร้องก็ได้ยินบนท้องฟ้า ทุกคนรู้สึกว่าฝนกำลังจะตกในไม่ช้าดังนั้นจึงมีคนน้อยมากบนถนน หนึ่งคนหรือสองคนที่ยังคงอยู่ที่นั่นได้ก้มหนาก้มตาเดิน พวกเขารีบกลับบ้าน
นางเห็นว่ามีร้านปักอยู่ไม่ไกลและจากคนที่เข้าและออก มันมีความนิยมบ้าง ดังนั้นนางเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว จากนั้นนางก็รู้ว่าเป็นร้านของคุณหนูสามตระกูลเฟิง ท่านฮูหยินและคุณหนูจำนวนมากออกมาจากข้างใน และมีพนักงานหญิงที่ให้การต้อนรับและมองพวกนางออกไป พวกนางยังมอบร่มให้ทุกคนที่ไม่มีรถม้าในกรณีที่พวกนางต้องการ
ในเวลานี้คุณหนู2 คนเดินมาในทิศทางของนางพร้อมกับบ่าวรับใช้ หลู่ปิงซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ไม่รู้ตัวและไม่ต้องการที่จะดึงความสนใจให้กับตัวเอง และในเวลานี้นางได้ยินคุณหนู 2 คนมุ่งหน้ามาหานาง คุยกันหนึ่งในนั้นกล่าวว่า “คุณหนูสามตระกูลเฟิงโชคดีมาก ตอนนี้ตระกูลเฟิงตกต่ำไปมาก แต่นางก็ไม่ได้รับผลกระทบเลย ธุรกิจนี้เติบโตขึ้นมาก ไม่เพียงแต่มีร้านในเมืองหลวงเท่านั้น นางยังมีอีกร้านในมณฑลจี่อันด้วย”
”ใช่! ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ของนางย้ายไปที่มณฑลจี่อันด้วย หลังจากเฟิงจินหยวนเสียชีวิต มารดาก็จะได้รับอิสรภาพ และตอนนี้ก็กลายเป็นขุนนางในมณฑลจี่อัน! แต่ไม่มีจุดที่จะอิจฉา นางมีพี่สาวที่ดีอย่างนั้น ด้วยการปกป้องของพระชายาหยู จะไม่ง่ายสำหรับนางที่จะมีชีวิตที่ยากลำบาก”
“ทั้งคู่เป็นพี่น้องกันแต่คุณหนูสี่ตระกูลเฟิงแตกต่างกันมาก ข้าได้ยินมาว่านางไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์กับพระชายาหยูเลย และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็แย่มาก”
“แล้วยังไงล่ะ? นางได้รับความคุ้มครองจากองค์ชายห้า ดังนั้นชีวิตของนางจึงไม่เลวร้ายนัก แต่ข้าก็ยังอิจฉาคุณหนูสาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งความจริงที่ว่านางสามารถมีบ้านในมณฑลจี่อัน กล่าวกันว่ามณฑลจี่อันเป็นสถานที่ที่พิเศษมาก มีกฎที่แตกต่างไปจากมณฑลอื่น ๆ ในราชวงศ์ต้าชุนอย่างสิ้นเชิง มันยุติธรรมและอิสระมาก มันเหมือนกับสวรรค์ใหม่ ทุกคนต่างก็อยากไปที่นั่น”
ทั้งสองเริ่มพูดคุยเกี่ยวกับมณฑลจี่อันหลู่ปิงสามารถเห็นความอิจฉาบนใบหน้าของพวกนาง และเมื่อทั้งสองเดินออกไปไกล นางเริ่มจำข้อมูลที่นางได้ยินเกี่ยวกับมณฑลจี่อันก่อนหน้านี้และเริ่มแสวงหามันด้วยเช่นกัน แต่ความปรารถนาของนางสำหรับมันคืออะไร ? ในฐานะที่เป็นบุตรสาวของตระกูลหลู่ ตระกูลหลู่จะอนุญาตให้นางอาศัยอยู่ในที่อื่นหรือไม่ นางไม่ได้มีอิสระในชีวิตของนางและวิ่งออกมาเช่นนี้ เป็นเพียงการรับอากาศบริสุทธิ์ นางต้องกลับมาไม่ช้าก็เร็ว นางไม่สามารถหลบหนีจากฝ่ามือของตระกูลหลู่ได้ในชีวิตของนาง ไอลีนโนเวล
ในลานคริสตัลเฟิงเฟินไดตีเสี่ยวเปาอีกครั้ง เด็กร้องไห้แต่เขาไม่ได้วิ่ง เขายังคงจับชายเสื้อของเฟิงเฟินไดไว้แน่นและจ้องตรงมาที่นาง เฟิงเฟินไดไม่สามารถทนกับการตีครั้งสุดท้ายนั้น นางมองเด็กคนนั้นและถามด้วยความสับสนว่า “ข้ากำลังตีเจ้า ทำไมเจ้าไม่วิ่งหนี ? ทำไมเจ้าไม่ซ่อนตัวเมื่อเจ้าเห็นข้า ? ” ขณะที่นางพูด นางม้วนแขนเสื้อของเด็กนั้นซึ่งมีรอยช้ำอีกข้างที่แขนของเขา มันเป็นเพราะนางตีเขา
“ท่านพี่คือพี่สาวของข้า”เสี่ยวเปาไม่พูดคล่องและสามารถพูดคำง่าย ๆ ได้ทุกครั้ง แต่เขาสามารถแสดงความหมายได้อย่างชัดเจน เขาจับที่ชายเสื้อของเฟิงเฟินไดแน่นและพูดประโยคอื่น “อย่าทิ้งเสี่ยวเปาขอรับ”
น้ำตาของเฟิงเฟินไดคลอทันทีและความรู้สึกแสบจมูกของนางก็ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไปนางดึงเด็กคนนั้นเข้าในอ้อมแขนของนาง น้ำตาไหลริน ทำให้เสี่ยวเปาร้องไห้กับนาง
ดงหยิงยืนอยู่ข้างๆ และคิดว่านี่จะช่วยให้เฟิงเฟินไดฟื้นฟูความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของนาง สร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเสี่ยวเปาและหลีกเลี่ยงความรู้สึกไม่สบายใจ เพราะเสี่ยวเปาโตขึ้น เมื่อเห็นพี่สาวและน้องชายกอดกันร้องไห้ นางมีความสุข นางรู้ว่าองค์ชายห้ารู้สึกว่ามโนธรรมของเฟินไดยังไม่หายไปอย่างแท้จริง เพราะเสี่ยวเปายังคงอยู่ที่นี่ นางไม่รู้ว่าตั้งแต่เริ่มต้น ความสัมพันธ์ระหว่างเฟิงเฟินไดและองค์ชายห้าต้องได้รับการดูแลโดยขึ้นอยู่กับเด็กคนนี้ ?
ในที่สุดทั้งสองก็เหนื่อยจากการร้องไห้เสี่ยวเปาหลับไป ดงหยิงมอบเด็กให้กับบ่าวรับใช้เพื่อพาเขากลับไปที่ห้องของเขา จากนั้นนางก็ช่วยเฟิงเฟินไดเช็ดน้ำตาของนางและพูดขณะที่เช็ด “คุณหนูได้ยินใช่หรือไม่เจ้าคะ องค์หญิงหวู่หยางกำลังจะแต่งงานปลายเดือนนี้เจ้าค่ะ”
เฟิงเฟินไดพยักหน้านางได้ยินมาว่าซวนเทียนเก้อแต่งงานกับผู้ปกครองของกูซู แม้ว่าสถานที่นั้นไกลไป แต่มันก็ค่อนข้างดี “ราชวงศ์ต้าชุนพิชิตเมืองหลายแห่งของกูซู มีคนจากตระกูลเหยาอยู่ที่นั่น นางจะได้รับการดูแล ด้วยอารมณ์ของนาง…” นางนึกถึงซวนเทียนเก้อที่มักจะอยู่กับเฟิงหยูเฮงและแสดงรอยยิ้มที่มีปัญหา “นางจะไม่แพ้ ดงหยิง เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ ! เมื่อไม่นานมานี้พวกเราทุกคนเป็นเด็กผู้หญิง ! ตอนนี้พวกนางแต่ละคนกำลังจะแต่งงาน”
ดงหยิงพูดด้วยรอยยิ้ม“คุณหนู, อย่ากังวล, รอจนถึงปีหน้านั้นจะถึงโอกาสของคุณหนู คุณหนูควรคิดถึงเรื่องของคุณหนูเอง มันถึงเวลาแล้วที่จะเตรียมชุดเจ้าสาวของคุณหนูเจ้าค่ะ”
“ชุดเจ้าสาว? ” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้ว นางจะทำพิธีปักปิ่นในปีหน้า นางลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร เมื่อนางยังเด็ก นางหวังว่าจะได้แต่งงานเป็นอย่างมาก ! เพื่อให้สามารถออกจากคฤหาสน์เฟิง แต่งงานกับคนดี คนที่มีอำนาจ และอำนาจของผู้ที่สามารถแบกรับความทะเยอทะยานของนาง เมื่อนางกลับไปที่คฤหาสน์เฟิงอีกครั้ง นางจะถูกมองด้วยความอิจฉาและเคารพ คนของคฤหาสน์โค้งคำนับต่อหน้านาง ร้องเพลงสรรเสริญนาง แต่ตอนนี้นางยังไม่มีความคิด แม้ว่านางจะกลายเป็นพระชายาเอกขององค์ชายห้า นางก็ไม่มีสถานที่ใดที่จะโอ้อวด ตระกูลเฟิงไม่มีใครอีกแล้ว ใครจะสนใจนาง ? “ชุดเจ้าสาวไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน” นางกล่าวว่า “ก่อนแต่งงานเพียงซื้อชุดจากเรือนของช่างตัดเสื้อ ข้าไม่สนใจเลย”
นางไม่สนใจจริงๆ ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างได้หยุดความสนุกสนาน ฮ่องเต้ที่มอบอำนาจของเขาให้กับองค์ชายหกกลายเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ ความทะเยอทะยานที่นางลดลง แม้ว่านางจะรู้สึกหงุดหงิด แต่นางก็รู้ว่าความสามารถของนางขาดไป นอกจากนี้เมื่อเห็นองค์ชายต่อสู้เพื่ออำนาจ ในที่สุดนางก็ตระหนักว่าพลังของนางเองนั้นอ่อนแอเกินไปจริง ๆ องค์ชายแปดต้องการความช่วยเหลือจากมารดาซึ่งเป็นพระสนมของฮ่องเต้ และพวกเขาก็ไม่ประสบความสำเร็จ หลังจากให้ความช่วยเหลือมากมาย นางต้องมีความสามารถอะไรที่ดีกว่าคู่นั้น นางนึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างง่ายเกินไปบัลลังก์นั้นสูงกว่าท้องฟ้า แม้ว่านางจะยืนสุดปลายเท้าหรือเหยียบบนเก้าอี้ นางก็เอื้อมไม่ถึงมัน
ในพระราชวังของฮ่องเต้ไม่กี่วันที่ผ่านมานั้นเงียบสงบจริงๆ ทุกคนไปดูสถานะที่น่าสมเพชขององค์ชายแปดและหลิวซื่อ แต่ก็รู้ชะตากรรมสุดท้ายของหลิวซื่อ ตอนนี้พวกเขาซื่อสัตย์กับพวกเขาแต่ละคนพักอยู่ในลานของตัวเองไม่กล้าแม้แต่จะโผล่หัวออกมาข้างนอก
ตำหนักจิงซีก็เงียบสงบในบางครั้งทุกวันนอกจากการพูดคุยกับฮ่องเต้ ฮองเฮาจะนั่งในพระราชวังของนางเพื่อรอซุนชิ นางไม่กลัวอีกฝ่ายที่จะตามหานางจริง ๆ นางตั้งตารอให้เขามาอย่างรวดเร็ว นางต้องการที่จะดึงสายนั้นออกมาจากการถูกผูกมัดมาหลายปี มันถึงเวลาแล้วที่นางจะเปิดเผย
แต่ซุนชิไม่กลับมาอีกเลยทุกอย่างสงบสุขมาก จนในที่สุดฮองเฮาก็รู้สึกว่านางถูกทอดทิ้ง นางมีความรู้สึกว่าด้านของตวนมู่อันกัวดูเหมือนจะพบเส้นทางที่ดีกว่า และเบี้ยหมากรุกอีกตัวเป็นตัวแทนของนาง โดยไม่ต้องใช้มันก็กลายเป็นเบี้ยที่ไร้ประโยชน์
นางถามฟางอี้“ข้านั่งอยู่บนเก้าอี้ฮองเฮาแล้ว เบี้ยหมากรุกอื่น ๆ ที่พวกเขามีซึ่งจะดีกว่าข้า”
ฟางอี้รู้ว่าคำพูดของนางหมายถึงอะไรและตื่นตัวขึ้นเช่นกันถ้าคนของตวนมู่อันกัวที่แฝงตัวอยู่ในพระราชวังมีพลังอำนาจยิ่งกว่าฮองเฮาแล้ว คนผู้นั้นเป็นคนแบบไหนกัน !
ทั้งสองต่างจ้องมองหน้ากันฮองเฮาคิดถึงความเป็นไปได้มากมาย และแม้กระทั่งนำความคิดของนางไปหาจางหยวน แต่ก็ยังส่ายหัว “เขาจะไม่ส่งบุตรชายของเขาออกมา คนที่เขาส่งออกมานั้นเป็นบุตรสาวทุกคน เขามีบุตรสาวมากเกินไปแม้ว่าข้าจะเป็นหนึ่งในพวกนาง แต่ข้าไม่รู้ว่าใครอยู่รอบตัวข้าเป็นน้องสาวที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดนี้ ฟางอี้ เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่สมรู้ร่วมคิดเกินไปหรือไม่เมื่อคิดเช่นนี้รู้สึกว่าพระราชวังของฮ่องเต้นั้นอันตรายเกินไป แม้ว่าองค์ชายแปดและหลิวซื่อจะถูกกำจัดออกไปแล้ว ก็ยังมีอันตรายอยู่ทุกหนทุกแห่ง”
“พระองค์อย่าคิดเรื่องนี้เพคะ”ฟางอี้แนะนำ “บางทีฝ่ายนั้นทำผิดพลาด และไม่สามารถจัดการฝ่ายได้ในขณะนี้ จะเกิดอะไรขึ้นในที่สุดเราก็ควรรอเจ้าค่ะ”
“มีความจำเป็นต้องคิดมาก! ” ฮองเฮาถอนหายใจอย่างลึกซึ้ง “ฟางอี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ากำลังคิดอะไรอยู่? ข้ากำลังคิดอยู่ว่าถ้าข้ากลายเป็นเบี้ยที่ถูกทอดทิ้ง ตวนมู่อันกัวจะต้องได้เบี้ยที่มีพลังมากกว่านี้ และในพระราชวังฮ่องเต้ เบี้ยหมากรุกที่มีความได้เปรียบมากกว่าข้า เจ้าลองเดาดูว่าเป็นใคร”
ฟางอี้ตกตะลึงเป็นประโยชน์มากขึ้น? มีใครอีกบ้าง ? เมื่อคิดถึงเรื่องนี้อย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น นางก็อดไม่ได้ที่จะร้อง “อ่า” ออกมาทันทีโดยพูดว่า “พระองค์กำลังคิดว่า… ท่านผู้หญิงหลี่? องค์ชายหกเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ในขณะนี้ ท่านผู้หญิงหลี่เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดขององค์ชายหก ถ้าเป็นนางแล้ว มันเป็นเรื่องจริง… ไม่ผิดหรอกเพคะ ! ” ฟางอี้ส่ายหน้าของนาง “ถ้าเป็นท่านผู้หญิงหลี่จริง ๆ มันคงเป็นไปไม่ได้ที่พระองค์จะไม่ตระหนักเลย ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเราคิดว่าเราปิดบังมันไว้เป็นอย่างดี แต่เราไม่รู้ว่าฝ่าบาทรู้เรื่องนี้แล้ว ถ้าท่านผู้หญิงหลี่นั้นเป็นหนึ่งเดียว องค์ชายหกจะไม่สามารถรับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ได้เลย”
”ใช่! ” ฮองเฮาคิดด้วยอารมณ์ไม่มีอะไรจะซ่อนจากฮ่องเต้ เขาดูยุ่งเหยิง แต่ในใจเขารู้ดีกว่าใคร
ในที่สุดปลายเดือนมิถุนายนมาถึงเริ่มประโคมข่าววันแต่งงานขององค์หญิงหวู่หยาง, ซวนเทียนเก้อ…