บทที่ 1453 : ไอ้! ขัน! ที! โดย Ink Stone_Fantasy
ที่เซี่ยงไฮ้
ทีมบอยแบนด์ญี่ปุ่นทีมหนึ่ง
“จางเย่กลับมาแล้วเหรอ?”
“เชี่ย ทำไมต้องเป็นเวลานี้ด้วยฟะ!”
“งั้นคอนเสิร์ตพวกเราเอาไงดี?”
“ถ้าอย่างนั้น…รออีกหน่อยไหม?”
……
ที่กวางโจว
ทีมบอยแบนด์เกาหลีทีมหนึ่ง
“นี่…”
“ทุกคนระวังตัวไว้หน่อยนะ”
“อืม ช่วงนี้ก็เก็บตัวกันหน่อย”
“ใช่ อยู่ให้ห่างจากไอ้นักเลงคนนั้นเลย”
……
บนเวยป๋อ
ผู้คนนับไม่ถ้วนต่างพูดคุยและวิเคราะห์
“คำสั่งแบนจางเย่ยังไม่ได้ยกเลิกนี่?”
“ยังนะ ญี่ปุ่นกับเกาหลีไม่มีทีท่าจะยกเลิกเลย”
“ฉันก็นึกว่าอาจารย์จางจะรอให้ยกเลิกคำสั่งแบนก่อนค่อยกลับมานะเนี่ย”
“นั่นสิ ตอนนี้เขายังอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดอยู่เลย”
“ทะเลาะวิวาทเพิ่มคะแนนนิยมได้ก็จริง แต่จะขึ้นสู่จุดสูงสุดของเอเชียก็ยังอีกไกล”
“ใครใช้ให้เขาพักงานไปนานขนาดนั้นล่ะ แค่ไม่กี่เดือนก็สายไปมากแล้ว มีข่าวว่าจางเย่วางแผนจะขึ้นสู่จุดสูงสุดของเอเชียภายในปีนี้ไม่ใช่เหรอ? นี่เดือนไหนเข้าไปแล้ว แถมยังหายไปนานอีก อย่าพูดถึงปีนี้เลย ปีหน้าก็อาจไม่มีงานด้วยซ้ำ”
“ทุกครั้งที่จอมตอกหน้าจางพักผ่อนก็มักจะก่อเรื่องอยู่ตลอด ใครจะรู้ว่าครั้งนี้กลับไม่มี หมอนี่ไปพักผ่อนจริงไหม? ไม่น่าจะเป็นไปได้!”
“ฉันก็รู้สึกว่าผิดปกติ”
“ท่านปู่จางจะแสดงพลังแล้ว!”
“ใช่ นายขึ้นไปอยู่ระดับเอสของเอเชียเพิ่มที่นั่งให้กับประเทศจีนสักที่สิ ตอนนี้นายอยู่ใกล้ตำแหน่งนั้นมากที่สุดเลยนะ”
“ถ้ายังไม่เพิกถอนคำสั่งแบนก็ไม่ต้องไปคิดหวังเรื่องที่จางเย่ขึ้นสู่จุดสูงสุดเลย ตอนนี้เขาเจาะเข้าไปในตลาดญี่ปุ่นกับเกาหลีไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“พรูด พวกนายก็คิดเป็นจริงเป็นจังอะไรขนาดนั้น?”
“ครั้งนี้คะแนนนิยมของอาจารย์จางไม่ตกลงมาก็เป็นเรื่องมหัศจรรย์แล้ว”
“รอดูความเคลื่อนไหวของอาจารย์จางกันก่อนเถอะ”
“ฮ่าๆ ฉันก็รออยู่เนี่ย”
“พวกนายรอไปเถอะ ฉันขอไปดูอนิเมก่อนแล้วกัน”
“‘วันพีช’ ออกตอนใหม่หรือยัง?”
“อนิเมเพิ่งออกนี่แหละ”
“ว้าว ฉันก็จะไปดูด้วย!”
“ไปด้วย มังงะ ‘โคนัน’ ออกตอนใหม่ยัง?”
“ยังนะ”
ประชาชนกำลังรอ
สื่อมวลชนกำลังรอ
วงการบันเทิงก็กำลังรออยู่
หลายพันคนในเอเชียต่างติดตามความเคลื่อนไหวของจางเย่และสตูดิโอ
และจางเย่ก็ทำตัวสมกับฉายา เขาไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังจริงๆ กลับมาจากการพักผ่อนวันแรกก็ทำเรื่องใหญ่ที่สะท้านฟ้าสะเทือนดิน เรื่องนี้ประชาชนทุกคนต่างนึกไม่ถึง อย่าว่าแต่สื่อมวลชนและวงการบันเทิงที่นึกไม่ถึง แม้แต่คนของสตูดิโอจางเย่เองก็ยังไม่ได้เตรียมใจเลย!
……
ตอนกลางวัน
ณ ห้องวีไอพีในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
จางเย่เลี้ยงอาหารพนักงานในสตูดิโอทุกคน
“มา”
“หมดแก้ว”
“ทุกคนชนแก้วอีกรอบ”
“หมดแก้ว”
มีทั้งกินข้าวและดื่มเหล้า
ทันได้นั้นฮาฉีฉีก็ยิ้มและพูดเรื่อยเปื่อยว่า “อ้อใช่ ผู้กำกับจางคะ พรุ่งนี้ ‘ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน’ ต้องลงพิมพ์ต่อแล้วนะคะ คุณส่งต้นฉบับมาให้หรือยัง?”
จางเย่ชะงัก “ส่งต้นฉบับอะไรเหรอ?”
ฮาฉีฉีตะลึง “ต้นฉบับมังงะของ ‘โคนัน’ ไงคะ?”
เสี่ยวหวังร้องอ๊ะออกมาคำหนึ่ง “คงไม่ใช่ว่าคุณยังไม่ได้วาดหรอกนะคะ?”
เสี่ยวโจวร้อนรน “ไอ้หยา จะทำยังไงดีละเนี่ย พรุ่งนี้ต้องส่งต้นฉบับแล้วนะคะ ผู้กำกับจาง ถ้างั้นคุณไม่ต้องกินแล้วค่ะ รีบกลับบ้านไปวาดก่อนเถอะ อย่าทำให้งานล่าช้าสิคะ”
จางเย่ตกใจ “ทำไมฉันต้องวาดด้วย?”
จางจั่วมึนงง “งั้นจะส่งต้นฉบับยังไงล่ะครับ? ทางนั้นเขาทวงมาแล้วนะ”
จางเย่ “ส่งต้นฉบับ? ส่งต้นฉบับอะไร?”
เขาตอบแบบนี้สามรอบจนทุกคนสับสนไปหมดแล้ว
เสี่ยวซุนหวาดผวา “คุณ คุณหมายความว่ายังไงครับ?”
จางเย่มองทุกคน “เฮ้ย ฉันก็นึกว่าทุกคนเข้าใจความหมายของฉันแต่แรกแล้วซะอีก จุดประสงค์ของเราในครั้งนี้คืออะไร? ก็คือการรุกฆาต! ตลบหลังศัตรูยังไงล่ะ!”
ฮาฉีฉีตะลึง “ใช่ไงคะ พวกเราเข้าใจ ตอนนี้เราเข้าสู่ตลาดญี่ปุ่นเรียบร้อยแล้ว และกระจายไปทั่วเอเชียแล้วด้วย จากนี้ก็แค่วาดการ์ตูนให้ดี สะสมความนิยมไปเรื่อยๆ แล้วก็รอวันที่คำสั่งแบนถูกยกเลิกเพื่อประกาศว่าผู้เขียนคือคุณ หรือหากคุณกลัวว่าจะเกิดปัญหาขึ้นมากลางคัน เรารอการ์ตูนจบไปสองสามเรื่องแล้วค่อยประกาศก็ได้ ไม่ใช่แบบนี้เหรอคะ?”
จางเย่ถามกลับ “วันวันฉันวาดการ์ตูนสามตอน ไม่ได้ทำอย่างอื่นเลย ตอนนี้ฉันกลับมาทำงานแล้ว จะเอาเวลาที่ไหนไปวาดการ์ตูนได้ทุกวันกันล่ะ ‘วันพีช’ ก็ดี ‘ยารูโตะ’ ก็ดี ‘โคนัน’ ก็ด้วย ถ้าไม่ใช้เวลาสิบกว่าปีจะจบได้ยังไง?”
เสี่ยวหวังพูดอย่างเเด๋อด๋า “จริงด้วย งั้นทำยังไงดีคะ?”
จางเย่กลอกตา “ฉันพูดเมื่อไรว่าจะวาดจนจบ?”
พรูด เสี่ยวโจวพ่นข้าวในปาก!
จางเย่หัวเราะ “รู้ไหมอะไรที่เรียกว่าคลื่นลูกเดียว?”
ทุกคนต่างตกใจจนทิ้งตะเกียบและลุกขึ้นยืน!
“อ๊า!”
“ผู้กำกับจาง!”
“เชี่ย ไม่เอา!”
“ไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ได้ไหมล่ะ!”
“สวรรค์ หัวใจฉันรับไม่ไหวแล้วนะคะผู้กำกับจาง!”
“คุณ คุณคงจะไม่?”
พวกเขารู้สึกเหมือนตนเองกำลังจะเป็นบ้า!
พวกเขาต่างรู้ว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น!
อะไรถึงเรียกว่าคลื่นลูกเดียว?
พวกเขาเคยได้ยินจางเย่พูดคำนี้ การตลบหลังศัตรูและบุกเข้าไปในสนามการ์ตูน เป็นเพียงการสร้าง ‘คลื่นหนึ่งลูก’ เพื่อรวบรวมความนิยม ตอนแรกที่ได้ยินคำนี้พวกเขาไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ แต่มาตอนนี้เองที่พวกเขาเพิ่งเข้าใจว่า ‘คลื่นหนึ่งลูก’ ของจางเย่แท้จริงแล้วหมายถึงอะไร!
คลื่นหนึ่งลูกก็คือคลื่นหนึ่งลูก!
ไม่มีลูกที่สอง!
ไม่มีลูกที่สาม!
จากนี้ก็ไม่มีอีกแล้ว!
……
ที่ญี่ปุ่น
สำนักพิมพ์โชเน็น
กองบรรณาธิการกำลังปลาบปลื้มยินดี
“ยอดขาย ‘วันพีช’ ทำลายสถิติใหม่อีกแล้ว!”
“ทำดีมาก เบียด ‘นารูโตะ’ ตกลงไปเลย!”
“สมควรแล้ว!”
“พวก ‘นารูโตะ’ ‘ดราก้อนบอล’ เป็นตัวอะไร? ยังจะกล้ามาสู้กับเรา?”
ทุกคนกำลังสนทนากันอยู่
ทันใดนั้นเซโตะ เคียวโกะก็วิ่งเข้ามา “แย่เล้ว! แย่แล้วค่ะ!”
เหล่าบรรณาธิการทุกคนต่างมองเธอ พลางหัวเราะถาม “อะไรแย่แล้ว? ฉบับรวมเล่มของ ‘ดราก้อนบอล’ แซงเราไปอีกแล้วเหรอ?”
ใบหน้าของเซโตะ เคียวโกะเต็มไปด้วยความหวาดผวา “‘วันพีช’ ค่ะ! ‘วันพีช’ หยุดพักอย่างไม่มีกำหนดค่ะ!”
กองบรรณาธิการระเบิดทันที!
“อะไรนะ?”
“เชี่ย!”
……
ที่ POO สตูดิโอ
ณ สำนักงานกองบรรณาธิการ
ทันใดนั้นก็มีเสียงคนกรีดร้อง
“ฉันเพิ่งได้ข่าวมา โชเน็นจบเห่แล้ว!”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“‘วันพีช’ หยุดตีพิมพ์ต่อเนื่องแล้ว!”
“นายว่าอะไรนะ?”
“ฮ่าๆๆๆๆ!”
“ทำได้เยี่ยมมาก!”
“สุดยอด! เจ๋งไปเลย! ตัวประหลาดอาโออิ ในที่สุดก็ทนไม่ไหวแล้ว!”
“ฉันขำจะตายแล้ว! สี่ตอนเหรอ? ทำไมเขาไม่ตายไปซะเลยล่ะ!”
จากนั้นฟูจิวาระ ฮิโรชิก็ได้รับโทรศัพท์ เขาลุกขึ้นยืนอย่างคนไร้วิญญาน จากนั้นก็พูดกับเหล่าบรรณาธิการว่า “‘นารูโตะ’ ก็หยุดอัปตอนใหม่เหมือนกัน!”
กองบรรณาธิการที่เพิ่งเฉลิมฉลองพลันเป็นลมล้มลงไปทันที!
……
ที่ชูคันฉะ
“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”
“เรื่องอะไร?”
“พรูด ฮ่าๆๆๆๆ ฉันเพิ่งได้ยินมาว่า ‘นารูโตะ’ กับ ‘วันพีช’ หยุดอัปตอนใหม่แล้ว!”
“จริงเหรอ?”
“ข่าวดีมากเลยนี่!”
“ทำได้เยี่ยมมาก! สุดยอดไปเลย!”
“พวกเราจะขึ้นนำแล้ว! ต่อไปนี้ใครจะแข่งกับ ‘ยอดนักสืบจิ๋วโคนัน’ ของเราได้อีก!”
แต่ที่ด้านนอกจู่ๆ บรรณาธิการที่รับผิดชอบ ‘โคนัน’ ก็วิ่งเข้ามา เพราะรีบร้อนเกินไป จึงสะดุดล้มเสียงดังโครม แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บและไม่ได้ลุกขึ้น ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นและเงยหน้าพูดอย่างโมโหว่า “เชี่ยแม่งเอ๊ย! อาจารย์ฮาตาโนะบอกว่าเขาจะไม่เขียน ‘โคนัน’ ต่อแล้ว! หยุดพักแบบไม่มีกำหนดตั้งแต่วันนี้!”
ทุกคนต่างมีรอยยิ้มค้างบนใบหน้า หลังจากสูดหายใจเข้าหนึ่งครั้ง ก็เปลี่ยนเป็นกระอักเลือด!
……
เหตุการณ์เดียวกันนี้เกิดขึ้นในนิตยสารการ์ตูนนับไม่ถ้วน!
นิตยสารการ์ตูนของ ‘ดราก้อนบอล’
สตูดิโอของ ‘กันดั้ม’
สำนักพิมพ์ของ ‘สแลมดังก์’
บริษัทผลิตอนิเมของ ‘โดราเอมอน’
เหล่าบรรณาธิการนับไม่ถ้วนต่างด่าทออย่างดุเดือด!
“อาโออิ ไอ้เชี่ยแม่ง!”
“โอซาว่า ทวดเอ็งสิ!”
“ไป! รีบไป! ต่อให้ขุดดินลึกสามฟุตก็ต้องลากมูโตะออกมาให้ได้!”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? นี่เกิดบ้าอะไรขึ้นฟะ?”
“เพราะอะไร? ทำไมทั้งเจ็ดคนถึงหยุดวาดพร้อมกัน!”
บริษัทการ์ตูนสับสนวุ่นวาย!
วงการการ์ตูนอลหม่าน!
หยุดอย่างไม่มีกำหนด!
นี่หมายความว่ายังไง?
ที่ญี่ปุ่นอาจหมายความตามตัวว่าหยุดการลงพิมพ์!
ที่ประเทศจีน เหล่าชาวเน็ตจะใช้คำเรียกว่า ไอ้! ขัน! ที![1]
——————–
[1] 太监了 ขันที เป็นคำเปรียบเปรยผู้เขียนที่ล้มเลิกการเขียนหนังสือกลางคันก่อนที่จะเขียนเสร็จ และไม่มีการเขียนต่อไปอีกแล้ว ที่มาของความหมายก็คือ “ไม่มีอะไรด้านล่าง” เหมือนกัน