ตอนที่1,088 วันพักผ่อนสบาย ๆ
ด้วยการแต่งงานขององค์หญิงหวู่หยางมีช่วงเวลาหนึ่งที่เมืองหลวงถูกห่อหุ้มด้วยบรรยากาศแห่งความโศกเศร้า หัวข้อที่ผู้คนจะพูดถึงระหว่างดื่มน้ำชาและทานอาหาร รวมถึงเรื่องราวที่เล่าโดยนักเล่าเรื่องในโรงน้ำชาได้เปลี่ยนเป็นทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับองค์หญิงหวู่หยาง นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่พวกเขาคิดถึงองค์หญิงแห่งดินแดนนี้มากแค่ไหน
ในส่วนที่เกี่ยวกับเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิงซึ่งมอบสมาชิกกองทัพเจตจำนงค์สวรรค์100 นายเป็นสินเดิมของนาง หลังจากที่ผู้คนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาเริ่มเข้าใจความรู้สึกห่วงใยที่องค์ชายเก้ามีต่อน้องสาวของเขา รวมถึงความสัมพันธ์ของพี่สาวกับน้องสะใภ้ บางคนเกิดจินตนาการเลยเถิด โดยบอกว่าหากผู้คนของกูซูกล้ารังแกองค์หญิงราชวงศ์ต้าชุนของพวกเขา นักรบ 100 คนจะใช้สายฟ้าสวรรค์ในมือของพวกเขาทำให้กูซูราบเป็นหน้ากลอง กูซูเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนของราชวงศ์ต้าชุน
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่จินตนาการผู้คนยังคงหวังว่าซวนเทียนเก้อจะมีความเป็นอยู่ที่ดี อย่างน้อยที่สุดรูปร่างหน้าตาของผู้ปกครองกูซูนั้นค่อนข้างดี และข่าวลือบนท้องถนนบอกว่าเขาปฏิบัติต่อนางอย่างดี พวกเขาหวังว่าจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดชีวิตของพวกเขา แล้วกูซูและราชวงศ์ต้าชุนอาจสงบสุขเป็นเวลา 100 ปี
องค์ชายแปดร่วงหล่นจากอำนาจและองค์ชายหกกลายเป็นผู้สำเร็จราชการแทน ในเมืองหลวง ในพระราชวังของฮ่องเต้ที่ราชสำนัก ทุกสิ่งดูสงบสุขและมั่นคงบนพื้นผิว แต่ในความเป็นจริง ทุกคนเดาอย่างลับ ๆ ว่าในที่สุดใครจะสืบทอดบัลลังก์ราชวงศ์ต้าชุนนี้ ? จนถึงตอนนี้ เหตุใดองค์ชายเก้าจึงทำสิ่งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย ? บางครั้งเขาจะไม่เข้าร่วมราชสำนักตอนเช้า เขาออกจากเมืองหลวงกับองค์หญิงบ่อยครั้ง หากพวกเขาไม่ได้มุ่งหน้าไปที่ค่ายทหาร พวกเขาเดินทางรอบชานเมือง บางครั้งก็อยู่ในหมู่บ้านในชานเมืองเป็นเวลาสองสามวัน ใช้เวลาทั้งวันอย่างสบายและเป็นกันเอง ไม่สนใจการเมืองในราชสำนัก ราวกับว่าการเมืองในราชสำนักไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ กับพวกเขา พวกเขาให้ความสำคัญกับการดำเนินชีวิตอย่างมีความสุข
คนที่เอนเอียงไปหาองค์ชายเก้ากลายเป็นคนกระสับกระส่ายเล็กน้อยแม้ว่าองค์ชายหกจะทำหน้าที่ได้ดีเช่นกัน แต่มันรู้สึกเหมือนว่าเขาขาดอะไรบางอย่างเมื่อเทียบกับองค์ชายเก้า เขาไม่มีอำนาจเหนือกว่าและไม่สง่างาม องค์ชายหกได้รับการขัดเกลามากเกินไป เช่นเดียวกับบัณฑิตที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลราชวงศ์ต้าชุน มันจะกลายเป็นอาณาจักรที่อ่อนแอ สำหรับกองทัพและอำนาจในการต่อสู้ มันจะยังคงพัฒนาต่อไปในอนาคตหรือไม่ ? หากพวกเขาเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง พวกเขาจะสามารถชนะได้หรือไม่ ? นี่คือสิ่งที่ผู้คนกังวลดังนั้นเสนาบดีแก่หลายคนเริ่มคิดหาวิธีที่จะขอเข้าพบฮ่องเต้ อยากได้ยินความคิดของฮ่องเต้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ตั้งแต่ฮ่องเต้ปรากฏตัวตอนที่เขาส่งองค์หญิงหวู่หยางไปแต่งงาน เขาก็ไม่เต็มใจที่จะพบกับผู้คนอีกต่อไป มีคนกล่าวว่าเขาเร่มให้ความสนใจจากเกมกระดานชนิดหนึ่งที่รู้จักกันในชื่อหมากฮอส และตลอดทั้งวันเขาจะดึงจางหยวนไปเล่นกับเขา โดยแสดงทัศนคติต่อการเมืองในราชสำนัก เช่นเดียวกับองค์ชายเก้า เขาไม่สนใจเลย
ดังนั้นคนเหล่านี้จึงขาดความคิดและถึงแม้ว่าสภาพจิตใจของพวกเขาจะเกิดขึ้นเนื่องจากสิ่งนี้พวกเขาไม่มีหนทางแก้ไขปัญหาของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็ก ๆ และพูดคุยเพื่อบรรเทาปัญหาในใจ อย่างไรก็ตามสิ่งที่ดีคือองค์ชายหกไม่ประสบปัญหาใด ๆ เมื่อเป็นประธานในการประชุมตอนเช้า เขาเป็นคนสุภาพอ่อนน้อมและรักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้อื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ขุนนาง พวกเขามองเขาอย่างมาก นอกจากนี้องค์ชายเก้าและองค์หญิงหยูได้แสดงให้เห็นแล้วว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีกับองค์ชายหก ดังนั้นแม้ว่าผู้คนจะมีความคิดเห็นในใจของพวกเขา พวกเขาก็ยังแสดงความเคารพเมื่อเผชิญหน้ากับองค์ชายหก
อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับองค์ชายเก้าขึ้นครองบัลลังก์เสนาบดีหลู่ซ่งจะค่อนข้างจะเอนเอียงไปทางองค์ชายหกในการขึ้นครองบัลลังก์ ท้ายที่สุดถ้าองค์ชายเก้าขึ้นครองบัลลังก์ ถ้าเขาต้องการที่จะประจบประแจง เขาจะต้องไปตามทางอ้อมโดยใช้เส้นทางของคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน และจะประสบความสำเร็จหรือไม่ แต่มันจะแตกต่างกันถ้าองค์ชายหกขึ้นครองบัลลังก์ ตระกูลหลู่ของเขาไม่จำเป็นต้องแงะประตูหรือขุดหลุมเพื่อค้นหาการเชื่อมต่อ พวกเขาสามารถส่งหลู่ปิงเข้าพระราชวังได้โดยตรง การไปตามเส้นทางของนางสนมของฮ่องเต้ หรืออาจจะเป็นฮองเฮาก็จะยิ่งตรงมากขึ้น เมื่อหลู่ปิงวิ่งออกจากบ้านของนางในครั้งที่แล้วนางก็ถูกนำกลับมาโดยคนของคฤหาสน์หลู่ไม่กี่ชั่วยามต่อมา ตอนนี้นางถูกขังอยู่ที่เรือนโดยหลู่ซ่ง และไม่สามารถก้าวออกจากห้องของนางได้ อาหารสามมื้อของนางถูกส่งไปยังนางโดยผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทาง หลู่ปิงต้องการได้รับข้อมูลเกี่ยวกับคนนี้ที่ส่งอาหาร แต่คนผู้นั้นเป็นเหมือนคนที่เงียบงัน ไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยอะไร นางรู้สึกเสียใจมากและค่อย ๆ กลายเป็นกังวลมากกว่านั้น นางถามเจียนเอ๋อ “บอกข้าที ถ้าท่านพ่อส่งข้าไปที่พระราชวัง ข้าจะทำยังไงดี”
เจียนเอ๋อคิดถึงมันซักพักแล้วพูดว่า“มันอาจจะไม่เกิดขึ้นหรือ ข้านี้รู้สึกว่าเพียงความคิดของท่านใต้เท้านั้นสามารถทำได้ยาก เราได้รับข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับองค์ชายหกมา พระองค์เป็นคนที่ไม่ด้อยกว่าองค์ชายเจ็ด คนเช่นนั้นจะถูกควบคุมโดยเสนาบดีหรือ ? พระองค์จะเลือกชายาเพียงเพราะพวกเขาต้องการให้พระองค์เลือกหรือเจ้าคะ ? ” ใจของหลู่ปิงเริ่มใคร่ครวญถึงข้อมูลที่นางรู้เกี่ยวกับองค์ชายหกมันวิ่งผ่านจิตใจของนางทันที และในที่สุดนางต้องยอมรับว่าเจียนเอ๋อนั้นถูกต้อง แต่ถึงกระนั้นนางก็ยังเป็นห่วง นางเข้าใจหลู่ซ่งและเก้อซื่อเป็นอย่างดี สองคนนั้นจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะไปให้ถึงเป้าหมายของพวกเขา เมื่อพวกเขาตัดสินใจแล้ว พวกเขาจะคิดหาหนทางที่จะเดินไปจนถึงจุดสิ้นสุด ก่อนหน้านี้ตระกูลหลู่ได้สูญเสียบุตรชาย 1 คนและบุตรสาว 2 คนไปแล้ว และนางกลัวว่าเมื่อถึงเวลานั้น พวกเขาจะเดิมพัน แม้ว่าจะหมายความว่าพวกเขาจะไม่เหลือทายาทเลยก็ตาม
“ไม่”นางพึมพำกับตัวเอง “ข้าต้องหาวิธีออกจากตระกูลหลู่ ข้าจะต้องไม่ถูกพวกเขาบังคับอีกต่อไป”
เจียนเอ๋อตกใจมากหลังจากได้ยินสิ่งนี้และไม่สามารถช่วยได้ แต่ถามว่า “คุณหนูกำลังพูดอะไรเจ้าคะ ? เป็นไปได้อย่างไรที่คุณหนูจะออกไป” นางเดินไปที่ประตูห้องขณะที่นางพูด และมองผ่านช่องว่างในประตูถอนหายใจแล้วพูดว่า “ท่านใต้เท้าผูกสุนัขสีน้ำตาลตัวใหญ่ 2 ตัวไว้ที่ลานภายใน แม้ว่ามันจะบอกว่าพวกเขาจะไม่กัด แต่สุนัข 2 ตัวนั้นสุดยอดมาก ไวต่อกลิ่น ตราบใดที่คุณหนูออกจากห้อง พวกมันจะเห่าเสียงดัง และหลังจากเห่าสองสามครั้ง ยามลับจากคฤหาสน์จะรีบมา ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ คุณหนูจะทำอย่างได้เจ้าคะ ? ”
เจียนเอ๋อยังรู้สึกกังวลแทนหลู่ปิงนางตามหลู่ปิงตั้งแต่ยังเด็กและย่อมเข้าใจเป็นอย่างดีว่าตระกูลหลู่ไม่ชอบนางมากที่สุด ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาเมื่อนางมีโรคซับซ้อน และตระกูลหลู่มีบุตรสาว 2 คน พวกเขาไม่ได้ใช้ประโยชน์จากนาง แต่ปัจจุบันตระกูลหลู่ไม่มีใครเลย ดังนั้นแม้ว่านางจะเป็นผู้หญิงที่มีกลิ่นแปลก ๆ บนร่างกายของนาง และต้องพึ่งพาน้ำหอมคุณภาพต่ำเพื่อปกปิดมัน ความคิดของหลู่ซ่งจึงหันไปตามทิศทางของนาง การได้ยินหลู่ปิงบอกว่านางต้องการหลบหนี นางหวังว่าหลู่ปิงจะหนีไปได้ แต่ก็รู้สึกว่าจะเป็นไปไม่ได้ ในไม่ช้านางก็รู้สึกหดหู่ถอนหายใจตลอดเวลา novel-lucky
แต่หลู่ปิงก็ไม่คิดในแง่ร้ายเหมือนนางนางถามเจียนเอ๋อ “ถ้าสุนัข 2 ตัวนี้ไม่ได้กลิ่น พวกมันจะเห่าหรือไม่ ? ”
เจียนเอ๋อส่ายหัวของนาง“ไม่เห่าเจ้าค่ะ โดยปกติบ่าวรับใช้จะเดินไปที่ลานบ้าน พวกมันก็ไม่เห่าและเชื่อฟังมากนั่งอยู่บนพื้น แต่คุณหนูเห็นหรือไม่เจ้าคะ เมื่อท่านใต้เทานำพวกมันมาเป็นครั้งแรก ตราบเท่าที่คุณหนูปรากฏตัว สุนัขเหล่านั้นจะเห่าไม่หยุดใช่หรือไม่ ? ”
”ใช่! เพราะกลิ่นในร่างกายของข้ากวนใจพวกมัน แต่ถ้ากลิ่นนั้นไม่มีอีกต่อไป ข้าหวังว่าแม้ว่าพวกมันจะเห็นข้า พวกมันก็จะเชื่อฟัง”
นางมีความคิดอยู่ในใจและไม่ได้พูดอะไรมากขึ้นเพียงเก็บสิ่งของไว้ในบ้านอย่างเงียบ ๆ ด้วยกระเป๋าใบเดียว นางเก็บเสื้อผ้า 2 ชุด และเอาเงินที่นางเก็บได้จากตู้ไปเก็บไว้ นอกจากนี้ยังมีเครื่องประดับเล็ก ๆ ที่จะช่วยให้จำนำได้ง่าย จากนั้นนางก็หยิบต้นหอมหมื่นลี้ขึ้นมาแล้วยัดเข้าไปข้างใน จากนั้นนางผูกปมกับถุงผ้า มันพองมากและดูแข็งแรง
เจียนเอ๋อสับสน“คุณหนูทำอะไรเจ้าคะ ? ”
นางถามเจียนเอ๋อในทางกลับกัน“ถ้าเจ้าต้องเลือกระหว่างคฤหาสน์หลู่กับข้า เจ้าจะเลือกใคร ? ”
“คุณหนูเจ้าค่ะ”เจียนเอ๋อแสดงจุดยืนของนางอย่างรวดเร็ว “ข้าถูกซื้อเข้ามาในคฤหาสน์และติดตามคุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าเมื่อใดข้าต้องเลือกทาง ข้าจะเลือกคุณหนูเจ้าค่ะ”
“ดี”ขณะที่นางพูด นางหยิบเอกสารออกมาจากกล่องเล็ก ๆ แล้วดันเงินเข้าไปในมือของนางแล้วพูดว่า “นี่คือสัญญาบ่าวรับใช้ของเจ้า ข้าส่งคืนให้เจ้าแล้วตอนนี้ เจ้าเป็นอิสระแล้ว ข้าขอเพียงอย่างเดียวสำหรับเจ้า รับเงินนี้และออกจากคฤหาสน์ แล้วแอบจ้างรถม้าให้ข้า รอข้านอกประตูทิศตะวันตกของเมืองหลวง ก่อนที่ประตูเมืองจะปิด ข้าจะหาทางออกไป และหลังจากจากไปแล้ว ข้าจะไปตามทางของข้า และเจ้าก็จะไปตามทางของเจ้า ข้าจะให้เงินเจ้าไปด้วย จากนี้ไปอย่าเป็นบ่าวรับใช้ของคนอื่น กลับบ้านและใช้ชีวิตที่ดี”
เจียนเอ๋อตกตะลึงเมื่อได้ยินเรื่องนี้ปากของนางอ้าค้างด้วยความตกใจ นางไม่เข้าใจว่าคุณหนูของนางจะมีทางหนีออกไปได้อย่างไร นางจะออกไปได้หรือไม่ ? นางจะหนีจากคฤหาสน์หลู่นี้ได้อย่างไร ?
แต่หลู่ปิงไม่คิดว่ามันยากนางแค่บอกเจียนเอ๋อ “พวกเขาแค่จำกัดเสรีภาพของข้า แต่ไม่ได้จำกัดบ่าวรับใช้อย่างเจ้า เจ้าสามารถเดินไปรอบ ๆ คฤหาสน์ และแม้แต่ปล่อยให้ไปซื้อของ เจ้าสามารถพูดได้ว่าข้าต้องการซื้อสมุนไพรหอมมีอยู่ในเมืองหลวง โดยปกติข้ามักจะขอให้เจ้าออกไปซื้อสมุนไพรหอมต่าง ๆ ดังนั้นมันจะไม่กระตุ้นความสงสัย เป็นเพียงว่าหลังจากที่เจ้าออกจากคฤหาสน์ เจ้าต้องให้ความสนใจมากขึ้นอย่าให้คนอื่นสังเกตเห็นและรีบทำภารกิจให้เสร็จ จ้างรถม้า และรอข้าอยู่นอกเมืองเข้าใจหรือไม่”
เจียนเอ๋อพยักหน้าและยังตอบสนองช้าแต่หลู่ปิงไม่สามารถรอได้นานขนาดนั้น นางจึงเร่งอีกฝ่ายให้ทำงานอย่างรวดเร็ว เจียนเอ๋อออกจากคฤหาสน์ภายใต้การกระตุ้นของนาง หลังจากนั้นไม่นานหลู่ซ่งก็มาโดยส่วนตัว และสิ่งแรกที่เขาพูดคือ “ข้าได้ยินมาว่าเจ้าให้บ่าวรับใช้ของเจ้าไปซื้อสมุนไพรหอมหรือ ? ”
หลู่ปิงไม่แปลกใจที่บิดาของนางที่มาและพยักหน้าอย่างเป็นธรรมชาติโดยถามเขาว่า “ทำไมท่านพ่อถึงถามเรื่องนี้ การที่บ่าวรับใช้ของข้าจะไปซื้อสมุนไพรที่มีกลิ่นหอม มันไม่ได้เกิดขึ้นตามปกติหรือเจ้าคะ ? ”
หลู่ซ่งไม่กังวลกับการที่บ่าวรับใช้ออกจากคฤหาสน์เขาถามหลู่ปิง “เจ้าเคยคิดหรือไม่ ? เจ้าควรเตรียมสมุนไพรที่มีกลิ่นหอมมากขึ้น จากนั้นเลือกสมุนไพรที่เหมาะสมที่สุดสำหรับเจ้าที่จะใช้ดับกลิ่น แต่มันไม่สามารถเอาชนะได้ ไม่ว่าเจ้าจะพยายามมากเพียงใดก็ตาม มันเป็นไปได้ที่เจ้าจะได้รับความโปรดปรานจากองค์ชายหก”
หลู่ปิงขมวดคิ้วแต่ไม่ได้พูดถึงความโปรดปรานของหลู่ซ่งเพียงเพราะนางมีความคิดที่จะหนี นางรู้สึกว่านางจะหาวิธีได้ง่ายขึ้นหากนางไม่ขัดขืน แต่นางก็คิดว่าควรทำแบบเดียวกับที่เคยเป็นมาก่อนและเป็นธรรมชาติ ดังนั้นนางจึงบอกหลู่ซ่งว่า “การคิดหรือไม่คิดนั้นไม่มีอยู่ในใจของข้า เพราะข้าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย ข้าได้ปฏิเสธท่านพ่อไปก่อนหน้านี้แล้ว ข้าไม่ต้องการเข้าพระราชวังและจะไม่แต่งงานกับองค์ชายหก สำหรับสิ่งที่ท่านพ่อและท่านแม่คิด นั่นเป็นปัญหาของพวกท่านและไม่เกี่ยวข้องกับข้า”
“เจ้า…”หลู่ซ่งรู้สึกว่าบุตรสาวคนนี้ไม่อาจต้านทานได้ และบางครั้งเขาก็โกรธจนเขาอยากตบนาง แต่หลังจากที่ได้เห็นใบหน้าที่งดงาม เขากลัวว่าเขาจะทำลายมัน และทำให้เรื่องใหญ่โตของครอบครัวเสียหาย ดังนั้นเขาจึงตำหนินางอย่างรุนแรง “เจ้าเป็นบุตรสาวของตระกูลหลู่ นับตั้งแต่สมัยโบราณ เรื่องการแต่งงานของบุตรได้รับการตัดสินจากผู้ปกครองและแม่สื่อ แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้เกิดในตระกูลหลู่ มันก็จะเหมือนกันแม้ว่าเจ้าจะเป็นบุตรสาวของครอบครัวอื่น ! คิดให้ดี ! ” หลังจากที่หลู่ซ่งพูดอย่างนี้ เขาก็เปิดประตูออกไป และนำสุนัขสีน้ำตาลตัวใหญ่ 2 ตัวมาที่ด้านข้างประตูห้องของหลู่ปิงเพื่อป้องกัน
หลู่ปิงไม่ได้ใส่ใจกับการกระทำของเขาเพียงแต่เรียกร้องให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำอาบน้ำ หลังจากยืนยันว่าหลู่ซ่งไปไกลแล้ว แม้ว่ามันจะยังคงเป็นเวลากลางวัน เพราะนางมีโรคซับซ้อน นางมักจะต้องอาบน้ำวันละสองสามครั้ง และมันก็เหมือนกันไม่ว่าจะเป็นกลางวันหรือกลางคืน ผู้คนในคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ก็คุ้นเคยกับมัน แม้ว่าหลู่ซ่งที่ไม่ได้เดินไปไกลก็ได้ยินเรื่องนี้ เขาจะไม่สงสัยอะไรเลย…