บทที่ 1513 หรือเธอต่างหากคือเนี่ยอู๋โยว
ผู้ชายคนนี้…หน้าคุ้นมาก เหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อน…
จู่ๆ เยี่ยหวันหวั่นก็นึกขึ้นได้ ตอนนั้นที่อยู่จีน เธอเคยโดนไล่ล่าอย่างไม่รู้สาเหตุ…และในหมู่คนที่ไล่ล่าเธอก็มีผู้ชายคนนี้อยู่ด้วย…
เยี่ยหวันหวั่นสะท้านไปทั้งใจ
ดูอีกทีเหมือนผู้ชายคนนี้จะเป็นคนของเนี่ยหลิงหลง…
หรือคนที่อยู่เบื้องหลังการไล่ล่าเธอในตอนนั้นก็คือเนี่ยหลิงหลง?!
แต่ตอนนั้นเธอกับเนี่ยหลิงหลงไม่เคยบาดหมางอะไรกัน พวกเธอไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ ทำไมเธอต้องไล่ล่าเยี่ยหวันหวั่น ? แล้วทำไปเพื่ออะไร?!
เพียงเสี้ยววินาทีเดียว ความคิดมากมายผุดขึ้นมาในสมองเยี่ยหวันหวั่น
เนี่ยอู๋หมิงเดินทางไปประเทศจีนเพื่อตามหาเนี่ยอู๋โยวที่เป็นน้องสาว…แล้วเขาก็พูดมาตลอดว่าเธอเหมือนน้องสาวเขามาก…
หลังจากนั้นถังถังมาตามหาแม่ที่จีน แล้วก็ได้รู้จักกับเธอ
ต่อมาเนี่ยอู๋โยวถูกตามหาจนเจอในจีน…แต่เนี่ยอู๋หมิงกลับสงสัยว่าเนี่ยอู๋โยวเป็นตัวปลอม
แม้แต่เจ้าหมาจรจัดอี้สุ่ยหานก็ยังไหว้วานให้เธอช่วยตรวจสอบเรื่องนี้ด้วย
ประจวบเหมาะกับตอนนั้นเนี่ยหลิงหลงส่งคนไปไล่ล่าเธอที่จีน…
หรือว่า…
เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดด้วยความประหลาดใจ กระทั่งไม่อยากเชื่อ…
ถ้างั้น สมมติว่าเธอเป็นเนี่ยอู๋โยว…
แต่ไม่ว่าเยี่ยหวันหวั่นจะคิดยังไงก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
ถ้าเธอเป็นเนี่ยอู๋โยวจริง เนี่ยหลิงหลงก็เป็นน้องสาวเธอ น้องสาวเธอจะไล่ล่าเธอทำไม?
อีกอย่าง เนี่ยอู๋หมิงก็จะกลายเป็นพี่ชายเธอ แล้วนายหญิงตระกูลเนี่ยก็จะกลายเป็นแม่ของเธอ
พี่ชายกับแม่แท้ๆ ของเธอจะจำเธอไม่ได้เชียวเหรอ?!
นี่มันออกจะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว…
แต่ไม่ว่ายังไง เนี่ยหลิงหลงกับผู้ชายคนที่ไล่ล่าเธอต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยแน่!
วินาทีนี้ เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเนี่ยหลิงหลงแล้วยิ้มเล็กน้อย “คุณกับพี่สาวรักกันดีจังเลยนะคะ ฉันได้ยินพี่อู๋หมิงบอกว่าเนี่ยอู๋โยวเก็บคุณมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ถ้าไม่ใช่เพราะเนี่ยอู๋โยวคุณคงตายอยู่ข้างนอกนั่นแต่แรกแล้ว ทำไมตอนนี้ถึงได้กลายเป็นคุณหนูตระกูลเนี่ยผู้ร่ำรวยมั่งคั่ง แล้วยังเป็นนักเรียนในตำนานของโรงเรียนชื่อเหยียนไปได้อีก”
สิ้นเสียงเยี่ยหวันหวั่น โดยเฉพาะพอได้ยินคำว่าเก็บมาเลี้ยง สีหน้าของเนี่ยหลิงหลงดูมืดมนทันที แต่ไม่นานก็ปรับสีหน้าเป็นปกติ
“หึๆ ใช่ค่ะ ดูเหมือนคุณกับพี่ใหญ่ของฉันจะสนิทกันมากนะคะ ขนาดเรื่องอย่างงี้พี่ใหญ่ยังเล่าให้คุณฟัง…ถูกต้องแล้วค่ะ พี่สาวเก็บฉันมาเลี้ยง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่สาวฉันคงตายไปแล้ว” เนี่ยหลิงหลงกล่าว “ฉันรู้สึกขอบคุณพี่อู๋โยวมาก”
“ถ้างั้นสถิติของเนี่ยอู๋โยวในโรงเรียนชื่อเหยียน คุณในฐานะน้องสาวของเธอ ทำไมต้องจงใจทำลายสถิตินั้นด้วยล่ะคะ?” เยี่ยหวันหวั่นแสร้งถามด้วยสีหน้าฉงน
เนี่ยหลิงหลงหรี่ตา จ้องพิจารณาเยี่ยหวันหวั่น
เนี่ยหลิงหลงยังไม่ทันพูดอะไร นักเรียนที่ยืนอยู่ข้างหลังเนี่ยหลิงหลงกลับแค่นเสียงหัวเราะ จ้องเยี่ยหวันหวั่นแล้วบอกว่า “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย เรื่องในโรงเรียนชื่อเหยียนของเรา คนที่ไม่รู้เรื่องอะไร แล้วก็ไม่มีชื่อเสียงอย่างคุณมีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์?”
นักเรียนชายเองก็แค่นเสียงกล่าวว่า “มาเป็นแขกที่บ้านคนอื่นเขา ควรแยกแยะให้ออกว่าใครเป็นเจ้าบ้าน”
“แม่เอ็งเถอะ!”
จู่ๆ เนี่ยอู๋หมิงก็ซัดฝ่ามือใส่หัวของนักเรียนชายคนนั้นอย่างแรง
วินาทีต่อมา ร่างของนักเรียนชายคนนั้นกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร
ไม่นาน เสียงร่างกายร่วงกระแทกพื้นก็ดังสนั่น
————————————————————————————-
บทที่ 1514 รับเป็นลูกสาวบุญธรรม
จู่ๆ เนี่ยอู๋หมิงก็อาละวาด ทุกคนในห้องเองก็ตกใจ แม้แต่เยี่ยหวันหวั่นก็ยังอึ้งงัน
“ไอ้กระจอกอย่างพวกแกสองคนคิดว่าตัวเองเป็นใครวะ พวกแกมีสิทธิ์อะไรมาดูถูกเพื่อนร่วมสาบานของฉันเนี่ยอู๋หมิงคนนี้?” เนี่ยอู๋หมิงชี้หน้านักเรียนโรงเรียนทหารรับจ้างสองคนนั้น แล้วตะคอกเสียงเย็น
“ฉันให้เวลาพวกแกสามวินาที ถ้าฉันนับถึงสามแล้วพวกแกยังยืนอยู่ต่อหน้าฉัน ฉันจะฆ่าพวกแกซะ” เนี่ยอู๋หมิงจ้องหน้าสองคนนั้น
“พี่ใหญ่ นี่พี่ทำอะไรของพี่น่ะ!” เนี่ยหลิงหลงก้าวเข้ามามองเนี่ยอู๋หมิง
“รุ่นน้องระยำอะไรของเธอพูดกับเพื่อนฉันว่าอะไรล่ะ?” เนี่ยอู๋หมิงกล่าว
“พี่ใหญ่ รุ่นน้องสองคนนี้เป็นตรงไปตรงมา คิดอะไรก็พูดอย่างงั้น เมื่อกี้อาจจะปากไวไปหน่อย แต่พี่ถึงกับลงไม้ลงมือเลยเหรอ!” เนี่ยหลิงหลงกล่าว
“พี่ใหญ่ พี่ทำเกินไปจริงๆ!” ‘เนี่ยอู๋โยว’ที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งก็พูดเสริมว่า “ถ้าข่าวหลุดออกไปตระกูลเนี่ยของเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”
“ทำไม พวกเธอคิดจะต่อต้านงั้นเหรอ!” เนี่ยอู๋หมิงตวัดสายตาจ้อง ‘เนี่ยอู๋โยว’กับเนี่ยหลิงหลง “บ้านนี้ฉันเป็นพี่ใหญ่ คำพูดของฉันถือเป็นคำขาด เพื่อนที่ฉันพามา ถ้าพวกแกไม่ให้เกียรติก็เท่ากับตบหน้าฉัน แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน!” เนี่ยอู๋หมิงคำราม
เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นได้แต่มองเนี่ยอู๋หมิงอย่างอึ้งๆ
ให้ตายเถอะ…รู้สึกอุ่นใจสุดๆ ไปเลย ทำไมแต่ก่อนไม่เห็นเคยรู้สึกได้เลย…ต่อไปเธอต้องทำดีกับเขาหน่อยรึเปล่านะ…
“เนี่ยอู๋หมิง จะเกินไปแล้วนะ!” จู่ๆ นายหญิงตระกูลเนี่ยก็ตวาดเสียงดัง
“แม่ เพื่อนผมแค่คุยเรื่องทั่วไป มีอะไร…” เนี่ยอู๋หมิงหันไปพูดกับนายหญิงตระกูลเนี่ย
“ฉันบอกว่าแกทำเกินไป ไม่ได้ว่าหวันหวั่น” นายหญิงตระกูลเนี่ยขมวดคิ้ว
“เหอะ! ผมมันก็เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโตอยู่แล้ว!” เนี่ยอู๋หมิงแค่นเสียง ถึงจะพูดอย่างงี้ แต่เขากลับไม่พูดอะไรอีก
“พวกฉันขอตัวก่อนนะคะ…”
ตอนนี้เอง นักเรียนสองคนนั้นหันไปกล่าวกับเนี่ยหลิงหลงและนายหญิงตระกูลเนี่ย
ก่อนจะกลับ สองคนนั้นจ้องหน้าเยี่ยหวันหวั่นด้วยแววตาอาฆาต พวกเขาจำหน้าเยี่ยหวันหวั่นจนขึ้นใจ แล้วจึงค่อยเดินออกจากตระกูลเนี่ย
“คุณหนูหวันหวั่น วันนี้มีเรื่องในบ้านของเรา ยังไงก็เชิญกลับไปเถอะค่ะ พวกเราไม่ส่งแล้วกัน” ตอนนี้เอง ‘เนี่ยอู๋โยว’จ้องเยี่ยหวันหวั่นแล้วกล่าว
แต่เยี่ยหวันหวั่นยังไม่ทันพูดอะไร นายหญิงตระกูลเนี่ยกลับบอกว่า “ไหนๆ ก็มาแล้ว อยู่กินข้าวก่อนเถอะ อีกเดี๋ยวถังถังก็น่าจะกลับมาแล้ว”
“แม่คะ…” เนี่ยหลิงหลงมองนายหญิงตระกูลเนี่ยเหมือนไม่เข้าใจ
“หวันหวั่นเป็นเพื่อนของพี่ใหญ่ อย่าเสียมารยาท!” นายหญิงตระกูลเนี่ยย่นคิ้ว
ขนาดตัวนายหญิงตระกูลเนี่ยเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป ยิ่งมองเยี่ยหวันหวั่นก็ยิ่งรู้สึกชอบ ถึงขนาดหวังว่าเธอจะอยู่นานกว่านี้อีกหน่อย
“ขอบคุณค่ะ คุณป้า…” เยี่ยหวันหวั่นหันไปยิ้มหวานให้นายหญิงตระกูลเนี่ย
รอยยิ้มของเยี่ยหวันหวั่นทำให้นายหญิงตระกูลเนี่ยอดยิ้มตามไม่ได้
“ใช่สิ…หวันหวั่น เมื่อกี้อู๋หมิงบอกว่าหนูกับเขาเป็นเพื่อนร่วมสาบานกัน?” จู่ๆ นายหญิงตระกูลเนี่ยก็เปลี่ยนเรื่อง
เยี่ยหวันหวั่นอึ้ง เธอกับเนี่ยอู๋หมิง…กลายเป็นเพื่อนร่วมสาบานกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เนี่ยอู๋หมิงพูดไปเรื่อยเองต่างหาก…
แต่นายหญิงตระกูลเนี่ยถามขนาดนี้แล้ว เยี่ยหวันหวั่นจะหักหน้าเนี่ยอู๋หมิงก็ไม่ได้ ทำได้แค่พยักหน้า “อ่า…ใช่แล้วค่ะ หนูกับพี่อู๋หมิงเป็นเพื่อนร่วมสาบานกันค่ะ…”
“อืม” นายหญิงตระกูลเนี่ยครุ่นคิดแล้วพูดว่า “หวันหวั่น ในเมื่อเป็นอย่างงี้ ป้ารับหนูเป็นลูกสาวบุญธรรมด้วยดีไหมจ๊ะ?”
สิ้นเสียงของนายหญิงตระกูลเนี่ย เนี่ยหลิงหลงกับ ‘เนี่ยอู๋โยว’ ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ
นายหญิงตระกูลเนี่ยจะรับผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวบุญธรรม?! ล้อเล่นรึเปล่า!
แม้แต่เยี่ยหวันหวั่นเองก็ยังอึ้ง เพิ่งจะเจอหน้ากัน นายหญิงตระกูลเนี่ยก็จะรับเธอเป็นลูกสาวบุญธรรมแล้ว…