เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 993
ตาเฒ่าซูโกรธจนขมวดคิ้วขึ้นมา กัดฟันพูดว่า “ฉันอยากให้นายช่วยประลองด้านยากับคนคนหนึ่ง”
“ได้อะไร!”
อี้ปู่พูดอย่างเฉยเมย
ตาเฒ่าซูอึ้งไปครู่หนึ่ง เขายังเตรียมคำพูดเอาไว้อีกยืดยาว แต่อี้ปู่ไม่สนใจสิ่งนี้เลย พูดถึงผลประโยชน์ออกมาตรงๆ
ตาเฒ่าซูขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “นายอยากได้อะไร”
อี้ปู่เอียงหัวครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ฉันต้องการห้องที่มีแสงสว่างเพียงพอ ดีที่สุดคือใหญ่เหมือนที่นี่ กลางวันเห็นดวงอาทิตย์ กลางคืนเห็นท้องฟ้ายามราตรี ฉันต้องการหนังสือเยอะๆ ด้วย โดยเฉพาะหนังสือยากับหนังสือวิชา ไม่ใช่หนังสือมั่วๆ พวกนี้ ใช่สิ ฉันชอบกินถังหูลู่ด้วย นายซื้อให้ฉันสักไม้ได้ไหม”
อี้ปู่เบิกตาโตมองตาเฒ่าซูแล้วเอ่ยขึ้น
ตอนนี้เขาเพิ่งจะดูเหมือนเด็กน้อย
ตาเฒ่าซูกัดฟันพูดว่า “เรื่องอื่นไม่มีปัญหา แต่ฉันไม่ให้หนังสือนาย อย่าลืมสิว่านายเป็นผู้ฝึกชั่วร้าย”
อี้ปู่ส่ายหน้าพูดว่า “นายพูดได้เพียงว่าพ่อฉันเป็นผู้ฝึกชั่วร้าย ฉันแค่มีออร่าปีศาจแปดเปื้อนอยู่เท่านั้น”
ตาเฒ่าซูพูดว่า “มีออร่าปีศาจก็คือผู้ฝึกชั่วร้าย”
อี้ปู่ถอนหายใจเบาๆ ใส่ตาเฒ่าซู ยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนนี้รอบตัวนายก็มีออร่าปีศาจแล้ว งั้นนายใช่ผู้ฝึกชั่วร้ายไหม”
ตาเฒ่าซูสะบัดมือหันหลังแล้วพูดว่า “เด็กนี่ ฉันขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว ดูเหมือนคิดผิดที่มาหานาย นายอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ!”
อี้ปู่รีบพูดว่า “เดี๋ยวก่อน ฉันตกลง”
ตาเฒ่าซูชะงักฝีเท้าลง หันมามองอี้ปู่แล้วพูดว่า “นายพูดอะไรนะ”
อี้ปู่ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันบอกว่าตกลง อย่าลืมเปลี่ยนห้องใหม่ให้ฉัน แล้วซื้อถังหูลู่ให้ฉันด้วย”
ตาเฒ่าซูพยักหน้าพูดว่า “ได้ แต่หนังสือวิชากับหนังสือยา ฉันไม่มีทางให้นายเด็ดขาด”
“รู้แล้วๆ คนขี้งก ทำไมนายถึงขี้งกกว่าเด็กอีกล่ะ!”
อี้ปู่โบกมือไปมาใส่ตาเฒ่าซู ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูหมิ่น
โดนเด็กดูหมิ่น ตาเฒ่าซูโกรธมาก แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถระบายออกมาได้
อี้ปู่พูดว่า “โอเค ตอนนี้บอกฉันได้หรือยังว่าฉันต้องประลองด้านยากับใคร”
ตาเฒ่าซูพูดว่า “เขาชื่อลู่ฝาน พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปเจอเขา นายต้องพยายามคิดวิธี ให้อีกฝ่ายประลองด้านยากับนาย”
อี้ปู่พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ที่แท้จะให้ฉันไปยั่วยุอีกฝ่ายนี่เอง! ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะจำชื่อลู่ฝานไว้ เขาเก่งมากไหม”
ตาเฒ่าซูครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ต้องดูว่านายจะบีบให้เขาแสดงฝีมือออกมาได้มากเท่าไร”
อี้ปู่ฉีกยิ้มเห็นฟันขาว
“ฟังดูน่าสนใจมาก”
……
เช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์สาดส่องไปทั่ว ในห้องยาอากาศดี
ลู่ฝานสงสัยมาตลอด ท้องฟ้าในห้องยาคือท้องฟ้าจริงหรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ของจริง งั้นการใช้ค่ายกลสร้างภาพลวงตาเป็นท้องฟ้าออกมาใหม่ ฝีมือระดับนี้เพียงพอให้คนชื่นชมกับความอัศจรรย์แล้ว
ลู่ฝานยืนหลับตาอยู่หน้าประตู สูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าตรู่
ดูเหมือนวันนี้คงเป็นวันที่มีความสุขอีกวัน
ขณะกำลังคิดเช่นนี้ ทันใดนั้นเสียงหนึ่งดังมาจากข้างตัวเขา
“ขอถามหน่อย นายคือลู่ฝานใช่ไหม”
ลู่ฝานลืมตาขึ้นทันที ตกใจเป็นอย่างมาก
ใครเข้ามาข้างตัวเขาได้ง่ายขนาดนี้ อีกทั้งเขาไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด
สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือเด็กน้อยอายุ 7-8 ปีคนหนึ่ง
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันคือลู่ฝาน นายมาถามเรื่องยาเหรอ”
เด็กน้อยฉีกยิ้ม ฟันขาวสะท้อนแสงอาทิตย์
เมื่อสะบัดมือ หม้อขนาดใหญ่ใบหนึ่งร่วงลงมาจากฟ้า!
ลู่ฝานรีบถอยไปด้านหลังสองสามก้าว เกิดเสียงดังปัง หม้อใบใหญ่กระแทกลงด้านหน้าเขา ขาหม้อทั้งหกขาจมลงไปบนพื้น อีกนิดเดียวลู่ฝานเกือบโดนหม้อกระแทกแล้ว
“เปล่า ฉันมาประลองด้านยา!”