ได้มีการกล่าวว่าคนเราจะเห็นใจกันก็ยามทุกข์ยากความจริงที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคนนั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในทันที เช่นเดียวกับเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง พวกเขายืนยันกันระหว่างการเผชิญหน้าช่วงเวลาสั้น ๆ ในภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ เช่นเดียวกับเหรินซีเต๋าและหลู่ปิง เป็นเพียงการพบปะที่พวกเขาได้รับภายใต้การจัดการโดยเจตนาของเสนาบดีหลู่ซ่ง
เฟิงหยูเฮงกล่าวก่อนหน้านี้นางไม่เชื่อในการเสริมสร้างความรู้สึกเมื่อเวลาผ่านไป คนที่นางรักต้องเป็นคนที่นางสามารถรักตั้งแต่แรกพบ หากต้องได้รับการปลูกฝังเมื่อเวลาผ่านไป แสดงว่าไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความรู้สึก
เหรินซีเต๋าและหลู่ปิงผ่านสามวันและสามคืนในถ้ำในตอนเช้าของวันที่สี่ ในที่สุดเหรินซีเฟิงก็นำผู้คนพบถ้ำนี้ เมื่อผู้เชี่ยวชาญไต่หน้าผาและไปถึงถ้ำแห่งนี้ สภาพร่างกายของหลู่ปิงไม่สามารถทนได้และนางก็หมดสติ เหรินซีเต๋ารู้สึกตัวครึ่งหนึ่ง แต่ในนาทีสุดท้ายเขาจำได้ว่าผู้เชี่ยวชาญเป็นยามลับจากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน และเมื่อเขาผ่อนคลาย เขาก็หมดสติไป
เหรินซีเฟิงได้ติดตามกลุ่มผู้เชี่ยวชาญนี้ไปยังถ้ำแห่งนี้เมื่อเห็นพี่ชายของนาง และหลู่ปิงหมดสติไปในอ้อมแขนของกันและกัน นางกระทืบเท้าและพูดว่า “ลืมมันไป ช่วยชีวิตพวกเขาทั้งสอง ! การแต่งงานครั้งนี้จะเป็นเรื่องยากที่จะล้มเลิก ข้าไม่รู้ว่าท่านพ่อจะคิดอย่างไรหลังจากรู้เรื่องนี้”
ยามลับจากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านมาถึงก่อนหน้านี้1วัน มันเป็นเรื่องบังเอิญที่พวกเขาได้รับจดหมายจากทั้งสองคนโดยบอกว่าพวกเขากำลังเดินทางกลับเมืองหลวง แม่ทัพปิงหน่านรู้สึกเป็นห่วงส่งคนไปพบพวกเขา และเมื่อพวกเขามาถึงสถานที่นี้ พวกเขาเห็นว่าเหรินซีเฟิงเป็นผู้บังคับบัญชาคนกลุ่มใหญ่ในการค้นภูเขา ยามลับเข้าร่วมด้วย และเร็วมาก ผู้คนจากคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ไม่ได้ทำอะไรเลย นอกจากน้ความสามารถของพวกเขาแตกต่างกันอย่างมากระหว่างทั้งสองฝ่าย ยามลับจากตระกูลหลู่จะเทียบกับยามลับคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านได้อย่างไร ? ไม่เพียงแต่คนเหล่านี้ไร้ประโยชน์ในตอนนี้ พวกเขาถูกจำกัดโดยผู้คนจากคฤหาสน์ของแม่ทัพ ท้ายที่สุดแล้วมันคือการติดตามของพวกเขาซึ่งทำให้เหรินซีเต๋าโดดลงหน้าผา
เร็วมากด้วยเหรินซีเฟิงเป็นผู้นำกลุ่มกลับสู่เมืองหลวง หลังจากเข้ามาในเมืองหลวงแล้ว เหรินซีเฟิงสั่งให้คนไปแจ้งคฤหาสน์ของตระกูลหลู่ทันทีโดยขอให้พวกเขาไปที่คฤหาสน์ของแม่ทัพ
เมื่อได้รับข่าวหลู่ซ่งเพิ่งกลับมาจากราชสำนักตอนเช้า เขาเพิ่งมาถึงประตูของคฤหาสน์ เมื่อพวกเขาได้ยินข้อมูลที่บอกให้เขาไปที่คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน ในตอนแรกหลู่ซ่งไม่เข้าใจ และเมื่อคนที่มาพูดซ้ำอีกครั้ง เขายืนอยู่กับที่ เขาตกใจ
หลู่ปิงกลับมา? แต่นางกลับมาพร้อมกับคนจากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน ? เขายังได้ยินว่าผู้ที่ไล่ล่าตระกูลหลู่ทำให้คุณชายตระกูลเรินกระโดดจากหน้าผา ? มันเกิดขึ้นได้อย่างไร ? เหงื่อเย็นออกมาที่หน้าผากของเขา เขาไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านเลย ในขณะนี้เขารู้สึกปวดหัว โดยกลัวว่าสิ่งนี้จะทำให้สูญเสียทุกอย่าง
แต่มีคนขอให้เขาไปเขาไม่สามารถปฏิเสธได้ เขาเพิ่งกลับมาจากราชสำนักตอนเช้าโดยไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าของเจ้าหน้าที่ เขาจึงเดินทางไปคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน เมื่อเขาไปถึง คฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านก็วุ่นวายเช่นกัน เหรินซีเต๋ายังไม่ฟื้น ผู้คนกำลังเดินไปหาหมอ แม่ทัพปิงหน่านรู้สึกกระวนกระวายและเปล่งเสียงพูดเสียงดัง “หมอคนไหน ! ใช้ชื่อของแม่ทัพผู้นี้ แล้วไปพาหมอหลวงมา ! ” และเหรินซีเฟิงกระทืบเท้าของนาง“หมอหลวงคนไหน ! เร็ว ! นำตราประทันของแม่ทัพไปที่ตำหนักหยู และขอให้พระชายาหยูมา ! ”
ฮูหยินของท่านแม่ทัพยังกล่าวอีกว่า“ใช่แล้ว การขอให้พระชายาหยูมารักษาน่าเชื่อถือมากกว่า”
บ่าวรับใช้คนหนึ่งรีบออกไปและด้านนี้เหรินซีเฟิงก็สรุปเหตุการณ์ให้แม่ทัพปิงหน่านฟัง ความโกรธของแม่ทัพปิงหน่านไม่ทันได้ถูกระบายออกไป และเมื่อเขาเห็นว่าหลู่ซ่งมา เขาก็ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้ จริง ๆ แล้วเขาดึงดาบเฟิงที่เขามีอยู่ออกมา โดยไม่ดึงดาบออกมาจากฝัก เขาก็เหวี่ยงมันไปทางหลู่ซ่ง
หลู่ซ่งต้องการหลบด้วยความหวาดกลัวแต่การเคลื่อนไหวของเขาจะรวดเร็วเหมือนกับแม่ทัพปิงหน่านได้อย่างไร ไม่สามารถหลบได้ทันเวลา ดาบเล่มนั้นกระแทกเข้าที่ไหล่ซ้าย ทำให้เกิดอาการปวดอย่างมากจนเขาเริ่มเห็นดาว และเนื่องจากกำลังจากดาบ เขาถอยกลับไม่กี่ก้าว สูญเสียความสมดุลของเขา เขาล้มลงกับพื้นด้วย
หลู่ซ่งใช้เวลานานกว่าจะได้สติกลับมาเมื่อมองขึ้นไป ใบหน้าของแม่ทัพปิงหน่านที่หน้าแดงด้วยความโกรธ และดูเหมือนว่าเขาจะบ้าไปแล้ว เขารู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ มีปัญหาเกินกว่าที่จะพูดคุยกับแม่ทัพ เขาโกรธและกลัวในเวลาเดียวกัน เขาต้องการที่จะให้เหตุผลกับอีกฝ่ายโดยบอกว่า ข้าไปตามบุตรสาวของข้า สิ่งนี้เกี่ยวข้องกับบุตรชายของเจ้าได้อย่างไร ? บุตรชายของเจ้าตกหลุมรักบุตรสาวของข้าและกระโดดหน้าผาเอง ทำไมเจ้าถึงมาโทษข้า ? แต่เขารู้สึกว่าตั้งแต่เขามาถึงคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่านเพียงลำพังคนเดียว เขาก็เหมือนเนื้อบนเขียง โดยไม่ต้องใช้วิธีใดเพื่อป้องกันตัวเอง ตามอารมณ์ของแม่ทัพชราผู้นี้ ถ้าเขากล้าที่จะพูดแบบนี้ หัวของเขาจะถูกตัดออกด้วยดาบเล่มนั้น แต่ถ้าเขาไม่พูดอะไรเลย เสนาบดีฝ่ายซ้ายคนนี้จะต้องทนทุกข์ทรมานอย่างมากใช่หรือไม่ ? หลู่ซ่งนั่งบนพื้นเป็นเวลานานในที่สุดก็อ้าปากของเขา เขาบีบประโยค “บุตรสาวของข้าอยู่ที่ไหน ? หลู่ปิงอยู่ที่ไหน ? ”
“นายตายแล้ว! ” แม่ทัพปิงหน่านพูดเสียงดัง “เจ้าถามข้าเกี่ยวกับบุตรสาวของเจ้าเองหรือ ? ”
“ไม่ใช่พวกเจ้าทุกคนที่ขอให้เสนาบดีคนนี้มาหรือถ้าบุตสาวของข้าไม่อยู่ที่นี่ ทำไมข้าถึงต้องมาที่นี่ ? ” หลู่ซ่งหงุดหงิดเช่นกัน “ท่านแม่ทัพ ข้าเคารพท่านในการมีส่วนร่วมในการปกป้องอาณาจักร แต่ท่านไม่สามารถไร้เหตุผลได้ ท่านควรรู้สถานการณ์แวดล้อมของเรื่องนี้แล้ว คุณชายเหรินตัดสินใจกระทำเช่นนั้นเอง แล้วมันเกี่ยวข้องกับคฤหาสน์ตระกูลหลู่ของข้าอย่างไร ? เมื่อข้ามาที่นี่ ท่านโจมตีข้าทันที ข้าก็ยอมรับมันเช่นกัน แต่ถ้าหากมีการพูดคุยกันมากกว่านี้ ท่านนายพลก็ไร้เหตุผลเช่นกัน”
“เหตุผล? แม่ทัพผู้นี้คือเหตุผล ! ” แม่ทัพปิงหน่านเป็นผู้เชี่ยวชาญในการต่อสู้ และไม่มีทักษะทางภาษาใด ๆ ที่จะให้เหตุผลกับขุนนางพลเรือนอย่างหลู่ซ่ง ดังนั้นเขาจึงได้ยินเสียงตะโกนดัง ๆ ว่า “หลู่ซ่ง ถ้าบุตรชายของข้าตาย ข้าจะเผาคฤหาสน์ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายของเจ้า เผาทุกคนในครอบครัวของเจ้าจนตายตามไป ! อย่างมากข้าจะชดใช้ด้วยชีวิตของข้า แต่ข้าจะลากพวกเจ้าทุกคนลงนรกด้วยกัน ! เจ้าให้กำเนิดบุตรสาวที่น่าหลงใหล แต่เจ้าไม่ได้ขังนางที่บ้านอย่างเหมาะสม ปล่อยให้นางออกไป บุตรชายของข้าช่วยเจ้าด้วยความเมตตาก่อนหน้านี้ แต่เจ้าตั้งใจที่จะให้บุตรสาวของเจ้าหลอกลวงเขา เอาล่ะ ตอนนี้บุตรชายของข้ากระโดดหน้าผาเพื่อบุตรสาวของเจ้า เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าสามารถมัดเจ้าและโยนเจ้าลงหน้าผาได้”
หลู่ซ่งกับแม่ทัพปิงหน่านก็เหมือนบัณฑิตกับทหารแม้ว่าจะมีเหตุผลก็ตาม มันไม่สามารถสื่อสารได้ นอกจากนี้แม้ว่ามันจะดูเหมือนว่าเขาเป็นคนที่มีเหตุผลในเรื่องนี้บนพื้นผิว ถ้ามันถูกขุดลึกลงไป เขาก็ไม่กล้าเปิดเผยความจริงกับคนอื่น ทำไมหลู่ปิงถึงอยากหนี ? นั่นเป็นเพราะเขาบังคับให้หลู่ปิงแต่งงานกับองค์ชายหก ธรรมชาติของเรื่องนี้คือการเคลื่อนย้ายเบี้ยหมากรุกจากตระกูลหลู่ของเขา แต่เบี้ยหมากรุกนี้ถูกย้ายไปอยู่ในใจของเขา เขาไม่สามารถพูดสิ่งนี้กับผู้อื่นได้ ไอลีนโนเวล
ในขณะนี้หลู่ซ่งนั่งบนพื้นมองขึ้นไปที่แม่ทัพปิงหน่านผู้ซึ่งกำลังโกรธคิดว่าคุณชายตระกูลเหรินต้องไม่เป็นไร มิฉะนั้นเขาอาจจะไม่สามารถเอาชนะสถานการณ์นี้ได้ ตอนนี้จิตใจของฮ่องเต้ชัดเจนแล้ว และแม้ว่าเขาจะไม่ได้ถามเรื่องราชสำนักหลังจากจิตใจของเขาหายไปแล้ว มันอาจเป็นไปได้ว่าถ้าแม่ทัพชราต้องการสร้างปัญหา เขาก็สามารถทำให้ฮ่องเต้มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ได้ เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับฮ่องเต้มากนัก แต่แม่ทัพปิงหน่านนั้นต่างออกไป ในช่วงอายุน้อย ๆ พวกเขาได้ต่อสู้ในสนามรบเดียวกันและมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ! ฮ่องเต้จะให้ความยุติธรรมแก่แม่ทัพปิงหน่านแน่นอน และด้วยเหตุนี้เขาจึงจะต้องเผยความจริงกับคนอื่น ทำไมหลู่ปิงถึงอยากหนี ? นั่นเป็นเพราะเขาบังคับให้หลู่ปิงแต่งงานกับองค์ชายหก ธรรมชาติของเรื่องนี้คือการเคลื่อนย้ายเบี้ยหมากรุกจากตระกูลหลู่ของเขา แต่เบี้ยหมากรุกนี้ถูกย้ายไปอยู่ในใจของเขา เขาไม่สามารถพูดสิ่งนี้กับผู้อื่นได้
ในขณะนี้หลู่ซ่งนั่งบนพื้นมองขึ้นไปที่แม่ทัพปิงหน่านผู้ซึ่งกำลังโกรธคิดว่าคุณชายตระกูลเหรินต้องไม่เป็นไร มิฉะนั้นเขาอาจจะไม่สามารถเอาชนะสถานการณ์นี้ได้ ตอนนี้จิตใจของฮ่องเต้ชัดเจนแล้ว และแม้ว่าเขาจะไม่ได้ถามเรื่องราชสำนักหลังจากจิตใจของเขาหายไปแล้ว มันอาจเป็นไปได้ว่าถ้าแม่ทัพชราต้องการสร้างปัญหา เขาก็สามารถทำให้ฮ่องเต้มีส่วนร่วมในเรื่องนี้ได้ เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับฮ่องเต้มากนัก แต่แม่ทัพปิงหน่านนั้นต่างออกไป ในช่วงอายุน้อย ๆ พวกเขาได้ต่อสู้ในสนามรบเดียวกันและมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก ! ฮ่องเต้จะให้ความยุติธรรมแก่แม่ทัพปิงหน่านแน่นอน และด้วยเหตุนี้เขาจึงจะต้องพ่ายแพ้ต่อไปอีกครั้ง
นอกจากนี้แม้ว่าฮ่องเต้ไม่ได้มีส่วนร่วมถ้าเรื่องนี้เป็นที่รู้จักกันโดยองค์ชายหกมันจะง่ายสำหรับเขาที่จะรู้สึกรังเกียจโดยสิ่งนี้ จากนั้นแผนการของตระกูลหลู่ของพวกเขาไม่เพียงแต่จะล้มเหลว แต่อาจทำให้เกิดผลตรงกันข้าม
ในขณะที่เขาคิดอย่างนี้หลู่ซ่งกลายเป็นความเศร้าสลดเล็กน้อยนั่งอยู่บนพื้น และไม่ทำอะไรเลยแม้แต่ลืมที่จะลุกขึ้นยืน
ทั้งสองฝ่ายอยู่ในทางตันเช่นนี้นายพลปิงหน่าน และเหรินซีเฟิงด่าหลู่ซ่งเพื่อระบายความโกรธว่า “ถ้าพี่ชายของข้าตาย ท่านพ่อของข้าไม่เพียงแต่จะโยนเจ้าลงที่หน้าผา ตายตามพี่ชายของข้า !”
หลู่ซ่งรู้สึกขมขื่นข้างในทำไมสมาชิกในตระกูลนักรบถึงมีอารมณ์แบบนี้? แม้แต่บุตรสาวของเขาก็มีนิสัยดุร้าย เมื่อเทียบกับสองคนนี้นายหนุ่มของตระกูลเรินนั้นแตกต่างกันจริง ๆ ! เขาคิดเกี่ยวกับการโต้ตอบของเขากับเหรินซีเต๋า และรู้สึกว่าเป็นคนที่ดีมากและยังมีความคิดจะให้หลู่ปิงแต่งงานกับตระกูลเหริน อย่างไรก็ตามด้วยมีเป้าหมายใหม่ที่ดีกว่าในภายหลัง ทำให้เรื่องนี้ถูกผลักออกไป
หลู่ซ่งคิดถึงสิ่งเหล่านี้และเลือกที่จะนั่งบนพื้นโดยไม่สนใจทั้งคู่มันเป็นเพียงแค่เสียงร้องไห้จากฮูหยินของท่านแม่ทัพที่ดังขึ้นเป็นครั้งคราว ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างจริงจัง พวกเขาไปที่สนามหลังบ้านแล้ว ทำไมเขายังได้ยินเสียงร้องไห้อยู่ เป็นไปได้หรือไม่ที่เขาตายแล้ว นี่เป็นเรื่องน่ากังวล
ในที่สุดเสียงที่อยู่นอกประตูทำให้ทางนี้เงียบลง ยามเฝ้าประตูตะโกนเสียงดัง “พระชายาหยูมาถึงแล้ว ! ”
ทุกคนมองไปที่ประตูและเห็นเฟิงหยูเฮงมาถึงบ่าวรับใช้ 2 คนรีบมาต้อนรับ นางไม่ได้แต่งตัวด้วยพิเศษใด ๆ นางแต่งตัวปกติ ไม่แสดงความสูงศักดิ์ของพระชายา แต่นางมีกลิ่นอายที่กล้าหาญอยู่รอบตัว นางดูเป็นสง่าผ่าเผยในขณะที่นางเดิน พลเมืองของนางรู้สึกพึงพอใจเมื่อได้ดูสิ่งนี้ และผู้ที่ซ่อนความรู้สึกผิดในใจรู้สึกกังวล
ตอนนี้นางเป็นพระชายาและเมื่อมีคนเห็นนาง พวกเขาควรคำนับนาง แต่ตระกูลเหรินมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเฟิงหยูเฮง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ยิ่งไปกว่านั้นแม่ทัพก็ยังโกรธอยู่ ดังนั้นเขาจึงโบกมือเรียก “อาเฮง เจ้ามาแล้ว ! ” นั่นถือเป็นการทักทาย
เหรินซีเฟิงวิ่งไปหานางอย่างรวดเร็วดึงแขนของเฟิงหยูเฮงและพูดว่า “อาเฮง พี่ชายของข้าต้องทนทุกข์ทรมานในเวลานี้ นอกจากอาการบาดเจ็บทั้งหมดบนร่างกายของเขา เขาหมดสติไปนานแล้วและอดอาหารหลายวัน แต่ไม่ว่าเราจะพยายามปลุกเขาเท่าไร เราก็ไม่สามารถป้อนข้าวได้ เร็ว เข้าไปดูเร็ว ! ” ขณะที่นางพูด นางชี้ไปที่หลู่ซ่งบนพื้น “ทั้งหมดนี้เกิดจากเสนาบดีโง่คนนี้ อาเฮง ข้าอยากจะตัดหัวของเขาจริง ๆ ”
หลู่ซ่งรู้สึกโกรธเมื่อได้ยินอย่างนี้เย้ยหยันอย่างเยือกเย็น และพูดว่า “ถ้าเจ้าฆ่าใครซักคน เจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต หากเจ้าต้องการฆ่าบุตรสาวของข้าเป็นการชำระหนี้แค้น แม้ว่าเจ้าจะเป็นคนที่มาจากคฤหาสน์ของแม่ทัพปิงหน่าน เสนาบดีผู้นี้ก็จะแบกหน้าไปหาฮ่องเต้และร้องเรียนอย่างเป็นทางการ”
“โอ้”เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “ท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายช่างน่าประทับใจมาก ท่านใต้เท้ารู้หรือไม่ว่าทุกสิ่งในโลกนี้มีเหตุและผล ถ้าไม่ใช่เพราะท่านใต้เท้ามุ่งเน้นไปที่การยึดติดกับตัวเองกับผู้คนที่มีอำนาจ บุตรสาวของท่านใต้เท้าจะหลบหนีหรือไม่ ? เสนาบดีหลู่ซ่ง ตำแหน่งเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นขุนนางขั้นหนึ่ง ท่านใต้เท้าอยู่ต่ำกว่าคนเพียงคนเดียวและเหนือกว่าคนหลายพันคนในราชสำนักทั้งหมด ขุนนางคนใดจะไม่แสดงความเคารพต่อท่านใต้เท้าบ้าง ? ทำไมท่านใต้เท้าต้องปีนขึ้นไปอีก การปีนขึ้นสู่ตำแหน่งญาติของฮ่องเต้ ถือว่าเป็นเป้าหมายสุดท้ายของท่านใต้เท้าหรือไม่ ? ”
หลู่ซ่งตกตะลึงและจำได้ว่าบ่าวรับใช้ที่อยู่ข้าง ๆ หลู่ปิง, เจียนเอ๋อได้รับการช่วยเหลือจากเฟิงหยูเฮง เนื่องจากนางได้รับการช่วยเหลือที่นั่น นางจึงต้องพูดความจริง ดังนั้นสำหรับความคิดของเขา เฟิงหยูเฮงอาจรู้เรื่องนี้แล้ว เขาจะถูกเยาะเย้ยอย่างแน่นอนวันนี้ เขาจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ?