ตอนที่1,097 หากนางต้องการทั้งชีวิต ข้าจะมอบให้นาง
เฟิงหยูเฮงสนับสนุนเฟิงเซียงหรูกลับไปที่มณฑลจี่อันนางมักจะคิดเสมอว่าเรื่องระหว่างเฟิงเซียงหรูกับองค์ชายเจ็ดนั้นถูกตัดสินโดยพระชายาหยุนคนเดียว หากนางต้องตัดสินว่าเฟิงเซียงหรูควรเลือกระหว่างองค์ชายทั้งสอง นางจะสนับสนุนการเลือกองค์ชายสี่ มันเป็นเพียงว่าผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นมากขึ้น เมื่อมันมาถึงเรื่องนี้และยังคิดมากไปเกี่ยวกับมัน เนื่องจากเป็นเช่นนี้จะเป็นการดีกว่าถ้าจะให้นางมีเวลาและเงื่อนไขมากขึ้นในการเลือกรับโอกาสนี้ เมื่อองค์ชายสี่ไม่ยอมแพ้และก่อนที่ของหมั้นของพระชายาหยุนจะถูกส่งไปถึงมือของอันชิ
เฟิงเซียงหรูออกเดินทางในเช้าวันรุ่งขึ้นพร้อมกับคนที่ส่งจดหมายพร้อมนำยาที่มีประสิทธิภาพที่เฟิงหยูเฮงไปด้วย นางออกเดินทางจากตำหนักจุน รีบไปทางทิศตะวันตก
เฟิงหยูเฮงก็มาที่ตำหนักจุนเพื่อดูนางพร้อมกับซวนเทียนฮั่วเมื่อการขนส่งของเฟิงเซียงหรูอยู่ห่างไกล นางได้ยินซวนเทียนฮั่วพูดว่า “เจ้าส่งว่าที่พระชายาของข้าไปให้คนอื่น”
นางยิ้มโดยไม่หันกลับมามองแค่พูดว่า“พี่เจ็ดควรขอบคุณข้า”
ซวนเทียนฮั่วแสดงรอยยิ้มที่มีปัญหา“เจ้าชัดเจนมาก”
”ใช่! เพราะข้าฉลาด ข้าสามารถบอกได้ว่าถึงแม้ท่านพี่จะเห็นด้วยกับข้อตกลงของเสด็จแม่ แต่ท่านพี่ก็ไม่เต็มใจ”
“ไม่ต้องคิดว่ามันไม่เต็มใจแต่ไม่ต่อต้านมันก็เป็นเรื่องจริง เฟิงเซียงหรูเป็นเด็กดี”
“ถ้าท่านพี่ชอบนางจริงๆ ท่านพี่จะไม่พูดว่านางเป็นเด็ก” ในที่สุดนางมองไปที่ซวนเทียนฮั่ว “พี่เจ็ดเห็นเฟิงเซียงหรูตั้งแต่เด็กใช่หรือไม่เจ้าคะ ? เช่นเดียวกับตอนที่นางอายุ 10 ขวบ ข้าขอให้ท่านพี่ดูแลนาง และท่านพี่ก็ปฏิบัติต่อนางเหมือนเด็ก ๆ มันเป็นเช่นนั้นในอดีต และตอนนี้ก็เหมือนเดิม”
“ในสายตาของข้านางเป็นเด็ก แต่นางเป็นเด็กคนหนึ่งที่รู้สึกเสียใจ” ซวนเทียนฮั่วกล่าวว่า “ข้ารู้ว่ามันเจ็บปวดเพียงใดที่เกิดขึ้นในจิตใจของคน ๆ หนึ่ง ความหลงใหลนั้นไม่สามารถบรรลุได้และไม่สามารถหายไปได้ มันจะติดอยู่ในใจแบบนี้ เจ้าไม่สามารถข้ามช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญของความหลงใหลนี้ และไม่สามารถเอาชนะความหายนะของความหลงใหลนี้ ดังนั้นเจ้าจะไม่เห็นความหวังในอนาคต และไม่สามารถสัมผัสกับความงามของชีวิตได้ เมื่อจมอยู่ในความรู้สึกเช่นนีเป็นเวลาหลายปี จิตใจของมนุษย์ก็จะค่อย ๆ แตกสลายไป ข้ามีความหลงใหลและบังคับตัวเองให้ทำให้มันหายไป แต่นางทำไม่ได้”
“ท่านพี่ต้องการช่วยนางหรือเจ้าคะ? แต่ท่านพี่รู้หรือไม่ว่าวิธีการช่วยนางนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ช่วย แต่ยังจะทำให้นางจมลึกลงไปอีก” นางถามเซียนเทียนฮั่วด้วยความสับสน “เกี่ยวกับการแต่งงานที่เสด็จแม่แนะนำ ท่านพี่คิดว่าอย่างไรเจ้าคะ ? ”
ซวนเทียนฮั่วอดทำไม่ได้แต่หัวเราะ “ตั้งแต่ข้าพยักหน้า ข้าจะปกป้องนาง ถ้านางเต็มใจที่จะซึมซับความหลงใหลในชีวิตของนางตลอดชีวิต ข้าจะมอบให้นาง แต่ถ้านางสามารถเดินออกไปก่อนหน้านั้นได้ ข้าก็จะอวยพรให้นาง อาเฮง มันไม่เลวร้ายอย่างที่เจ้าคิด จริง ๆ แล้วไม่ว่าข้าจะแต่งงานกับใครในอนาคต มันจะเหมือนกันทั้งหมด”
เฟิงหยูเฮงปลื้มว่าเป็นความจริงไม่ว่าซวนเทียนฮั่วจะแต่งงานกับใครมันก็จะเหมือนกันเขาจะปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนั้นดีมาก และจะให้ผู้หญิงทุกอย่างที่นางต้องการ เมื่อมีคนอย่างนี้อยู่ข้างนาง ความคิดที่สวยงามของนางเกี่ยวกับผู้ชายเกี่ยวกับชีวิตจะกลายเป็นความจริง นี่คือความสามารถพิเศษของซวนเทียนฮั่ว นางรู้ว่าถ้าเฟิงเซียงหรูแต่งงานกับคนผู้นี้ นางจะมีความสุขเช่นเดียวกับที่ซวนเทียนฮั่วพูดว่านางหมกมุ่นอยู่กับความหลงใหลในชีวิตของนางตลอดชีวิต ไม่มีอะไรเลวร้ายเกี่ยวกับเรื่องนี้
แต่ซวนเทียนฮั่วมีความหลงใหลเหมือนกัน……
นางไม่กล้าที่จะคิดเรื่องนี้อีกต่อไปเช่นเดียวกับที่เฟิงเซียงหรูมักไม่เต็มใจที่จะคิดเกี่ยวกับข้อดีของซวนเทียนยี่นางจะรู้สึกผิดมากกว่าที่นางคิด แม้ว่านางจะไม่เคยสัญญาอะไรมาก่อน แต่ก็ยังเป็นผลมาจากนาง ดังนั้นนางจะยังรู้สึกเศร้ากับมัน
จากเมืองหลวงสู่มณฑลจี่อันมันคือการเดินทางเกือบครึ่งเดือน เฟิงเซียงหรูรีบเดินทาง ใช้เวลาทั้งหมด 11 วัน
อันชิไม่รู้ว่าเฟิงเซียงหรูกลับมากะทันหันแต่นางได้ยินเสียงประตูคฤหาสน์เปิดในคืนที่ฝนตก นางประหลาดใจที่ผู้คนจะสร้างปัญหาในตอนกลางคืนในมณฑลจี่อัน ? นางไปที่เรือนด้านหน้าเพื่อดู นางพบว่าบุตรสาวของนางกลับมาแล้ว แต่นางไม่รู้ว่าทำไมเฟิงเซียงหรูรีบกลับมากลางดึกเมื่อฝนตกหนักมาก นางก็ได้ยินเฟิงเซียงหรู เมื่อนางปล่อยให้นางได้ยินเฟิงเซียงหรูถามว่า “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายสี่เป็นโรคร้ายแรงท่านแม่รู้หรือไม่ พระองค์ไม่ดีขึ้นเลยหรือเจ้าคะ ? ”
อันชิกำลังยุ่งอยู่กับส่งให้บ่าวรับใช้เตรียมน้ำร้อนสำหรับอาบน้ำและนางก็นำผ้าเช็ดตัวแห้งมาเช็ดผมของนางซึ่งเปียกจากสายฝน คนที่ส่งจดหมายกลับไปแล้ว กลับไปหาองค์ชายสี่โดยตรง มณฑลจี่อันไม่ได้กว้างมาก และอันชิรับผิดชอบในการช่วยเฟิงหยูเฮงในการดูแลและจัดการมัน ดังนั้นนางจึงรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์ของทุกคน เฟิงเซียงหรูรู้เรื่องเกี่ยวกับองค์ชายสี่ไม่สามารถปิดบังจากอันชิ นั่นคือสาเหตุที่นางถาม
แต่เมื่อนางถามสิ่งนี้อันชิก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดและถามว่า “องค์ชายสี่เป็นโรคร้ายแรงหรือ ? เมื่อไหร่ ไม่ใช่ ! วันนี้พระองค์มาเยี่ยมข้าและขอตัวอย่างผ้าปักจำนวนมาก พระองค์จะเป็นโรคร้ายแรงได้อย่างไร”
“พระองค์ไม่ป่วยหรือ? ” เฟิงเซียงหรูตกตะลึง และไม่สนใจว่าอันชิยังคงเช็ดของนางแห้งอยู่ จับมือของอันชิและถามอย่างใจจดใจจ่อ “พระองค์ไม่ป่วยจริงหรือเจ้าคะ ? ท่านแม่เห็นอย่างนั้นหรือ ? ”
อันชิบอกนางว่า“เจ้าเคยเห็นคนป่วยเดินเล่นไปตามถนนทุกวันหรือไม่ ? ”
“แต่……”นางรู้ทันทีว่านางถูกหลอก และทักษะการแสดงของคนที่หลอกนางนั้นดีจริง ๆ และนางไม่สามารถบอกได้เลยในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นางนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความงุนงงโดยคิดถึงสิ่งที่นางควรทำ นางควรจะไปหาซวนเทียนยี่ที่บ้านและดุด่าเขา หรือกลับไปที่เมืองหลวงในเช้าวันรุ่งขึ้น ? นางจำได้ว่าก่อนที่จะออกจากตำหนักจุน องค์ชายเจ็ดได้บอกนางว่าสำหรับบางคนและบางเรื่อง แทนที่จะเก็บไว้ในใจของนางและระลึกถึงพวกเขาด้วยความกังวล มันจะดีกว่าถ้าจะเผชิญหน้ากับพวกเขาอย่างซื่อสัตย์ ดังนั้นนางจึงกลับไปที่มณฑลจี่อัน เลือกส่งยาให้ซวนเทียนยี่และพบเขา แต่โดยไม่คาดคิดว่าคนผู้นั้นจะหลอกนาง ดังนั้นนางจะเผชิญหน้ากับองค์ชายเจ็ดได้อย่างไร ไอลีนโนเวล
เมื่อเห็นเฟิงเซียงหรูมีท่าทีงุนงงดูเหมือนว่าอันชิจะคาดเดาได้อย่างถูกต้อง นางจึงถามข้อมูลเพิ่มเติม “องค์ชายสี่หลอกเจ้า บอกว่าเขาป่วยและขอให้เจ้ากลับมา ? ”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้า“ใช่ พระองค์บอกว่าพระองค์ติดโรคร้ายแรงและอยากพบข้า พระองค์ยังขอให้ข้าไปหาพี่รองเพื่อขอยาที่มีประสิทธิภาพ” ขณะที่นางพูด นางหยิบกระดาษห่อเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าที่นางถือไว้ “นี่คือยาที่รองทำขึ้นมาเป็นพิเศษ มันควรจะใช้รักษาอาการป่วย” ขณะที่นางพูดนางก็แกะห่อกระดาษ แต่เปิดจนสุด นางรู้ว่าไม่มียาอยู่ข้างในมีเพียงข้อความบนแผ่นกระดาษ เฟิงเซียงหรูอุทานด้วย “ยา” เนื่องจากแปลกใจนางไม่ได้สัมผัสซองยานี้ในระหว่างการเดินทางครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าเฟิงหยูเฮงใส่ข้อความนี้ลงไปเป็นการส่วนตัว นางเปิดอ่านและเห็นสิ่งที่เขียนบนมัน “อาการป่วยทางจิตใจจะต้องได้รับการรักษาด้วยยาที่มีความหมายสำหรับจิตใจ มันเป็นเช่นนั้นสำหรับองค์ชายสี่และสำหรับเจ้า”
อันชิเอากระดาษนั้นอ่านมาครู่หนึ่งนางบอกกับบุตรสาวของนางว่า “คุณหนูรองพูดถูก ในฐานะมารดา ข้าเห็นทุกอย่างแล้วว่าองค์ชายสี่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไร เจ้ารู้ชัดเจนในตัวเจ้า เหตุใดเจ้าจึงไม่เข้าใจสิ่งนี้”
เฟิงเซียงหรูถามอันชิเป็นการตอบแทน“ท่านแม่ไม่ให้ข้าเกี่ยวข้องกับองค์ชายไม่ใช่หรือ ? ” นางจำได้ว่าในอดีตเมื่อนางหลงรักองค์ชายเจ็ด อันชิได้กล่าวคำเหล่านี้กับนาง
แต่อันชิเล่าให้นางฟังตอนนี้“องค์ชายสี่แตกต่างออกไป พระองค์เป็นองค์ชายที่สูญเสียสิทธิ์ในการครองบัลลังก์ พระองค์ไม่ได้ผูกติดอยู่กับอะไรเลย พระองค์จะไม่ต่อสู้เพื่อบัลลังก์และจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเมืองในราชสำนัก พระองค์ยินดีที่จะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีที่สุด ข้าย่อมมีความสุขที่เห็นเจ้าทั้งคู่มีความสุขด้วยกัน”
“ไม่”เฟิงเซียงหรูส่ายหน้าของนาง เรื่องที่ซวนเทียนยี่หลอกให้นางกลับมาก่อตัวเป็นปมในใจของนาง “พระองค์มีความสุข แต่ข้าไม่มีความสุข คนที่มีที่ว่างมากที่สุดในใจของข้ายังคงเป็นองค์ชายเจ็ด นี่เป็นความฝันที่ข้ามีตั้งแต่เด็ก ท่านแม่ ถ้าข้าไม่บรรลุความฝันนี้ มันอาจเป็นเรื่องยากสำหรับข้าที่จะกำจัดปีศาจในจิตใจของข้า ท่านแม่” นางพูดอย่างมีความสุข “พระชายาหยุนทำการตัดสินใจและอำนวยความสะดวกในการแต่งงานระหว่างข้ากับองค์ชายเจ็ด พระชายาหยุนกล่าวว่านางจะเลือกวันดีที่จะมามณฑลจี่อันเป็นการส่วนตัว พร้อมของหมั้นและแลกเปลี่ยนเวลาตกฟาก”
”อะไรนะ? ” ครั้งนี้มันเป็นอันชิที่ทำให้นางประหลาดใจ นางไม่คิดว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ นางถามเฟิงเซียงหรู“ทั้งหมดนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูส่ายหัวของนางด้วยรอยยิ้ม“ไม่ องค์ชายเจ็ดได้ตกลงแล้ว เมื่อฤดูใบไม้ร่วงมาถึง พระชายาหยุนอาจจะมาที่นี่ ! ท่านแม่ ความฝันของข้ากำลังจะเป็นจริง ท่านแม่มีความสุขกับข้าหรือไม่เจ้าคะ”
อันชิไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรเมื่อได้ยินเช่นนี้นางควรจะมีความสุขกับบุตรสาวของนาง แต่ด้วยเหตุผลที่ไม่รู้ ตราบใดที่นางคิดว่าเฟิงเซียงหรูอยู่กับองค์ชายเจ็ด ความโศกเศร้าแปลกประหลาดจะเกิดขึ้นในใจราวกับว่านางกำลังจะสูญเสียบุตรสาวคนนี้ และนางก็ไม่สามารถควบคุมมันได้เลย
เฟิงเซียงหรูสามารถบอกได้ว่าอารมณ์ของอันชินั้นไม่ถูกต้องและถามอย่างใจจดใจจ่อ “ท่านแม่ มีอะไรผิดปกติหรือเจ้าคะ ? ”
อันชิมองนางต่อมาในที่สุดนางก็ถามว่า “ถ้าเจ้ามีความรู้สึกว่าเจ้าอยู่กับองค์ชายเจ็ดจะทำให้เจ้าเสียชีวิตในที่สุด เจ้าจะยังคงยืนยันการแต่งงานครั้งนี้หรือไม่ ? ”
เฟิงเซียงหรูตกตะลึง“เป็นไปได้อย่างไร ทำไมต้องตาย องค์ชายเจ็ดเป็นคนดีเจ้าค่ะ”
”ความรู้สึก”อันชิโบกมือให้ สภาพจิตใจของนางก็ยุ่งเหยิง มันเป็นความรู้สึกหลังจากทั้งหมด แต่หัวใจของมารดาและบุตรสาวเชื่อมโยงกัน การทำนายของนางที่เกี่ยวข้องกับเฟิงเซียงหรูนั้นแม่นยำในอดีต “ข้าจะถามเจ้า ถ้ามันจะทำให้เจ้าต้องจ่ายค่าตอบแทนจริง ๆ เจ้ายังเต็มใจหรือไม่ ? ”
”ข้าหรือ!แน่นอนข้ายินดี ! ” เฟิงเซียงหรูพูดอย่างนี้อย่างตั้งใจ “ท่านแม่ ข้าไม่เคยมุ่งมั่นเกี่ยวกับสิ่งที่ข้าต้องการและคนที่ข้าต้องการ ในชีวิตของข้า คนที่ข้าหลงรักมาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ข้าขอให้ท่านแม่เห็นด้วยกับความปรารถนาของบุตรสาวคนนี้ ! ”
อันชิมองที่บุตรสาวของนางเองทันใดนั้นไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ถูกต้อง ! นางหลงรักคนผู้นั้นตั้งแต่อายุ 10 ขวบ และตอนนี้เขากำลังจะแต่งงานกับนาง ในฐานะที่เป็นมารดา นางไม่ควรเสนออวยพรหรือ ? แต่ทำไมนางไม่สามารถกำจัดความกังวลเล็กน้อยในใจนางได้ ? นางรู้สึกว่าถ้านางเห็นด้วย นางจะสูญเสียบุตรสาวของตัวเองอย่างรวดเร็ว แต่บุตรสาวของนางบอกว่านางเต็มใจ !
“……ลืมมันไปเถิดตราบใดที่เจ้าต้องการ ข้าก็เห็นด้วย” ในท้ายที่สุดนางยังคงเลือกที่จะประนีประนอม นางเพียงแต่เตือนเฟิงเซียงหรูว่า “ในเมื่อเจ้ากลับมาโดยไม่คำนึงว่าองค์ชายสี่หลอกเจ้า เจ้าไม่ไปพบพระองค์หรือ ข้าไม่สามารถห้ามเจ้าแต่งงานกับใครบางคนได้ แต่เมื่อเจ้ากำลังจะแต่งงาน เจ้าจะต้องจัดการสิ่งต่าง ๆ ให้เรียบร้อยก่อนที่เจ้าจะแต่งงาน ไม่ชัดเจนเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ มันจะไม่ยุติธรรมต่อองค์ชายเจ็ด”
เฟิงเซียงหรูพยักหน้า“ท่านแม่พูดถูก ข้าจะไปพบเขาในวันพรุ่งนี้”
ประสบความสำเร็จในการหลอกเฟิงเซียงหรูให้กลับมาที่มณฑลจี่อันคืนนี้ซวนเทียนยี่ตื่นเต้นมากจนเขานอนไม่หลับ อยากจะแอบออกไปดูเฟิงเซียงหรูเสมอ แต่ผู้ดูแลที่อยู่ข้าง ๆ เขาแนะนำเขาว่า “พระองค์ควรนอนให้เต็มอิ่ม และเติมพลังของตัวเองขอรับ ! เมื่อคุณหนูสามมาในวันพรุ่งนี้ จะมีการทะเลาะกันอย่างรุนแรง ถ้าพระองค์ไม่พักและสะสมเรี่ยวแรง พระองค์จะเถียงนางได้อย่างไรขอรับ ? ”
ซวนเทียนยี่ก็จำได้ว่าเขาหลอกให้นางกลับมาพยักหน้าสองสามครั้งแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว เจ้าพูดถูก ต่อหน้าคนภายนอก ผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวที่อ่อนแอ แต่ต่อหน้าข้า นางเป็นเสือที่ดุร้ายเสมอ พรุ่งนี้นางไม่มาที่นี่เพื่อเยี่ยมข้าและจะมาต่อสู้กับข้าแน่นอน ข้าต้องสะสมเรี่ยวแรงของข้า มิฉะนั้นข้าจะไม่สามารถจัดการกับสาวน้อยในวันพรุ่งนี้ได้”
การเก็บความรู้สึกเช่นนี้ซวนเทียนยี่เข้ามาในดินแดนแห่งความฝัน อย่างไรก็ตามในวันรุ่งขึ้นเฟิงเซียงหรูก็ไม่ได้มา……